Jawel, het is weer nekken breken bij binnenkomst; zondag is het moederdag! De afgelopen weken stroomde de folders weer door de brievenbus. Onze deur kwam weer met dezelfde noodgang terug zetten bij het open doen, zoveel bomen die er op de mat lagen. Als je nu nog geen moederdagcadeautje kan vinden dan vrees ik dat het niet meer gaat lukken voor a.s. zondag. Waar zijn de zelfgemaakte macaroni broches gebleven, die door de koters in elkaar geflanst zijn? Je weet wel, van die zelf gemaakte moederdag dingen waarbij je de zweetdruppels nog kon ruiken, zo hard hadden ze eraan gewerkt. Hoeveel beschilderde stenen ik niet heb gekregen zijn niet te tellen, maar wat is dat toch leuk! Als het grut dan rond tien uur met hun spul en zelfgemaakt ontbijt naast je bed staan ben je alle ergernis toch vergeten? Ja lieve bloglezers, jullie lezen het goed, ergernissen!
Laat ik even terug gaan naar de tijd tussen wakker worden en wachten op wat komen gaat. Mijn biologische wekker gaat rond half acht, dat zit nou éénmaal in het gestel en zie dat er maar eens uit te krijgen. Normaal gesproken stap je het bed uit en gaat na een kop thee en een siggie het ontbijt regelen van de langslapers. Dat doe je niet want het betreden van de keuken is je de avond ervoor strikt verboden. Naast je ligt Dick de boswachter het bomen orkest te dirigeren, gezellig. Zelfs in de rest van de slaapkamers is het verdacht stil. Om de tijd te doden lees ik nog maar een boek. Eindelijk hoor ik na ruim een uur iemand uit een kamer komen en ik donder mijn boek naast het bed en doe net of ik nog in dromenland lig. Daar komt het oudste vruchtje al met haar koppie om de deur en probeert papa uit zijn coma te trekken. Ook hier doe ik net of ik nog slaap en duw wat met mijn gat tegen papa om hem het teken te geven dat hij nu echt moet gaan helpen wil ik straks mijn keuken nog kunnen herkennen. Uiteindelijk trekt het hele spul naar beneden en zeggen op harde fluistertoon dat ze stil moeten zijn, anders wordt mama wakker! Hallo, ik lig hier ondertussen al anderhalf uur wortel te schieten! In de tussentijd vis ik mijn boek weer van de grond en ben al snel weer in mijn verhaal, op de achtergrond hoor ik rinkelende kopjes en pannen. Uiteindelijk hoor ik ze weer naar boven komen, arm boek krijgt weer een slinger richting de grond en ik pers mijn ogen stijf op elkaar. DIT stukje is zo niet leuk aan moederdag, dat wachten! Wat er daarna komt is zo aandoenlijk, vier paar kinderkoppies komen je kamer binnen, dat heeft papa goed geregisseerd! Met liefde ontvang ik de schatjes op het bed en pak het dienblad aan waar een eigen gemaakt ontbijt op staat. Deze bestaat uit een witte boterham ZONDER boter, een plakje kaas die al een uur naast de koelkast heeft gestaan en een gekookt eitje. Daarnaast een kom thee MET suiker *YEK*, deze laat ik wel koud worden. De boterham vouw ik dubbel en geef de kleinste twee er een stuk van. Brood zonder boter krijg ik zelfs na twee uur wachten niet weg. Daar zitten ze dan op het bed en wachten geduldig tot ik de cadeautjes heb uitgepakt. Je moet die koppies zien, een smile van oor tot oor die staan te glimmen omdat mama het mooi vind. Kijk dat is nou mijn moederdagcadeautje, vier trotse kinderen op wat ze zelf gemaakt hebben. Het maakt niet uit wat je van je kind krijgt, een dikke knuffel is al voldoende om mijn moederhart te doen smelten. Eerlijk gezegd vind ik het jammer dat ze nu te groot zijn voor die eigen gemaakte pakjes, het had toch wel zijn charmes. Dit jaar doen we het anders, mama gaat gewoon naar beneden als de rest nog in bed ligt te luimen en ik maak wel een lekker ontbijt voor de meute, dat bespaard enorm veel kruimels in mijn bed en een hoop rommel in de keuken!
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten