zaterdag 30 april 2011

Prinses op de erwt voor de Prins op het witte paard

Na het sprookjes huwelijk van William en Kate las ik op de hyves van mijn zwager dat hij nog wel een metgezel naast zich wil hebben op de trekker. Boer Jan zoekt vrouw, al geeft hij de brui aan het boeren leven op het platte land. Er zijn nog één pony, twee honden en drie schetige poezebeesten die het gezelschap zijn van zwager Jan. Toen ik hem vroeg waar hij naar op zoek was kreeg ik de volgende kenmerken; Qua uiterlijk slank postuur met een lieve uitstraling. Lengte maakt niet zoveel uit en qua leeftijd ongeveer dat van Jan zelf zeven en veertig jaar. Op zich niet veeleisend, maar er kwamen nog meer kenmerken boven borrelen, niet geheel onbelangrijk zou ik zo zeggen. Wat Jan zoekt is een open en eerlijke prinses, niet teveel claimend (is hij ook niet) en verder gezellig en romantisch. Jawel, Janneman is een romantische leeuw, diner bij kaarslicht, teder en lief, tot de verdieping boven wordt bezichtigd, dan scheurt hij de kleren van je lijf! Dat laatste heeft hij niet gezegd, Jan is een humorvolle Hagenees en zal dit best kunnen waarderen. Als je regelmatig zeurt ben je bij Jan aan het verkeerde adres, een beetje ballen moet je toch wel hebben. Misgun hem niet zijn siggies en als echte Harley freak neemt hij je graag mee achterop voor een romantische picknick in het weiland. Kortom, voel je je aangesproken, denk je van hé dat is mijn beschrijving dan mag je altijd een berichtje achterlaten hieronder, op hyves of facebook.

Ik ken Jan al een tijdje en ik moet zeggen dat hij heel rustig overkomt. Het is geen schreeuwer maar een recht door zee man. Waarom ik dit doe voor Jan, hij woont nu nog in Drenthe en hij is van plan om weer richting het westen te komen, althans, meer de richting van zijn roots op. Waar dat is nog een verrassing want dat weet hij zelf ook nog niet. Buiten het feit dan Jan alweer even alleen woont mis ik een leuke schoonzus. Het is waar dat als er een vrouw bij de man is dat de familiebanden dan meer op peil gehouden worden. Vergeet niet dat je mij en Doktâh D als familie erbij krijg, geheel gratis en voor niets! Zeg nou zelf, dat wil je toch niet missen? Hups, tik hieronder je reacties maar dames, Janneman leest mee!

Tot de volgende wonder

vrijdag 29 april 2011

Laatste zwangerschap een feit

'Volgens mij ben ik zwanger, ik voel het gewoon!' 'Je bent gek, hoe weet je dat nou' zei hubby. 'Nou, gewoon, een moeder voelt wanneer er iets in haar lichaam gebeurd', buiten het feit dat de boobs het formaat krijgen van een set watermeloenen daar gelaten. 'Zal ik morgen een test halen?' Dat was niet tegen dovemans oren gezegd, de volgende ochtend stond ik al vroeg bij de drogist. Met de zwangerschapstest in mijn hand ging ik snel naar huis, ik had nog niet getoiletteerd dus het was rennen! Bij thuiskomst de urine opgevangen terwijl de bijsluiter door manlief werd voorgelezen in speed tempo. 'Ben je al zover, ik sta hier al klaar, komop met die zeikbak!' Hoe bedoel je meneer ongeduld, we doen dit samen, dit is mijn laatste zwangerschap dus wil ik er ook intens van genieten! Volgens de bijsluiter konden we na vijf minuten zien of de test goed was uitgevoerd en of ik zwanger zou zijn. 'Nâh, het heb nog tien seconden om weg te trekken', zei de vader in spé. Het was raak, na ruim een jaar proberen en een kijkoperatie waren we dan eindelijk samen zwanger. Ik kon het wel uitschreeuwen, onze twee oudste zouden er een broertje of zusje bij krijgen... TOP! Toen we daar zo naar de test zaten te staren keken we tegelijk naar de telefoon, 'even ma bellen hoor'. Hij toetste het nummer in en kreeg zijn moeder aan de telefoon. Het eerste wat hij zei was; 'je wordt weer oma!' Dit alles met een smile van oor tot oor, geweldig om te zien en onvergetelijk. Ma was door het dolle heen, er zou eindelijk een derde kleinkind komen, we hadden nu wel genoeg geoefend. Nadat de oudste twee thuis kwamen heb ik ze eerst laten eten om daarna het goede nieuws te vertellen. Twee verbaasde koppetjes keken ons aan en Sabina zei de onsterfelijke woorden; ' ik hoop dat het een meisje is, ik wil zo graag een zusje'. Waarop het volgende antwoord van haar broertje kwam; 'rot op, ik wil een broertje waar ik mee kan voetballen, ik heb al een zus en dat is meer dan genoeg!' Tja, ik weet ook nog niet wat het gaat worden, ons maakte het totaal niet uit, als het maar gezond is. We leefde op een roze wolk en gingen eerst lekker een weekje op vakantie.

Tijdens deze vakantie was ik eigenlijk veelvuldig moe en misselijk. Dit had ik nog niet eerder ervaren, kokhalzend stond ik op, beleefde ik de dag en ging ik weer slapen. Ik kreeg ook al een aardige buik, zou ik dan toch een maand verder zijn dan de 8 weken die ik dacht zwanger te zijn? We zouden het wel zien, na de vakantie zouden we op controle gaan en de eerste termijn echo laten maken. We hebben ondanks de kokhalzende mama toch genoten van de vakantie en gingen een week daarna op voor de echo. Daar lag ik dan, broek omlaag, gel op de buik en staren naar de monitor. Daar zag ik wat, het klopte en dat moest het hartje wel zijn. De sensor gleed over mijn buik, het stipje ging weg en... he? Zie ik daar nou nog een hartje kloppen? Even was ik in de war, de sensor gleed weer terug over de buik, stipje ging weg en ja, daar kwam het andere stipje in beeld. Zou ik... dit kan niet, 'het lijkt wel of er twee zitten' zei ik nog. Daar gleed de sensor weer en wat ik toen zag was mijn faillissement. Ik was zwanger van een tweeling, 'YESSSS' hoorde ik naast me... K*T dacht ik, hebben we straks vier kinderen, hoe moeten we dit betalen? Ik heb van alles één, nu moet er een extra bedje komen, extra kleertjes, een andere kinderwagen, om de vracht luiers en voeding niet te vergeten. Manlief voelde zich superman, alsof hij superzaad zou hebben. Het feit dat ik nu een tweeling verwachten kwam omdat er cystes op mijn eierstok zaten, daardoor had ik een dubbele eisprong en meer kans op een meerling. Ja wist ik veel, we hadden er één in bestelling en kregen er twee. Beetje zoiets van twee halen één betalen zeg maar, ongelofelijk gewoon, zeg maar nee, dan krijg je er twee... TOEVALLIG! Onderweg naar huis heeft manlief zijn moeder gebeld om te vragen of ze thuis waren. Toen we de echofoto onder de neus van ma hielden werd ze uitzinnig van vreugde, 'kijk nou Walter, we krijgen er twee kleinkinderen bij, is dat niet geweldig?' Bij thuiskomst hadden we nog de taak om Sabina en Sebastian te vertellen dat er niet één maar twee baby's in mama's buik groeide. Helemaal leuk, een broertje van Sebastian en een zusje voor Sabina, zou dat fijn zijn, hebben ze beiden hun zin. Na zeven en dertig weken kwam de wens uit, de geboorte van Sanne en Sytse, negen en negentig jaar na de geboorte van overoma, dat is nog eens een Sterk (haar meisjesnaam) verhaal. Op de foto hierboven ben ik dertig weken zwanger van de tweeling. Op het eind kon ik lichamelijk werkelijk niets meer, zelfs eten en drinken was zwaar. Er was gewoon geen ruimte meer, ik stond echt op klappen. Het was een enerverende zwangerschap, een broer voor Sebastian en een zusje voor Sabina, iedereen tevreden en blij...

Tot de volgende wonder

donderdag 28 april 2011

Ineens weet je het, je wordt...

... fietsenmaker natuurlijk! Onze zoon heeft een fiets waaraan menig keer wat mis is, zo ook van de week. Of het is zijn licht, dan zijn zadel die naar beneden schiet of de banden zijn zo plat als een dubbeltje. Niets van dit alles mankeerde er aan de fiets, nu was het de ketting. Hij had zelf al wat geprobeerd maar niets lukte, tot Sanne ineens zei; 'Mag ik het proberen? Ik heb bij techniek hydro en daar heb ik geleerd om een ketting erom te leggen', mijn mond viel open. Wat zoonlief niet lukte zal die kleine druif wel kunnen? Ik was nu al trots op het jongste vruchtje, zou het haar lukken? Als eerste werd de desbetreffende fiets naar binnen gesleept, omgedraaid door Sytse en ze ging aan de slag. De kettingkast ging er niet af, 'hoe kom ik hier nou weer bij. Dan maar met mijn handen proberen, ik heb toch van die kleine poppehandjes dus dat moet wel lukken' sprak ze tegen zichzelf. Zoonlief stond erbij en keek ernaar. 'Ja kluns, als je nou eens opgelet had tijdens techniek had je dit ook zelf kunnen doen' zei papa. 'Pap, ik heb dit nog niet gehad bij techniek, Sanne zit kader/tl dus die is gewoon slimmer, of nee, ik ben met mijn basis kader eigenlijk slimmer want ik laat het haar lekker doen met haar poppehandjes'. Tja, zo'n opmerking kan alleen geplaatst worden door Sytse, laat zijn kleine zusje het werk doen. 'Mam, maak niet uit, ik heb de achterkant er al om, nu de voorkant nog, hebben we een schroevendraaier of iets langs?' Ehm... waar lagen die dingen ook alweer, de raderen draaien maar kon er even niet één vinden. 'Geef dan iets anders, een vork is ook goed!' 'Ja maar pak dan wel een vork waar al een tand scheef van is, zonde als je er nog één krom trekt' riep ik nog. 'Ja dag, ik ga in die bak zoeken naar die ene kromme vork, dan geef je die kromme vork maar aan mij tijdens het eten' zei Sytse. "Nog een kromme vork? Eet jij met twee vorken dan, zoek nou ff goed, ik weet zeker dat er nog een...' 'Ja krijg ik nou nog een vork? Maakt mij niet uit of de tanden krom zijn, ik wil NU een vork!' Als een volleerd assistent gaf Sytse haar een vork. Wat ze ook probeerde, het lukte haar iedere keer net niet. Ze is een half uur bezig geweest en toen werd er besloten om de buurjongen maar te vragen om hulp, hij heeft wel het juiste gereedschap. Dat zeggen ze nu, om kwart voor tien, een kwartier voordat ze plat moeten liggen.

