maandag 28 februari 2011

Hoe suf kan je zijn

Zo'n 12 jaar geleden had ik een erg leuke opdracht; haar doen bij het playboy event, gehouden in de Escape in Amsterdam. Samen met een aantal collega's gingen we het avontuur aan, er zouden veel BNers komen dus stuiterde twee van mijn collega's door de zaal om BNers te spotten. Ik liep een rondje door de zaal en wat ik zag alles behalve een bekende Nederlander of wat er voor door kon gaan.
Mijn collega's hadden al velen gezien, had ik toen maar een brilletje bij me ;-)
Enfin, het was tijd om aan de slag te gaan, er werd een modeshow gelopen en de modellen stonden al te trappelen voor ons kap en grime hok, wat er overigens niet uit zag, maar dat ter zijde. Mijn eerste model was een lief meiske, gaf zichzelf helemaal over en zei: 'Maak er maar wat moois van, volgens mij kan jij dat wel'. Schat van een meid en heb enorm met haar gelachen. Model twee bood zich aan en ging ongevraagd op mijn stoel zitten. Er ging een soort van visnet van haar hoofd, daaronder de meest creatieve rollers die ik ooit gezien had en ze zei: 'Voorzichtig en niet trekken want dat kan ik niet hebben aan mijn hoofd'. Hij is fijn, net nog zo'n schatje en nu een dame die zich een air had aangemeten, heb ik weer. Mijn antwoord aan dit portret was 'Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, anders nog iets?' De Barones laat het kaas niet van haar zuurverdiende bammetjes eten natuurlijk. De dame had een wensen maar ik had me te houden aan wat de opdrachtgever wenste dus jonge dame, laat mij nou maar mijn gang gaan en let jij nou maar op je nageltjes dan komt het helemaal goed.

In de tussentijd stond ik daar samen met Raul de meiden en heren op te pimpen en van mijn andere twee collega's heb ik alleen hun geur geroken, hebben ze wel een kam in hun handen gehad? Ondertussen komt er een knul binnen en die zou graag een likje gel of iets van dien aard in zijn haar willen. 'Kom zitten, dat is voor ons geen probleem hoor.' Ik zet hem op een stoel en begin daar zijn haar in model te kuiven daar wordt je bang van. Na vijf minuten ben ik klaar en vraag hem wat hij van zijn coupe vindt. Zit er wel genoeg gel in, wil je nog op een andere plek een likje wax, mij maak je niet gek! Hier moest de brave borst wel om lachen en vroeg mij of ik met hem op de foto wilde. 'Als jij met mij op de foto wilt, geen probleem. Ik waarschuw je wel, ben nogal beeldvullend dus of er veel van jou op de kiek komt betwijfel ik ernstig.' In die tijd woog ik zo'n 130 kilo, je kon met geen mogelijkheid om me heen. De jonge man kijkt mij aan en pakt mij beet en zegt tegen een cameraman die daar in bosjes rond liepen, 'maak even een foto van mij en deze komiek, ze is zooo schattig!' Ik schattig??? Ben me nergens van bewust en ga innig omarmd met deze... ik kijk nog eens goed en zie dat ik Xander de Buisonje in mijn armen heb liggen. Zo onnozel en suf, als ik aan het werk ben zie ik echt niet of je nou een BNer bent of Jan Modaal, het maakt mij niet uit.

Omdat het zo gezellig was in het kap en grime hok kwamen er al snel meer bekende Nederlanders kijken en lieten zich nog een beetje bijpoederen, erg gezellig. Iedereen is zo'n beetje weg en wie staat er weer te poetsen, ma Cemsto! Terwijl ik zo lekker bezig ben komt er een prachtige grote vrouw binnen met van die kleine rasta's, ik denk dat is de moeder van Sylvana Simons, zij presenteerde de show. Precies hetzelfde kapsel, zeker 2 halen 1 betalen dacht ik nog. De dame gaat zitten en ik vraag haar of ze op iemand wacht, antwoord ze mij in het Engels terug en ik gezellie met haar aan de praat. Kortom het was een onwijs leuk gesprek en ik wist weer eens niet wie het was, tot ik ook naar de zaal ging om van het feest te genieten. Boven aangekomen zie ik mijn collega's en ga bij hen staan. Sylvana Simons kondigt iemand aan als de Big One and Only Jocelyne Brown!!! Daar komt mijn gezelschapsdame van net op de buhne en ik besterf het bijna. Ik heb enorm genoten van haar optreden en na afloop hebben we samen een toast uitgebracht op de gezellige avond, wel met een bekertje water ;-)

