maandag 26 september 2011

Boeken fetisch

Waar sommige dames helemaal uit hun panty gaan voor schoenen van Zalando, zo kan ik de geur van boeken niet weerstaan. Als een schrijver me bevalt dan wil ik meer en dan is de rem ver te zoeken. Ik struin met alle liefde het internet af en maak er een sport van om die boeken zo goedkoop mogelijk te vinden. Het leven is al duur genoeg dus probeer ik mijn 'fetisch' te beperken tot het zo goedkoop mogelijk vinden van de juiste titels. Als je mij op de vrouw af vraagt waar die 'fetisch' vandaan komt, ik durf het niet te vertellen. Mijn vader was een lezer, buiten zijn dagelijkse krant las hij ook boeken. Misschien heb ik als kind gezworen dat er in mijn huis een bibliotheek moest zijn waar ik al mijn boeken in kon zetten, ik ben al aardig op weg. En als je nou denkt dat het alleen maar om het esthetische plaatje ging dan moet ik jullie teleurstellen. Manlief en ik zijn echte boekenwurmen. Van romans tot naslagwerken, we zijn er gek op! Ga ik mijn 'to do list' af dan staat daar tussen dat ik ooit een boek van mezelf tussen al mijn verzamelobjecten wil hebben staan pronken, wie weet komt die droom ooit nog eens uit als ik gepensioneerd ben ofzo.

Je zou denken dat onze kinderen ook geïnfecteerd zijn met het lees virus, niets is minder waar. Voor onze twee zonen is de Donald Duck al te dik om te lezen, nee de heren kijken plaatjes! Als ik dan vraag naar de verhaallijn die de plaatjes voorstellen krijg ik het Duckie naar mijn hoofd geslingerd, 'mam lees dat zelf maar'. Wat ik ook doe, ik krijg de jongemannen niet aan het lezen. Mijn jongste dochter is ooit begonnen aan de boeken van Harry Potter, nou ja de boeken. Ze is gestart in hoofdstuk één en nooit verder gekomen. 'Mam ze zijn gewoon te dik, ben ik achttien bladzijden verder zit ik nog niet op Zweinstein, ik kijk de films wel!' Nou vraag ik je, als er één serie is die kinderen toch moeten hebben gelezen zijn het de boeken van Harry Potter wel. Gelukkig heb ik één dochter die ik wel heb mogen kriebelen, als klein hummeltje kon ik haar geen groter plezier doen met een boek die ik dan weer had gevonden op een boekenmarkt. Als ik haar het boek gaf zat ze onderuit gezakt op de bank en was voor niemand meer te bereiken, Sabina zag je altijd met een boek onder haar neus. Daar kunnen mijn andere drie spruiten nog een voorbeeld aan nemen, wie weet gaan ze ooit het lezen leuk vinden. Ik heb wel eens een luisterboek geprobeerd, dat werkt niet bij mij. Zodra het mens begint te vertellen kom ik in dromerige sferen en lig ik na de eerste bladzijde al in dromenland. Nee, laat mij de letters maar zelf opzuigen en mijn eigen intonatie geven aan het verhaal, dat klinkt tussen de oren toch een stuk spannender!

Tot de volgende wonder

zondag 25 september 2011

Hier word ik hebberig van

Er zijn bepaalde hebbedingetjes waar ik helemaal warm voor loop. Ik kan er geen genoeg van krijgen en speur dan ook gretig de digitale weg af naar meer. Mijn make-up koffer is groot met daarin alles wat je als visagist maar nodig hebt om me lekker uit te kunnen leven op de mens. Vanmorgen stond er weer een mailtje in mijn mailbox dat er weer nieuwe producten zijn toegevoegd op de website en voor ik het weet heeft mijn muis de link al gevonden voor een grondige speurtocht tussen alle dozen en flesjes. Eigenlijk heb ik het helemaal niet nodig, ik heb tenslotte al een koffer vol van dat spul. Na een snelle check-up zijn er toch een paar belangrijke spullen die ik weer aan moet schaffen, wil ik mijn koffer up to date houden. Het is alweer bijna eind van de maand dus zal ik eens kijken wat ik zoal over hou van mijn zuur verdiende centjes. De schade viel mee en als er wat over blijft wil ik toch nog iets erbij kopen, hoe bedoel je hebberig worden!