Met de handen vol smeer werd de fiets naar buiten gemikt en hielp Sytse zijn zusje van de smeer handen af te komen. Ze kreeg: koffiepoeder, chilisaus en een snufje zout. Deze combinatie kende ik nog niet, wonder boven wonder waren de poppehandjes na dit smeersel brandschoon, schuilt er toch nog een genie in mijn kids.

Tot de volgende wonder

woensdag 27 april 2011

Het paradijs

Wuivende palmbomen op een warm eiland, diepzeeduiken in het grote barriëre riff, bingo spelen in het buurthuis of een stevige wandeling in het sprookjesbos. Waarschijnlijk staat er vast wel iets van op je 'bucket list' en komen deze dromen ooit uit. Men zegt wel dat dit het paradijs is, zo jammer dat er aan het paradijs een prijskaartje hangt wat een prima aanbetaling zou zijn voor een startende woningzoekende. Is het paradijs dan alleen weggelegd voor de veelverdieners onder ons? Als ik denk aan het paradijs dan denk ik aan rust, luiwammesen, boeken lezen, grote glazen koude limo en drie overheerlijke maaltijden die gemaakt zijn door een topkok! Ik geef toe, als ik naar een warm eiland met wuivende palmen wordt gestuurd hoor je mij niet klagen. Dit hou ik wel een paar dagen vol, daarna ga ik toch iets missen. Ik wil dingen zien, ergens geweest zijn, oudheden ontdekken, dan heb ik pas het paradijsvogel gevoel. Het maakt mij niet uit waar het is, er valt altijd wel iets te ontdekken wat ik nog niet wist.

Tussen de plaatjes heb ik ook een stel 'Kienende' tantes gezet, mochten zij de hoofdprijs winnen dan voelen ze zich heel even in het paradijs. Iedereen kijkt je aan nadat je hard 'BINGO' hebt geroepen, wat krijgt ze? Soms een envelop met inhoud, een diepvrieskip of andere kastvullers die je met koninginnendag weer moet zien te verkopen. Voor de zesde keer wint ze een gourmetstel, die zal leuk staan bij de andere vijf dozen. Bij de volgende bingo die valt krijgt ze een diepvrieskip, hij is al half ontdooit dus moet hij diezelfde week nog op en dan maar hopen dat de hele familie geen buikloop eraan over houd. Niet te vergeten de poedelprijs, de inkoper van het bingo evenement denkt lollig te zijn en je krijgt een beeldje van een poedel, geef dan niets. Voor mij is dat een desillusie en absoluut geen paradijs gevoel. Gelukkig is niet iedereen gelijk en heeft het woord paradijs voor iedereen een andere betekenis. Wat als ik jullie het woord paradijs geef, wat borrelt er dan als eerste bij je boven, ik ben heel benieuwd!

Tot de volgende wonder

dinsdag 26 april 2011

Instortingsgevaar

We zullen eens geluk hebben, NOT! Helaas moet ik jullie melden dat de voorraadkast het heeft begeven. Zo'n twee weken geleden donderde met een klap de deur uit zijn sponningen, niet meer te maken natuurlijk. Hoe ik de deur ook hield, hij ging er met geen mogelijkheid meer in. Dat kan ik er ook nog wel bij hebben. Ik heb lappie aangeslingerd en ging direct naar marktplaats. Na drie pagina's te hebben afgestruind zag ik hem staan en dat zou mij nul, nul nul euries gaan kosten. Direct de eigenaar gemaild of hij er nog was en ik kreeg diezelfde avond nog een mailtje terug. Mooi, dan komen we hem dinsdagavond tussen negen en tien halen. Dat is dus vandaag, rond negen uur gingen wij op pad, Het was niet zo ver dus dat moet gaan lukken. Staan we gewoon in de verkeerde straat, was het nou laan, plein of straat, ik wist het niet meer. Ik had het opgeschreven in mijn mobiel maar ging nu twijfelen of er uberhaubt wel een straat versie was. Die was er dus dom dom maar ingesteld, gelukt! In draf naar de straat en daar zie ik een jong stel bij een grote hoop troep staan... Ojee, ik stap uit en zie de jongeman uit het huis komen. 'Je gaat me toch niet vertellen dat de kast tussen deze planken liggen he?' Mijn vermoede werd bekrachtigd, daar lag hij, vijf minuten geleden in bonken getrapt. 'We dachten dat je niet meer zou komen, sorry', was het enige wat de jongeman nog uit kon brengen. 'Ik heb nog wel een tafel en twee stoelen', ja daar ga ik mijn voorraad in zetten, gaat vast lukken! Hij kwam studentikoos over maar na zijn antwoord ging er een streep door die titel. Wat een Jan met de korte achternaam, je wacht dan toch netjes na de afgesproken tijd? Ik kon ook nog een geel balkon tafeltje zo meenemen, 'ik heb geen balkon' zei ik het jonge stel. Ze voelde zich best lullig, ik nog meer want waar zet ik mijn voorraad nu in? Het staat nu in dozen op mijn tafel, hoekje was netjes schoon gemaakt voor de nieuwe kast die er nu dus niet komt. Dat wordt dus zoeken naar een andere kast. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Mocht er onder mijn lezers iemand zo'n soortgelijke kast hebben staan en deze staat vreselijk in de weg, denk dan even aan mij.

Teleurgesteld gingen we weer huiswaarts alwaar we op de weg een eend zagen zitten bij een andere eend, waarschijnlijk zijn vrouwtje. Ze was platgereden en haar weduwe zat erbij en ging niet van de weg. We zijn gestopt en hebben het eendelijkje verplaatst zodat haar mannetje in de bosjes kon rouwen om het grote verlies. Omdat wij stopte en de klus klaarde dachten sommige mensen misschien dat wij dame eend hadden plat gereden. Niets is minder waar, we hebben eigenlijk een eendenlever gered. Had er toevallig nog iemand trek in eendenpaté?

Tot de volgende wonder

maandag 25 april 2011

The royal wedding

Hoe krik je de economie een beetje op, juist een royal wedding! Zo'n zeven miljoen hopen de Engelse shops binnen te slepen. Van mokken, tot kaarten, een Royal high tea of een spuugzak, het is allemaal te koop als herinnering van het aankomend huwelijk. Niets wordt onbenut gelaten, de Engelse ondernemer probeert er de vruchten van te plukken en geef ze eens ongelijk. Maar wie kopen de verzameling prullaria, de doorsnee 'klootjes' volk die hun kleinkinderen kunnen vertellen een heuse Royal tea cup te hebben, wat ze er niet bij vertellen is dat deze voor vijf pond gekocht is of gratis gekregen bij de aanschaf van een nieuwe tv die het hele huwelijk zal registreren. Hoe ging dat eigenlijk bij Wim Lex en Max, waren wij ook zo krankzinnig van vreugde en kochten wij de oranje mok waar we heden te daags onze sloot ochtend thee of koffie uit slurpen.  Ik herinner me nog dat onze kids deze mok gratis kregen op school, wat doen de Nederlandse ondernemers fout? Ach, zodra er iets gaat gebeuren bij de Oranjes proberen we er allemaal rijk van te worden. Ik ben heel benieuwd wie er allemaal voor de buis zitten aanstaande vrijdag. Zou dat het gemiddelde 'omroep Max' publiek zijn, het is in ieder geval een hot item om naar uit te kijken.

Waar naar gekeken wordt is uiteraard hoe Kate eruit gaat zien, stiekem ben ik ook heel benieuwd hoe de jurk eruit zou zien. Hoe de bruidegom eruit ziet is van weinig belang, het zal wel een militair kostuum zijn met de nodige medailles. Welke Royal family's zullen erbij aanwezig zijn en gaat de rijtoer wel helemaal naar wens? We gaan het allemaal zien, voor de één life, de ander zal moeten wachten tot het half acht journaal. De bladen zullen een topverkoop hebben, wie zal de reportage uitgebreid verslaan met de mooiste foto's van de kus... Ach, het duurt nog vier dagen voor het zover is. Mocht ik het journaal zien dan lijkt me het wel zo gepast om bij de koffie een oranje tompoes met slagroom erop te nemen, lang zullen ze leven in voorspoed en geluk, als het ze gegund wordt...

Tot de volgende wonder

zondag 24 april 2011

Met voorbedachte raden

In de herfstvakantie brengen wij vaak een bezoekje aan de Efteling. In deze periode is het dan niet zo druk en zijn de wachttijden niet langer dan een half uur, uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. Bepakt met broodjes en blikjes cola gaan wij al vroeg de deur uit om maar zo lang mogelijk te kunnen genieten van ons uitstapje, zo ook acht jaar geleden...
 
Het begin van de herfstvakantie zag er niet mooi uit qua weer, regen, regen en nog eens regen... en dan vergeet ik nog het stormachtige briesje dat alle bomen aardig in conditie hield. De kinderen werden met de dag vervelender omdat dit geen weer is om een dag rond te lopen in een pretpark... Eindelijk, het zou volgens de weergoden de volgende dag aardig zijn. Ik liet mij niet ontmoedigen en kocht voor iedereen een regenponcho, je kan maar beter op alles voorbereid zijn toch? Voor de oudste 2 kids en onszelf een blauwe, en voor de tweeling een kanariegele Duck en lieveheersbeestje. Bij de broodjes en de blikjes gingen dus ook zes regenponcho's in de rugzakken mee. Onderweg naar de Efteling vertel ik dat ik op alle weerssytuaties voorbereid ben en zeg dat ik voor iederéén een poncho heb gekocht. Ik kijk trots in mijn achteruitkijkspiegel en zie daar 4 kids die mij bevreemd aanstaren. "Mam, je denkt toch niet dat ik voor l*l ga lopen in zo'n achterlijke vuilniszak???" was het commentaar van mijn oudste dochter. Mijn zoon ziet er nog enigszins de humor van in maar zegt dat hij zich liever nat laat regenen dan zo'n achterlijke comozak aan te trekken. "Ja maar... het is een hele simpele hoor, een donkerblauwe, we vallen niet eens op", zeg ik nog om mijn perfect volmaakte idee te redden. Toen ik vertelde dat ik voor Sanne en Sytse een wat kleurigere variant had gekocht werden ze toch wel nieuwsgierig, de tweeling dan he? Het werd nog vechten om Donald Duck, zo'n kanariegeel plastic gewaad met een grote oranje snavel als muts. "Die wil ikke!!!" klonk het uit twee jonge strotjes met het volume van een misthoorn, probeer dan maar eens je aandacht op de weg te houden. Je probeert alles nog in de hand te houden en zegt dat je voor de kleine meid een poncho hebt gekocht van een kapoentje... FOUT!!! "Ik wil geen kepoen ik wil een duck!!!!!!! RIGHT! Het was nog vechten om ducky, arme kepoen, en ik vond hem nog wel zo lief.
 
