Stiekem roken

Jaren geleden heb ik me laten overhalen om te gaan roken, dat was een stoer gebaar en je hoorde erbij. De eerste peuk die ik opstak had een waarschuwing moeten zijn om acuut te stoppen en nooit zo'n stinkstok meer aan te raken. Helaas waren de voorlichtingsfilmpjes van stivoro toen niet echt actueel en mijn moeder rookte thuis ook. Na mijn eerste tien pakjes sigaretten stopte de duizelingen die ik kreeg na elke hijs. Nog steeds vond ik het niet lekker en toch gewoon stug doorroken he? Ik had een bijbaantje in de tuin en na het werk was het op de hoek van de straat nog stiekem een paar hijsen naar binnen trekken, want thuis wisten ze niet dat ik aan het roken was geslagen. Natuurlijk schoten mijn ogen in het rond om maar niet gesnapt te worden. Tot ik met mijn jongste zusje (ze leest al mijn blogjes trouw, dus ga je schamen zuslief) ging winkelen in Naaldwijk. Daar kwam ik mijn schoolvriendinnen tegen en natuurlijk kreeg ik een peukie aangeboden, waar ik zonder bij na te denken de fik in stak. We stonden lekker te kletsen en ik lurkte zonder aarzelingen aan mijn gekregen siggie, tot ik uit mijn ooghoeken mijn jongste zusje zag staan. Het kwaad was al geschied dus rookte ik maar door, misschien merkte ze het niet en kon ik haar nog chanteren om het thuis niet te vertellen. Vertrouw nooit je jongste zusje, die lullen echt alles door zonder er erg in te hebben. Ik ben door de mand gevallen op een zondagochtend. We zaten te brunchen en na de brunch stak mijn moeder een siggie op. 'Mam, geef Syl er ook één, ze rookt al heel goed.'

En bedankt zus, ik kon haar op dat moment wel wurgen! Mijn kwade blik kon niet vermijden dat mijn moeder me een siggie gaf en ze zei:'ROKEN!' Onwennig stak ik hem op en nam een hijs. 'Ja wel inhaleren, als je rookt wel over je longen.' waren de woorden van mijn moeder. Nadat ik de sigaret had opgerookt moest ik er gelijk weer één opsteken en na mijn derde siggie zag ik groen en was ik me een partij misselijk. 'Lekker he roken, doe het nooit meer stiekem!' zei mijn moeder en zo werd het roken voor mij gelegaliseerd. Naar hartenlust kon ik de één na de ander opsteken en niemand die er last van had. Mijn jongste zusje is nu 16 weken gestopt en houd het nog heel goed vol, zal ik haar weer aan het roken helpen als wraak?

Tot de volgende wonder 

De zoektocht naar een fiets

Zo elk jaar inventariseer ik de schoolspullen van de kids, is de tas nog heel, werken de stiften nog en is de etui nog om aan te gluren. De schade valt mee op de fiets van zoonlief na. Het joch groeit de pan uit en is daarom toe aan een andere fiets. Aangezien er vele spullen moeten worden aangeschaft voor volgend schooljaar zal het een derdehands fiets worden. Dat valt nog niet mee om die te vinden in de prijsklasse die je voor ogen hebt. Naarstig zeken we alle mogelijkheden af en vinden verschillende opties, die steeds op niets uitlopen. Jeetje, dat wordt nog moeilijker dan ik gedacht had, vinden we nog op tijd een fiets voor Sytse? We hebben gelukkig nog even de tijd, al wil ik die fiets wel zo snel mogelijk hebben, kan hij gelijk een testrit maken naar zijn nieuwe schoollocatie. Marktplaats heb ik al afgestruind en steeds ben ik net te laat. Ik blijf het stug volhouden want ik kan hem moeilijk elke dag laten lopen van en naar school, wel een sportief gebeuren waar ik hem echt niet blij mee maak kan ik je zeggen.

Kan iemand mij vertellen waar ik een leuke tweewieler kan vinden, die ook nog eens betaalbaar is? Ik zag van de week een geinige fiets, alles erop en eraan, kleur viel ook nog in de smaak, bleek de dame al een week in contact te komen met de hoogste bieder. Ja wat is dat nou, als hij niet reageerd gewoon verder met de koop toch? Bieden doe ik niet, als ik het wat vind dan mail ik gelijk en ik zie wel wat eruit komt. Soms hebben ze een fiets te koop gezet die bruin ziet van de roest met als onderschrift; opknappertje! Mooi verhaal, hier in huis zijn we daar niet handig in, wij hebben weer andere kwaliteiten zeg maar.  Dan zie je een beschrijving van een fiets, zie je de foto lijkt hij er niet eens op of is veel kleiner dan de wielmaat die ze dachten dat de wielen hadden. Zit dat joch nog met zijn knieën tegen het stuur zonder een stap verder te komen. Op die manier komt hij nooit aan bij zijn nieuwe school. Het valt iet mee, kan iemand mij op weg helpen? Zijn er onder mijn lezers nog mensen die een geinige tip hebben om snel aan een leuke kleine herenfiets te komen? Het moet rijden, alles erop en eraan hebben en mag best een spikkeltje roest hebben. Zoonlief moet er lekker op rijden en het liefst met versnellingen. Meer eisen heeft hij niet, als hij maar rap van A naar B kan sjezen met zijn rugzak, je maakt hem er erg blij mee want de optie lopen gaat hem echt niet worden.

Tot de volgende wonder

Zeg nee tegen Martijn!

Vandaag kwam mij ter ore dat Hagenees Henk Bres het initiatief heeft genomen om, d.m.v. een zogenaamd burgerinitiatief (waarvoor minstens 40.000 handtekeningen nodig zijn) er voor te zorgen dat de stichting Martijn, beter bekend als 'de pedofielenpartij' wettelijk verboden wordt. Om dit initiatief te ondersteunen kunnen alle tegenstanders een petitie tekenen om dit tegen te gaan.

Natuurlijk heb ik deze petitie getekend, ik moet er niet aan denken dat mannen, zoals Martijn, het voor elkaar krijgen dat onze kinderen niet meer normaal over straat kunnen. Je kan niet aan iemand zijn neus zien dat hij pedofiel is. Als het aan mij ligt word elke pedofiel gecastreerd, de kinderen zijn immer de toekomst. Blijf met je takken van kinderen af, deze weerloze kinderen weten niet wat goed of slecht is'. Als pedofilie gelegaliseerd wordt in Nederland wil ik hier niet wonen en ik denk dat velen dit standpunt met mij delen. Hoort zegt het voort en stuur de link van de petitie door aan een ieder die dit burgerinitiatief met Henk Bres en velen delen.

Tot de volgende wonder

Ja ik zweet, van mijn oksels tot mijn ...

Het is hier in Nederland hollen of stil staan met de thermometer. 'Geniet er maar lekker van...' zeiden de weermannen, jaja. Voor wie is het eigenlijk genieten, ik vind erin ieder geval niets aan. Deze hitte betekent voor iedereen zweten en dan niet alleen overdag! Vannacht doe ik wederom geen oog dicht en gaat de ventilator weer op stormstand. De snelbinders liggen al klaar, stel je voor dat manlief zijn bed uit waait, dat is niet echt de bedoeling. Vroeger kon ik met gemak uren in de zon liggen, tegenwoordig is mijn plaats onder de grote parasol omdat het gewoon niet uit te houden is. Buiten het feit dat die opvliegers ook niet echt helpen om af te koelen drink ik veel thee. Ik heb me laten vertellen dat een kop hete thee het lichaam van binnen opwarmt zodat het aan het velletje lekker koel wordt. Het werkt echt, al moet ik van die thee heel vaak naar de wc. Kwam ik net thuis hebben ze de deur dicht gemikt, 'ja mam, anders hebben we straks last van muggen!' Mooi verhaal, ik mag de dievenmoord stikken om de muggen buiten te houden. Natuurlijk gaat die deur gewoon open want mamsie heeft het heet. 'Ik heb toch niet voor niets een vliegengordijn hangen.' Hij ligt er meer naast als dat het voor de deur hangt, de kids zitten er elke keer in vast. Na vannacht krijgen we weer wat mindere temperaturen, mij hoor je niet klagen.

Hoe doen jullie dat nou, geef mij nou eens de ultieme afkoeltip voor de nacht. Na het liggen op koelelementen, windmachine op kracht 10 of mezelf bedekken met koude lappen heb ik het ultieme afkoelproces nog niet gevonden. Naar mijn man moet je niet kijken, die ligt tot zijn nek onder de dekens te zweten. Hij heeft dan ook nog eens een T-shirt aan, ik moet er niet aan denken. Als ik met deze temperaturen in een nachtgewaad lig word ik wakker in mijn Eva kostumeke. Tijdens zo'n broeierige nacht houd ik het gewoon niet vol, die krengen draaien met gemak honderdtachtig graden om mijn goddelijke lijf. Het voelt aan alsof ik mezelf wurg en daar krijg je het nog heter van! Nee, dertig graden of meer is me echt te heet, ik zou kunnen emigreren naar IJsland. Het gevaar zit erin dat mijn gezin niet mee gaat, geef ze eens ongelijk.

Tot de volgende wonder

Familiereunie

Wat heb ik genoten van de gezellige familie bijeenkomst, de neven en nichten had ik al gezien afgelopen november en nu ooms en tantes erbij. Nog wel een beetje onwennig stapte ik vanmiddag de tuin van mijn oom en tante binnen. Ik zag mijn twee zussen en broer al staan, ik was niet alleen. De zon was inmiddels al flink aan het schijnen wat het nog gezelliger maakte. Sanne en Sytse waren met me mee gegaan, zij kende bijna niemand die er was, dat moet voor hun best spannend zijn geweest. Gelukkig waren er meer kinderen die allemaal achterneef en nicht waren van mijn tweeling. Zo halverwege de middag kwamen de vragen. 'Mam, wat is hij of zij van mij?' Ik moet zeggen dat beide zich voorbeeldig gedragen hebben en door de familie als sociale kinderen werden gezien. Ze maakte met iedereen een praatje, tot groot genoegen van allen. Ook mamsie heeft zich uitstekend vermaakt met het ophalen van vroegere verhalen, geweldig!