Mijn dochters varen er wel bij, zo gebruikt mijn oudste dochter mijn spullen als ze naar een party gaat met haar dinnetjes. De jongste heeft de bijnaam 'van Bietsenburg' en aast altijd op half lege lipglosjes en mascara's. Ach, ik kan ze weggooien maar als dochterlief ze nog op wil maken vind ik het allang best. Toch zijn er momenten dat ik spullen kwijt ben en dan is het niet fijn om dochters te hebben. Het zijn van die kleine dingetjes die voor mij cruciaal kunnen uitpakken. Zo ben ik eens bij een opdracht gekomen ZONDER mijn kwastenset. Ik heb toen met drie kwasten alles moeten doen. Op zich een uitdaging aar niet handig. Ik heb wel eens mijn poeder vergeten, ik vroeg de fotograaf of hij talkpoeder had en zo loste ik dat probleem ook weer op. Nee, in de studio aankomen en ontdekken dat je geen borstel in je koffer hebt, omdat de jongste dochter mijn borstel nodig had om haar klitten uit het haar te borstelen. De dames weten wel alles te vinden maar weer terug leggen is te moeilijk! Ik heb mijn oudste dochter ooit een eigen tasje gegeven met alles wat ze maar nodig mocht hebben, nog was mama's visagiekoffer veel interessanter en bleven er spullen verdwijnen. Ik heb de moed maar opgegeven en vraag de avond voordat ik mijn spullen nodig heb of ze al mijn spullen uit de welbekende hoeken en gaten willen harken, zodat ik in ieder geval zeker weet dat ik alles bij me heb. Het valt niet mee, moeder zijn van dochters die je passie voor make-up zo intens delen.

Tot de volgende wonder

dinsdag 20 september 2011

Bezuiniging start bij de hoedjes

Elk jaar is het weer hoedjes kijken bij Prinsjesdag, zo ook dit jaar. Vanmorgen zat ik al klaar voor de tv om te zien hoe afschuwelijk de smaak is van de dames politici. Ik heb werkelijk alles voorbij zien komen, drama! Vooral de koppen die eronder zitten, sommige hadden echt geen match. Van alle hoeden stak er één met kop en schouders bovenuit, de prachtige blauwe hoed van Fleur Agema. Alles klopte bij Fleur, hoed, jurk, haar, make-up echt top! Ook Maxima vond ik geweldig in haar "Ausie look" die vrouw is zelfs met een comozak aan nog te begluren. De grootste modeflater was wel de hoed van Agnes Jongerius, nou heeft ze al een hoofd waar je met liefde alle zestien de coupletten van het Wilhelmus op wil timmeren of ben ik nu te drastisch in mijn woordkeuze? Die vrouw moet oppassen dat ze niet over haar wallen struikelt, ze zal wel vermoeid zijn over het zware debat over de pensioenleeftijd. Ik heb ooit eens een politicus horen roepen "ga koken ofzo" en ik ben ook wel geneigd om dit te adviseren. Misschien had er voor ons kijkers een zwart balkje over haar ogen moeten verschijnen. Even terug op de hoedjes, Jolanda Sap had maar besloten om helemaal geen hoedje op te zetten; 'Ik draag maar een paar dagen per jaar een hoedje en dat is met carnaval' zei ze. Nou vraag ik je, wie is Jolanda Sap om zich buiten het protocol te zetten? PvdA-kamerlid Jetta Klijnsma dacht vanmorgen vast toen ze in de spiegel keek dat dit een modetopper zou gaan worden. Nou meid, ik help je even uit de droom, dit kan echt niet! Ze slaat de plank zo ongelofelijk mis, heeft ze überhaupt een spiegel in huis vraag ik me dan af.