Aangekomen op het parkeerterrein van de Efteling begint het zonnetje door te breken en de kids zijn de poncho's gelukkig al vergeten. De hele dag was het droog en bleven de poncho's in de rugzak... 

Tot de volgende wonder

zaterdag 23 april 2011

Ochtendspits

Als je gezin in één worp verdubbeld, moet je goed gaan organiseren wil het allemaal luken. Zo'n veertien jaar geleden werd ons bonagezinnetje uitgebreid met de tweeling Sytse en Sanne. Onze oudste twee kinderen waren toen acht en zes jaar. Na een week ziekenhuis was ik blij thuis te komen, zo'n ziekenhuis is leuk maar niet als je bevallen bent. Je wilt dan zo snel mogelijk naar huis, zo'n bed ligt gewoon niet lekker. Toen ik voorstelde om een dag eerder naar huis te komen vond hubby dit geen strak plan. Als ik zijn verhaal moest geloven was het thuis een zooitje, de koelkast moest nog gevuld worden, bedden nog verschoond, de ramen nog gelapt, versiering aangebracht worden door de oudste twee kids en zijn opblaaspop moest nog leeg en schoon gemaakt worden. Een grotere teleurstelling kon ik me niet bedenken, ik moest nog een nacht in het ziekenhuis blijven. De volgende ochtend werd ik dan eindelijk opgehaald, ik mocht naar huis! Thuis aangekomen was alles in kannen en kruiken, de oudste twee kids zaten nog op school en mochten die middag thuis blijven om hun kleine broertje en zusje te aanschouwen. Er waren meters rollen beschuit en muisjes in huis gehaald, het bed was schoon en opgemaakt en de tweeling lag eindelijk in hun eigen bedjes. Na een week begon ik langzaam het normale, ineens drukke leventje weer opt e pakken en dan merk je dat er toch enig structuur moet komen wil ik niet doorgedraaid zijn na een maand. Manlief zou de laatste voeding doen en ik de eerste, zo kregen we samen toch de nachtrust die we zo nodig hadden. Onze oudste waren een enorme hulp als er snel een schone luier gehaald moest worden. Alles draaide de eerste weken om het gestructureerd te krijgen in huize Beauluna. Op zich lukte het ons aardig goed, behalve als de oudste twee van en naar school gebracht moest worden.

Mijn morgen begon als de tweeling begon te huilen om eten, snel de flesjes klaar maken en operatie voeden kon beginnen. Soms had ik de eerste net aan de fles, begon nummer twee te huilen hoe los je dat zo snel op. Omdat de rest van het huis nog in diepe rust lag moest ik dit zelf doen. Ik legde de twee naast elkaar in hun ledikantje op het dekentje. Zo lagen ze niet helemaal plat en kon ik ze tegelijk voeden. Zodra de flessen leeg waren was het boertje laten, schone luier en terug in bed. Hier was ik ruim een half uur mee bezig, na een blik op de klok was het de hoogste tijd om de twee oudste uit bed te halen. Mama was al goed wakker en ging naar beneden om de bammetjes te smeren en... een kop hete thee zou er wel ingaan. Na tien minuten kwam het spul beneden, 'Mam, volgens mij ligt Sanne te huilen, moet ik kijken?' Daar ging ik weer naar boven om te kijken wat er aan de hand was. Mevrouw haar speen lag uit haar mond, het heeft neit lang geduurd voor ze die heeft ingewisseld voor haar duim wat meer rust gaf. Sytse keek me met zijn grote kijkers aan en wilde eigenlijk wel in bad. 'Sorry knul, dat gaan we straks doen, eerst je broer en zus naar school'. Sabina moest om acht uur klaar staan bij het zwembad, zij werd opgehaald door de taxy om naar school te worden gebracht, Bas moest ik een half uur daarna naar school brengen. Het was een gemotoriseerde race tegen de klok, dit ga ik winnen! Tot ik probeerde een parkeerplaats te vinden om mijn zoon naar de klas te brengen. Werkelijk geen plekje te bemachtigen, zelfs niet een dubbele plaats. Hoe los ik dit nu weer op. Papa ligt nog in coma en de tweeling wacht op hun dagelijkse bad. Na twee rondjes om de school ging er net iemand weg. Snel stuurde ik de auto richting het vrij gekomen plekje, ja mis, er stond al iemand met indringende knipperlichten te wachten. Zal ik... tijdens mijn twijfel stuurde de dame het lege parkeerplekje in dus ronde drie kon beginnen. Bas was net op tijd in zijn klas, nog even zwaaien en op naar huis alwaar mijn olijke tweeling lag te zingen, ze wilde nu wel eens in bad!

Tot de volgende wonder

vrijdag 22 april 2011

Hart koor...

Amper was ik mijn bed uitgerold, had ik de kraan van de douche opengedraaid of daar begon het weer.... Dochterlief zette een cd-tje op. Als ik het goed heb was het een concert voor drilboor en cirkelzaag, of was het toch een solo van een heimachine in a-mineur? Wie zal het zeggen? Met muziek had het in elk geval weinig te maken. Natuurlijk, smaken verschillen, maar in dit geval is dat een dooddoener van het zuiverste water. Voor muziek heb je instrumenten nodig, desnoods een synthesizer, maar dit was een sample van onweer en bouwgereedschap, uitgevoerd in een vierkwartsmaat met 1/16 noten. Ik loop ook niet weg met verschijnsels als Hiphop en R&B ( een afkorting van rampzalig en belachelijk waarschijnlijk, want van de oorspronkelijke Rhythm & Blues is niets overgebleven), maar daar is tenminste nog sprake van enige muzikale samenhang. De 'componist' van het stuk dat mijn dochter de wereld inblies, zal wel een naam hebben in de geest van DJ Advil of Darkraver Aspro en heeft ongetwijfeld de Gamma voor een conservatorium aangezien.
Het zal wel een uitvloeisel van de automatisering en digitalisering zijn. Vroeger schold men op de Rock & Roll, die, net als andere 'bluenote' varianten, slechts bestond uit 3 basisaccoorden. Tegenwoordig heb je maar één noot nodig, desnoods voortgebracht door een zinken teil, als het maar hard en snel is! Kortom, Hardcore! Nog een mazzel dat iedereen, die bos, hei of strand wil bezoeken, kan beschikken over een fraai stukje elektronica, genaamd 'empeedriespeler'. Een digitale trommelvlies destroyer, die de antieke transistorradio, de walkman en zelfs de ghettoblaster lijkt te hebben vervangen, Handig, want zo kan je vast wennen aan een gehoorapparaat. Die dingen kan je zo ongeveer in de supermarkt laten aanmeten, zonder door een KNO arts te zijn onderzocht. Waren het vroeger hoogbejaarden die met zo'n kastje op hun buik en een vleeskleurige plug-met-snoer rondstrompelden, nu begint het al met een jaar of 12.Over bejaarden gesproken.... 'Kind, wat wil je voor je verjaardag?', vraagt Opa. 'Een hardcore cd, Opa, dat is vet lauw!' Opa controleert de batterij van zijn gehoorapparaat; hij heeft namelijk slechts 'hart koor' verstaan. Hij doneert vervolgens met gulle hand, omdat hij meent dat het een zangkoor betreft die een benefietvoorstelling doet voor de Hartstichting. Dat zouden DJ Aspirine en zijn maten ook eens moeten doen, want ik krijg niet alleen migraine maar ook gierende hartkleppen van dat Hardcore...

Met dank aan mijn man, hij heeft dit ooit geschreven en zeker de moeite waard om nogmaals te plaatsen

Tot de volgende wonder

donderdag 21 april 2011

Paasvreugde

Met de paasdagen in het vooruitzicht en de vijf vrije dagen, lijkt het een prachtig lang weekend te worden. De temperaturen zijn zomers, zon volop en wat ga je dan doen tijdens deze mooie dagen? Er is nog heel wat te doen dus zal er van luieren niet veel terecht komen. Er wordt veel drukte verwacht op de meubel boulevard, is de Keukenhof een publiekstrekker en zie je in veel tuintjes dat men bezig is deze te verfraaien met allerlei plantjes en struiken. We eten al twee dagen in de tuin en daar geniet ik al lekker van. Aangezien er hier in huize Beauluna nog heel wat werk te verzetten is kom ik gewoon te kort aan die vijf vrije dagen. Morgen vroeg ga ik maar eens boodschappen doen, daarna wil ik eigenlijk de keuken eens af schilderen en in de middag duik ik op het zonnebedje de tuin in met een goed boek. Zaterdagochtend wil ik de zolder eens leeg halen, wat valt er nog te verkopen, dochterlief zoekt zooi om tijdens Koninginnedag op een kleed te verkopen. Dat komt goed uit, we hebben tassen vol videobanden die nog best te verkopen zijn. Ik heb werkelijk geen idee wat er allemaal op zolder ligt, we gaan het beleven.

Tijdens de paasdagen gaan velen er lekker op uit, minivakantie, tent controleren op lekkage of shoppen in de winkels. Hier moet ik gewoon niet aan denken, welke gek gaat tijdens deze dagen op een meubel boulevard lopen, dan spoor je toch niet? Dan nog de Ikea spotters, je gaat toch niet voor je plezier in de file staan om vervolgens meubeltjes te gaan kijken? Nog niet te vergeten de mensen die de Keukenhof op het program hebben staan, ik snap niet wat daar zo leuk aan is. Als ik hier het dorp rond loop zie ik tulpen genoeg, alhoewel deze toch wel een beetje zijn uitgebloeid. Nee, ik blijf lekker om en rond het huis, ik hoef me echt niet te vervelen. Ik hoop dat ik mijn lezers niet beledigd heb, genieten jullie maar fijn van het shoppen, files en de bloemenpracht, ga ik me deze vijf dagen heerlijk nuttig maken! Ik wens jullie een zalig Pasen en bedankt voor die bloemen... Ollandaaaa!

