Vaarwel Ymke en aanverwante ontstekingen

En dan lig je afgelopen vrijdag in het ziekenhuis om een ontstoken galblaas inclusief galstenen te laten verwijderen. Natuurlijk gaat er een heel traject aan vooraf met klachten die lijken op maagpijn. Geen gekruid eten, daar kwamen de klachten vandaan dacht ik. Al jaren, blijkt dus nu, heb ik last gehad van gal aanvallen, al was er niets te zien op de echo, tot afgelopen november. In minder dan een half uur was mijn buik zo opgezet en kreeg ik zoveel pijn dat ik toch maar besloot om naar de dokterspost te gaan. Alweer was het vermoede galstenen, daar het blijkt dat vrouwen van mijn leeftijd hier meer last van hadden dan mannen. De volgende dag naar de arts gegaan voor een verwijzing naar het ziekenhuis om nogmaals via een echo te kijken of het zo was. Er bleek een steen in te zitten met een doorsnede van 3 cm. wat op zich best een aardige omvang is. 'Zo groot? Ik ga haar maar een naam geven!' en daar was Ymke geboren. Op maandag 7 januari kreeg ik bericht dat ik me op 18 januari mag melden in het ziekenhuis om dit alles te laten verwijderen. Om 7 uur kwamen we aanrijden en na een intake gesprek gingen we naar de ziekenzaal, waar mijn bedje al gespreid stond. Eerst bloed prikken, mochten ze bloed nodig hebben dan is het handig om te weten welke bloedgroep. Het leuke was dat mijn HB waarde altijd te laag waren, nu had ik een waarde van 10... 'wat is uw geheim mevrouw?' Tja, als ik dat vertel dan is de tekst op een pakje siggies niet meer geloofwaardig. 

Om kwart voor 8 reden ze mij met bed en al de voorkamer van de OK binnen waar het drama begon. Uit ervaring weet ik dat ik links moeilijk te prikken ben, problemen dus met het inbrengen van het infuus. Zat hij er net in na veel pijn werd er doodleuk gemeld dat hij in de rechter hand moest. Had niets uitgemaakt want hij zat niet goed in de linkerhand, hij is fijn! Gelukkig zat het infuus in notime in mijn juiste hand en we konden beginnen! Ik snap best dat je een makkelijk kleedje aan moet, past altijd en is met drukkertjes zo los te trekken, maar zo'n ding tocht niet normaal! Gelukkig mocht ik mijn thermo sokken aan houden en kreeg ik op de OK een lekker warm velletje. Voordat ik in slaap zou vallen stelde de chirurg me zo op mijn gemak en beloofde goed voor me te zorgen, de schat! Ik hoop echt dat ik bij hem op controle mag over 2 weken. Om half 11 werd ik weer op zaal gereden, 4 gaten rijker in mijn buik. De volgende morgen mocht ik gelukkig weer naar huis om verder te herstellen. Nu een weekend later voel ik me aardig, denk dat ik al heel wat kan maar niets is minder waar. Ik ben uit mijn hum, voel me als een omgewaaide Abri en wil tegen alles aanschoppen omdat niets lukt. Ik word gek van mijn eigen gedrag, dat is toch raar? Ik vul de dagen met liggen, eten, drinken, lezen, film kijken en thats it! Natuurlijk weet ik wel dat dit tijd nodig heeft om te herstellen al kan ik er het geduld niet voor vinden. Het zou al een flinke vooruitgang zijn als ik een nacht door kan slapen, het is me vanmiddag niet gelukt om wakker te blijven... lui wijf ben ik he? 

Tot de volgende wonder

Gezellig knutselen

Niets heeft mij zo getraumatiseerd als het knutseluurtje op de kleuterschool. Elke dag mocht  ik mijn voorkeur geven waar je wilde spelen, als echte meid kon je mij niet blijer maken dan spelen in de poppenhoek. Natuurlijk was ik daarin niet de enige en was het vechten wie er die dag mocht spelen in de poppenhoek. Als je naam dan niet genoemd werd dan was mijn dag al verpest. Nee Syl mocht plaats nemen aan de knutsel tafel. Op zich niets mis mee, maar probeer maar eens met een veel te dikke kwast een klein propje op papier te plakken. Die krengen bleven overal aan plakken behalve aan het papier! Werkelijk alles zat onder de lijm en mijn propjes kunstwerk zag er nooit uit zoals ik in mijn hoofd had. Ik kon helemaal uit mijn jurk springen als ze geen roze papier meer hadden, moet ik dan iemand een blauw gezicht geven? Als ik dan zag dat iemand anders het laatste velletje roze tussen zijn papiertjes had moest ik dat hebben anders klopte het beeld niet meer. Op slinkse wijzen wist ik een stukje te ontfutselen, het andere kind gelijk in tranen... huilebalk! Maar, ik had mijn stukje roze gna gna!

Waar ik ook nog slapeloze nachten van heb was stukjes stof uitknippen die je vervolgens op een kleurplaat moest plakken. Welke agoog dit verzonnen heeft moeten ze achter al die stukjes stof plakken! Het begon leuk, een tas vol vrolijke kleurtjes stof, een kleurplaat, lijm en een schaar. Al snel had ik mijn stukjes stof eruit gevist en begon alles te combineren. Toen kwam de ellende, je moest dit uitknippen met een schaar waar je nog geen papier mee kon knippen. Je kent ze wel, van die speciale kinderschaartjes die niet goed knippen en zeker geen stukje stof. Hoe je de schaar ook hield hij knipte nergens doorheen. Na vijf minuten was ik er klaar mee en pakte de kleurpotloden om toch iets van kleur op het witte blaadje te krijgen. Jaja, toen was ik al een slimme meid die innovatief kon werken. Geen probleem zo groot, Syl had er wel een oplossing voor. Jammer genoeg vond de kleuterjuf dit geen goed plan, je bent begonnen met stofjes knippen en daar ga je gewoon mee verder. De schaar werd weer in mijn handen geduwd en ik kon weer gaan knippen. Ik herinner me nog dat ik aan zo'n werkje zat om een tekening te maken voor Sinterklaas. De grote stukken stof kreeg ik nog redelijk in vorm gescheurd, maar probeer maar eens een ronde vorm te scheuren of knippen met een botte schaar! Dat had zelfs de kleuterjuf niet voor elkaar gekregen. Uiteindelijk heb ik de hele ochtend niets gedaan, met ondeugdelijk materiaal kan ik niet werken PUNT! Als men zegt dat het leven van een tiener zwaar is, een kleuter zet ook wel eens de hakken in het zand en laat de boel gewoon lekker de boel. 

Tot de volgende wonder