Nee, het was weer huilen met de pet/hoed op bij de dames hoed dragers. Zelfs Paul de Leeuw had zijn vleespet op, ook voor hem wordt het de broekriem aantrekken. Hoeden moet je met flair dragen, kijk maar naar Beatrix, zij heeft een perfect hoedenhoofd. Ik durf te wedden dat dit een vast model is en dat er een ander stofje overheen gedrapeerd is want ook Trix zal moeten bezuinigen. Toch moet ik eerlijk bekennen dat Fleur Agema hierin het best geslaagd is, zij zag er geweldig uit! Ik ben benieuwd of de bezuiniging volgend jaar te zien is met Prinsjesdag. Volgend jaar allemaal een keppeltje met een pauwenveer, er is vast wel een dame die de dames wil helpen tijdens een freubelmiddagje op het binnenhof, perfect idee voor bedrijfsuitje dunkt me.

Met dank aan manlief


 
Tot de volgende wonder

Maandelijks ongemak

Zo eens per maand mogen wij vrouwen zich onprettig voelen met van alles tussen de benen. Als je geluk hebt kan je er de klok op gelijk zetten en weet je precies wanneer je weer mag genieten van muizenmatrassen en rolkussens tussen de benen. Het blijft een mooi gegeven van moeder natuur, al ben ik er met mijn bijna zesenveertig jaar wel een beetje klaar mee. Bij mij loopt de biologische klok achter of enorm voor, de afgelopen tien jaar ben ik volgens mij nog geen dag op tijd geweest. Ja dames, moeder natuur laat zo af en toe wel eens een steekje vallen. Ik was vijftien toen het maandelijks ongemak zich aanmelden, ineens was ik geen meisje meer maar een vrouw. Ik snapte er niets van, iets wat elke maand terug komt maakt mij een vrouw? Mijn moeder vertelde mij dat mijn lichaam nu rijp was om kinderen te baren. KINDEREN??? Ik moest er niet aan denken, als oudste van vier kids had ik mijn portie wel gehad. Als ze groter worden jatten ze je kledingkast leeg, bedelen ze om geld en nog erger, ze janken zoveel. Aan mijn lijf GEEN kinderen. Nou is dat als vijftienjarige niet zo verwonderlijk, je bent bezig met hele andere dingen. Het was middenin mijn vakantie en heet. 'Mam, als ik nou wil zwemmen, kan ik dan zo'n matras in mijn bikini stoppen?' Zo groen als gras was ik, totaal niet bewust dat je tijdens deze week niet kon zwemmen. Tampons waren er wel maar die durfde ik niet te gebruiken. Tijdens het bekijken van zo'n reclame weet ik nog dat ik aan mijn moeder vroeg wat dat was. Het antwoord kwam uit een wel heel onverwachte hoek. Mijn twee jaar jongere broertje wist mij te vertellen dat dit dames sigaretten waren. HUH? Er werd smakelijk om gelachen en ik wist het toen nog steeds niet. Jaren heb ik geloofd dat dit dames sigaretten waren. Het zullen wel hele zware sigaretten zijn geweest want mijn moeder rookte alleen maar Belinda lang. Als ik ga graven in mijn geheugen dan heb ik dit maandelijkse feestje nooit prettig gevonden, nog steeds niet hoor. Eigenlijk zou moeder natuur een aanpassing moeten doen in haar ontwikkeling. Als je besloten hebt geen kinderen meer te krijgen mag het van mij weg blijven. Na een bloedonderzoek heb ik gevraagd of ze ook konden testen of ik al in de overgang ben. Je raad het al, nog bij lange na niet! Ik loop nu al met opvliegers, loop de eerste dagen leeg en voel me een vaatdoek.

Nou ben ik gezegend met vier kids waaronder twee meiden. Afgelopen maand is mijn jongste vruchtje lichamelijk een vrouw geworden en ze vond het maar ongemakkelijk. Ze wist dat het eraan zat te komen, de muizenmatrasjes lagen al een tijdje klaar voor gebruik. Op een middag kwam ze naar me toe en zei me op fluistertoon; 'Mam, ik ben vandaag voor het eerst ongesteld geworden.' Arm kind, nu zit ze er voor de komende veertig jaar aan vast. Toen er vanaf het toilet door dochterlief werd geroepen keek papa mij aan en zei; 'Dat is jou taak, ga eens kijken?' Nee hè, moet ik straks gaan uitleggen hoe een tampon werkt! Daar gaat ze nog even mee wachten, ze houd het voor nu nog even op het maandverband. Gelukkig heeft ze genoeg vriendinnen die al jaren met het maandelijks ongemak zitten dus zal ze snel genoeg om de 'dames sigaretjes' gaan vragen.