Tot de volgende wonder

woensdag 20 april 2011

Ecosia, green zoekmachien

'Mam, ik heb een tip, je moet iet meer zoeken via google maar via ecosia. Voor elke zoekopdracht gaat er één cent naar het regenwoud.' Ok, als ik gratis toch kan helpen dan doe ik dat met plezier. Ik ga via google zoeken, je moet ergens beginnen he? Na wat zoekwerk kom je op de juiste zoekmachine, ziet er wel erg groen uit, maar ik ben de rotste niet en ga driftig aan de slag met googelen, of moet ik nu zeggen ecosiaen? 'Op school is dat onze nieuwe startpagina en zo helpen we de natuur een beetje', zegt mijn jongste spruit. Er wordt ze dus toch wel iets nuttigs geleerd op die scholen. 'Daar ga ik een blog over schrijven' zeg ik tegen mijn jongste tut. Een glimlach van oor tot oor zie ik verschijnen. 'Het is niet veel mam, maar alle kleine beetjes helpen toch?' 'Maar natuurlijk, wie het kleine niet eerd...' Enfin, ik heb vanavond zeker voor 0,34 eurocent geklikt om toch mijn steentje bij te dragen. Als je het zo bekijkt levert het niet veel op, wat zou er gebeuren als de helft van de straat dit doet? Nog beter het hele dorp, provincie of land??? Kijk, niet elke Nederlander weet mijn dagelijkse blogje te vinden, zou wel leuk zijn natuurlijk. Het feit dat er, door gebruik te maken van een eco zoekmachine, ergens in de regenwouden een malariamug vrij rond kan vliegen van mijn 0,34 eurocent doet mij in tralalalie stemming toeven. Wie weet kan ik een gesponsorde reis maken naar de diepe regenwouden van Brazilië om MIJN malariamug te bezoeken, dat zou pas kicke zijn! Als ik aankomend weekend nou eens minimaal twee uur zou zoeken via ecosia wat zou dat het regenwoud dan opleveren? Welke wiskundige wil hier zijn brein eens over laten varen? Ik denk dat ik met een maand of drie wel een doodshoofd aapje kan adopteren.

Ik z\it jullie een beetje te dollen, laat dat duidelijk zijn. Toch heeft mijn jongste dochter met groene gedachten niet helemaal ongelijk. Wat als inderdaad heel Nederland ecosia als nieuwe startpagina zou instellen, wat doet dat dan met jou? Geeft dat je niet een geweldig gevoel dat je helemaal for free de natuur een handje helpt? Daarom deze blog, hoort zegt het voort, stel allemaal je nieuwe zoekmachine ecosia in als startpagina en help heel Nederland aan een tralalalie gevoel. Ik kan je vertellen dat dit gevoel je vannacht heerlijk in slaap laat vallen.

Tot de volgende wonder

dinsdag 19 april 2011

Kliekjesdag

Soms weet ik het echt niet meer, wat moeten we vanavond weer eten? Het is een veel terug kerende vraag; wat eten we vanavond? Het begint al bij de wekelijkse boodschappen, sta je wederom voor de schappen te wikken en te wegen wat je mee moet nemen om het gezin tevreden te stellen. Ik vind het geen leuke klus, natuurlijk is er altijd wel één uit het bonagezin die dat niet lust, geen trek in heeft of liever wat anders eet. Soms heb ik het gevoel dat de kids zich in een vijf sterren restaurant toeven voor hun dagelijkse bestelling. Ja maar zo werkt het niet, we eten wat de pot schaft, PUNT! Onze jongste telg lust niet veel, of eigenlijk zegt hij dat hij niet veel lust. Gel*l van een dronken aardbei, hij lust het wel maar heeft er gewoon geen trek in. Zo ook vanavond, meneer zegt dat hij geen bloemkool lust, BULLSHIT! Ik ga niets anders maken, als je trek krijg maak je zelf maar wat. Hij heeft vanavond dus zijn eigen kliek mogen brouwen, voorgekookte aardappelen opgebakken met een ui, champignons en spekjes. Wij aten heerlijk bloemkool, aardappelen en een speklap, iets mis mee?

Het gebeurd wel eens dat niet alles op gaat uit de koelkast, ik probeer dan met wat ik heb iets lekkers te maken. Het valt niet altijd mee, wat als je alleen een ui en paprika als leftover hebt? Juist, dan heb ik altijd wel een paar speklappen in de vriezer, een pak rijst in de kast en een pot pindasaus. Een groter plezier kan ik de kids niet geven en het is best lekker. Iets weggooien is zonde maar gebeurd eigenlijk nog veel te vaak. Hoe doen jullie dat, maken jullie van de restjes nog een heerlijke maaltijd of verdwijnt het in de GFT bak als voer voor de made? Misschien hebben jullie nog lekkere recepten van restjes voer? Ik hoor ze graag, mijn inspiratie is een beetje op, zeker met een zoon die niet veel lust.

Tot de volgende wonder

maandag 18 april 2011

Kleding stress

'Mam, waar is mijn lichte skinny jeans gebleven, heb je die al gewassen?' Het lijkt net of hier in huize Beauluna de wastrommel nooit draait. 'Volgens mij had je die gisteren nog aan je kont, wat verwacht je nou, dat ik hem in een uur gewassen en droog heb?' Er wordt hoopvol gekeken maar mamsie trapt er niet in. 'Ja nou heb ik dus niets om aan te trekken vanavond!' Dat liegt ze, alleen is dat niet hip genoeg voor het schoolfeest van vanavond. 'Hier, wat is dat dan, je baggy jeans, die kan je toch ook aan?' In my dreams, die staat niet leuk bij het tuniekje wat ze aan wilt. De optie om dan een ander topje aan te trekken komt niet voor in haar vocabulaire. Zoonlief is al klaar, de vriendinnen staan al te wachten op grote zus die ze mooi gaat maken voor het feest. Kwebbel zeurkous is nu met haar big sis naar boven om toch tot een compromis te komen, ze kan moeilijk niets aan trekken toch? Om kwart voor acht moet het spul klaar staan zodat ik ze naar de disco kan brengen. Ook zoiets, ik gebruik veel te oude woorden. Het heet al lang geen disco meer maar 'Het Theejater' en dat is geen disco! 'Nee, wat is het dan, een schuurfeest???' Ik zal het wel niet begrijpen dus stop ik de felle discussie voordat het uit de hand gaat lopen. Nu dochterlief de leeftijd van irritante puber (soms) heeft bereikt, moet je als moeder toch op je tellen gaan passen. Enfin, ze staat nu beneden met een heel leuk wikkeltopje en twijfelt nu of het niet te bloot is! Ze heeft van big sis een hoedje gekregen en die heeft ze in 3 verschillende kleuren en designes. Nee, niet nog meer keuzes geven, ze komt er al niet uit!

In mijn tijd, ik klink nu bijna bejaard, werd een schoolfeest gehouden op school en niet in een dancing. De kantine werd omgebouwd tot gezellig versierde zaal, tafels en stoelen aan de kant zodat we genoeg ruimte hadden om te dansen. Er werd fris geschonken en bakken vol chips en nootjes stond op elke tafel. De congierge deed zijn feestjas aan en stond de hele avond achter de platendraaier. Er werden nog leuke stukjes opgevoerd en moi deed met nog vier andere klasgenootjes een dansje op een nog antieker nummer uit de jaren zestig. Kortom, jolijt tot en met en dat op een glaasje prik limonade. Tegenwoordig wordt een schoolfeest gehouden in de plaatselijke dancing, schenken ze nog steeds cola on the rocks en staat de plaatselijke middelbare school te stampen op de meest vreselijke herrie. Het zal me niets verbazen als de hit van Oh Oh Tirol wordt gedraaid, de DJ weet immers heel goed wat de jeugd van tegenwoordig leuk vindt. De dames zitten nu perfect in de make-up, haartjes zijn weer mooi glad en nog even snel die mega oorringen in de oren en ze kunnen op pad! Zo'n schoolfeest heeft wel een voordeel, vanavond hebben papsie en mamsie de rust waar we zo af en toe enorm naar verlangen, zie je ons al zitten? Al zappend naar de kanalen die WIJ eens willen zien, ik vraag me alleen af of er nog iets leuks op de tv komt.

zondag 17 april 2011

Melkflessen parade

Vanmorgen keek ik uit het raam, finaly de zon! Aangezien ik vandaag weer in het theater zou staan wist ik dat er veel vrije tijd tussendoor was dus kon ik toch van het zonnetje genieten. Dat vraagt om een zomerse outfit dus nam ik een duik in de kast. Ik trok er een leuk zomers jurkje uit en trok dit aan, met een keurende blik in de spiegel werd deze afgekeurd. Terug naar de kast, er moet toch iets tussen zitten wat ik aan kan? Ander tuniekje met legging, die stond mij een paar weken geleden zo leuk op de catwalk. Ik trok het aan, keek vervolgens in de spiegel en zag dat mijn huid net zo wit was als de kleur van mijn setje. Hmz, dit is toch iets te bleek, wat moet ik nou aan! Ik wilde mijn huid gaan blootstellen aan de eerste warme zonnestralen, iets met spaghetti bandjes is dan waar ik aan denk. De witte legging was iets TE wit, het tuniekje idem dito. Op deze manier loop ik reclame voor Campina, niet echt charmant te noemen. Mijn jasje erover dan, dat was al beter, waar is mijn spijkerbroek. Ik begin te graaien in de wasmand, hij moet hier toch ergens liggen. YESS gevonden! Ik trok het aan en... perfect! Nu nog mijn leuke witte sleehakschoenen eronder en ik kon op pad.

