Doe eens gek en spring in de paal

Nooit gedacht dat ik dit nog eens zou meemaken, wat heb ik toch een geweldig leven met veel uitdagingen. Deze workshop kregen we aangeboden van Olga, zij heeft een paaldans academy in Rotterdam, geweldig! Gisteren was het dan zover, eindelijk hebben we met de finalisten van de Miss Plussize Fashion verkiezing en organisatie eens flink ze spieren kunnen testen. Ik kan jullie melden dat mijn spieren nog prima werken, al houden ze op dit moment een after party in mijn lichaam, wat een spierpijn! Maar wat trek je nou aan tijdens het paaldansen, ik heb geen plank met sportkleding in mijn walk in kast. 'Geen probleem Syl, ik neem wel genoeg mee,' zei Ivon en zo had ook ik iets van sportkleding. Beetje jammer toen bleek dat het een corrigerende tent was, maar een kniesoor die daar op heeft gelet. In mijn hemd, tent en gympies stond ik de springen van ongeduld en stiekem probeerde ik me om de paal te vouwen. Zo dan, dat valt vies tegen zeg, lag bijna naast de paal. 

'Dames we gaan beginnen met een warming up,' en daar stonden we dan met z'n allen de spiertjes warm te dansen. Iris mocht als winnares beginnen en dat gaf de rest de ruimte om de kunst af te kijken. Het leek wel origami al die capriolen die Iris ons liet zien. Gek genoeg ging het buitengewoon goed met veel Kodak momenten. We gingen als een speer rond die palen, ik was erg enthousiast! Nou moet ik weer niet TE enthousiast worden, anders staat er binnen de kortste keren een danspaal in ons hobbyhok! Na het paaldansen hebben we heerlijk gegeten bij Shabu Shabu, heel vervelend natuurlijk... NOT! Bij thuiskomst stapte ik de auto uit, dat zeg ik niet goed. Bij thuiskomst strompelde ik mijn auto uit en kwam maar langzaam op gang. Elke spier rond de bilnaad en bovenbenen waren overbelast, ik kon werkelijk mijn ene voet maar moeizaam voor de andere plaatsen. Vanmorgen kwam de kater, de spierpijn was nog heviger geworden. Bij het wakker worden leek het wel of ik op een te klein fietsje met kinderzadel de vierdaagse van Nijmegen had gefietst, niet normaal. Al met al een geweldige ervaring die ik zeker bij een ieder kan aanraden, al moet je het de volgende dag bezuren met spierpijn, het was het meer dan waard!

Tot de volgende wonder

Nobody is perfect

 'Mam, kom je overmorgen nog kijken bij het open podium op school? Ik regel wel een kaartje voor je mam.'  Tuurlik, ik pas mijn drukke schema aan om bij haar te gaan kijken, is altijd een feest. Dat niemand perfect is hoef ik hier eigenlijk niet neer te pennen, daar zijn legio voorbeelden van. Toch klonk mijn jongste vruchtje gisteren tijdens het open podium op haar school almost perfect! Mag ik even zeggen dat ik mijn mond even van de grond moest rapen toen ik haar de akoestische versie van Jessy J's Nobody is perfect hoorde zingen, en dat onder begeleiding van Jelle op de gitaar. Dan groeit je moederhart drie maten en staan de trotse tranen in je ogen te glimmen als een hondenpiep in de maneschijn kan ik jullie vertellen. Vorig jaar liet ze ons al verbazen met een mooi gezongen nummer. Nu een jaar later is ze zo gegroeid dat ik me niet meer hoeft af te vragen wat Sanne het liefst voor haar werk wil doen; muziek maken! Al vinden ze hier thuis dat ze eens wat minder op de piano moet spelen, ik vind het alleen maar leuk. Als ouders hoeven we haar niet te stimuleren want dat kan madam heel goed zelf. 

Jaren terug stond er in de etalage van mijn werkgever een piano en die moest op een gegeven moment weg. Nou ben ik er gek op, zeker als het een mooi ding is en mijn huiskamer kan opleuken. Ik deed het eigenlijk voor de kaarsenstandaard die de piano aan beide kanten sierde en wat dacht je van al mijn familiefoto's die ik erop kon zetten, in één woord geweldig! 'Nou Syl, als je vervoer kan regelen dan mag je hem hebben.' In notime stond de piano bij ons thuis, geen hond die erop zou spelen maar hij was zo mooi! Had ik het even mis, onze jongste telg begon er al snel op te spelen, eerst losse noten wat al snel een herkenbaar deuntje bleek te zijn. Als vier jarige dreumes trok de piano haar aan als bijen op honing. Na een paar maanden elke dag het gepingel te hebben moeten aanhoren had ze al een geheel eigen repertoire opgebouwd wat herkenbaar was als zijnde de Disney classics. Het begon voorzichtig met één hand en Beer op de bas toetsen. Elke morgen stond ze bijna op haar tenen om maar te kunnen spelen, zo cute. Nu elf jaar later begeleid ze zichzelf met wat accoorden en zingt ze samen met mamsie er lekker op los. Zij start een nummer van Adele en mamsie zingt er een ander nummer doorheen, ik geniet hier enorm van. Tot gisteren, wat ik toen hoorde deed mij verbazend. Ineens voelde ik mijn pijnlijke voeten niet meer en deed mij de spierpijn in mijn billen vergeten. Sanne stond daar met een zelfverzekerdheid haar ding te doen samen met Jelle. Ze had me wel vertelt dat ze een nummer ging zingen maar dat het zo klonk wist ik echt niet. Ik heb het stiekem opgenomen met mijn mobiel en op youtube geplaatst, oordeel zelf!

Tot de volgende wonder