Ochtendspits

Als je gezin in één worp verdubbeld, moet je goed gaan organiseren wil het allemaal luken. Zo'n veertien jaar geleden werd ons bonagezinnetje uitgebreid met de tweeling Sytse en Sanne. Onze oudste twee kinderen waren toen acht en zes jaar. Na een week ziekenhuis was ik blij thuis te komen, zo'n ziekenhuis is leuk maar niet als je bevallen bent. Je wilt dan zo snel mogelijk naar huis, zo'n bed ligt gewoon niet lekker. Toen ik voorstelde om een dag eerder naar huis te komen vond hubby dit geen strak plan. Als ik zijn verhaal moest geloven was het thuis een zooitje, de koelkast moest nog gevuld worden, bedden nog verschoond, de ramen nog gelapt, versiering aangebracht worden door de oudste twee kids en zijn opblaaspop moest nog leeg en schoon gemaakt worden. Een grotere teleurstelling kon ik me niet bedenken, ik moest nog een nacht in het ziekenhuis blijven. De volgende ochtend werd ik dan eindelijk opgehaald, ik mocht naar huis! Thuis aangekomen was alles in kannen en kruiken, de oudste twee kids zaten nog op school en mochten die middag thuis blijven om hun kleine broertje en zusje te aanschouwen. Er waren meters rollen beschuit en muisjes in huis gehaald, het bed was schoon en opgemaakt en de tweeling lag eindelijk in hun eigen bedjes. Na een week begon ik langzaam het normale, ineens drukke leventje weer opt e pakken en dan merk je dat er toch enig structuur moet komen wil ik niet doorgedraaid zijn na een maand. Manlief zou de laatste voeding doen en ik de eerste, zo kregen we samen toch de nachtrust die we zo nodig hadden. Onze oudste waren een enorme hulp als er snel een schone luier gehaald moest worden. Alles draaide de eerste weken om het gestructureerd te krijgen in huize Beauluna. Op zich lukte het ons aardig goed, behalve als de oudste twee van en naar school gebracht moest worden.

Mijn morgen begon als de tweeling begon te huilen om eten, snel de flesjes klaar maken en operatie voeden kon beginnen. Soms had ik de eerste net aan de fles, begon nummer twee te huilen hoe los je dat zo snel op. Omdat de rest van het huis nog in diepe rust lag moest ik dit zelf doen. Ik legde de twee naast elkaar in hun ledikantje op het dekentje. Zo lagen ze niet helemaal plat en kon ik ze tegelijk voeden. Zodra de flessen leeg waren was het boertje laten, schone luier en terug in bed. Hier was ik ruim een half uur mee bezig, na een blik op de klok was het de hoogste tijd om de twee oudste uit bed te halen. Mama was al goed wakker en ging naar beneden om de bammetjes te smeren en... een kop hete thee zou er wel ingaan. Na tien minuten kwam het spul beneden, 'Mam, volgens mij ligt Sanne te huilen, moet ik kijken?' Daar ging ik weer naar boven om te kijken wat er aan de hand was. Mevrouw haar speen lag uit haar mond, het heeft neit lang geduurd voor ze die heeft ingewisseld voor haar duim wat meer rust gaf. Sytse keek me met zijn grote kijkers aan en wilde eigenlijk wel in bad. 'Sorry knul, dat gaan we straks doen, eerst je broer en zus naar school'. Sabina moest om acht uur klaar staan bij het zwembad, zij werd opgehaald door de taxy om naar school te worden gebracht, Bas moest ik een half uur daarna naar school brengen. Het was een gemotoriseerde race tegen de klok, dit ga ik winnen! Tot ik probeerde een parkeerplaats te vinden om mijn zoon naar de klas te brengen. Werkelijk geen plekje te bemachtigen, zelfs niet een dubbele plaats. Hoe los ik dit nu weer op. Papa ligt nog in coma en de tweeling wacht op hun dagelijkse bad. Na twee rondjes om de school ging er net iemand weg. Snel stuurde ik de auto richting het vrij gekomen plekje, ja mis, er stond al iemand met indringende knipperlichten te wachten. Zal ik... tijdens mijn twijfel stuurde de dame het lege parkeerplekje in dus ronde drie kon beginnen. Bas was net op tijd in zijn klas, nog even zwaaien en op naar huis alwaar mijn olijke tweeling lag te zingen, ze wilde nu wel eens in bad!

Tot de volgende wonder