Aangekomen in Rijswijk gaan we eerst flink aan de slag, het gaat meer dan lekker en het tempo zit er goed in. De gekleurde wolken lak stuiven alle kanten op... als dat maar goed gaat met mijn witte tuniekje. We zijn ruim op tijd klaar en besluiten lekker van het zonnetje te gaan genieten. Ik trek mijn jasje uit en... 'Syl, wat ben je bruin!!!' Dit is dus cynisch bedoelt natuurlijk, mijn spierwitte armen geven niet echt het contrasterende effect wat je graag wilt zien bij iets wits. Enfin, ik plof neer en begin lekker te kletsen met de meiden. Het was echt heerlijk warm, zo af en toe waren we blij dat de zon even achter de wolken verdween. Aan het eind van de dag kijk ik in de spiegel en zie eigenlijk nog niet veel. Mijn armen zijn nog net zo wit als... en dan kijk ik even goed. Jesses, ik ben toch wel wat verkleurd! Ik trek de spaghettiebandjes opzij en zie dat ik nu een vage zus van Pocahontas ben. Mag ik mezelf even voorstellen; Rooie Bleekscheet, aangenaam, ik mis alleen nog wat veren en kralen. Toch nog iets vergeten, je moet natuurlijk wel wat zonnebrandcreme gebruiken, stom! Maar goed, het begin is er, nu volhouden Syl, voor je het weet staat wit mooi bij je bruine huid. De weersvoorspelling voor aankomende week is vrij zonnig en hogere temperaturen, er is nog hoop...

Tot de volgende wonder

zaterdag 16 april 2011

Dagje theater van de andere kant

Zoals sommigen weten probeer ik enthousiaste mensen op te leiden tot volwaardig kappers. Zodra zij hun diploma hebben gaat de het leren pas echt beginnen. Zoals ik vaak tegen mijn leerlingen zeg; op school leer je de bodem van een pizza goed te bakken, de topic erop leer je in het bedrijfsleven. Op zich wel een rare vergelijking, het moeten kappers worden en geen pizzabakkers. Toch heb je een goede basis nodig wil je topic er niet af flikkeren, de topic moet rusten op een heerlijke bodem. De leerling bepaald hoe de bodem smaakt en hoe lekkerder hoe beter. De Beauty Artist leerlingen moeten tijdens hun drie jarige opleiding heel wat studiepunten vergaren die ze veelal buiten de school opdoen. Dit kan zijn tijdens een modeshow, een verwendag organiseren in een verzorgingstehuis maar ook helpen achter de schermen van een musical. Vandaag was het zo'n musical opdracht. De leerlingen hadden de taak om lekker los te gaan op de hoofden van dertig kids. Zij kregen van onze leerlingen een kleurrijk kapsel, vele vormen gezien maar ook enorm veel kleur. Ik kan je vertellen dat ik er vrolijk van werd, heerlijk om de meiden te zien werken, daar geniet ik enorm van. Mijn taak deze dag en morgen is ze te begeleiden en ze zelf hun creatieve uitspattingen te laten ondervinden. Soms wisten ze het even niet meer en daar ben ik de reddende engel.

Morgen nog zo'n leuke dag, er zijn weer twee voorstellingen dus we kunnen weer aan de bak. Het was nog wel even knijpen, de kleurhairspray was op een gegeven moment op. Eén van de dames van Trias kwam nog even melden dat Niemo nog geen kleur in zijn haar had. Zijn hanenvin was al gemaakt maar zeg nou zelf, blauw of zwart zijn niet echt de kleur voor een oranje visje toch? Dit probeerde ik de dame kenbaar te maken, het was wachten op de kleur oranje. Gelukkig was er een vrijwilliger gevonden die op de fiets gesprongen is  om onze voorraad kleurtjes weer aan te vullen, we zijn enorm blij met deze dame. Niemo kreeg zijn oranje vinnen en de voorstelling kon beginnen. Het wachten was op de pauze, daar konden we nog enigszins corrigeren wat was ingezakt, de schade viel mee. In de tijd dat wij even niets konden doen hebben we heerlijk van het zonnetje mogen genieten. Kappers hebben altijd gespreksstof dus de kaken gingen flink op en neer. Ik heb echt genoten van deze dag, morgen trek ik iets aan met korte mouwen zodat ik tussentijds een beetje bij kan kleuren, er is toch wel zon he?

Tot de volgende wonder

vrijdag 15 april 2011

Sla VS kamerplant

Voordat ik de wekelijkse boodschappen ging doen was het nog even een blik in de koelkast, wat ligt er nog in en kan ik daar iets lekkers van maken? Even kijken, bak spekjes, speklapjes, zak voorgekookte aardappelen en een ui, daar kan ik wel wat mee! Ik heb nog wel even champignons en een zakje slamelange gekocht, groente moet toch ook naar binnen, eitje erbij, pijnboompitten, heerlijk! Als toetje wat druiven, kortom een heerlijke kliekjesdag. Samen met Sytse heb ik staan kokkerellen, die gast is handy met de pan! Hij tilt de pan op en als een volleerd kok imiteert hij Herman den Blijker. Mama snijd alles en Sytse zorgt dat de boel niet aanbrand, een geweldig team zijn wij in de keuken. Nadat alles is klaargemaakt begint het opscheppen, 'papa ook wat sla?' 'Nou klein beetje hoor, ik mag dit eigenlijk niet hebben, dit komt niet voor in de "bamischijf van vijf" dus één schepje dan maar'. Wat een zeurdoos, ik schep een flinke lepel sla op zijn bord naast de gebakken aardappeltjes met champignons, uien en spekjes en drapeer er nog een speklap naast. 'Zo, eten en laat het je smaken vader! Hij begint te eten, eerst een hapje aardappelspekjesuienchampie mix en vervolgens een hapje sla. Hoor ik naast me ineens; 'Wie wil mij een kamerplant voeren? Wat is dit nu weer!' Ik kijk naar links en zie aan zijn vork een wat uit de kluiten gewassen slablad met een meter stengel eraan. Wat zeurt hij nou, deze sla is nou eenmaal iets grover dan de fijngesneden ijsbergsla. 'Dit is gewoon niet meer normaal, welke gek verzint dit, heb je de ficus leeg geschud? Als ik niet uitkijk ligt ie overdwars in me strot en dan hoop ik dat je weet hoe je de heimlich greep moet toepassen'.

Mijn hubby kan af en toe een beetje doorslaan, het viel best mee, zo groot was het blad niet. Doe je daar zo je best voor, sta je samen met zoonlief het eten met kilo's liefde te bereiden en dan krijg je dit! Hij is geen fan van groente, 'als ze de groente af zouden schaften (extra Haagsche T) dan zul je mij niet horen klagen hoor!' Ik ben hem nog niet zat dus gewoon groente eten, al is het maar een klein beetje. Van wie zou zoonlief het hebben? Dat is echt een aardappel eter in de gebakken variant. Gekookt krijg ik het er niet in, dat is toch smerig man! De heren weten het leuk te brengen, de één geen aardappel gekookt, de ander geen groente. Like father like son zal ik dan maar zeggen. Na het diner eet ik nog een paar druiven, lekker fris en ze waren zoet. Je had hem moeten zien, die kop was onbetaalbaar!

Tot de volgende wonder

donderdag 14 april 2011

Think positive!


Think positive, hoe moeilijk het ook is
Think positive, waar je ook maar wezen mag
Positieve keuzes maken is niet echt kattenpis
Think positive, elk moment met een lach...


Tot de volgende wonder

woensdag 13 april 2011

Paaseieren knippen leuk?

Laat ik eens een flink stuk terug gaan in de tijd, zo'n 40 jaar terug in de tijd. Daar zat ik, aan een rond tafeltje met daarop een grote hoop stofjes, scharen en een pot lijm die alleen bleef plakken aan je vingers. Ik geef het toe, knutselen was echt mijn ding! Bij binnenkomst in de klas zag ik het tafereel liggen en dacht, daar moet ik bij zijn! Ik wilde knippen, plakken en overal lijm op smeren! Dat lukte niet altijd maar die dag wel, ik was in een happy mood. Daar zat ik dan, samen met nog zes andere kleuters om de ronde tafel. Voor mij lag een roze papier met daarop getekend vier grote paaseieren. 'Kinderen, jullie mogen de paaseieren versieren met alle stofjes die hier in het midden van de tafel liggen'. Een smile van oor tot oor kan ik je zeggen. Tussen de gekleurde resten stof stond een appelmoes blik met daarin de scharen, ik graaide er als laatste een schaar uit en begon mijn stoffen bij elkaar te graaien. Pasen is geel, ik zocht allerlei gele stukjes uit en trok de laatste er tussenuit. Ik bleek het lapje niet als enige leuk te vinden. Aan de overkant zat Hansje, een roodharig joch die we de professor noemde. Hij had altijd gelijk en wist alles beter. We hadden samen de lap beet en trokken er samen aan. 'Ik had hem het eerst, geef hem aan mij!' gilde Hansje, hij kon alleen maar gillen. 'Nee, ik had hem het eerst en jij vindt geel niet mooi, ik wel' zei ik tegen Hansje. Al snel werd het een struggle for life en kwam de juf tussenbeide. 'Sylvia, jij hebt al veel gele lapjes en Hansje nog niet, ik stel voor dat dit lapje naar Hansje gaat. Hier, neem jij dit oranje lapje maar, dat staat heel mooi bij geel'. 'Maar ik wil alleen maar gele eieren, oranje eieren bestaan niet en ik vind het niet mooi'. Zo juf ikweethetbeter, pak aan, daar heb je niet van terug! Helaas, Hansje kreeg het laatste gele lapje en ik moest het doen met de drie gele stukjes die ik al had verzameld en het ene oranje lapje. Na wat mokken ging ik toch maar aan de slag. Ik knipte de eieren uit en begon de lapjes in de juiste vormen te knippen. Hé, dit stukje is niet goed te knippen. Ik keek eens naar mijn schaar, die sloeg steeds dubbel. Wat ik ook probeerde, ik kreeg het stukje stof niet geknipt. 'Juf, mijn schaar doet het niet!' 'Sylvia, niet zo zeuren, draai het schaartje maar om en dan knipt hij wel'. ooow, is dat alles, ik draai het schaartje om, zet een knip in de stof en je raad het al... geen knip te zien. 'Juf, hij knipt nog steeds niet'. 'Ja nu moet je ophouden, je gaat nu zitten, pak je schaar en de stof en maak je werkje af. Ik wil je niet meer horen, Hansje, blijf van de haren van Saskia af!'