Tot de volgende wonder

woensdag 14 september 2011

I like it!

Mijn lieve dinnetje Jagaira heeft zich laten strikken want... zij doet meet met De Maand. Afgelopen zondag is zij de studio in Aalsmeer in gedoken om de strijd aan te gaan met Pascal, haar tegenstander deze week. Het is de bedoeling dat al haar facebook berichten geliked worden (vind ik leuk) zodat zij hiervoor punten krijgt. Buiten dat is zij druk doende met het organiseren van een lady's night in de studio van Aalsmeer. Jagaira moet ook nog allerlei battles doen en kan deze met jullie hulp winnen. Tijdens de lady's night a.s. vrijdag loop ik samen met vele plussize models de gigantisch grote fashionshow en ik heb er heel veel zin in. Mocht je vrijdag geen zin hebben in Holland Got Tallend dan is dit  het uitgesproken event waar je bij geweest moet zijn wil je, tijdens een verjaardag, een big story kunnen vertellen! Er is van alles te koop, kleding, sieraden etc. en dat tijdens de fashionshow waar zo'n dertig modellen aanwezig zullen zijn. Werkelijk iedereen is opgetrommeld om aan dit grote event mee te werken om Jagaira haar winst te gunnen. Nog een bijkomend feit; het event is gratis! Voor velen in deze crisistijd een niet al te onbelangrijk gegeven.

Dus voor de komende twee dagen kunnen we met elkaar Jagaira naar de top stemmen, wie doet er mee? Ik vind elk bericht leuk van haar de aankomende tijd, niet te vergeten de stemmen die ik haar al gegeven heb. Samen met mijn plussize dinnetjes ben ik aankomende vrijdag te zien in de fashionshow op het event van het jaar! Hopelijk zien we elkaar bij de lady'snight in Aalsmeer!

Tot de volgende wonder

dinsdag 13 september 2011

Op zoek naar identiteit

Soms is het in ons bonagezinnetje heel druk. Elke dag de verhalen van school aanhoren, terwijl je zelf net van je werk komt, geeft soms wel eens onrust in mijn hoofd. Men spreke dan van een chaotisch brein en dat is gemakkelijk op te lossen door mijn grens aan te geven; 'liefje, nu even niet want mijn hersenpan zit vol.' Na een half uurtje bijkomen kan er wel weer een verhaaltje bij zodat dochterlief naar hartenlust haar verhaal in één adem weet te vertellen, voordat ze weer een stukje vergeet. Dat gaat niet voor iedereen op, soms kan je een verhaal of prikkel niet snel genoeg verwerken zodat het chaos in je hoofd blijft. Dit gaat een beetje op voor Sytse, zijn hoofd zit vol indrukken, hij kan zich moeilijk concentreren en weet zich geen raad met alles wat er maar bij hem binnen komt. Even een verhaal 'blocken' lukt hem niet meer en als enige uitlaatklep raakt hij zo in een woedeaanval dat je er als ouder best van schrikt. Zolang het korte, goed te behappen opdrachten zijn gaat het prima, maar vraag je hem om in de boeken te duiken dan gaan de hakken in het zand en verstopt hij zich het liefst zo ver mogelijk bij alles en iedereen vandaan. Als je denkt dat hij een druk ventje is dan moet ik dit ontkennen, hij is de rust zelve aan de buitenkant. In zijn hoofd kan ik niet kijken, maar dat hij het moeilijk heeft is een ding wat zeker is. We zijn druk op zoek naar erkenning, wat mankeert mijn lieve knul en hoe kunnen wij hem helpen? We staan machteloos en zoeken nu de juiste weg naar een oplossing zodat ook hij zich weer lekker in zijn vel gaat voelen.