Bij aankomst werd ik herkend door ome Jan, die was heel blij mij weer te zien aan de twinkeling in zijn ogen te zien. Ik kreeg gelijk een dvd in mijn handen gedrukt waarop allerlei filmpjes stonden vanuit mijn prille jeugd. Natuurlijk heb ik deze gelijk bij thuiskomst zitten kijken samen met manlief en de tweeling. Een golf van herinneringen kwam me tegemoet, ik werd er emotioneel van. Daar zag ik mijn vader, de eerste keer na lange tijd in bewegende beelden. Die broek met wijde pijpen, O MY GOD! Gesierd met gele bloes waar je bijna een lasbril voor op moest zetten. Kijk hem rijden op zijn puch! Oh nee, ik in een optocht met een veel te kort rokje aan, de fiets was versierd door opa. Volgens mij zag ik nog wat beelden van de autoloze zondag, jeugdsentiment. Mijn broer Ron die in een veel te strak broekje rond liep, toen heel normaal. Tarzan onze herder, ik weet nog dat hij altijd wist te ontsnappen zodat wij hem weer moesten zoeken. Wat ben ik blij met deze beelden ome Jan, al zitten er veel dubbele stukjes tussen, ik ging weer even terug in die goeie oude tijd...

Tot de volgende wonder

Ik ga een cadeautje kopen...

'Wat ga je doen schat?' 'Nou, ik ga naar de Blokker.' "Wat ga je doen bij de Blokker dan?' 'Ik ga een cadeautje kopen voor Sanne.' 'Daar moet je wel centjes voor hebben.' 'Ik heb centjes, kijk maar!' Sytse laat in zijn hand €1,85 zien die hij heeft gevonden in huis. 'Wat ga je voor cadeautje kopen dan?''Nou, een playstation!' Ik moet er wel bij zeggen dat zoonlief vier jaar was en van de waarde van geld nog geen flauw benul had. 'Maar Sytse, dat is toch niet genoeg geld voor een playstation, die zijn heel erg duur.' 'Nee hoor, als ik naar de Blokker ga en ik betaal met centjes dan heb ik het gekocht.' Tja, tegen die logica kan ik niet in gaan, ik haal elke week boodschappen, betaal met geld en ik neem mijn boodschappen mee naar huis. De waarde van geld is voor een vier jarige niet te bevatten, die snappen dat nog niet. Sabina was de zuinige van de vier kids, zij vroeg alleen maar of iets duur was of niet. 'Kijk mam, dat is heel veel centjes dus heel duur. Moet ik daarvoor sparen?' 'Ja schat, daar moet je echt voor sparen.' 'Hoe lang moet ik daarvoor sparen?' 'Heel lang.' 'Als ik heel lang moet sparen dan ben ik er te groot voor dus kan ik net zo goed niet gaan sparen. Ik koop wel wat anders wat ik wel kan betalen.' Ook dit is de wijsheid van een kind, schattig toch?

Sabina had vroeger als kleuter een wens, ze wilde heel graag naar Eurodisney. Op een dag reden we in de auto en ze vroeg wanneer we nou eindelijk naar Disney gingen. 'Weet je dat dit heel veel centjes kost, dat heeft mama niet.' 'Nou, dan ga je toch gewoon even naar de bank om te pinnen?' Probeer dan maar een serieus antwoord te geven zonder in de lach te schieten. Nu weet ze wel beter en zit ze op haar centen te wiebelen, sparen is het codewoord. Zou ze aan het sparen zijn om mamsie mee te nemen naar Eurodisney? Ik vrees dat het een Eurodusniet gaat worden.

Tot de volgende wonder

Not in a happy mood

Er zijn van die dagen dan wil je het liefst in je bed blijven liggen. Vandaag had ik zo'n dag en ik ben nog steeds in een pestbui, geef het direct toe. Vanmorgen ging het al mis, ik deed net mijn ogen open en wist dat deze dag snel voorbij moest zijn. Gek dat je zo'n voorgevoel kan hebben he? Ik liet alles uit mijn handen vallen, veel bukken geblazen dus. Mijn haar wilde ook al niet lukken vandaag, het zat als de coupe van een mislukte strontvlieg! Bij de orthopedische schoenmaker duurde het uren voor mijn gevoel, zitten die schoenen nou nog niet goed? Ik snap dat deze schoenen goed moeten zitten dus is passen, meten en nogmaals passen van groot belang. Uiteindelijk heeft Sanne de proefschoenen mee gekregen om erop te leren lopen. Het mooie is dat ze nu wel recht loopt, toch niet alles mislukt vandaag. Op mijn werk vleugde het ook al niet en dan heb ik een geweldige klas die voorbeeldig aan het werk waren, tot er iemand belde en dat was de bekende druppel. Nee, dit is niet mijn  meest ideale dag van het jaar. Bij thuiskomst tref je een bende op de tafel aan en mijn gezicht ging alweer hangen. Welja, dat kan er ook nog werd bij. Eigenlijk moet ik maar snel gaan douche en hup naar bed om deze vreselijke dag te kunnen vergeten. Na de euforie van gisteren (het winnen van een overheerlijke fles prosecco en een dito geurtje van Marc Jacobs) belande ik vanmorgen echt met een vreselijke boink op de keiharde grond. Onze tweeling is ook niet vooruit te branden, ze zijn toe aan vakantie. Ja hallo!!! Mamsie ook he? De boeken moeten worden ingeleverd dus werd er op dit tijdstip nog naarstig gezocht naar die brieven die ze erbij moeten inleveren. Waar is de tijd gebleven dat je die boeken gewoon op school kon inleveren zonder enige vorm van papierwerk?

Laat ik deze dag maar snel vergeten, ik ga zo lekker aan een kop thee met een stuk witte chocola. Gek genoeg ligt de reep er nog in zijn totaliteit. Zou het komen omdat de kids niet gek zijn op witte chocola of wisten ze dat de bui eraan zat te komen? Jammer dat je vervelende bladzijdes niet uit je levensboek kan scheuren, deze dag had ik met alle liefde in honderden stukken versnipperd!

Tot de volgende wonder

Nagellak en lippenstift naar de maan

Het wil nog wel eens gebeuren dat je terror tweeling iets uitvreet wat niet door de beugel kan. Het spul was zo'n twee jaar, het zat in pyjama in de kinderstoel een bammetje naar binnen te werken. Om mijn huishouden niet helemaal in het honderd te laten lopen had ik ze voor de tv gezet, teletubbies waren toen voor hun nog een hit! Terwijl zij aan het ontbijt zaten kon ik even snel de wc schrobben, is een dagelijks terug kerende beweging die je in een gezin van zes niet kan overslaan. Terwijl ik met de pleeborstel in de weer was hoor ik een snel gestommel, dat is Sytse. Hij was klaar met eten en had zijn bord naar de keuken gebracht. Maar goed dat ik ze een plastic bord had gegeven anders had ik elke week een nieuw service kunnen kopen. Sanne is bezig uit de kinderstoel te klimmen en ik kan haar nog net opvangen om een bult te voorkomen. Jeetje, ben ik nou zo traag of eten ze zo snel. Misschien moet ik ze beschuit gaan geven daar moeten ze langer op kauwen.

Het spul dartelt nog wat rond en ik maak snel de wc schoon. Dat is dus vragen om moeilijkheden he? Ik kom met sopemmer en bezweet voorhoofd de kamer in en zie twee plukjes haar boven de bank uitsteken. Sanne is aan het giechelen en Sytse zegt helemaal niets. Dit klopt niet, giechelen en stil zijn is meestal een teken van rottigheid. Ik loop op ze af en zie nog net dat mijn splinternieuwe lipstick tegen de muur wordt geprakt en als smurrie over de muur wordt gesmeerd. Sanne heeft een flesje nagellak, dat is mijn nieuwe nagellak! 'Wat doen jullie daar?' Sytse kon nog net 'niks' zeggen en rende weg, zijn zusje achterlatend met een verbaasd gezicht. 'Mooi he?' zegt ze nog. 'Dat is helemaal niet mooi, dit flesje hoort op mama's nagels en dit had ik op mijn lippen willen smeren! Jullie zijn stout!' Sytse is gevlucht en Sanne begint haar pruillipje op te zetten, wat al snel gaat trillen. De tranen staan al in haar ogen maar er komt geen geluid uit. Nou, dat is een leuk begin van de dag. Mama's spullen naar de knoppen, muur onder de paarse lippenstift en dito kleur nagellak, het is fraai! Sytse probeert de boel nog enigszins te redden door met een doekje aan te komen lopen. Hij begint te smeren over de muur maar hij maakt het alleen nog maar erger. Zo zie je maar, als mama wat laat slingeren gaan de kids ermee aan de haal.

Tot de volgende wonder

Al achttien jaar een paar

De hele dag regent het al felicitaties, achttien jaar geleden zijn mijn ventje en ik met elkaar getrouwd. Als je dat naar de tegenwoordige maatstaven gaat vergelijken is dat uniek. Tegenwoordig haalt men het blikken bruidsjaar niet eens, ik kan zeggen dat het inderdaad een uniek gegeven is dat wij nog altijd bij elkaar zijn, naar alle tevredenheid ofcorse. Nog zeven jaar te gaan en dan vind ik het wel weer tijd worden voor een feestje. Vandaag kwam er van feest vieren eigenlijk maar weinig, de kids op het werk of naar school, manlief die in de nachtdienst zit en overdag heerlijk lag te slapen. Toch moesten we het een klein beetje vieren vond ik, dus werd er gebak gehaald en dit hebben we samen met de kids opgepeuzeld. Als ik terug denk aan onze dag dan kan ik zeggen dat we dit uniek gevierd hebben. Normaal wordt er niet gekeken op een cent, moet alles perfect zijn op de grote dag met alle toeters en bellen. Wij hebben het thuis gevierd, samen met familie en vrienden. Toen ik die nacht daarvoor naar mijn bed ging kon ik de slaap niet vatten. Zou ik niets vergeten zijn, hebben we wel genoeg ijsklontjes om het bier koud te houden, van alles spookte door mijn kop en naast mij lag man in spé het Kralingse bos te kappen. Is hij dan niet nerveus, hoe kan hij nu op dit tijdstip zo heerlijk kunnen slapen en lig ik wakker naar zijn zaagconcert te luisteren?