Daar zat ik dan, nogmaals een poging wagend om de stofjes klein te knippen. Na een uur zag ik dat iedereen al aan het lijmen was en ik, ik had nog geen geel eitje uit kunnen knippen. Ik had gewoon een bot schaartje gepakt, die van Hansje knipt veel sneller, hij had zijn eieren al uitgeknipt. Hansje besloot dat het tijd werd voor actie. Saskia had een stel mooie vlechten hangen, daar zat hij al een uur aan te friemelen. Tot Saskia ineens een halve vlecht naast haar zag liggen. Hansje kon het niet laten, hij had wel een scherpe schaar en die moest ik hebben! De juf kwam op het geluid af wat Saskia produceerde. 'Hansje heeft in mijn vlecht geknipt wheeeeeee! Wat kon dat kind gillen zeg, tranen rolde over haar wangen en Hansje... die deed alsof er niets aan de hand was. 'Hansje, heb jij de haren van Saskia eraf geknipt?' Hansje deed zijn rooie rotkop niet open, hij wist van niets. Die kop vergeet ik echt nooit meer, wat een pestjoch! Ik vraag me af wat hij op dit moment voor werk doet, hij is vast geen kapper geworden. De juf nam Hansje en Saskia mee en ik zag mijn kans schoon. Snel liep ik naar de plek van Hansje en wisselde mijn schaartje snel om. Binnen notime had ik mijn gele en oranje eieren uitgeknipt en kon ik eindelijk de paaseieren beplakken YESS! Wie het laatst lacht...

Tot de volgende wonder

dinsdag 12 april 2011

Barbie een SASdag?

In mijn jeugd waren mijn favorieten poppen toch echt Barbie, Skipper en Ken. Wel vreemd dat er maar één man in het assortiment zat, ik was er toen nog niet zo mee bezig. Toen al had ik een fascinatie voor lang haar, ik kon uren het haar kammen en omhoog draaien. Gek genoeg bleef het haar zitten zoals je het kamde zonder gebruik van speltjes. Mijn verzameling breide zich langzaam uit en af en toe kon ik het niet laten om Barbie een nieuwe coupe te geven, zonder twijfelen ging de schaar erin. Wat je daarna ook probeerde, het stond als de kuif van Tweety en met geen mogelijkheid kreeg je het nog plat. Dat was mijn eerste desillusie, ze was half kaal onder die bos lange lokken! Ik was in shock, wat een nepperij! Daar kwam nog bij dat Barbie een figuurtje had waar iedere vrouw jaloers op zou zijn. Is dit nou het beeld wat firma Barbie aan onze onschuldige kindertjes willen doorgeven? Wat is er mis met een wat vollere Barbie? Ik vind het niet gek dat dikke kinderen uitgescholden worden, waarom is Barbie niet gemaakt in een gemiddeld figuurtje? Iets dikker, een appel of peer figuur, met een vette harige pukkel op de bovenlip, om maar eens wat kleine punten aan te stippen. Het zou een stuk minder pesterijen opleveren. Hetzelfde met de mannelijke Barbie variant, dat moet ook een hunk zijn met sixpack, qua jongeheer is hij weer benadeeld. Jaren later kreeg hij er wat vriendjes bij, G I Joe, prinsen etc. maar nog steeds met een goddelijk en onwerkelijk figuur.

Na wat surfen over het internet vond ik een foto van een wat natuurlijk uitziende Barbie, met net iets meer vetrolletjes. Kijk, dat lijkt er meer op, dit is toch een realistischer beeld qua figuurtje? Hier is toch niets mis mee. je bent wie je bent inclusief de minder voordelige punten. Zoals Jagaira het zo prachtig verwoord; je bent niet de maat op het labeltje van je kleding, je hebt een persoon met een naam en daar mag je trots op zijn. Ik heb regelmatig een SASdag en daar mogen de speelgoedfabrikant eens een voorbeeld aan nemen. Kijk eens om je heen, wat zie je dan? Juist, de gemiddelde kledingmaat van de Nederlandse vrouw is allang geen maat 34 meer, vollere Barbies zullen tot minder pesterijen leiden, daar ben ik van overtuigd!

Tot de volgende wonder

maandag 11 april 2011

Bridezilla's bruidstaart

Elk uur van de dag zou ik wel taart lusten. Of het nou gevuld is met créme, fruit of chocolade, ik ben er gek op! Waar ik een enorme fan van ben is 'Cake Boss' dat kun je bijna geen taartje meer noemen. Hoe krijgen ze het voor elkaar, elke keer een pracht exemplaar en hoe groter hoe mooier! Als de taart dan af is moet het nog vervoerd worden naar plaats van bestemming, daar moet je  een gerenommeerd verhuisbedrijf voor inhuren wil je het zonder brokken af kunnen leveren. De meest fantastische taarten vliegen over de toonbank, en wij mogen het proces van dichtbij meemaken, is toch helemaal geweldig? Het gaat niet altijd naar wens, ik herinner me nog een aflevering met een helse bruid. Als ik eraan terug denk kan ik dat wicht haar nek wel omdraaien! Samen met haar moeder gingen ze een bruidstaart uitzoeken. Mama wilde een traditionele en dochterlief... die wilde het liefst zwart of heel veel kleur. Moeders wil is wet, zij mocht de taart bekostigen dus werd het een traditionele bruidstaart inclusief de sluiers en bloemen.

Buddy kijkt de moeder eens aan, daarna de dochter en weet zich geen raad. 'Dames, als jullie eruit zijn dan hoor ik het wel', en hij loopt weg. Eigenlijk heeft Buddy er al geen zin meer in en geef hem eens ongelijk. Je zou met liefde je allermooiste taart in haar gezicht willen pletten, wat een ondankbaar kreng! Als de dames eruit zijn gaat hij aan de slag en het wordt een prachtige ivoor kleurige taart in vele lagen. Versierd met sluiers, bloemen en nog meer decoratie. De taart staat gereed om in de koeler te gaan blijkt de dochter in de bakkerij te staan. Ze zou graag willen weten hoe de taart eruit ziet, Buddy zegt dat ze wel even mag kijken. Hij is even druk met iets anders bezig, de helse bruid komt de bakkerij in en ziet haar bruidstaart staan. Je verwacht dat ze achterover slaat van verbazing en helemaal blij is. Alles behalve dat, ze vindt er geen reet aan en ziet allerlei kleuren in potjes op een plank staan. Ze grijpt in de blind de potjes en begint de prachtige taart te besprenkelen met alle kleuren die ze maar kan vinden. 'Ik heb gezegd meer kleur en dus krijg ik meer kleur.' Buddy komt aanlopen en ziet het voor zijn ogen gebeuren. Hij vraagt haar wat ze aan het doen is en de helse bruid meld doodleuk dat ze kleur wilt en dat haar taart er ongeveer zo uit moet zien maar dan netter. Hij stuurt haar de bakkerij uit en zegt dat ze de taart nu wel op haar buik kan schrijven, 'je zoekt maar een andere gek die nu nog een taart voor je bakt!' Hij kon erop wachten, daar hing moeder aan de lijn met de vraag of hij dan toch niet een andere taart voor haar wilde bakken. Je moet toch gek in je hoofd zijn wil je nog een taart bakken, wat als die ook niet in de smaak valt? Buddy besluit toch een taart te bakken maar hij komt hem zelf brengen! Al zijn collega's verklaren hem voor gek maar gaan toch voor hem aan de slag. Het wordt een nog mooiere taart met besuikerde bloemen in alle kleuren. Als hij de taart komt brengen is de helse bruid niet voor commentaar aanspreekbaar, die had ik eigenhandig een tik verkocht zodat ze een week niet meer kon zitten! Tja, daar sta je dan met je prachtige 2e bruidstaart en nog geen positief woord van de bruid gehoord. Ik vond hem prachtig, veel extra werk heeft erin gezeten en dan no comment... te triest! Ik blijf fan van Buddy en hopelijk zal hij nog vele pracht taarten maken!

Tot de volgende wonder

Hier een stukje film van het verpesten van de cake...

zondag 10 april 2011

Wie durft het aan, interview met moi

Nu ik de mooie leeftijd van vijfenveertig hebt bereikt, volop in het leven sta en liefdevol onze kids probeer te coachen richting volwassenheid, merk ik dat de schare mensen om mij heen vrij groot is. De één net iets intiemer dan de ander, maar ik ken de mensen wel. Al is het van een vluchtige tweet of een samenwerking, er is een band met deze personen. Dan vraag ik mezelf af, hoe goed ken ik deze personen eigenlijk, wil ik ze beter leren kennen of vind ik het contact wel voldoende zo. Vanmiddag kreeg ik een brainwave en wil ik mijn omgeving eens beter leren kennen. Als ik ze dan beter zou kennen zou de band dan veranderen, hechter worden of  ben ik deze mensen na een diepte interview voorgoed kwijt uit mijn leven? Ik vraag me af of men mij beter wil leren kennen. Dit ga ik de komende tijd eens onder de loep nemen, ik ben toch wel heel benieuwd. Er is een groot verschil tussen goede vriend en vage kennis, al ben ik blij met iedereen die ik ken in mijn leven.

Wat is het plan, ja dan moet ik wel met een plan komen natuurlijk. Leuk al die impulsieve acties maar ik wil wel beslagen te ijs komen he? Hoe ga ik dit vorm geven, spreek ik lukraak mensen uit mijn omgeving aan, mail ik ze, ga ik ze bellen of sta ik ineens op de stoep. Daar ben ik nog niet helemaal over uit, wie weet kunnen mijn lezers hier wat tips over geven? Zit je nu deze blog te lezen en denk je, ja, ik wil wel eens een diepgaand interview met die Silly, kom maar op en meld je hieronder aan! Als je me goed kent, minder goed kent of alleen via de virtuele kanalen, iedereen mag zich aanmelden. Ik beloof dat ik leuke vragen zal stellen, wie durft? Ik heb wel een aantal mensen in mijn hoofd die ik graag zou willen interviewen, je kan zomaar een mailtje, belletje, tweet, hyvesbericht etc. verwachten. Be prepared!

