Laatste zwangerschap een feit

'Volgens mij ben ik zwanger, ik voel het gewoon!' 'Je bent gek, hoe weet je dat nou' zei hubby. 'Nou, gewoon, een moeder voelt wanneer er iets in haar lichaam gebeurd', buiten het feit dat de boobs het formaat krijgen van een set watermeloenen daar gelaten. 'Zal ik morgen een test halen?' Dat was niet tegen dovemans oren gezegd, de volgende ochtend stond ik al vroeg bij de drogist. Met de zwangerschapstest in mijn hand ging ik snel naar huis, ik had nog niet getoiletteerd dus het was rennen! Bij thuiskomst de urine opgevangen terwijl de bijsluiter door manlief werd voorgelezen in speed tempo. 'Ben je al zover, ik sta hier al klaar, komop met die zeikbak!' Hoe bedoel je meneer ongeduld, we doen dit samen, dit is mijn laatste zwangerschap dus wil ik er ook intens van genieten! Volgens de bijsluiter konden we na vijf minuten zien of de test goed was uitgevoerd en of ik zwanger zou zijn. 'Nâh, het heb nog tien seconden om weg te trekken', zei de vader in spé. Het was raak, na ruim een jaar proberen en een kijkoperatie waren we dan eindelijk samen zwanger. Ik kon het wel uitschreeuwen, onze twee oudste zouden er een broertje of zusje bij krijgen... TOP! Toen we daar zo naar de test zaten te staren keken we tegelijk naar de telefoon, 'even ma bellen hoor'. Hij toetste het nummer in en kreeg zijn moeder aan de telefoon. Het eerste wat hij zei was; 'je wordt weer oma!' Dit alles met een smile van oor tot oor, geweldig om te zien en onvergetelijk. Ma was door het dolle heen, er zou eindelijk een derde kleinkind komen, we hadden nu wel genoeg geoefend. Nadat de oudste twee thuis kwamen heb ik ze eerst laten eten om daarna het goede nieuws te vertellen. Twee verbaasde koppetjes keken ons aan en Sabina zei de onsterfelijke woorden; ' ik hoop dat het een meisje is, ik wil zo graag een zusje'. Waarop het volgende antwoord van haar broertje kwam; 'rot op, ik wil een broertje waar ik mee kan voetballen, ik heb al een zus en dat is meer dan genoeg!' Tja, ik weet ook nog niet wat het gaat worden, ons maakte het totaal niet uit, als het maar gezond is. We leefde op een roze wolk en gingen eerst lekker een weekje op vakantie.

Tijdens deze vakantie was ik eigenlijk veelvuldig moe en misselijk. Dit had ik nog niet eerder ervaren, kokhalzend stond ik op, beleefde ik de dag en ging ik weer slapen. Ik kreeg ook al een aardige buik, zou ik dan toch een maand verder zijn dan de 8 weken die ik dacht zwanger te zijn? We zouden het wel zien, na de vakantie zouden we op controle gaan en de eerste termijn echo laten maken. We hebben ondanks de kokhalzende mama toch genoten van de vakantie en gingen een week daarna op voor de echo. Daar lag ik dan, broek omlaag, gel op de buik en staren naar de monitor. Daar zag ik wat, het klopte en dat moest het hartje wel zijn. De sensor gleed over mijn buik, het stipje ging weg en... he? Zie ik daar nou nog een hartje kloppen? Even was ik in de war, de sensor gleed weer terug over de buik, stipje ging weg en ja, daar kwam het andere stipje in beeld. Zou ik... dit kan niet, 'het lijkt wel of er twee zitten' zei ik nog. Daar gleed de sensor weer en wat ik toen zag was mijn faillissement. Ik was zwanger van een tweeling, 'YESSSS' hoorde ik naast me... K*T dacht ik, hebben we straks vier kinderen, hoe moeten we dit betalen? Ik heb van alles één, nu moet er een extra bedje komen, extra kleertjes, een andere kinderwagen, om de vracht luiers en voeding niet te vergeten. Manlief voelde zich superman, alsof hij superzaad zou hebben. Het feit dat ik nu een tweeling verwachten kwam omdat er cystes op mijn eierstok zaten, daardoor had ik een dubbele eisprong en meer kans op een meerling. Ja wist ik veel, we hadden er één in bestelling en kregen er twee. Beetje zoiets van twee halen één betalen zeg maar, ongelofelijk gewoon, zeg maar nee, dan krijg je er twee... TOEVALLIG! Onderweg naar huis heeft manlief zijn moeder gebeld om te vragen of ze thuis waren. Toen we de echofoto onder de neus van ma hielden werd ze uitzinnig van vreugde, 'kijk nou Walter, we krijgen er twee kleinkinderen bij, is dat niet geweldig?' Bij thuiskomst hadden we nog de taak om Sabina en Sebastian te vertellen dat er niet één maar twee baby's in mama's buik groeide. Helemaal leuk, een broertje van Sebastian en een zusje voor Sabina, zou dat fijn zijn, hebben ze beiden hun zin. Na zeven en dertig weken kwam de wens uit, de geboorte van Sanne en Sytse, negen en negentig jaar na de geboorte van overoma, dat is nog eens een Sterk (haar meisjesnaam) verhaal. Op de foto hierboven ben ik dertig weken zwanger van de tweeling. Op het eind kon ik lichamelijk werkelijk niets meer, zelfs eten en drinken was zwaar. Er was gewoon geen ruimte meer, ik stond echt op klappen. Het was een enerverende zwangerschap, een broer voor Sebastian en een zusje voor Sabina, iedereen tevreden en blij...

Tot de volgende wonder