Uiteindelijk werd ik wakker van de wekker, de zon piepte al door de gordijnen heen. Het beloofde een stralende dag te worden, snel onder de douche en mijn haar alvast föhnen. Vanuit de slaapkamer naast ons hoorde ik de twee kleine poppetjes wakker worden. Het ontbijt stond al klaar zodat we niet met een knorrende maag in het stadhuis zouden staan. Zo langzaam kwam iedereen binnen druppelen, zelfs de bruidstaart was onvergetelijk en lekker! De dag ervoor hadden we ons bankstel omhoog gezet, we moesten de tafels en stoelen toch ergens kwijt. Die dag heeft de bank in de voortuin gestaan, het was echt een prachtige dag met zon van 's morgens vroeg tot hij onder ging. Het zou de langste dag van het jaar zijn, zomerzonnewende, een prachtige dag om te trouwen. Dat het achttien jaar geleden op een maandag viel kon ons niet boeien, één en twintig juni was en is nog steeds onze dag. Het mooie was dat onze oudste twee kids hierbij aanwezig waren, toch  een uniek item. Nee, ik kan terug kijken op achttien prachtige jaren waarin we gelachen en gehuild hebben. Deze jaren nemen ze ons nooit meer af, die zijn van ons. Ik denk dat hier nog wel een aantal jaar bij gaan komen, ik weet het wel zeker!

Tot de volgende wonder

Huisdierenwens

'Mam, zullen we een ratje nemen?' Al proestend verslikte ik me in de hete thee die ik net aan mijn lippen had gezet. 'Een wat wil je nemen?' 'Nou, een ratje, die zijn heel lief hoor.' 'Ja dat zal best, maar zo'n smerig vlug beest komt hier niet in huis' zei ik tegen mijn liefhebbende zoon. Hoe verzint hij het, een rat als huisdier? Ik denk dat Dinges en Ticas feest vieren, zo'n beest heeft geen lang leven in huize Beauluna. Zodra ze zijn strotje hebben doorkliefd gaat zo'n virus verwekkend beest door heel het huis, speelgoed voor de 'jeweetwelkaters'. 'Nee Sytse, dat is geen goed plan'. Zoonlief teleurgesteld, ik bijkomend van de schrik en de katten kijken duf omhoog bij het horen van hun naam. Als ze nou vragen om een hond dan is dat nog te begrijpen, maar een rat?

Jaren geleden had ik een rood/witte poes, Toos genaamd. Die lentedag besloot ik de grote schoonmaak te houden, poes naar buiten en mamsie druk aan de sop. Zo tegen acht uur in de avond kwam de overbuurvrouw even op de koffie, dat hadden wij wel verdiend na zo'n drukke sopdag. Wij zitten aan de koffie, koekje erbij, en we zitten lekker te roddelen over 'die rooie' van de overkant. Zie ik in mijn ooghoeken iets roods door het raam springen, Toos kwam thuis, maar niet alleen. In haar bek had ze een mega rat die ze al snorrend voor mijn voeten neerlegt. Ik gil het uit en de kat sprong weer uit het raam. Daar lag mijn cadeautje, hoe kom ik hier vanaf? Ik besloot manlief te bellen wat ik nu moest doen met die rat. 'Schat, je pakt hem op in een krant en dan gooi je hem in de prullenbak.' 'Ja dag! Je denkt dat ik dit beest oppak en...' Ik kreeg de rillingen van mijn eelt op de voeten tot de gebleekte haarpunten op mijn hoofd. Die is gek, ik raak dat beest met geen vinger aan! De rat is net zo groot als Toos, krijg je al een beeld? Zelfs de buurvrouw was haar jurk aan het drogen, zij had van schrik haar koffie over zich heen gemorst. Ze zag net zo wit als mijn muren en ik zei haar dat ze dit anders nooit doet! Enfin, ik heb de raad opgevolgd en een dikke krant gepakt. Daar heb ik de rat in gerold en toen in de asemmer gemikt. De emmer inclusief rat stond mooi voor de deur te wachten op manlief, hij mocht het in de container gooien. De buurvrouw heb ik snel het huis uitgekeken zodat ik me schoon kon boenen onder de douche, vreselijk zo'n beest. Zoonlief kan die rat op zijn buik schrijven, hoe lief die schurfterige beesten ook mogen zijn, BAH!

Tot de volgende wonder

Waar zijn de dubbellikkers gebleven?

Mijn oudste dochter is gek op ijsjes, maakt niet uit welke smaak of vorm, ze is er gek op. In de zomermaanden ligt onze vrieskist vol met alle smaken dubbellikkers, cornetto's en heerlijke waterijsjes. Ze had er vroeger al een houtje van om de hele straat ijs uit te delen. 'Mam, mag mijn vriendinnetje ook een ijsje, ik vind het zielig als zij ziet hoe ik een ijsje eet en zij moet toekijken.' Natuurlijk mocht haar vriendinnetje een ijsje, niet wetende dat dit er niet één maar een stuk of acht waren. Je snapt dat de ijsjes vroeger heel hard gingen, als ik dan een ijsje wilde pakken trof ik alleen nog de verpakking in de vriezer. Het gebeurde regelmatig dat ik geen ijs aantrof, terwijl ik toch echt ijsjes had gekocht. Ik snapte er niets van, waar zijn ze gebleven? 'Sabina, heb jij weer ijsjes uit lopen delen?' Verontwaardigd keek ze me aan en knikte van nee. Vreemd, gisteren heb ik een doos dubbellikkers gekocht en ze zijn nu spoorloos, dat kan toch niet? Zonder blikken of blozen zei ze dat ze de ijsjes niet had gezien.

Jaren later kwam ik er achter waar de ijsjes waren gebleven. Sabina vond de ijsjes in de vriezer, een hele doos. In de ochtend een ijsje eten vond ze te ver gaan dus nam ze de doos uit de vriezer. Ze besloot ze te verstoppen op haar kamer zodat ze die middag uit school niet mis zou grijpen. Niets vermoedend ging ze naar school en kwam rond half vier weer thuis, Bij haar schuilplaats aangekomen graaide ze onder haar bed en... daar vond ze een lege doos met alleen de plastic verpakking en de stokjes in een plasje gekleurd water. Hoe kan dat nou, waar zijn die ijsjes gebleven? Wie zou ze gejat hebben, Bas? Ze had niet het besef dat je ijs niet naast de vriezer kan bewaren, een dubbele strop want ze had die middag dus geen dubbellikker. Ik wist tot op de dag van vandaag niet waar die doos ijsjes was gebleven, vanavond kwam het hoge woord eruit. Zij had de doos gepakt en verstopt, heerlijk die onbevangenheid van kleuters. Morgen toch maar een doos dubbellikkers halen, dat heeft ze na het opbiechten toch wel verdiend nietwaar?

Tot de volgende wonder



Verslapen

Het is ons allemaal wel eens overkomen, je bent dwars door de wekker heen geslapen. Als het mij overkomt, gelukkig niet vaak, dan is het eerste wat ik zeg KUT! Ik mik de dekens over mijn hubby en snel stap ik mijn bed uit. Vervolgens sta ik om me heen te kijken in totale paniek. Waar liggen mijn kleren, sjipz, ik moet mijn bloes nog strijken! Ik ren naar de douch en gooi de kraan open. Terwijl deze warm loopt graai ik mijn spullen bij elkaar en stap onder de waterkraan. Snel pak ik de fles douchegel die vervolgens uit mijn handen glipt zo op mijn voet. Al jodelend probeer ik me in sneltreinvaart te wassen. Terwijl ik mijn oksels scrub rag ik mijn tanden en spoel me snel af, krijg ik die kraan niet goed dicht. Als ik net wakker ben heb ik geen kracht in mijn handen en krijg ik de kraan niet goed dicht. Met alle kracht die ik op dat moment bezit krijg ik met veel scheldwoorden de kraan eindelijk dicht. Al drogend ren ik de badkamer uit, slaapkamer in en check de tijd. Dat wordt rennen, snel strijk ik mijn bloes, kleed me aan en ik flikker natuurlijk om op mijn bed. Ik wil mijn broek dicht ritsen zie ik dat mijn rits weg is, natuurlijk dat kan er ook nog wel bij, broek achterstevoren aan! Ow ik haat dit zo, waarom heb ik die kl*tewekker niet gehoord? Eénmaal aangekleed ren ik naar beneden en probeer nog wat te maken van mijn coupe, kansloos! Zou het nog te redden zijn als ik er even de krultang doorheen jas? Tang wordt aangezet, nu nog die megawallen weg zien te werken, ik kan me heel snel opmaken bemerk ik. Na vijftien minuten stress zit ik dan eindelijk in mijn auto richting mijn werk. Goh, wat is het rustig op de weg, is het al vakantietijd? Nergens zie ik kinderen die richting school gaan en eerlijk gezegd liggen die van mij ook nog in bed...

Ergens gaat hier iets niet goed, wat is het voor dag? Omdat ik geen tijd heb gehad om mijn brood te smeren rij ik langs de bakker voor een kaasstengel. Als ik in de winkel sta zie ik de dag aanbieding; Zaterdag vier broden halen, drie betalen! Neee, dit kan niet waar zijn, het is zaterdag vandaag en ik hoef helemaal niet te werken. Inwendig lach ik om mijn eigen stommiteit, dus daarom is mijn wekker niet afgegaan. Nou Syl, je hebt je IQ weer prachtig aangepast op je haarkleur.