Tot de volgende wonder

Weer mijn sokken kwijt

Misschien ben ik de enige met dit probleem, ons gezin heeft altijd problemen met het vinden van de sokken. Ze worden gedragen, in de was gedaan, daadwerkelijk gewassen en als ze uit de droger komen kan ik nooit een passend paar vinden. Als mijn kids de schoenen uit doen zie ik ze altijd zitten met twee verschillende sokken aan de voeten. Dan nog het gegraai elke dag in de wasmand, de hoop op een passend paar is dan al opgegeven dus trekken we gewoon een sok van broer, vader, moeder of zus aan. Het gevolg is dan een pestherrie 's morgens vroeg in de verzamelhal voor de wasdroger. Een wekker hoef je bijna niet meer te zetten, zelfs de buren zijn klaarwakker. 'Mam, heb je mijn sokken gewassen? MAAAM!' 'Huh, he wat?' zeg ik dan met een half oog open. 'Mijn sokken, zijn die wel gewassen?' Ik doe mijn ogen weer dicht, ze hebben het vast niet tegen mij, tot ik bruut wakker geschud wordt uit mijn slaap. 'Mam, hoor je me niet, heb je mijn sokken gewassen? Sytse vraagt waar zijn vest is en heb je mijn bloes nog gestreken?' Ja hoor eens hier, dit zijn geen verstandige discussies zo vroeg in de ochtend, zeker niet voordat mijn wekker is af gegaan. Je mag me overal voor wakker maken, maar niet of ik een paar sokken bij elkaar moet gaan graaien, ze zijn 14 jaar en kunnen dat heel goed zelf! 'Mam ik kan ze echt niet vinden, ik heb ze echt in de was gedaan gisteren toen ik ging douche, waarom liggen ze niet in de droger?' Dat is helemaal fraai, zij denken echt dat ik supermama ben. Om van het gezeur af te zijn strompel ik mijn bed uit en graai in de blind een linker en een rechter sok uit de droger, alstublieft mevrouw de pompadoer, hier heb je een paar sokken en strompel weer terug naar mijn bed. Ik kijk op de wekker en zie dat het vijf voor half zeven is, ik mag nog ruim een half uur liggen en dat... daar staat kwebbel weer naast mijn bed en zegt dat het twee verschillende zijn. Ik zeg dat ze allebei heerlijk warm zijn en in de laarzen zie je er niets van. 'Ja maar mahaaam, ik heb gym, sta ik mooi voor l*l als ik mijn laarzen uit trek! Ik moet ook alles zelf doen' en dochterlief stampt mijn kamer uit.

Ons bonagezinnetje heeft volgens mij altijd al met twee verschillende sokken door de wereld gestapt. Als kind waren ze de sokken al kwijt. De enige keer dat ze een passend paar aan hadden was als ik ze uit de verpakking haalde, daarna verdween er altijd wel één en ik heb geen idee waar ze zijn gebleven. Tot ik het filter van de wasmachine ging legen, daar vond ik sokken in alle kleuren en maten. Goh, daar heb ik nog een ander van... ergens. Ik ben toen maar standaard zwarte en witte sokken gaan kopen, hebben ze tenminste altijd een passend paar. Nu ze ouder zijn willen ze bij elk shirt wel een paar sokken in dezelfde kleur en je ziet, het begint weer van voor af aan. Nou, het is leuk geweest, mamsie koopt lekker weer zwarte en witte sokken, kom ik tenminste nog een beetje tot mijn rust.

Tot de volgende wonder

vrijdag 8 april 2011

Geld maakt niet gelukkig...

... maar gelukkig maken ze geld! In deze tijd heb je niets aan kralen en spiegeltjes, daar koop je geen brood meer voor. Hiervoor hebben ze een geweldig ruilmiddel met waarde; de klinkharde euro. Ik ben nog uit de tijd van de gulden en, het kan aan mij liggen, maar daar kon ik nog redelijk mee uit de voeten. Sparen kwam toen nog voor in mijn vocabulaire. Tegenwoordig met de euro houd ik geen geld meer over om een beetje te sparen, wie wel vraag ik me af. Van de week kwam een leerling de klas in, zei vroeg me of ik wist hoeveel een liter benzine tegenwoordig kost. 'Vorige week was dat nog € 1.64, is het alweer duurder geworden?' Ze vertelde mij dat ze die ochtend langs een benzinestation reed en dat je tegenwoordig € 1.74 per liter moet betalen. Ik was in shock, straks moet ik nog een bijbaan nemen om mijn benzine te bekostigen!

Met vier kinderen in de groei kan ik je zeggen dat ik niet werk voor de extra luxe, neen, het is pure noodzaak. Als ik niet zou werken en mij richt op alleen het huishouden dan ben ik op zeker afhankelijk van de voedselbank en slaap ik met mijn gezin in een kartonnen villa! Het prettig leven begint een beetje op overleven te lijken en ik ben vast niet de enige die de eindjes met kunst en vliegwerk aan elkaar moet knopen. 'Mam, mag ik even wat van je lenen?' Ik zou ze met alle liefde mijn laatste euro willen geven, het is toch bijna niet meer te doen? Van de week hoorde ik dat de boodschappen duurder worden, nog duurder? Ik koop al B-merken, een groentewinkel of slager is me te duur dus koop ik vlees en groente bij de buurtsuper. Ik heb de fles aanmaak limonade weer gevonden in de winkel, dat smaakt net zo lekker dan die dure vruchtensapjes zonder prik. Ik kan je vertellen dat ik heel creatief geworden ben, het moet uit de lengte of uit de breedte komen. Helaas is een geldboom niet te koop en groeit het geld me niet op de rug, als dat zo was mochten jullie allemaal een keertje plukken hoor!

Tot de volgende wonder

donderdag 7 april 2011

Pindakaas

Er valt niet over te twisten; Calvé pindakaas is met recht de lekkerste pindakaas van heel de wereld! In huize H. komt echt geen andere meer. Omdat de schappen tegenwoordig wat duurder zijn geworden gaan wij niet besparen op de pindakaas. Natuurlijk heb ik wel eens andere merken geprobeerd, huismerk AH, die goedkope van de Aldi en de Lidl, ik weet het niet, er zit zo'n bijsmaak aan. Soms drijft er zo'n olielaag op die je er nog doorheen moet roeren, heb je dat wel eens geprobeerd? Je breekt er met recht je servies op! Zodra je daar een mes inzet, probeert te roeren, moet je dan eens proberen om je mes eruit te krijgen. Wedden dat de hele inhoud van het potje aan je mes hangt? Als je mazzel hebt en je hebt met alle geweld de zooi gemengd gekregen, is het een ramp om het aan je bam te smeren. Zodra je het mes met de cement op je bam legt, en je strijkt erover, kan ik met zekerheid melden dat je bam achter je mes opkrult tot een hoopje ellende. Dit is toch niet meer te eten, zeg nou zelf!

Nee dan de pindakaas van Calvé. Je draait de pot open, je steekt het mes erin... als boter zo zacht. Je gaat met je mes naar je boterham, het liefst een witte bam met tijgerkorst en dit smeert geweldig! Het trekt geen gaten in je sneetje, goed te verdelen zodat er een gelijkmatige laag ECHTE pindakaas op de bam zit, klein laagje suiker eroverheen en dan dubbel vouwen. Met plezier zet je hier toch je tanden in? De volle smaak van echte pinda's, het is alsof er een engeltje over je tong piest zo lekker. Mijn kinderen zijn er groot mee geworden, pindakaas met hagelslag, pindakaas met sambal, pindakaas met jam, alles kan met pindakaas. Voor dit bona gezinnetje geen andere pindakaas dan de enige echte Calvé. Nee, ik heb geen aandelen, ik zag je denken! Met deze blog wil ik een pindakaas oorlog uitlokken, weg met die goedkope namaaktroep, boycotten die zooi! Dat alle nep pindakaas maar verboden mag worden, had ik al gezegd welke pindakaas ik lekker vind?

Tot de volgende wonder

woensdag 6 april 2011

Bot, Botje en de Hond

Nu ik toch in een sentimentele bui ben moet ik jullie toch iets vertellen. Onze oudste dochter werd op de kleuterschool grenzeloos verliefd op een boek. Elke dag als ze op school kwam mochten de ouders nog even bij hun kroost zitten voor een verhaaltje. Sabina koos elke dag het boek 'Bot, Botje en de Hond'. Kwaad was ze als een klasgenootje het boek eerder had dan zij, mamsie kreeg dan de schuld omdat we niet op tijd in de klas waren. Als ze het boek dan te pakken had dan moest ik eruit voorlezen, niet zomaar voorlezen, nee op een enge manier voorlezen. Vol passie en de slaap nog in de ogen begon ik het eerste stuk voor te lezen, ik heb het zo vaak gelezen dat ik het nog herinner als de dag van gisteren. Opeens was het boek weg, niet meer te vinden op school dus Sabina in tranen. 'Mama, het boek is weg, waar is Bot, Botje en de Hond nou?' Zelfs de juf wist niet waar het gebleven was, misschien verhuisd naar een andere klas? Ontroostbaar was ze, elke dag opnieuw de zoektocht naar haar favoriete boek en steeds was de teleurstelling groot. Ik besloot zelf op zoek te gaan naar het boek, dit kon ik niet meer aanzien. Ik besloot naar de plaatselijke boekenwinkel te gaan om daar eens te snuffelen maar helaas. Aan de kassa zat een vriendelijke dame die ik maar eens om raad ging vragen. 'Mag ik iets vragen?' 'Natuurlijk, wat kan ik voor u doen', vroeg de dame vriendelijk. Ik vertelde mijn verhaal en besloot met de woorden of zij mij aan het boek konden helpen. Na wat zoeken in de computer liet ze mij een plaatje zien, 'bedoelt u dit boek?' YESSS! Bestellen dat boek, hier ga ik mijn leesverslaafde dochter enorm blij mee maken. Na drie weken kreeg ik een bericht dat het boekje voor me klaar lag. Diezelfde dag heb ik het nog opgehaald en wat zal ze opkijken als ik vanavond het verhaal zou voorlezen met de bijbehorende plaatjes uit het boek. Na het eten ging ze douche en daarna zou ik nog een verhaaltje voorlezen. Ik had het boekje gekaft zodat ze niet zou weten welk verhaal het zou worden, een verrassingsverhaal zei ik haar. Snel onder de wol en daar begon ik...

In een donkere, donkere stad
was een donkere, donkere straat.
In die donkere, donkere straat
stond een donker, donker huis.
En in dat donkere, donkere huis
was een donkere, donkere gang
In die donkere, donkere gang
was een donkere, donkere trap
Die donkere, donkere trap
ging naar een donkere, donkere kelder
en in die donkere, donkere kelder leefde...
BOT, BOTJE EN DE HOND!!! riep Sabina enthousiast uit. "Heeft de juf het boekje gevonden en mochten wij het lenen?' Nee lief, dit boekje is speciaal voor jou, omdat je het zo'n leuk boek vindt en ik het een geweldig leuk verhaal vind om voor te lezen. Ik had mijn dochter niet blijer kunnen maken dan die avond, haar eigen boekje van Bot, Botje en de Hond...