Tot de volgende wonder

zondag 27 februari 2011

Waar is mijn bril

Regelmatig ben ik op zoek naar mijn leesbril. Als je zo de 40 gepasseerd bent gaan de ongemakken komen en dan komt de realiteit wel erg dichtbij. Er komt een dag dat de lettertjes achterop de pastaverpakking wel heel erg klein zijn, tijd om een bril aan te schaffen. Je schaft er een paar aan en geef ze een eigen plek in het huis zodat je altijd zo'n leesbril kan vinden als je er één nodig hebt. Niets is minder waar, als je de bril nodig hebt zijn ze altijd spoorloos. Je haalt de la overhoop, spit de handtas uit en stampt vervolgens naar boven en zegt tegen de huisgenoten of zij weten waar mijn bril is. 'Mam, ik heb je leesbril niet, kan nog heel goed kijken'  krijg je te horen. Ja kinders, wrijf het er nog maar lekker in!

Ma besluit om er meerdere aan te schaffen en dan in de meest felle kleuren die er maar zijn. Voor in de handtas een fluoriserende bril graag want in mijn tas kan ik echt niets vinden. Hier heb je een tom tom nodig wil je uberhaubt mijn sleutels eruit trekken, laat staan dat ik er een bril in vind. Zelfs Sherlock Holmes zou na enig speurwerk volkomen vast lopen en dan heeft hij nog hulp van Dr. Watson! Het is zelfs zo erg dat ik vraag: 'iemand mijn bril gezien' terwijl de uil gewoon op mijn hoofd staat. Soms berg ik ze zo goed op dat ze van de aardbodem verdwenen lijken te zijn. Ik heb echt alles al geprobeerd, met kettingen om mijn nek tot brillen met bijpassende koker die je aan je bloes kan haken, ik kan ze nog steeds niet vinden als ik die verrekte bril nodig heb! Hoe doen jullie dat lieve bloglezers, geef mij de tip wat mij kapitalen gaat schelen qua billen aanschaffen.

Tot de volgende wonder


zaterdag 26 februari 2011

Killing heels en Burlesque...

'Dit zijn echt killing heels!' zie Jagaira vandaag tijdens de Burlesque shoot. Tja, voor 10 euro heb je fijn dubbelgevouwen tenen, hadden ze dat er niet bij gezegt in de schoenenwinkel? Blijkbaar niet, anders had je ze vast in de schappen laten staan. Kwam er nog bij dat je iemand in de buurt moet hebben die ze kan vast punniken en los kan peuteren anders heb je er nog niets aan!
Tijdens een fotoshoot wil ik nog wel eens backstage materiaal maken en eerlijk is eerlijk, dat is prachtig materiaal om een blog over te schrijven. Zo ook vandaag, de shoot stond al even in de agenda en Jagaira was al weken bezig om van alles te verzamelen om de shoot tot een succes te maken. Anthony wilde graag een shoot met een curvy lady en dat ze ook nog Miss Plussize Fashion 2010 is was het kersje op de taart. De datum was snel bepaald en het thema werd burlesque, we hadden er zin in!
Vanmorgen kwam Jagaira naar me toe om samen naar de studio te rijden www.huureenfotostudio.nl zodat www.anthonybeenen.nl zich kon uitleven met zijn camera's. Steven en Anthony gingen, na eerst koffie en thee genuttigd te hebben, aan de slag met het klaarzetten van de lampen en nog meer van dat spul die je nodig hebt om uberhaupt te kunnen fotograferen. In de tussentijd was het mijn taak om Jagaira om te toveren tot Jagaira von Theese, leuk!