And the winner is...

Afgelopen week kreeg ik een facebook bericht met de volgende mededeling: Van BioEffect: Gefeliciteerd! Naar welk adres mag een sample sturen? Huh? Heb ik wat gewonnen dan? Ik struin een beetje op de pagina van BioEffect en kan eigenlijk niet zoveel vinden. Ik besluit even te googelen en daar zie ik dat dit een nieuw huidverzorgingsproduct is. Om precies te zijn is BioEffecttm EGF serum, een revolutionair nieuw huidverzorgingsproduct, gebaseerd op de allernieuwste ontwikkelingen uit de moleculaire biologie. Natuurlijk stuur ik mijn gegevens op en vandaag lag het pakje op tafel. Ik wist niet wat voor sample ik zou krijgen, nu dus wel. Enfin, er zit een foldertje bij en in een zilverkleurig zakje bevind zich de sample van het geweldige serum, als ik de folder mag geloven. Nou moet ik even vertellen dat dit soort middeltjes wel heel welkom zijn, ik struikel soms over mijn wallen mijn bed uit. Ze hadden geen beter proefpersoon uit kunnen zoeken, zou er dan toch een God bestaan? Het bekkie wordt gereinigd en ik open het ieniemienie flesje om het onder mijn ogen te deppen. Dit wrijf je er niet in maar dep je met fingerspitzengefühl op de enorme wallen. Nou, laat het biologische proces maar beginnen. Terwijl ik zo af en toe in de spiegel kijk om te zien of er al enige vorm van resultaat te zien is, lees ik een berichtje op twitter en ik verslik me in mijn thee. 'WTF, weet je hoeveel dat flesje kost?' zeg ik tegen mijn man, die nog driftig aan het smeren is. 'Dat kleine flesje is gewoon bijna zestig eurie!' Als je dan bedenkt dat ik normaal nooit al te dure smeerseltjes op mijn antieke kop smeer voel ik me echt verwend. Wat als het werkelijk resultaat boekt, ben ik dan geneigd om dit ieniemienie flesje aan te schaffen voor die prijs? Daar moet ik toch wel even over nadenken. Laat ik nou eerst maar eens afwachten of het daadwerkelijk helpt. Jullie kunnen een vervolg van deze blog over een tijdje lezen.

Het is wel heel leuk om dit soort middeltjes uit te testen. Het is 100% biologisch, versterkt het natuurlijke verjongingsproces en verbeteren ook nog mijn teint en vernieuwen mijn jeugdige gloed. Het zou ook nog mijn rimpels en fijne lijntjes verminderen en last but not least; mijn huid wordt verstevigd. Het serum bevat ook maar negen ingrediënten en geen geur-, kleur- en conserveringsmiddelen. Ja nu snap ik dat het in een klein flesje zit. Als het éénmaal open is geweest blijft het niet zo lang goed, logisch heel biologisch ja. Wat het serum ook voor mijn huid gaat doen, ik ben nu al heel benieuwd! Als het echt werkt dan vrees ik dat ik toch maar een weekje knakworst ga eten, wie wil er nou niet een jeugdige uitstraling? To be continued!

Tot de volgende wonder

Storm in de slaapkamer

Manlief is niet echt blij met mijn nachtelijke escapades. Aangezien ik van die opvliegers heb is mijn bed net een weerhuisje. Dekentje over me heen, dekentje weer van me af, er hangt nog net geen paraplu boven mijn bed. Zelfs als ik dit bericht intik heb ik weer een leuke opvlieger, een vest is mijn beste vriend tegenwoordig. Naast mijn bed heb ik een ventilator staan die ik af en toe op poolstand zet om eens flink af te koelen. Met mijn gewicht zal het jullie niet verbazen dat ik als een blok in mijn bed lig, geen storm die mij eruit kan blazen. Er zit een timer op dus met een kwartier stopt hij automatisch. Manlief is niet blij met mijn opvliegers, net als ik overigens. Zodra hij het bed in stapt moet hij eerst de dekens zien te bemachtigen, dat is op zich al een megaklus. Hij klapt als eerste het kleine stukje dekbed over mij heen. Stapt vervolgens in bed en probeert dan in ieder geval dat kleine stukje terug te pakken. Soms heeft hij geluk maar meestal is hij dat kleine stukje ook nog kwijt. Ik word wakker omdat ik zo lig te schudden dat ik vrees voor een aardbeving. O nee, het is manlief die zijn bed in stapt. ‘Pas op mijn bil’ roep ik nog slaperig en val weer in slaap. In de verte hoor ik nog een heel verhaal over ‘schat, mag ik’ en voor de rest is het een geluid wat ik niet meer opneem. De arme man ligt menig nacht onder twintig centimeter dekbed, als hij geluk heeft,  ik heb mezelf zo ingepakt zodat ik gestut in mijn bed lig. Na mijn val van de trap is mijn bil nog steeds pijnlijk en ik moet goed voor mezelf zorgen. Enfin, als manlief in bed stapt lopen de zweetparels al over zijn voorhoofd, nadat hij dan eindelijk, na een half uur, een stukje dekbed te pakken heeft krijg ik last van een hittegolf. Ik schakel de ventilator aan om af te koelen en manlief sterft het af van de kou. Hij beweerd dat de gierende storm over mij heen blaast om hem vervolgens een longpest op te laten lopen. ‘Moet dat ding aan, ik lig hier ook nog remember?’ Huh? Ik ben me nergens van bewust en geniet van het heerlijke briesje. Dit ritueel herhaald zich enige malen per nacht, ik word gek als ik het heet krijg. Krijgen jullie al medelijden met mijn ventje? Hij is op een vitaminearm dieet dus zou je denken dat er ondertussen een vetbuffertje om zijn botten zou moeten hebben gevormd, niets is minder waar. Hij ligt het liefst met een bontjas in zijn bed om er zeker van te zijn nog enige vorm van comfort te mogen hebben.

Nou hebben wij wel vaker ‘bonje’ om de eerlijke verdeling van het dekbed, dat heeft mij doen besluiten om jaren geleden een lits-jumeaux formaat aan te schaffen. Nu zal het probleem dekbed jatten wel over zijn… dacht ik. Niets is minder waar, we vechten nog steeds om iedere centimeter en dat zal altijd zo blijven. Manlief is heetgebakerd en ik, ik ben een echte slang, boelkloedig! Het liefst rol ik me als een tosti in de dekens omdat het zo lekker zacht ligt. Behalve als ik een opvlieger krijg, dan sta ik met alle liefde mijn stukje dekbed af, lief hè?

Tot de volgende wonder

Geslaagd!

Nagelbijtend hebben de kinders in Nederland zitten wachten bij de telefoon. Alles moest wijken voor dat ene belangrijke telefoontje, ben ik geslaagd of niet. Nou is dat voor mij wel even geleden en toen al kreeg je voor vijf uur te horen of je je diploma gehaald had of het nog een keer over mocht doen. Dat betekend dus heel veel schooltassen aan vlaggenmast de komende week. Hier duurt het nog een jaar of twee voordat ook wij weer met de bibbers bij de telefoon zitten. Als ik terug kijk naar mijn eigen examenjaar weet ik nog dat ik niet bij de telefoon zat. Ik was tijdens mijn examenperiode al begonnen met een opleiding, deze starte begin mei. Het kon mij niet boeien of ik geslaagd was of niet, mijn toekomst had ik al uitgestippeld. Ik kreeg voor het examen wel een preek van Mevr. Schiks, 'weet je het wel zeker dat je nu al een nieuwe opleiding gaat volgen, stel dat je gezakt ben?' Mijn antwoord; 'al staan er allemaal enen dan is dat vette pech, ik wil kapper worden en niemand die me daar vanaf kan brengen, ook u niet.' Dat is helemaal de bloody limit, heb ik mij uit de naad zitten leren en dan krijg je doodleuk te horen, maar wat als je nou zakt? Ik ging er gewoon vanuit dat ik zou slagen, want nou zakken. Ik heb mijn LHNO met twee vingers in de neus doorlopen, eigenlijk had ik naar de mavo gemoeten. Al mijn vriendinnen gingen naar die school dus ik ook. Ik heb vier geweldige jaren gehad, veel gelachen en mijn eerste pony geknipt in de douches van de gymzaal. Dit gebeurde gewoon met de knutselschaar hoor, ik wist toen nog niet dat de microgolven in een schaar zouden zorgen dat het haar niet onder de schaar vandaan geduwd werden. Nee, wat Silly in der koppie heeft gebeurd gewoon KLAAR!

Op de dag dat ik gebeld zou worden was ik druk aan het knippen op mijn droomschool, finaly zou ik mijn droomvak kunnen uitvoeren. Mobieltjes bestonden in die tijd nog niet dus moest ik wachten tot ik thuis kwam om de uitslag van mijn moeder te horen. Eerlijk gezegd was ik het vergeten en tijdens het avondeten zei mijn moeder terloops; 'Oh ja, de school heeft gebeld, je bent geslaagd!' 'Ok, wanneer moet ik mijn diploma ophalen?' 'Ja dat weet ik niet, krijg je hier geen briefing van?''Geen idee, ik hoor het wel.' Het interesseerde me echt helemaal niets, maar Mevr. Schiks had het dus helemaal bij het verkeerde eind. Jaren later, toen ik met mijn oudste twee kids in Drievliet liep, kwam ik haar tegen. Ik kon haar toen vertellen dat ik mijn droomvak nog steeds vol passie uitoefende en dat doe ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Ik was zelfs vergeten om mijn 'pukkel' met vlag buiten te hangen, als mijn moeder dat niet gedaan had zou hij er nu nog steeds niet hangen.