Mijn gedachten gaan uit naar ADHD, na wat speurwerk op internet zie ik veel kenmerken die van toepassing zijn. Sytse en de rest van ons gezin wil graag handleidingen, zo op het eerste gezicht is er niets mis met mijn ventje. Je ziet het niet aan de buitenkant al weet ik dat er iets mis is met hem. Nu is de vraag wat is er mis, waar heeft hij nou zoveel last van? Het laat zich raden, de zoektocht naar een identiteit is begonnen. Als we zijn probleem een naam kunnen geven dan zou dat al heel fijn zijn. Als ouders van Sytse willen wij hem heel graag helpen met het vinden van de naam van zijn ziektebeeld. Het is nog een lange weg maar hij komt er wel, mijn stoere knul!

Tot de volgende wonder

zondag 11 september 2011

Met je teenslipper in een vlaai

Laat ik eens een flink eind in het verleden duiken, ja lieve bloglezers want ook ik ben een jong meisje geweest. Het was grote vakantie en als we niet in het zwembad lagen dan waren we wel iets aan het uitvreten wat niet echt door de beugel kon. Zo ook die zomer, er kwam een tractor door de straat vol tomaten en komkommers. We zagen dit zo aan en ineens kreeg ik een briljant idee. 'Weet iemand waar die tractor naartoe gaat?' Ik sprong op mijn fiets en reed de tractor achterna, gevolgd door mijn nichtje Diana en mijn broer Ron. Al snel kwamen we in de polder, de tractor reed een weiland op en storte daar al het lekkers wat op de kar lag. Bij mijn weten aten koeien geen komkommers en tomaten, waarom storten ze het dan op een weiland vol met koeien? De grazende koeien keken niet eens om naar de groente die op hun land gestort werd, kwam dat even goed uit. Mijn plannetje ging werken, het was alleen nog even wachten tot de tractor weg was zodat wij onze slag konden slaan. 'Wat ben je van plan met die komkommers' vroeg mijn broer. 'Let maar eens op, als ze straks weg zijn halen wij de komkommers weer van het land. Daar gaan wij flink geld mee verdienen' zei ik tegen mijn nicht en broer. De tractor was uit het zicht en wij het land op. 'Syl, niet doen, straks komen die koeien achter je aan!' Dat zou zo'n vaart niet lopen want die waren druk aan het grazen. 'Kom nou maar, je moet de goeie komkommers er tussen uit halen, niet waar die rotte plekken want die kunnen we niet verkopen.' Ik had het magische woord gezegd, ineens werden ze wakker en begonnen te graaien tussen al die rotte tomaten. Er zat wat tomatensmurrie aan de komkommers maar die konden we nog gemakkelijk schoon spoelen in de sloot langs het weiland. Op mijn teenslippers liep ik tussen de zooi en ineens voelde ik wat tussen mijn tenen sijpelen, het was zacht en nog warm. 'Gatverdamme!!! Ik sta in een koeienvlaai met mijn slippertjes!!!' De stank die mijn neusgaten bereikte was niet te harde, nog maar te zwijgen over het gevoel tussen mijn tenen. Ik moest nu heel snel naar de sloot om mijn voeten schoon te spoelen wilde ik niet omvallen van de odeur die van mijn voeten kwam. Met mijn handen vol komkommers slipte ik naar de slootkant waar ik mijn voeten en de komkommers schoon waste in de sloot vol groene kroos. Als ik flink met mijn voeten in de sloot spetterde ging het aan de kant en kon ik de komkommers redelijk schoon krijgen. Nadat alles redelijk schoon was gingen we op pad. Thuis aangekomen heb ik stiekem wat plastic tassen gepikt om daar de komkommers in te doen en we konden op pad. Zie je het voor je, drie naar shit riekende kindertjes met blonde haartjes, poeslieve blauwe ogen stonden bij iedereen aan de deur te bellen om daar onze komkommers voor een kwartje te verkopen. 'Wilt u een komkommer kopen, ze komen van het land van mijn opa' vertelde ik zonder te blikken of te blozen. Bij de eerste deur was het al raak, de dame kocht er vier want we hadden niet terug van een gulden. Binnen notime waren we los en moesten we snel weer wat komkommers van het land jatten, dit was een gouden handeltje!