Voordat ik daarmee van start ging werd er het nodige uit de hutkoffer van Jagaira gehaald, mijn god heeft ze haar schoenen en kledingkast leeg getrokken om hiermee haar samsonite te vullen? Werkelijk waar, er kwam geen eind aan al dat textiel! Nog maar te zwijgen over het aantal schoenen die ze achter een dubbele bodem vandaan toverde. Bij een paar schattige pumps zei ze nog dat ze maar 10 euro koste, koopje toch? Daar dacht ze na de eerste serie wel anders over, binnenkort staan ze te koop op marktplaats. Enfin, alles wordt op MIJN visagie tafel gemikt zodat er een piepklein stukje tafel overblijft voor mijn spullen. Goed, die middag heb ik gewerkt vanuit mijn koffer en was het aanrecht tot bijzet tafel gebombardeerd, je moet toch ergens je troep kwijt. Na een klein uurtje was Jagaira klaar voor de eerste set, Anthony kon aan de slag. Tijdens de shoot heb ik wat backstage foto's gemaakt zodat iedereen kan zien dat het een geweldige dag was, ik zeg Welcome to Burlesque...

Tot de volgende wonder

vrijdag 25 februari 2011

De wekelijkse boodschappen...

Elke week loopt deze alleskunnende mamsie te slepen met lege flessen, volle boodschappentassen en meer van dat spul. Winkel in en winkel uit om maar geen aanbieding te hoeven missen en leuk dat ik dat vind... NOT! Als ik ergens een hekel aan begin te krijgen dan zijn het wel de wekelijkse boodschappen in huis halen. Wat moet ik nu weer aanvullen, wat gaan we eten en het ergste is als je bij thuiskomst bemerkt dat je het toiletpapier bent vergeten, GEK word ik ervan! Via de mail krijg ik elke week de aanbiedingen van de Lidl. Ik zie je wel kijken hoor, ja ik koop de L merken bij de Lidl en bij de Appie Heijn de A-merken. Met die aanbiedingen probeer ik dan te bedenken of er iets tussen zit wat het bona gezinnetje lust en of er wel genoeg vitamientjes in zitten. Je kan ze moeilijk elke dag patat, kip en appelmoes geven, al zou ik mijn jongste twee echt niet horen klagen als dit elke dag op het menu stond. Onze oudste gaat voor een gezonde Hollandsche prak, groente aardappelen en een stukje vlees waar mijn jongste zoon zijn neus voor optrekt. Pasta's daar hebben we niet altijd zin in en vis eten we ook veel te weinig.

