Donaties zijn welkom

Zoals ik in een eerdere blog al heb geschreven over de afwijzing van de elektrische fiets voor Sanne, hier het vervolg. In onze omgeving zijn een aantal mensen druk bezig om ervoor te zorgen dat er toch een fiets komt voor Sanne. Velen hebben geopperd om iedereen om een euro te vragen zodat onze schat zich zo snel mogelijk zelfstandig kan verplaatsen en energie over houd om de lessen op school te kunnen volgen. Ik moet zeggen dat ik dat best vervelend vond, ik kan niet in een ander zijn knip kijken en het lijkt op bedelen. Na er eens een nachtje over geslapen te hebben besef ik dat ik echt alles wil doen om mijn kind gelukkig te zien zonder pijn en dat ze energie overhoud om op school goed te kunnen functioneren. Dat er al velen meedenken naar oplossingen doet mijn hart verwarmen maar nu nog iets concreets want met lieve woorden is Sanne nog steeds niet geholpen. Ik heb daarom de stoute schoenen aangetrokken en via 4 just 1 een project gestart om geld in te zamelen voor de elektrische fiets. Voordat ik op enter druk gaan er veel gedachten door mijn hoofd en als u dit kan lezen dan heb ik de keus gemaakt om mijn dochter te helpen aan minder pijnlijke dagen, meer energie en goede leer prestaties. 

Ik wil u namens Sanne vragen voor een kleine donatie, een euro is al genoeg en u helpt er een opgroeiende tiener mee die haar leven net begonnen is. Lever lege flessen in, rook een pakje sigaretten minder, geef wat van je fooi, het maakt niet uit. Wat u terug krijgt is een grote glimlach en een warm gevoel ergens bij de hartstreek, ik durf te wedden dat uw dag niet meer stuk kan. 

Klik hier om uw donatie te geven. Namens Sanne wil ik u bedanken voor de donatie, laat uw hart spreken!

Tot de volgende wonder

PS
Hier een geweldige actie van Studio X-posure

Help Sanne want de Gemeente en andere instellingen laten haar barsten......

Ik geef een fotoshoot weg per opbod.... incl Visagie op maandag 18 mrt. a.s. Je mag hier bieden bij mij en dan ga ik dat op 10 maart bekend maken. De shoot houdt in 8 bewerkte foto's. Je wordt gecoached en wij gaan toffe platen maken..... Lijkt het je wat? Doe en bod vanaf EURO 15,00 bieden .... Wie is de eerste? Het gaat per 5 euro omhoog en na 100 euro met 10 euro. Deze shoot heeft een waarde van 225,00 euro!

Klik hier om naar de actie te gaan en mee te bieden!

Helaas moeten wij u melden...

Ons jongste vruchtje Sanne heeft een aangeboren afwijking aan haar voeten. Vanaf haar zesde maand loopt ze al bij een fysiotherapeut omdat we zagen dat ze bij het staan haar voetjes omklapte. In de volksmond heet zoiets een spits stand. De beugels die ze kreeg schopte ze met gemak uit en lagen meer op de grond dan ze aan haar benen zaten. Een gebed zonder end dus werd besloten om haar gewoon in het gips te zetten. Voordeel was dat ze dit gips niet van haar benen kon halen en ze leerde op deze manier lopen. Trots als een pauw kwam ze na een week aangelopen in de gipskamer en hoe blij waren we dat ze eindelijk liep. Sanne bleef nog een paar jaar verbonden bij het revalidatie centrum en uiteindelijk moesten haar voeten gaan groeien en was het maar de vraag hoe Sanne zich zou ontwikkelen. Op de lagere school had ze elke week fysiotherapie en eigenlijk ging het best goed met de voeten van Sanne. Nadat ze naar de middelbare school ging stopte de fysiotherapie ook en we zagen haar steeds krommer lopen en kwamen er rare bobbels an de zijkant van haar voeten. Zo kwamen we weer bij de orthopedische arts in het revalidatie centrum alwaar Sanne tot op de dag van vandaag nog steeds elke week hard werkt om de kracht in haar benen en voeten op peil te houden. In de tussentijd heeft ze nu twee paar orthopedische schoenen versleten en kan ze volgende week een nieuw paar gaan uitzoeken. Een heel verschil met vroeger, ze maken elke schoen naar wens, al blijft het altijd een orthopedische schoen, hoe je het ook wend of keert. Sinds Sanne naar een andere locatie is gegaan moet ze elke dag bijna zestien km. fietsen en dat lukt haar niet goed. Ze komt al moe aan op school en binnen school was het ook al niet veel beter. Het is een mooi gebouw met veel trappen, je snapt dat dit voor ons kleine meiske niet vol te houden is. Binnen de school zijn al enkele aanpassingen gedaan wat binnen het vermogen van de school kon. Zo heeft ze een buddy die haar tas draagt, een kaart dat zij toestemming heeft om vijf minuten later in de les te komen en ze mag in de kleine pauzes binnen blijven. Het was een begin en wat waren we blij om weer een lach op het mooie koppie te zien. Nu we een aantal maanden verder zijn is de glimlach aan het eind van de dag maar moeilijk te bespeuren. Ze komt binnen, heeft de puf niet om haar jas uit te trekken, graait een kat van de tafel en valt op de poef met kat onder haar arm in slaap. Huiswerk maken gaat moeilijk als je te moe bent om uberthaubt nog te kunnen eten dus schiet het schoolwerk er vaak bij in. 