Ik weet nog goed dat we flink wat hebben binnen gehaald die zomer, mijn moeder zag ons steeds ijsjes eten en toen ik haar vertelde hoe wij aan het geld kwamen kreeg ik op mijn kop niet normaal! 'Dat zijn doorgedraaide komkommers die niet verkocht mogen worden en die mogen jullie niet pikken!' Ik hoorde de preek aan en dacht, an me hoela, dit laat ik niet lopen, ze weten toch niet dat ze doorgedraaid zijn? We hebben het nog een week vol gehouden tot we niet meer wisten wat we met het geld moesten doen. De lol was er vanaf en ik was eerlijk gezegd die strontlucht ook wel een beetje zat. Elke keer als ik op het weiland liep stond ik weer in zo'n koeienvlaai, dat gaat op den duur flink vervelen. De laatste komkommers heb ik gesleten aan mijn peettante, ik wilde er geen geld voor maar kreeg als dank toch een heerlijk puddingbroodje, eerlijke deal toch?

Tot de volgende wonder

dinsdag 6 september 2011

Ik wil taart!

'Schatje, we moeten straks snel nog  wel wat boodschappen halen' smste ik gisteren naar manlief. Krijg ik een sms terug met 'Ik wil TAART!' Nou had ik terug kunnen smsen dat ik helaas nog niet weg kon van mijn werk al heb ik hem iets anders terug gezonden. 'Zeg kunnen we niet beter iets van soezen nemen, dat hapt lekker weg want ik heb geen taartbordjes.' Krijg ik het volgende terug; 'Helemaal niet ik wil taart, kan me niet schelen wat voor taart, als het maar taart is.' Tja, wat doe je als trouwe echtgenoot, juist je gaat taart halen. Uiteraard moesten er gebaksbordjes gehaald worden en dat is nog niet zo makkelijk kan ik jullie vertellen.We liepen de zeeman in, manlief had sokken nodig, kon ik gelijk even kijken voor bordjes. Dat viel even tegen, ik kan mijn visite toch moeilijk de taart van een plastic Cars bord laten eten? Daarnaast lag een stapel bordjes met een olifant, dat gaat hem ook niet worden. 'Jesus, jij ook altijd met je bordjes, had gewoon wegwerp zooi gehaald wat doe je moeilijk!' Plastic bordjes dat zijn prullebakvullers, afgekeurd! 'Laten we nog even bij de Blokker gaan kijken, die hebben wel gebaksbordjes', en zo gingen wij naar de Blokker, op taartbordjesjacht. Wij kwamen binnen, liepen naar het serviesgoed en wat we zagen alles behalve die klotebordjes. Toen ik wat zag keek ik op het prijskaartje, 'mijn god, ik wil die tent niet kopen', niet normaal die prijzen. Ik dacht dat de Blokker zo goedkoop was, viel dat even vies tegen. 'Waar is hier de budgethoek, meer als twee euro wil ik er toch niet aan uitgeven hoor', zei ik tegen manlief. 'Waarom moet je nou bordjes hebben, je kan die taart toch ook zo uit het vuistje naar binnen schuiven?' 'Ja leuk, hoe doe je dat met de slagroom dan, om nog maar te zwijgen over het vorkje prikken.' 'Dat gaat heel makkelijk, iedereen een punt taart op de hand, slagroom erover en hup naar binnen schuiven, zo moeilijk is dat toch niet? Een pak servetjes is goedkoper, kijk die liggen hier en kosten maar één piek! Nou mag die vent van mij jarig zijn, maar taart eten van een servetje is te gek! Mijn blik viel op fruitbordjes, 'hier, die zijn één euro negen en twintig, das een leuk prijsje. Hoeveel zal ik er meenemen, zijn twaalf van die schotels genoeg?' 'Zeg moet je nog vorkjes hebben, twee piek een zakkie'. Wat wijst hij aan, een zakje met ieniemienie vorkjes. Als ik dit naast het formaat taart leg vragen ze of ze er een vorkje bij mogen, echt een kinderservies. Nou had ik nog vorkjes dus probleem opgelost.

Manlief heeft zijn taart gehad, op een bordje inclusief vorkje van normaal formaat. We kunnen vandaag ook nog wel taart eten, vandaag is de petitie van Henk Bres aangeboden aan de regering. Het resultaat van ruim twee en zeventig duizend stemmen moet voldoende zijn om Stichting Martijn te doen stoppen. Als de nieuwe wet erdoor komt is dat weer een goede reden voor taart!