Tot de volgende wonder

Schone kinderen zijn ongezond

Onze kids waren vroeger viesnekken, eigenlijk moet ik zeggen ze zijn supergezond. Zodra ze uit bed waren, schoon gedoucht en aangekleed, ging er altijd wel één met een vlek op de trui naar school. Als ouder probeer je het zo goed te doen, al ging het bij het schoon blijven vaak mis. Niet onze schuld hoor, ze wisten de pindakaas op hun rug te smeren terwijl ze er niet eens bij konden. Vraag me niet hoe, het gebeurde. Van mijn vier kids was Sabina wel de schoonste, zodra ze op het strand liep begon ze al te zeuren over zand tussen de tenen. Had ik haar handdoek uitgespreid, ging ze erop zitten 'bah, vies!' zei ze dan. Onze oudste zoon spande de kroon, die was supergezond. Vroeger stond onze voordeur open, vanaf de stoep brulde hij al dat hij een heel klein beetje vies was. Ik herkende mijn zoon nauwelijks onder de modder. Tussen het grauwe kleurtje zag ik nog enkele stukjes rood van zijn shirt, zelfs de rode laarsjes waren niet rood meer, zelfs niet in de voering! Dan onze tweeling, Sanne vond het leuk als ze publiek had, een echte dramaqueen. Ze smeerde werkelijk elke saus in het haar, zou het daarom zo snel groeien? Dan Sytse, die was meer de ingenieur, die vond eieren erg interessant. Hij nam ze in de handen, liet ze vallen en genoot van het geluid wat het gaf. Sanne zat erbij en samen de eidooier pletten, zie je het voor je? Nee, schoon waren ze op het eind van de dag niet meer, maar gezond dat ze zijn!

Laat ik een verhaal vertellen over onze oudste twee, Sabina en Bas. In ons drie kamer hutje sliepen ze bij elkaar. Ze hadden de grootste kamer gekregen waar onze kledingkasten nog aan de wand stonden. Op een zonnige zondagmorgen werd ik wakker van de rust. Ik keek op de wekker en zag dat het al negen uur was. Het is wel verdacht stil hiernaast, ik ga toch maar eens kijken. Wat ik toen zag is met geen pen te beschrijven. Bas stond luierloos in zijn bed, zijn gezicht onder de ... waar leek het op. Toen ik dichterbij kwam rook ik het al, zijn gezicht zat onder de poep! In de kamer lag werkelijk de halve inventaris van de kledingkasten, gesierd met bruine vlekken. Middenin de hoop kleding zat mijn oudste dochter een boek te lezen, ze keek verontwaardigd omhoog. 'Wat is hier aan de hand, wat hebben jullie uitgevreten?' Ik stond perplex, riep mijn hubby en die begint bij het aanzien van de bende te lachen. Ik kon er echt niet om lachen, wie moet dit allemaal weer opruimen? Juist ma cemsto! Na eerst de kids in bad te hebben gezet ben ik de schade maar eens gaan opnemen, dat wordt een lange dag met de wasmachine. Als ik het verhaal aan derde vertel kunnen we er smakelijk om lachen, toen kon ik alleen maar huilen. Ze zijn er niet minder om geworden, tegenwoordig poepen ze op de plee en vegen ze de billen netjes af.

Tot de volgende wonder

Tieners en mamsies make-up

'Mam, ik ben wat vergeten!' Het klonk ernstig dus ik doe de deur weer open voor mijn toen vier jarige dochter. Ze huppelt naar binnen en graait in een tasje naar haar lipgloss. Dit is the bloody limit! Hoe oud is dit helemaal, vier en nu al aan de lipgloss? Ze zit net in de kleuterklas, geen hond die het opvalt of ze lipgloss op heeft of niet! Misschien ben ik hier wel debet aan, al mijn lipglosjes die bijna leeg zijn gaan naar mijn dochters, zo ook de mascara's die te lang in de koffer zitten. Het begint steeds vroeger, de liefde voor make-up bij de meiden. Als ze de make-up opbrengt doet ze het nog netjes ook! Op de foto hiernaast heeft ze zichzelf voorzien van een oog en lip make-up, zou ze mamsie volgen met haar en make-up? Gisteren stond ze de oefen Annie van een leerling op te kammen, het zag er totaal niet verkeerd uit. Zo ook de lang haar Annie, die heeft ze voorzien van een prachtig vlechtwerk met dito krullen. Het zou mij niets verbazen als ze kapper gaat worden. Helaas zal dit lichamelijk voor haar niet echt handig zijn, ze heeft spitsvoeten gehad en krijgt hiervoor speciaal aangemeten orthopedische schoenen. Lang staan is voor haar op het moment te pijnlijk en als ze kapper wil worden dan moet je toch veelal staan. Ik zie het nog gebeuren dat er elk weekend menig vriendinnetje komt om de optut sessie te ondergaan door Sanne, net als haar oudste zus heeft ze genoeg gezien van mamsie en wat hun ogen zien doen hun handen. Wat dat aangaat heb ik handige dochters die beiden niet in 'het vak' zullen treden om wat voor reden dan ook.

Onze oudste dochter maakte van elk weekend een salon hier thuis. Als de dames naar een feest gingen werden ze opgemaakt door Sabina en vaak ook nog even in de krul gezet. Alle tangen zijn niet vreemd voor haar, hetzelfde met de poederkwast. Vaak werd mamsie nog even geraadpleegd of het allemaal goed was. Natuurlijk kraak je het werk van je kind niet af en eerlijk gezegd was dit niet nodig. Vakkundig werd er gesmeerd met mamsies spullen, de magische koffer is wel heel verleidelijk. Het zal niet lang meer duren voordat het hele ritueel opnieuw begint met onze jongste telg, het is een kwestie van tijd.

Tot de volgende wonder

Opvliegers

Vanuit je oren lijkt stoom te komen, je nekharen worden drijfnat. Handen voelen klam aan en vanuit het niets stijg je langzaam tot het kookpunt. Opeens weet je het, je hebt last van opvliegers. Met de regelmaat van de klok begin ik toch te denken dat de overgang zich aan gaat melden. Eerlijk gezegd heb ik al jaren last van die opvliegers al vonden ze mij te jong voor de overgang. Ja mooi verhaal, ik weet wat ik voel en ik moet zeggen dat ik soms graag mijn bed in een vrieskast wil zetten. Zo lag ik ooit op een warme zwoele nacht te slapen, althans ik deed een poging. De windmolen op timer gezet en ik vond het briesje erg aangenaam. Toen de windmolen uit ging heeft het niet lang geduurd voordat de zweetparels in mijn bilnaad de schoolslag aan het beoefenen waren. Je kan dan weer met je snufferd voor het briesje gaan zitten maar helpen deed het niet. Ik besloot naar beneden te gaan en dook met mijn hoofd in de vrieskist, alwaar ik op zoek was naar een koelelement die wij 's zomers in de koelbox doen om alles koel te houden. Daar lag het grote blauwe element al op me te wachten, hebbes! Als eerste ben ik onder de hete douch gestapt, als je er dan uit komt is het gewoon fris. Helaas voor korte duur maar daar had mamsie wat op gevonden. Over het koelelement heb ik een dun laken gelegd en ik ben er bovenop gaan liggen. Wat een verademing!

Nou is het 's nachts nog geen tropische temperatuur en ik spring al tegen het plafond van de hitte. Kleding hoef ik niet van mijn lijf te rukken want dat trek ik bij voorbaat al niet meer aan. De dekens worden deskundig over hubby heen gekwakt, hij klaagt altijd dat hij het koud heeft. Jammer genoeg is zijn lichaam een oven dus daar wil je tijdens zo'n opvlieger niet tegenaan liggen. Kortom, ik haat de zwoele zomeravonden en nachten, zelfs een koel element kan mij niet verkoelen. Zelfs koude natte lappen heb ik al geprobeerd, niets helpt. Misschien moet ik me toch eens laten testen, dit is gewoon niet leuk meer. Zelfs overdag in school komen ze met enige regelmaat mijn humeur verstieren, BAH! Eigenlijk is het leven van een vrouw net een roos. Onderweg kom je vreselijke doornen tegen en als je bij de knop bent kan je er ook niet van genieten, dan is het tijd om je kist te bestellen. Ach, gelukkig geniet ik voor de rest wel van het leven, samen met mijn kroost en manlief heb ik niets te klagen, maar soms is het zo heerlijk!

Tot de volgende wonder

Vreetkick

Daar sta ik dan te kijken door de ruit, de ene reep nog lekkerder dan de ander. Het kan zomaar een kwartier duren voordat ik een keus kan maken. Wil ik iets zachts wat smelt op de tong of meer iets met een bite. Keuzes maken is niet altijd makkelijk, zeker als het gaat om candybars. Als ik bij zo'n 'hoerenkast' naar binnen gluur moet dat altijd stiekem, zeker als ik er zo lang voor sta. Dit heeft enkel en alleen als rede dat ik niet kan kiezen. Ga ik voor een snicker, nuts of wil ik twee repen, dan moet ik een twix nemen. Neeee, ik ga voor een zakje M&M's, toch maar niet, teveel kleurstof waar ik druk van word. Een zakje smurfensnoepjes dan, dan kan ik altijd zeggen dat ik het deel. Ik wil helemaal niet delen, ik wil iets hebben wat ik helemaal alleen kan oppeuzelen. Een bueno heeft ook twee repen in de verpakking, die hele zachte romige vulling smelt bij wijze al in de verpakking als hij zo vaak bekeken wordt door al die vrouwen die een vreetkick hebben. Er zit toch een enorm nadeel aan zo'n snoepkast, klein geld. Stel je staat op een station omdat je de trein gemist hebt. Het is al laat en eerlijk gezegd heb je trek in iets lekkers. In je haast heb je in het station een vreetkast zien staan en dan is de verleiding erg groot om even te gaan chocoshoppen. Als je dan eindelijk je keus hebt gemaakt graai je naar je knip en... tot je grote verbazing zit er nog precies dertig cent aan klein geld in.