Kortom, mamsie staat elke week in de buurtsuper te wikken en te wegen wat er in huis moet worden gehaald. Dat is niet alleen een ergernis hoor, je moet ook nog eens de volle winkel in. Heb je de hele dag gewerkt, kom je thuis om de tassen op te halen mag je de lege flessen uit alle hoeken en gaten bij elkaar gaan zoeken. Je stapt in de auto en de tas met lege flessen flikkert over straat omdat ik zo'n kluns ben om ze te vol te stoppen. Je raapt de zooi bij elkaar en mikt alles in de achterbak en zoef naar het winkelcentrum. Het is een klein stukje rijden maar ik presteer het om in een file te belanden, nou vraag ik je! Enfin, ik kom al hortend en stotend aan in de parking en zet mijn bolide neer in de desbetreffende vakken en haal de tassen uit de achterbak. Natuurlijk liggen alle flessen door de hele achterbak heen dus kan je weer alle flessen bij elkaar harken om daarna de tas met inhoud aan het haakje van de winkelkar te hangen. Je moet geen haast hebben want mijn tassen flikkeren er altijd af. Ik sta te wachten op de lift en of de duvel ermee speelt, de AH is net bezig om alle winkelkarretjes naar boven te brengen met de lift. Je snapt daar pas ik met mijn karretje niet meer bij. Er zijn twee liften maar er is er altijd wel één kapot, leuk he boodschappen doen. Boven aangekomen duik ik de Lidl in en begin te graaien tussen de schappen. Ik kom er elke week dus weet heel goed waar alles staat, tot je erachter komt dat ze de volgorde weer eens hebben veranderd. Ineens ligt daar het brood waar eerst de flessen en pakken sap stonden. Deze staan nu achterin de winkel wat betekent dat mijn koekjes dus worden geplet door de flessen. Strategisch gezien klopt dit niet natuurlijk, ik koop nu 1 pak koekjes en kan weken kruimels delen. Bij de kassa aangekomen moet de kar weer leeg en alles op de band. Ik ben nog druk doende alles erop te mikken en de kassadame pliept al mijn schappen langs de scanner met het gevolg dat ze dus nogmaals mijn koekjes plet door er de pakken vlees op te zetten. Ik hou me nog in en ga als een razende mijn tassen vullen voordat al mijn gescande schappen op de grond glijden. Pinpas door de automaat en weg! Als je denkt dat ik er dan al ben heb je het mis, de A merken moeten nog worden gehaald, zoals het brood, vleeswaren, kattenbrokjes en de wekelijkse slaatjes. Niet vergeten de bonuskaart af te geven en ik zeg er nog bij dat ik zegeltjes wil. 'Ow, sorry mevrouw, u heeft al betaald'. Ik wil verdomme zegeltjes dus wederom mij pinpas weer door het apparaat en nou op met die zegeltjes!
Alle schappen zitten in de tassen en in rap tempo glij ik naar de lift. Spullen in de auto en op naar huis om daar voor de vierde keer alle boodschappen door je handen te laten glijden, krijgen jullie al een beeld van mijn wekelijkse escapades in de buurtsuper?

Ik denk dat ik mijn huisgenoten maar eens ga vertellen dat ze elke week 1 dag voor het avondeten moeten zorgen. We zijn met z'n vijven dus dat betekent dat ik dan maar drie dagen met de vraag zit; 'wat eten we vandaag'. Als ik nou vrijdag, zaterdag en zondag de maaltijd regel, vind ik eigenlijk wel een prima deal!

Tot de volgende wonder

donderdag 24 februari 2011

Voorjaarskriebels...

Zodra in Nederland, zo halverwege februari, de zon flauwtjes tussen de donkere wolken schijnt, krijgt de halve bevolking last van 'voorjaarskriebels'. Ineens komen de huisvrouwen als weerhuis poppetjes uit hun huizen en moet er in elke hoek en kier gesopt worden. De bedden gaan op hun kant, de kasten worden leeg gerukt, de meubels worden van hun plek geschoven, het zomergoed wordt tevoorschijn gehaald om te kijken of het nog past en is het nog wel in de mode, de gordijnen worden uit de roedjes gerukt en ramen gezeemd, kortom er kolkt een tornado door het huis en dat moet allemaal zo snel mogelijk. Uit ieder raam hangt wel een vrouw met op hun kop een  theedoek gebonden, die hiermee aan wilt geven dat het voorjaar op komst is. Ik vraag me dan sterk af wat deze dames de hele winter doen, cocoonen en de boel lekker laten verstoffen? Als ik in plaats van de lampen een gezellig kaarsje aan steek zie je die stofnesten toch niet dus waar maak ik mij dan druk over. Ik snap dat je eens lekker de boel wilt gaan soppen, wat overigens niet mijn hobby is en het ook nooit gaat worden, maar dat het alleen grondig wordt gedaan als ze de voorjaarskriebels hebben snap ik dan niet. Waarom genieten we niet van die eerste zonnestralen en gaan we er lekker op uit. Je bent in mijn ogen niet goed bij je paasei als je dit moment verkiest om met je kop tussen de spinrag gaat zitten en niets van het ontstaan van de prachtige natuur hoort en ziet.