Maar nu komt het, Sanne zou geholpen zijn met een fiets met trap ondersteuning (elektrische fiets) zodat ze nog genoeg puf over houd om de dag door te kunnen komen. De fysiotherapeut en de orthopedisch arts hebben een motivatie geschreven en wij een vragen formulier. Sanne zou met de bus kunnen gaan, wil het niet dat ze naar een bushalte moet lopen en van de bushalte naar school, dit trekt ze niet, de laatste tijd staan de bloedblaren op haar tenen en onder haar voeten. Gelukkig heeft ze hopelijk over vijf weken nieuwe schoenen omdat de oude haar te klein worden. Helaas duurt zo'n proces bijna zes weken met pas sessies en proef schoenen. Vandaag kregen we een telefoontje dat de aanvraag voor de elektrische fiets is afgewezen. Er is een alternatief, ze kan met de bus. Om meer spierkracht te krijgen kan ze naar de sportschool en ze wordt over een paar weken zestien dus kan ze ook haar scooter rijbewijs gaan halen. Laat ik dit dan even zeggen mevrouw de afwijzingsdeskundigen. De spieren naar haar zenuwen werken niet goed ivm een afwijking in haar DNA. Ze loopt hiervoor bij een neuroloog en die zitten ook met de handen in het haar. Wij als ouders moeten ook geprikt worden om te kijken waar het vandaan komt, het blijkt iets genetisch te zijn maar wat, dat kunnen ze ons niet vertellen. Ik zie mijn kind steeds meer achteruit gaan en het hulpmiddel wat haar zou kunnen helpen boort u door de neus van mijn dochter??? 'Ja Mevrouw, zo werkt de wet!' en daar mag je het mee doen. Op zich een logisch verhaal maar Sanne is de klos. Die fiets moet er komen en die zal er ook komen, al moet ik er een sponserloop voor organiseren. Sanne krijgt haar fiets omdat ze het verdient... wordt vervolgd!  

Tot de volgende wonder

Bedrijfskleding een voordeel?

Zo'n 4 dagen in de week heb ik dit probleem niet, dan verhul ik mijn mooie rondingen in een werkpak. Zodra ik onder de douche vandaan stap kan ik blindelings mijn kleding pakken zonder uren te staan treuzelen voor de kast. Het wordt wat ééntonig elke dag hetzelfde aan maar ik kan dan ook een half uur later opstaan. Tot je een week vrij bent, dan moet ik gaan spitten in mijn kledingkast, het was al even geleden dat ik daar iets uit gehaald had voor een feestje. Laten we beginnen aan de linker kant en ik trek er een vrolijke tuniek uit en bedenk dat ik hierbij wel die leuke broek kan aantrekken, maar waar heb ik die gelaten. Tijdens het zoeken achter de stapel veilig zwart vind ik de broek en trek het setje aan. Tja, die broek is iets te ruim geworden, waar heb ik mijn riem gelaten? Driftig begin ik te spitten op de bovenste plank tussen de sokken en de lingerie, alles gevonden maar geen riem. 'Heeft iemand mijn riem gezien?' vraag ik aan degene die het wilt horen. Aan het antwoord te horen heeft niemand mij gehoord en ik geef nog eens een brul met de volumeknop op oorverdovend. Nog steeds krijg ik geen gehoor omdat iedereen druk bezig is met zijn eigen ding. Geïrriteerd geef ik wat kreten die voor niemand zijn te verstaan en begin aan de volgende plank. Na een functioneel zoeken van tien minuten breek ik mijn nek over mijn spijkerbroek en zie daarin mijn riem. 'Laat maar, ik heb hem al gevonden!' roep ik nog en dochterlief steekt haar hoofd om de deur, 'riep je wat?' Na de riem in de broek te hebben geregen trek ik het tuniekje aan en bekijk mezelf in de spiegel. Hmz, die is ook al te wijd, snel trek ik hem uit en kwak het op bed. Ik zie nog een tuniekje en trek die aan om vervolgens het ding weer over mijn hoofd te trekken, past niet bij mijn broek. Ik had nog een leuke jurk, waar is die gebleven en ik lig weer met mijn kop tussen de kleding op zoek naar dat leuke jurkje. 'Gevonden!' Ik trek deze aan en zie dat ik hieronder toch wel mijn 'bangmaker' aan moet trekken wil ik die hobbels aan de flanken weg willen werken. Hij ligt vast op de plank lingerie en ik trek de plank leeg om de inhoud vervolgens op mijn bed te gooien. Dit is een stuk makkelijker zoeken en vis de 'bangmaker' tussen de stringetjes vandaan. Natuurlijk had ik eerst die jurk uit moeten trekken, met een rood en bezweet hoofd sta ik voor de spiegel en mis nog een jasje of bolero, zucht... 'Ow, ik heb helemaal niets om aan te trekken!'

Als ik na de passessie mijn bed zie dan ben ik nog wel een uur bezig om alles weer netjes in de kast te leggen en hangen. Nog steeds heb ik niets gevonden en besluit mijn huispak maar aan te trekken. Wij dames hebben het er maar moeilijk mee. Even spontaan iets drinken met je vrienden zit er niet in, ik kan gewoon niets leuks vinden in mijn kast. Nou weet ik dat er genoeg kleding in hangt maar waar? De conclusie die ik hieruit trek is dat ik gewoon te weinig vrije dagen heb om de inhoud van mijn kledingkast in mijn hoofd te prenten. Zo zie je maar dat bedrijfskleding veel meer nadelen heeft dan voordelen, ik ben het overzicht helemaal kwijt in mijn kledingkast! 

Tot de volgende wonder