Teleurgesteld loop je weer terug naar je perron en het wachten op je trein is begonnen. Sjongejonge, heb ik weer, moet ik wachten zonder iets te eten te hebben. Zou er nog... en ik begin te graaien in mijn tas. Al snel vind ik daar een vijftig cent muntje, dat riekt naar meer. Elke rits wordt open gerukt, zelfs het gat in de voering wordt groter getrokken want er zou best wat klein geld in zitten. Mijn buit is met die dertig cent één euro vijf en negentig, net genoeg om mijn honger te stillen. Ik kijk op de klok en zie dat ik nog vijf minuten heb, zal ik? Ik ren naar boven, gooi het kleingeld in de 'hoerenkast', druk op de gewenste code, laat die reep maar komen! Je bukt om de reep onderuit de automaat te halen en, hoe kan dat nou, er ligt niets in! Je kijkt door het ruitje en ziet dat je reep vast hangt. NEEEE! Na een snelle blik op de klok zie ik dat ik nog maar heel weinig tijd heb en begin tegen de kast te rammen. Wat ik ook doe de reep blijft vast zitten. In de verte hoor ik mijn trein aankomen, ik moet nu snel besluiten wat ik doe. De reep of nog een half uur op een stil perron zitten wachten op de volgende trein. Ik geef nog één voltreffer en de reep blijft hangen. Wat zou jij doe, wachten tot je volgende trein eraan komt of toch lekker door rammen om je betaalde reep te bemachtigen. Dilemma!

Tot de volgende wonder

Zou u die bom niet eens opruimen?

Mijn ritjes naar school in de morgen zijn veel te kort, ik luister graag naar Evers staat op omdat ze zulke leuke items hebben, zeker zo vroeg in de morgen. Zo luisterde ik naar het verhaal van An Kranenburg uit Bladel. Tegenover haar huis is een granaat uit de tweede wereld oorlog gevonden. Dit gebeurde tijdens het graven voor glasvezelkabels, tja waar laat je dan zo'n bom. Er werd besloten om deze granaat in de achtertuin, in een zinken asemmer te deponeren, om ze vervolgens achter de 'rodo's' te zetten. Mevrouw Kranenburg was het zo zat want er was haar verteld dat de granaat binnen vijf dagen weggehaald zou worden. Inmiddels twee weken verder stond de asemmer nog steeds achter de rodo's, deze waren immers toch al uitgebloeid. Ze belde nogmaals met de politie en zei, zeg de vuilnisman rijd nu voor, ik ga de granaat in de asbak gooien en zet het aan de straat. Niet helemaal een goed plan, maar als je al twee weken met gevaar voor eigen leven op een tijdbom woont neem je het niet meer zo nauw met de regels. Toen mevrouw Kranenburg voorstelde om dat ding mee te nemen naar het gemeentehuis en deze op de balie te zetten zeiden ze; 'nee dat kan niet, want dan moet het gemeentehuis ontruimt worden.' Dus met andere woorden, Mevrouw Kranenburg kan de lucht in vliegen! Het is toch van de zotte dat ze een mortiergranaat, die niet vervoerd mag worden door wie dan ook, in een achtertuin en hartje centrum laten liggen? Gelukkig is An Kranenburg niet bang, ze heeft de bom zelfs uit de asemmer gehaald om er foto's van te maken, dan ben je wel een held hoor. Als dit mij zou gebeuren dan wist ik het wel. Ik had het wel willen zien als ik met een bom op het gemeentehuis kwam. De bom had ik op de balie neergelegd, ik had naar buiten gelopen en blijven kijken hoe ze de boel hadden ontruimd.

Gelukkig was het een Engelse granaat, stel je voor dat het een Duitse granaat was, als oorlogskind moet je daar toch niet aan denken! Ik heb me kostelijk vermaakt en wil jullie het fragment niet onthouden, luister zelf, mooi verhaal he? Snap je nou dat ik elke morgen graag in de auto zit met Evers staat op?

Tot de volgende wonder

Zin in taart!

'Oh mam, dit ziet er lekker uit! Hoe zou die taart smaken?' Zoonlief en ik kijken regelmatig naar  Cake Boss, een Italiaanse bakker die in New York een bakkerij heeft wat gerund wordt door één grote familie. Het water loopt ons uit de mond, met doekjes zitten we likkebaardend voor de buis. Zie je ons al zitten, duo zoetekauw krijgt spontaan trek in de cupcakes en taarten. Dat heeft ons doen besluiten om zondag eens te gaan bakken. Sytse vindt taartjes bakken zo leuk, op zijn verjaardagsfeest heeft hij een minichococake gemaakt voor bij het dessert en die smaakte verrukkelijk! Jawel, mamsie slaat een stukje taart of cake nooit af. Het begint al bij het samenstellen van alle ingrediënten, zodra dit door elkaar gemixt is kunnen we het niet laten om die lange vlerk door het beslag te jassen. Zelfs de schaal wordt vakkundig schoon gelikt. Eigenlijk is dat helemaal niet goed met die rauwe eieren, het smaakt gewoon TE lekker en probeer je dan maar eens sterk te houden om het niet te doen. Het hele huis ruikt naar de cake, heerlijk! Het is ook alweer een tijdje geleden dat ik een appeltaart heb gemaakt, ik krijg tijdens het tikken van deze blog al trek. Maandag een stuk appeltaart, wel warm, met een kledder slagroom ernaast bij een kop thee, mijn dag kan niet meer stuk.

Waar ik ook wel trek in heb is een monchou taart, die is zo klaar. Ik moet toch weer eens gaan Google hoe ik die moet maken. Lekker met een kersenvulling, of zal ik voor kiwi gaan, nee aardbeien! Oh, dit is niet goed, staan we zondag een vracht taarten te bakken ben ik na het eerste stuk taart al misselijk. Kan je een appeltaart eigenlijk invriezen? Weet je wat ook zo lekker is; warme apfelstrudel! Wedden, als ik het bericht geplaatst heb weet ik zeker dat ik een pond ben aangekomen. Goed, dat wordt dus na de komende pinksterdagen even gas terug; drie maaltijden per dag en gezonde tussendoortjes. Wat zeur ik nou, de appeltaart bestaat uit rozijnen en appel, dat is toch gezond? Mooi, heb ik voor de hele week een gezond tussendoortje!

Tot de volgende wonder

Nick en Simon in hun American dream

Bij toeval keek ik ineens naar het programma van Nick en Simon, ik was gefocust. In de eerste aflevering kwamen ze op een soort van schoolkantines waar Nick begon te spelen, al snel volgde een paar de woorden van Otis Redding, ik was gevangen. In aflevering twee werd Graceland bezocht, wauw daar wil ik ooit eens naartoe. Ik kan hier elke aflevering wel gaan herhalen maar geloof me, dat wordt lang zo leuk niet als het programma van de twee Volendamse heren, die Kees als roadmanager mee hebben gekregen van manager Jaap. Natuurlijk wist ik wel wie Nick en Simon waren maar sinds the Voice ben ik ze met andere ogen gaan zien. Het zijn gewoon twee leuke gasten die muziek ademen, voelen en mij met hun geluid kunnen raken. Ik lig hier soms helemaal krom van het lachen, ze hebben ook nog humor en Kees je hebt mijn hart gestolen. Mannen moeten humor hebben, dat vinden wij vrouwen geweldig. De aflevering dat je ging dansen met de straat danseres, geweldig! Nee, de woensdagavond is even mamsie tijd en dat vinden ze hier in huis niet altijd even leuk zeggen ze, maar stiekem zie ik toch wat voetjes bewegen. Hoe bedoel je niet leuk vinden, dit is gewoon geweldige tv.

Vanavond moet ik eerlijk bekennen at ik het vergeten was. Ik lag op de bank en ben in slaap gevallen en toen ik wakker werd wist ik dat ik wat had gemist. 'Nee, nou heb ik Nick, Simon en Kees gemist, niemand die me dan even wakker maakt he?' Men zat de film Seven Pound te kijken, prachtig natuurlijk maar ik moet mijn woensdagavond half uurtje missen. Nou ben ik niet voor één gat te vangen, lappie aan, surf naar uitzending gemist en daar kan ik het gewoon terug zien. Helapidaka, waar ik ook keek, de gemiste aflevering stond er nog niet op. Dat is balen, nu moet ik wachten en daar had ik geen zin in. Mokkend zit ik een beetje te balen. Heb je je zo verheugd op Nick, Simon en Kees moet je wachten, terwijl heel Nederland het programma al gezien heeft. Ik besloot maar wat anders terug te kijken wat ik gemist had. Nou moet ik eerlijk bekennen dat 'Kinderen geen bezwaar' in geen velden of wegen op de American dream lijkt, ik moest het er gewoon maar mee doen. Na twee afleveringen te hebben bekeken wilde ik naar mijn bed gaan, dan morgen maar terug kijken. Nog één keer proberen en... Nou mannen, ik heb weer genoten van jullie avontuur. Lang leven programma gemist al vind ik dat ze het eigenlijk direct erop moeten zetten.