Vorige week werd ik voor mijn wekker wakker en hoorde ik de vogels al druk tsjilpen om hun territoria af te bakenen, hier kan ik intens van genieten. Het maakt deze dag tot een dag met een gouden randje, een beter begin kan je je toch niet voorstellen? Welke achterlijke randdebiel moet er zo nodig de binnenboel gaan soppen terwijl dit op een later tijdstip ook gemakkelijk kan. Ze bestaan echt dit soort 'poetsfiemels', die leven om te soppen. Mijn visie van voorjaarskriebels beleef ik toch op een andere manier. Bij thuiskomst zien dat de eerste krokussen tussen de afgevallen bladeren opkomen (ik moet de tuin nog aanvegen), het tsjilpen van de vroege vogels (morgen de ramen zemen zodat ik de vogels binnenkort vanuit mijn slaapkamerraam kan zien), mijn zomerkleding weer aan (waar heb ik de koffer met zomerkleding ook alweer neergekwakt), lekker buiten eten (al mijn BBQ recepten onder het stof vandaan halen) en...

*KLONK*

Als ik zo mijn blog terug lees ben ik geen haar beter dan die miljoenen huisvrouwen die lijden aan voorjaarskriebels! Ook ik wil naar buiten maar mijn tuin moet leeg en voorzien worden van fleurige bloemen. De kasten moeten gevult worden met alle zomerkleding. Zelfs hier moeten de meubels nodig van zijn plek en en en... HELP! Ik heb last van voorjaarskriebels! Binnenkort toch maar eens naar de Blokker om een nieuwe bezem te kopen, die vegen een stuk schoner...


Tot de volgende wonder

woensdag 23 februari 2011

Bril omlaag heren...

Half slaperig word ik voor de wekker wakker, niet omdat ik genoeg geslapen heb maar omdat ik nodig naar de wc moet. Zo stijf als een plank zet ik mijn voeten naast het bed en probeer met enig kunst en vliegwerk het toilet te bereiken. Ik blijf achter het snoertje van mijn telefoon lader hangen en zoek op de tast naar mijn mobiel die aan de andere kant van de kamer ligt. Bij het omhoog komen stoot ik mijn hersenpan aan de strijkplank en wrijf pijnlijk over mijn achterhoofd. Om niemand wakker te maken slik ik nog een paar woorden in, die in de dikke van Dalen worden aangeduid als scheldwoorden en strompel vervolgens naar de hal. Ook hier doe ik geen licht aan om niemand wakker te maken tot ik een hoop herrie hoor, ik sta op de staart van de kat die de tweede tree van boven heeft ingenomen als zijnde slaapplaats. Hij schiet weg en ik zeg zacht: 'Dinges, k*tje, waarom lig je dan ook hier... sukkel!' Nu moet ik echter in rap tempo bij het toilet zien te komen anders wordt het dweilen geblazen! Beneden aangekomen zit ons toilet in zo'n smal halletje dat je eerst de kamerdeur open moet doen wil je het toilet in kunnen. Wederom sta ik weer op die kat, die de kamer in schiet om er zeker van te zijn dat hij de rest van de nacht ongestoord kan verder snorren, arme Dinges.

Op het toilet aangekomen trek ik snel de slip naar beneden en ga op het toilet zitten. Met een plons duikel ik de afgrond in en geef een gil, nu is het hele huis wakker denk ik nog. Met recht een plons want één van de heren heeft de bril weer eens omhoog laten staan. Mijn hele reet nat, kop weer gestoten aan de plank boven het toilet en teen gestoten aan de prullenbak. Wat ik dan zeg ga ik hier niet herhalen maar menige vrouw die deze blog leest kan beamen dat het geen prettig gevoel is, midden in de nacht een duik in de plee! Je bent ondertussen al aan het plassen en kan tussendoor niet even stoppen om de bril naar beneden te doen. Wij vrouwen van rond de 45 kunnen die sluis niet zomaar stoppen, als het klettert dan moet de blaas leeg. Je snapt dat dit geen prettig toiletbezoek is en probeert je met toiletpapier zo droog mogelijk te krijgen. Na 15 minuten lig je dan eindelijk weer in bed en ben je tot op het bot verkleumd. Gelukkig ligt daar hubby die zich nergens van bewust is en voor straf leg ik de koude stelten tegen de warme billen van manlief. Hier pak aan makker, dat zal hem leren de bril omhoog te laten staan!