Tot de volgende wonder

zondag 4 september 2011

Tis feest!!!

'Zeg lief, wanneer gaan we je verjaardag vieren?' Ik kreeg een paar ogen op mij gericht die mij al direct vertelde dat er geen tijd was om überhaupt een verjaardag te gaan vieren. 'Moet dat? Ik heb daar helemaal geen tijd voor en ook geen zin in' was het antwoord wat ik kreeg van manlief. 'Ja dag, alweer geen zin om het te vieren, dat roep je elk jaar en vorig jaar wilde je zelfs nog vluchten en onder duiken!' Jawel, vorig jaar werd mijn schatje vijftig en een jaar van te voren riep hij al dat hij niet thuis zou zijn, dat ik geen -party hoefde te organiseren want hij wilde geen gekkigheid en vooral geen feestje! Een week daarvoor vierde een bevriend stel hun vijftigste verjaardag en het begon toch te kriebelen. Als ik nog iets wil organiseren dan moest ik wel heel rap zijn, ik had nog niet eens na gedacht over een origineel cadeau. Toen manlief veertig werd wilde ik ook iets speciaals als cadeau geven en dat was toen goed gelukt. In het diepste geheim heb ik foto's van mezelf laten maken en uit die foto's heb ik een aquarel laten maken door een Hilly. 'Kom je zelf poseren of zal ik het van een foto doen?' Het is een foto geworden en die moest in het diepste geheim worden gemaakt. Voor die foto moest ik naar Lelystad en wat vertel je dan tegen je ventje? 'Schat ik ga uit mijn werk nog even wat doen, ik weet niet hoe laat ik thuis ben dus eet maar zonder mij.' Ik had mijn tas al ingepakt en stiekem in de auto gezet. Natuurlijk belde hij en hij kreeg al argwaan, ja nu is het geen geheim meer. Wat hij zou krijgen wist hij nog niet maar dat het iets te maken had met zijn verjaardag kon niet uitblijven. Dat krijg je als je man speurhond eerste klas is, hou dan maar eens iets verborgen. Vorig jaar wist hij dat er iets gaande was, het vermoede was er maar die ene procent bleef zo onzeker. Als er iets is waar mijn ventje niet tegen kan is het wel een surprise. Niets vermoedend ging hij naar zijn werk om rond vijf uur thuis te komen. Er stond een partytent in de tuin, het huis was versierd met het getal vijftig, ballonnen en slingers maakte het plaatje compleet. 'Wat heb je gedaan, je weet toch dat ik het niet wilde vieren?' 'Schat, je wordt maar één keer vijftig en dat gaan we gewoon vieren. In de tuin kreeg hij zijn eerste cadeautjes van de kinderen, een kopje soep met een lekker broodje. 'Ga je nou maar lekker douche en omkleden en laat de rest nou maar aan mij over dan komt het allemaal goed. Toen de visite binnen kwam kon hij in ieder geval niet meer vluchten. Ik had gevraagd aan alle genodigden om een potje mosterd mee te nemen, een paar creatievelingen hadden zelfs het cadeau in de mosterd verstopt, echt een smeerboel. Wat manlief niet wist, Victor Meijer kwam ook nog even aan, geweldig vond hij dat. Nog mooier was toen hij mijn cadeau mocht uitpakken in het bijzijn van Victor. Hij kreeg een fotolijst met daarin een persoonlijk gedicht van Victor Meijer, zijn mond viel open. Toen iedereen uiteindelijk naar huis was zei hij; 'Dit is mijn mooiste verjaardag ooit geweest, dank je wel voor het feest. Dit had ik echt niet willen missen, thanks lief.'

Morgen wordt hij één en vijftig en wederom wil hij er niets aan doen met als excuus dat hij het te druk heeft. Het kan zomaar je laatste verjaardag zijn, voor mij een rede om het wel te vieren. Eéns per jaar moet het een dag worden met een gouden randje. Al komt er niet een huis vol visite, via andere wegen staan we gewoon stil bij je geboortedag. Ik ben nog altijd blij dat je geboren bent en wil dit gewoon samen met jou en vrienden vieren. Lief, ik ben wat vroeg maar laat ik de eerste zijn die je nog velen jaren in gezondheid mag leven, samen met mij natuurlijk. Van harte gefeliciteerd, geniet van elke dag samen met je gezin van het leven die je één en vijftig jaar is gegeven. Vergeet niet dat ook ik ouder word en die ene rimpel meer zie ik toch niet zonder bril.