Tot de volgende wonder

Dinsdag, wasdag

Gisteren kwam mijn oudste dochter naar me toe, 'mam, zullen we morgen even een wasdag houden? Ik heb zoveel was en dan help ik je met alles opvouwen etc.' Het werd wel tijd, met alle drukte is de was er een beetje bij ingeschoten. Vanmorgen was ik al vroeg wakker om mijn portie ibuus in te nemen, met kiespijn (nu aan de andere kant) een blauwe bil en veel spierpijn kan ik gewoon niet zonder de roze pilletjes. Toen ik een blik wierp in de douch schrok ik me kapot, dochterlief had volgens mij haar kast leeg geruimd, er lag een halve meter wasgoed! Wat is dat toch met kinderen, het is een kleine moeite om alles wat vuil is in de was te gooien, maar nee! Ze ontaarden als ware verzamelaars van vuile was en klagen de volgende dag dat ze niets schoons aan hun billen kunnen trekken. Ja mooi verhaal, ik heb het al druk met mijn eigen was, ze zijn geen kleuters meer dus kunnen het makkelijk zelf doen. Ik weiger ook om het uit de kamers te halen, ze trekken vanzelf aan de bel. Ik zeg dan ook dat ik niet eerder ga wassen voordat alles uit die kamers is, ik blijf niet aan de gang. Ik ben benieuwd hoe ze dit later zelf gaan aanpakken, zou er dan ook overal vuile was liggen? Gelukkig hebben we een droger dus dan zit de vaart er wel lekker in. Ik heb toen gelijk de slaapkamer maar een beetje geruimd, daar kon ook wel een sopdoek doorheen en je vindt er genoeg kleding die graag een wasbeurt wilde hebben. Manlief stelt zijn was verdacht op in de kamer en dan klagen dat al zijn kleding zoek is. Ja, als je verstoppertje wilt spelen met je kleding is het jammer dat ze niet kunnen praten. Enfin, we zijn lekker bezig geweest en er ligt al wat spul schoon in de kasten, heerlijk gevoel. Het sjouwwerk heeft Sabina gedaan, schatje heeft me vandaag geholpen, met die spierpijn was tillen gewoon geen optie. Ze ging net de deur uit met het verzoek om straks een volgende was erin te doen zodat zij morgen verder kan gaan, ik ben zo blij!

Op dinsdag komt zoonlief altijd een gezonde Hollandsche prak eten bij mamsie, vandaag stond zijn lievelingsvoer op het menu, stamppot rauwe andijvie met spekjes en een filet lapje gemarineerd, het was weer lekker. Met die kies kan ik niet echt lekker eten, toch heeft het me gesmaakt. Na het eten een roze jetser naar binnen en ik zit nu zonder al teveel pijn mijn blogje te tikken. Zitten, ja dat gaat niet echt soepel, toen ik net in de auto stapte om zoonlief, die op krukken loopt ivm een teen uit de kom, thuis te brengen kon ik bijna niet achter het stuur zitten. Jeetje, heb ik zo'n lekker vetkussentje voel ik nog de pijn en hoe! Straks toch maar horizontaal, morgen een werkdag en eigenlijk ben ik blij met mijn staande beroep, toch nog enigszins mazzel. Hoor ik daar iets piepen? O, dat is de droger, plicht roept weer!

Tot de volgende wonder

Geen feest als je niet bij Hairpoint on stage bent geweest

Daar zit ik dan, met de pootjes omhoog nog na te genieten van deze innoverende dag. Een dag met een lach maar hij begon met een aantal tranen. Om half acht was ik gewoon klaar met slapen en besloot naar beneden te gaan. Dat ging vandaag iets rapper dan normaal, ik gleed van de laatste twee trede af. Ik heb in stilte lopen jodelen, het deed echt pijn. Maar goed, ik moest toch naar de show vandaag dus ben ik eerst even gaan zitten om van de val bij te komen. Gelukkig heeft niemand het gezien, ik zat echt plat op mijn gat in de hal. Dat te hebben verwerkt ben ik samen met Sanne naar Rijswijk gereden, na een aspirine ging het wel met de pijn. Daar aangekomen was het al een drukte van belang, leerlingen die nog even de laatste puntjes op de i zette en mijn collega's die zenuwachtig waren voor hun eigen show. Halverwege kreeg ik te horen dat mijn collega die nacht nog bij de dokterspost zat met een fijne gal aanval, daar wordt je ook niet vrolijk van. De bikkel kwam toch om mee te doen met onze docentenshow, top hoor meis! Marcel was al bezig met de modellen van Sepher waarvan hij het haar heeft gedaan en ik de visagie. Lekker simpel gehouden omdat mijn klasje stond te wachten om nog even wat raad te vragen. Ze waren stik nerveus, ik hoop dat ik ze toch gerust heb kunnen stellen voordat ze de catwalk op gingen. Ze deden het echt geweldig, leerlingen die negen maanden op school zitten en dan zo'n show weten weg te geven, TOP! Ik ben zo trots op mijn meiden en knul, hoe zenuwachtig ze ook waren, het ging allemaal goed. Fatima kreeg een eervolle vermelding van de jury, Elize is tweede geworden en Demi werd eerste. Stond ik op het podium om bekent te maken wie er van mijn klas gewonnen had, flikkerde ik bijna van het podium. Nog net op tijd wist ik me te herstellen dus de schade viel mee.

Halverwege de middag mochten wij docenten onze show weg gaan geven. Dicky, Cindy, Birgit en ik hadden echt hele leuke creaties gemaakt, de mijne heb ik hier geplaatst. De modellen waren dansers van Kitty Hart dansstudio, wat een geweldige opening! Ze danste als zombies vol overgaven op het lievelings nummer van Coby, oprichtster van Hairpoint. Toen wij op mochten was het echt hink stap springen om bij mijn model te komen, ik ging in de zombie mood door. Het kan nooit normaal bij mij, toen ik over de roze dame stapte voelde ik mijn rug knakken, welja, kan er ook nog wel bij! Niemand heeft iets gemerkt, gewoon de show gegeven en die is heel goed ontvangen. We vonden het allemaal superleuk om te doen, volgend jaar weer? Na het einde van de middag waar heel veel mooi werk voorbij kwam was het opruimen geblazen. Niemand had nog puf, iedereen hielp mee en binnen notime was de hal weer schoon, ik kon naar huis. Thuis aangekomen ben ik voorzichtig op de bank geploft en heb ik de bil eens bekeken. Ik schrok me gek, dit is blauwpaars! Dat duurt wel een paar weken wil dit geen pijn meer doen en de originele vleeskleur hebben. Ik kan terug kijken op een geweldige show, heel veel prachtige creaties gezien en eerlijk, ik gunde iedereen de eerste prijs. De foto's die mijn jongste dochter heeft gemaakt staan op hyves de map staat open dus iedereen kan het volgens mij zien.

Tot de volgende wonder

*EDIT*

Hieronder nog een aantal foto's en een filmpje van de dag

 Sanne legt de boel vast, doet ze niet alleen

 Met collega docenten hebben we een geweldige show neergezet

 Mijn model deed het geweldig, zeker toen ik op haar rok stond

 Nu met hoed

                                         Jawel, Demi is nummer één geworden, gefeliciteerd!                                            

Varkens geiten boerenkool

In mijn jeugd heb ik de grote schoolvakanties vaak vertoefd bij opa en oma in Veendam. Zij hadden daar een grote boerderij en elke vakantie gingen mijn broer en ik voor zes weken naar het hoge noorden. Pap en mam brachten ons en mijn tante ging met mijn ouders mee terug, zij vond het geweldig om in het wilde westen haar vakantie door te brengen. Voor dag en dauw stonden we op om vanuit het toilet de stal in te kunnen kijken, alwaar opa bezig was de koeien te melken. Onze slaapkamer grensde aan de stal en onze wekker waren de beesten die in de stal stonden. Het paard liep op het land, eigenlijk hadden we daar niet zo'n band mee. Oma stond om half acht op en begon dan het ontbijt klaar te zetten zodat we daarna met opa het land op konden. Buiten de dieren stonden er allerlei fruitbomen en struiken, oma gaf ons de opdracht om kersen en aardbeien te plukken, de kersen alleen de donkerrode en geen groene aardbeien! In ons enthousiasme plukte we de hele struik kaal, de aardbeien rijpte toch verder in de fruitschaal? Helaas, een groot misverstand en vanaf die tijd wist ik welke we wel moesten plukken en welke niet. Mijn favoriete struik was de aalbessenstruik. Die kleine rode besjes waren uit de winkel altijd heel zuur en bij oma nooit. Ik heb nooit begrepen hoe dat kon. Jaren later kwam ik er bij toeval achter hoe oma dat deed. Voordat we ze aten gingen ze in een bad van suiker, tja dan is het niet vreemd dat ze bij oma zoet waren. Als we onze boerderij taken hadden volbracht keken we altijd waar opa was, als hij ver op het land was gingen mijn broer en ik de hooischuur in, lekker van het hooi springen gaf zo'n kick! Als we dan voor de lunch naar binnen gingen kregen we de wind van voren van oma. 'Hebben jullie nou alweer in het hooi gezeten, als opa dat ziet krijg je op je donder!' Terwijl ze dit zei begon ze alle restjes hooi uit ons haar te plukken, ik dacht dat we al het hooi hadden verwijderd, niet alles dus. Vlak voor opa binnen kwam waren we hooivrij en hoopte we dat opa niets had gezien. Bij de lunch kregen we eten van het land, ook de melk. Ik vond het warm nooit lekker, alleen als het heel koud was dan dronk ik het. Soms kregen we van die lang houdbare melk, dat heeft ervoor gezorgd dat ik nu niet meer zo gek ben op melk. De boterhamworst kwam uit een groot blik en oma sneed de plakken precies goed op dikte, heerlijk! Ze konden mij begraven in die worst, we namen deze blikken altijd mee naar huis. Opa ging 2 keer per maand naar de winkel op zijn brommer, met tassen vol spullen kwam hij thuis. Eigenlijk hoefde opa nooit zoveel te halen, we aten echt alles van het land. We waren 's avonds druk bezig om de snijbonen te snijden, bonen te doppen en oma kookte veel voor wat daarna de vrieskist in ging.

Eigenlijk waren dit mijn mooiste vakantie, al mijn schoolvriendjes vertelde dat ze naar Playa Daaro waren geweest met het vliegtuig, mijn verhalen waren de mooie herinneringen aan de boerderij. Vandaag heeft onze jongste zoon op een kinderboerderij geholpen, ik moest gelijk weer denken aan mijn eigen jeugd. De lammetjes en geitjes voeren met een fles, biggetjes geboren zien worden vanuit de wc, een kalfje geboren zien worden en een kip een ei zien leggen en dat is best bizar! Nee, de herinneringen aan de boerderij van opa en oma waren de mooiste vakanties. De hele dag buiten op het land om aardappelen te rooien dat was gewoon een feest. Ik heb echt genoten van deze tijd, een mooiere jeugd had men mij niet kunnen geven!