Tot de volgende wonder



Poezie album vol herinnering

Voor mijn zesde verjaardag kreeg ik poezie album, daar liet ik elke oom en tante een gedicht in zetten. Later mochten de vriendinnen van school er ook een gedicht in zetten die vrolijk versierd werd met poezie plaatjes. Ik begin erover omdat ik mijn poezie album laatst doorbladerde, ik heb hem nog steeds. Mijn vader en moeder hadden de eerste twee bladzijden ingevuld met een mooi gedicht, toen vond ik alleen de glitterplaatjes mooi en ik vond het rijmen wel leuk. Nu ik 40+ ben en zo het album doorlees hebben de gedichten veel meer impact dan toen ik kind was. Bij elk gedicht is wel een herinnering die na het lezen opborrelde, ik zit hier echt met een big smile op mijn gezicht. 'Mam, wat is een poezie album dan precies?' vraagt mijn jongste dochter. Tja, zij kennen dit niet meer, tegenwoordig hebben ze vrienden boekjes als herinnering van de klasgenootjes, leg dan maar eens uit wat een poezie album is. Ik pak het boekje erbij en laat dit zien aan de twee dochters. Ik lees enkele gedichten voor en daar komen de verhalen. Meester van de Bos herinner ik me als de rokende tuinkabouter. Helaas zat ik voor zijn neus en hij rookte een pakje cabalero zonder filter per dag. Tegenwoordig is dat niet meer voor te stellen, ik sta gewoon op de stoep mijn paffie te roken. De asbak zat om half vier nokkie vol en stinken!

Op de tweede pagina staat het gedicht van mijn vader, ik lees het stilletjes door en krijg bijna tranen in mijn ogen. Op 28-12-1971 schreef mijn vader het volgende gedicht...
'Als je na latere jaren
je album open slaat.
En je oog laat varen
op het versje dat hier staat.
Denk dan eens aan mij
die dit versje heeft geschreven.
En ik wens je niet anders,
dan een gelukkig leven...'
Dit doet me toch wel even laten slikken, veeg een traantje weg en zie dat mijn vader een mooi krul handschrift had. Mijn tante had een eigen gedicht gemaakt, als je de beginletters van boven naar beneden las stond daar haar naam. Origineel idee, gedecoreerd met een tekening die op het gedicht sloeg. Jeetje wat een leuke herinneringen zo'n poezie album. Ben heel blij dat ik dit boekje nog heb, het valt bijna van ellende uit elkaar maar dat boeit me eigenlijk niet zo. Van mijn schoonvader heb ik een poezie album gekregen die behoorde aan mijn man zijn overgrootmoeder. Prachtige letters maar de helft is niet te lezen, gedichten in het Frans, droogbloemen als versiering of een mooie tekening met potlood. Ik kan er niets aan doen, ik hou ervan!

Tot de volgende wonder

maandag 4 april 2011

Van luxe geen sprake

Ik kan mij nog een vakantie herinneren, met z'n zessen voor twee weken naar Lanaken, net over de grens bij Maastricht. Het begon al bij het boeken. In de reiskrant van de Telegraaf zag ik een piepkleine advertentie; 'Zes pers.huisje te huur in Lanaken (B). Huurprijs p.w. fl 250,-', en laat daar nou net je oog op vallen. Dit is het, dus per expres naar huis om dit aan man en kids te laten zien. Terwijl ik dit thuis vertel heb ik het telefoon nummer al gedraaid om meer informatie te vragen. Ik krijg een alleraardigste man met een zwaar Limburgs accent aan de telefoon, die mij enthousiast weet te vertellen dat hij een informatiepakket gaat opsturen. Gelukkig spreek ik mijn talen en had ik het door mijn innerlijke vertaalbrein getrokken, het vakantiegevoel was bij mij al begonnen! Nadat de opgevraagde informatie door de brievenbus was gepropt werd ik nog enthousiaster. 'OOOOO schat! Kijk eens wat een leuk huisje???' Al snel las ik de indeling; een vrijstaande chalet met terras, keuken met magnetron (dat is handig als we de flessen van onze tweeling moeten verwarmen) een badkamer met douche en bad (YEAH!!! die is voor mama) en twee ruime slaapkamers met genoeg ruimte voor twee kinderbedjes, en dat voor 250 GULDEN per week!!! BOEKEN!!!!!

De week voor vertrek was aangebroken. De koffers moesten worden gepakt, o jee, wat moet ik allemaal meenemen? Natuurlijk wil je je huis ook nog even fris achterlaten dus je begrijpt wel dat ik me die week uit de naad heb gewerkt om alle was schoon en gestreken in de koffers te proppen, de bedden nog even verschoond voor als we thuis komen, zorgen dat er iemand is die de katten goed verzorgd... pffff, ik ben aan vakantie toe! Op de dag van vertrek zag mijn huisje eruit om door een ringetje te halen en knuffelde we de katten nog even uitgebreid, tot over twee weken poezentuig. De boel wat mee moest stond voor de auto... o jee, we hebben een probleem... Hoe krijg ik al die zooi in een escort gepropt??? Met mijn vrouwelijke intuitie is dat zo gepiept, koffertje hier, tasje daar, het overlevingspakket mag voor in de auto en... dan zit ik nog met een buggy... hup alles eruit, eerst de buggy erin, tasje hier, koffertje daar en op hoop van zegen... YESSS de kofferbak is dicht, maar staat toch enigszins onder hoogspanning. Geen probleem, ik doe hem wel op slot, kan hij in ieder geval niet open springen. Na een half uur vertrokken we iets later dan gepland naar het schone België... We reden net de straat uit en dan vraag je jezelf af of je de deur wel op slot hebt gedaan, het gas hebt uitgedraaid, toch maar even checken  Natuurlijk sta je in de file bij Eindhoven en slip je vast in Maastricht. Al liep het wel gestroomlijnd omdat ze in Maastricht een 'groene golf' door de stad hebben. Daar reden we de grens over, spannend! De route beschrijving uit ons informatiepakket was goed, we reden er in één keer naartoe, dit dankzij mijn navigator, mijn echtgenoot, dan kan het niet missen dat we aankomen waar we moeten zijn. De aardige Limburgse man had niets teveel gezegd, een bosrijke omgeving, een rustig park en inderdaad, het huisje zag er aan de buitenkant uit zoals op de foto op het informatie formulier, tot we binnen kwamen. Een antiquair of verzamelaar van oude rommel kon hier zijn hart ophalen. De eetkamer was gesierd met een gammele picknicktafel en twee banken. Mijn eerste gedachten was of die bank het zou overleven met mijn gewicht. We keken naar rechts en daar stond een foeilelijk eiken bankstel met een mosgroene velours bekleding. Op zoek naar de keuken, die was verscholen achter een soort van bar, die nog net niet op instorten stond.  Het leek wel of we binnen waren gekomen bij Jaap en Nel Kooiman, al zouden die wat vreemd gekeken hebben naar de magnetron. Allereerst de ouderslaapkamer,  riant????? WAAR!!! Je kon net tussen de kast en het bed lopen, en het bed was aan drie kanten ingesloten door muur. Nu begon ik me toch zorgen te maken over de andere slaapkamer. Dat viel gelukkig mee, er stond een twee persoons stapelbed waarvan de lieftallige Limburger het onderste bed had weggehaald zodat daar twee kinderbedjes konden staan. Ik keek de kamer eens rond en hoorde toen mijn zoon roepen; 'MAM!!! WE HEBBEN EEN BAD!!!' O ja, het bad, daar kan ik straks in om bij te komen v.... O MY GOD!!! Wat ik toen zag overtrof al mijn wensen. Een ruimte van een diepe kledingkast waarin een wc stond, dan een wastafel en toen over de hele breedte van de badkamer een zitbad met daarboven een douchekop... verbluffend en terneergeslagen plofte ik op de eerste stoel die ik tegenkwam, hoe moeten we het hier twee weken vol houden met zes personen??? Toch moet ik eerlijk bekennen dat dit mijn mooiste vakantie is, met het perfecte vakantiegevoel...

Tot de volgende wonder

zondag 3 april 2011

Afterparty

Na een weekendje feesten ben je ten eerste gaar en je net schoongemaakte hut is weer tot op de kieren gevuld met troep. Het is gelukkig droge rommel en zo weg. Twee dagen voer, drank, inpakpapier en cadeautjes die overal staan of liggen. Eindelijk zit je dan op je gat, is de visite naar huis en krijg ik de tweeling maar met moeite naar bed. De verhalen die hier de ronde gaan, wat ga ik met al mijn geld doen! Nou, wat dacht je van het geld aan mama geven zodat zij een interieur verzorgster kan inhuren om huize Hartman weer leefbaar te maken? Tja, daar trappen ze natuurlijk niet in. Hun vermogen gaat op aan spelletjes, frutsels en andere troep die ik over een half jaar in de woonkamer zie slingeren. Ik roep dat voor de zoveelste keer dat ze hun rommel achter hun kipfilet moeten opruimen. Na een 'ja mam, doe ik zo' ligt het er na een uur nog. Als ik het dan zelf niet wegleg zijn ze het definitief kwijt. Ik heb al eens gezegd dat ik alles dreig weg te gooien als ik het over vijf minuten nog steeds op die plek zie. Wat doen ze, ze verplaatsen het naar een andere plek waar het vervolgens nog meer in de weg ligt. Kortom, er staat nog steeds 'schoonmaaktruus' op mijn voorhoofd. Daarnaast staat 'bankvanleningennooitmeerteruggeven' dus ik weet mijn plaats.

Het hele weekend hebben ze zich kostelijk vermaakt en had ik geen kind aan ze, maar nu ze naar bed gaan wil ik niet naar de keuken gaan. Daar staat nog een afwas op me te wachten die ik met een hoop duw en propwerk in de vaatwas Truus moet zien te proppen. Enfin, we hebben het weer voor een jaar gehad, laat nu de lente maar komen en ik hoop nog steeds op die welbekende kaboutertjes die mijn hut eens grondig gaan poetsen. Als er iets onvindbaar is in huis roep ik altijd dat de kaboutertjes het gedaan hebben maar voor het soppen geven ze geen gehoor... pokke kaboutertjes!

Tot de volgende wonder