Tot de volgende wonder

zaterdag 3 september 2011

Overwerken is soms best leuk!

Als je dacht dat ik heerlijk in de zon kon liggen vandaag dan moet ik jullie, en vooral mezelf, teleurstellen. Vandaag was mijn werkzaterdag en eerlijk gezegd had ik graag wat vitamine D tot mij genomen. Nee, deze miep mocht de dames en heren voorzien van een zomer coupe. Het is één dag mooi weer en gelijk willen ze het kort en vooral luchtig. Mij maakt het niet uit, ik knip wel een mooie campingcoupe hoor. Vol goede zin ging ik op pad, ik was een keer op tijd dus kon ik nog even snel tanken. Bij aankomst had ik al een afbeller, die ging vast naar het strand. Om elf uur zou Fleur komen, die heeft niet eens de moeite genomen om af te bellen. Sta je dan met je goeie gedrag, te wachten op de klanten die niet kwamen. Op zich snap ik het wel, maar had dit even eerder bedacht dan kon ik vandaag ook even bijkleuren want ben nog net zo wit als afgelopen winter. Enfin, ik heb me toch wel vermaakt, er moesten nog wat teksten gemaakt worden voor de krant waarmee ik me niet heb verveeld. 'Oh Syl, vanmiddag hebben wij samen een model die gedaan moet worden voor Allan Vos en om vijf uur heb ik nog vier modellen waar het haar van gedaan moeten worden. Je kent mijn opsteek skills, die zijn niet echt je van het. Als je het leuk vind mag je mij helpen.' Waarom krijg ik dit soort info pas op het allerlaatste moment te horen, als ik dit van te voren had geweten dan had ik wat spullen mee kunnen nemen. Je laat je werkgever niet in zijn hemd staan, dus ging ik hem maar helpen. Info was erg summier, ik wist dat het zes modellen waren en dat het in het Bel Air hotel was in Den Haag. Toen de modellen kwamen wisten zij net zoveel als ik, niet veel dus. Gelukkig arriveerde Allan snel en kreeg ik wat meer info. Aangezien er twee dames al in de salon waren hebben we deze voorbewerkt zodat zij op de fiets naar het hotel konden gaan, zonder dat het kunstwerk weg zou waaien. Het heeft geen zin om heel bouwwerken te maken als ze nog op de fiets moeten, komen ze bezweet aan met een ingestort hoofd. Gert Jan werd helemaal nerveus, zijn we nou wel op tijd klaar. Maar natuurlijk, die zes modellen scheren we in vijf kwartier dus waar maak je je druk om. In het hotel aangekomen had Roberto zijn spullen al op tafel uitgestald, heerlijk al die make-up spulletjes te zien liggen, al was mijn taak vandaag het haar. Toen ik de kostuums zag hangen werd ik gelijk geïnspireerd en al snel begon ik met het eerste model. Gert Jan kwam iets later en heeft de overige modellen voorbewerkt zodat hij zich niet druk hoefde te maken over zijn opsteek skills.

Het was weer als vanouds teamwork en alle zes de modellen waren op tijd klaar. Voor mij tijd om in te storten, mijn spierknoop in de schouders begon nu ook voelbaar pijn te doen. 'Zal ik je knoopje even weg masseren?' vroeg Gert Jan, de schat heeft me even heerlijk gemasseerd, lief he? Het was een onverwachte opdracht maar heel gezellig. Allan Vos doet vanaf a.s. maandag mee met project catwalk, ik ga zeker kijken want ik ben verliefd op één van zijn jurken. Helaas mag ik er van dromen om ooit in zo'n jurk te passen, of zou hij ook aan plusmaatjes doen. De foto's die op dit moment gemaakt worden zal ik nog toevoegen als ik ze heb, voor nu is de koek op en duik ik lekker mijn bedje in.

Tot de volgende wonder