Tot de volgende wonder

Crea Silly

Aanstaande zondag is het dan zover; Hairpoint on stage! Alle leerlingen mogen laten zien wat ze in huis hebben qua creativiteit in een eindejaarsshow. Wij als docenten begeleiden al een aantal weken de leerlingen zodat ze creatief geprikkeld worden om er echt iets geweldigs van te maken. Mijn klas mag zich uitleven in het thema Fairytale in vlechtwerk. Niet zo eenvoudig, sommigen zijn heel goed in vlechten, de ander heeft er nog geen kaas van gegeten, al doen ze enorm hun best. De afgelopen week hebben we de puntjes op de i gezet, velen konden tussendoor nog even oefenen en hebben definitief de knoop doorgehakt wat ze gaan doen. Alleen de verhalen al is prachtig om te horen. Niet alleen de leerlingen mogen hun kunsten laten zien, ook vier docenten van Hairpoint mogen zich uitleven, thema over the top. Eén van die docenten ben ik, met een gele lap tule en mijn creatieve brein mag ik er iets van gaan maken. Onze moeilijkheidsgraad is dat we het op het podium mogen afmaken, ja heel leuk. Zoals je op de foto ziet is het nog helemaal niets, vandaag moet ik dus echt alles af gaan maken. Vanmorgen heb ik nog een aantal zwarte ballonnen gehaald, deze overtrek ik met gele tule en dat moet dan een soort van sleep gaan worden. De hoed moet nog bekleed worden met haar en geel tule, kortom ik heb nog genoeg te doen vandaag. Helaas voor mij niet in het zonnetje zitten, ik moet de handen flink laten wapperen vandaag. Hoe het bouwpakket er uiteindelijk uit gaat zien is zondag pas bekent, dus nieuwsgierige onder ons mogen zondag mijn blog lezen inclusief de foto's. Ik heb er veel zin in, zeker omdat ik vorig jaar met open mond heb zitten kijken naar alle creaties van de leerlingen, wat een creativiteit hebben ze! Mocht je het life willen zien dan kan dat. De show start om één uur in Rijswijk in de beurshal Haaglanden (oude Darling market) en de entree is gratis. Kom ons aanmoedigen en de show bekijken het is echt de moeite waard! Sepehr Maghsoudi laat ook zijn show zien, het regent morgen toch.

Tot de volgende wonder

Komkommer crisis

'Mam, wat gaan we eten, ik heb honger!' Steevast de vraag die ik elke dag minimaal drie keer moet beantwoorden. Als ik nu zeg dat we een heerlijke salade gaan eten vluchten ze naar de plaatselijke patatboer of shoarma afhaal. Sinds de EHEC blijft de komkommer mooi in de koelkast liggen, stelletje watjes! Vanmiddag zei mijn jongste zoon dat hij de komkommer weg gemikt had omdat hij hem niet durfde te eten. Wat is dat nou, gewoon eten die groene jongens. Als we bij elk soort eten moeten nadenken wat je ervan kan krijgen dan eet je niets meer. Toch moest ik wel even denken wat je er allemaal van kan krijgen in het ergste geval. Je krijgt hoofdpijn, wordt misselijk, krijg de sproeipoep en je nieren worden aangetast. Toen ik dat laatste hoorde moest ik even slikken. Aangeboren heb ik maar ;e;en nier, als ik die moet missen ben ik mooi de Sjaak! Zal ik dan toch die krommejongens laten liggen in de schappen of toch... Vanmiddag liep ik door de buurtsuper en de komkommers zijn maar 39 cent en ze zijn gewoon TE lekker! Met de EHEC bacterie in mijn achterhoofd heb ik toch maar even gekeken waar deze vandaan kwam. Gewoon uit Nederland dus ik maak me geen zorgen. Het aantal gevallen zijn al sterk afgenomen dus moeten we gewoon weet lekker aan de komkommer salade, gaat er weer een plakje komkommer tussen het broodje gezond en probeer ik er niet al te vaak bij stil te staan dat dit mijn dood kan worden in het ergste geval. He bah Syl, nu ga je wel hele rare dingen in je hoofd halen. Toen Tjernobil plofte at ik ook nog gewoon de sla van het land, ik leef nog steeds!

Wat is het nou precies, bangmakerij? Natuurlijk wil je zo lang mogelijk gezond blijven, speel ik dan nu Rusian roulette? Ach, als het echt mijn tijd is dan is dat maar zo. Zolang de groene jongens uit Nederland komen moet ik me niet druk maken. Gewoon goed wassen en schillen dan maar. Hoe is dat bij jullie, eten jullie de komkommers of laten jullie ze lekker in de schappen liggen.

Tot de volgende wonder

Nieuw mobieltje

Het was weer tijd om mijn abbo te verlengen, tijd voor een nieuw mobieltje. Ik dacht slim te zijn en mijn abbo te verlengen en dan geen nieuwe telefoon te nemen, dat scheelde niet echt veel per maand dus besloten om toch een nieuwe uit te zoeken. Welke gaat het dan worden, mamsie ging eens googelen, even een vergelijkend ware onderzoek doen. Waar had ik mijn zinnen op gezet, eerlijk wist ik het nog niet. Toen ik de nieuwe i-phone 4 zag dacht ik dat ik om was. Dat zou mijn nieuwe mobiel worden, of toch... Ineens was daar de Nokia N8 en die twee heb ik maar eens vergeleken met elkaar. Ze hadden veel gemeen al was de camera van de N8 toch een tikkie beter dan die van de i-phone 4. Aangezien ik een Nokia fan ben begon ik toch wel te twijfelen. Het is uiteindelijk toch de N8 geworden en ik ben er zo blij mee. Hij werkt al zo vertrouwd dat ik het boekje amper hebt ingekeken.

Altijd leuk als je een nieuw apparaat krijgt, eerst kijken of je hem zo aan de praat krijg en als je er niet uit komt ga je het boekje er eens bij pakken. De bel ging, jawel mijn mobiel stond voor de deur, in de handen van de koerier. 'Goedenmiddag, ik kom een toestel afgeven, bent u  mevrouw *piep*?''Yep, je bent aan het juiste adres, waar moet ik tekenen?' Ik was zooo nieuwsgierig naar mijn nieuwe mobieltje dat ik bijna niet kon wachten om hem uit de doos te rukken. Snel zet ik de handtekening en zeg nog net de koerier vriendelijk goedendag voordat ik de deur voor zijn neus dicht kwakte. Al dansend en zingend probeer ik op een nette manier de doos te openen. Dit ging mij te langzaam dus begon ik te rukken aan die doos, 'doe eens open jij irritante doos!' Daar verscheen een blauw doosje, jeetje nog een doos? Als dit maar geen practical joke is van mijn provider, dit zijn geen grappen. Uiteindelijk gaat de doos open en verschijnt daar mijn nieuwe mobiel. Al glimmend kijkt hij me aan en denkt vast dat hij het getroffen heeft met mij als nieuwe eigenaar. Zeker als hij weet wat zijn opbergplaats wordt de komende twee jaar. Om hem snel op te bergen wil ik de BH nog wel eens gebruiken, manlief hoopte soms dat hij een mobieltje was. De hele avond heb ik zitten spelen en toen ik eindelijk naar bed ging kon ik hem maar moeilijk op mijn nachtkastje leggen. Nu een aantal dagen verder kan ik zeggen dat ik de juiste beslissing heb genomen, voor de komende twee jaar ben ik de eigenaar van een wereld mobieltje die vette foto's gaat maken!

Tot de volgende wonder



U heeft gewonnen gebakken lucht

Vanavond opende ik nietsvermoedend mijn twitter account en ging naar mijn mentions. Ik lees daar tot mijn grote verbazing dat ik een lucky girl ben en men feliciteer mij met mijn gewonnen prijs. Huh? Heb ik iets gewonnen dan? Niets vermoedend scrol ik naar onder en kom bij het bericht dat ik een ipad gewonnen heb... ik slik, lees het nogmaals en ben flabbergasted. Nee, het is niet waar! Ik heb gewoon een ipad gewonnen via twitter, is het echt waar? Nogmaals lees ik de felicitaties na mijn bril opgezet te hebben. Nee, ik lees het toch goed en heb het niet verkeerd gezien. Op mijn leeftijd geven mijn ogen soms een troebel beeld, dus de bril gaat op de neus en lees het nieuws nogmaals. O help, wat moet ik nu doen, DM sturen, reageren. Ik besluit beiden te doen en krijg na een uur het volgende antwoord; Eh ik ben bang van niet. Het spel is dat je uitgeloot wordt en binnen 24 uur moet reageren. Helaas heb je dat niet gedaan. Sorry... Ja wat is dat nou, ik heb toch recht op die prijs? Er staat nergens vermeld dat ik binnen vier en twintig uur moet reageren, of is dit weer zo'n ongeschreven regel waar ik niets vanaf weet? Ik heb nog eens zitten zoeken waar dit zou staan maar werkelijk waar, nergens staat dat ik binnen de gestelde tijd mijn prijs moet claimen. Nou... daar zit je dan, de kids waren al aan het trekken aan de ipad, wie zou hem krijgen en wie mocht erop. Ze waren bij wijze van spreken al een tijdrooster aan het maken wie er wanneer op mocht. Helapidaka, jullie moeten lappie nog fijn met mamsie delen en in huize Beauluna siert geen gewonnen ipad. Ben ik gewoon een fake winnaar, heb ik ruim een uur aan het idee mogen wennen dat ik iets gewonnen had, krijg je daarna vrolijk te lezen dat het allemaal gebakken lucht is.

*Diepe zucht*

Natuurlijk doe ik weer vrolijk mee en zal ik elke dag kijken of ik wat gewonnen heb. Ze zeggen wel eens; wie gelukkig is in de liefde is ongelukkig in het spel...

Tot de volgende wonder