Tot de volgende wonder

dinsdag 22 februari 2011

Goochelen met keukengerei...


Daar zijn mijn kids een ster in! Regelmatig snelt mamsie naar de Ikea of de Blokker om de voorraad borden, glazen en kopjes aan te vullen. Ik heb werkelijk geen idee waar al mijn spullen blijven, die kids van mij kunnen goochelen zonder toverstokje! Zo haal je 10 borden en een maand later mag ik blij zijn als er nog 6 in de kast staan. Nou hebben ze er ook een handje van om borden en glazen mee naar boven te nemen, naar beneden brengen is waarschijnlijk teveel moeite. Na het opruimen van de kamers komt er een lading naar beneden daar krijgt een paard de hik van. Als ze mij vragen waar werk je voor... juist, je kan het zelf al invullen he? Natuurlijk breekt er in de bonagezinnetje wel eens wat, maar je kan mij niet vertellen dat ik om de 6 weken naar de winkel moet om nieuwe spullen te halen. Kijk, een wedgwood zal er hier nooit komen, kan ik net zo goed gelijk mijn salaris doneren in aandelen van de Ikea of de Blokker, maar het moet toch geen probleem zijn om een paar borden schoon in de kast te houden?
Misschien doe ik het wel verkeerd hoor, had ik beter een plastic servies kunnen aanschaffen maar daar gaat het niet om. Het is gewoon weg, pleitos, foetsie, gone with the wind!

Hoe doen jullie dat nou lieve kijkbuisbloggers met kinderen. Ben ik de enige met dit probleem of komt dit ook in jullie gezin voor? Vroeger had ik dat met sokken, die was ik na de eerste wasbeurt al kwijt. Ik ben toen maar overgegaan op alleen witte en zwarte sokken zodat ik van 6 paar met gemak 3 nieuwe paren kon maken. Jawel, als er maar een ander stippeltje op stond was het geen kloppend paar en begonnen de bonakids al te zeiken dat ze niet voor Jan met de korte achternaam naar school wilde gaan. GEK werd ik ervan, maar mijn probleem met het servies is hiermee niet opgelost. Ik ben ten einde raad, zou één van mijn katten soms spullen verstoppen?

Tot de volgende wonder


maandag 21 februari 2011

Hoofd schouders knieen... hoofdpijn!


"RING!!!" Hoor ik het nou goed? Is dat het geluid wat ik elke morgen het meeste vrees? Natuurlijk het is mijn wekker, waar zit die verrekte snooze knop! Gevonden en met een klap mik ik mijn mobiel nog even op het nachtkastje. Ik pik vandaag maar eens 10 minuten extra want dat heb ik wel verdient. Helaas is met het afgaan van de wekker ook mijn hoofdpijn weer op gaan spelen en dan ben je snel klaar met slapen kan ik je zeggen. Het begon gisteren avond, ik ging mijn bed in met een lichte hoofdpijn en dacht nog als ik nu ga slapen word ik morgen wakker zonder hoofdpijn. Alles wat er weg ging behalve die koppijn, het werd alleen maar erger! Rond drie uur lag ik nog te draaien en had ik alle pijnpunten al gemasseerd, reiki op mezelf toegepast en het liefst wilde ik mijn hoofd tegen de muur bonken! Helaas bonkte het als een idioot achter mijn ogen en het ging niet weg, wat ik ook probeerde. Ik besloot mijn bed uit te gaan om een aspirien in te nemen, dit hou ik echt niet lang meer vol. Kom ik beneden ligt hubby op de bank te snorren met de tv aan, kat op de andere bank in een houding waar een lenige Yogadocent jaloers op wordt en ik op zoek naar de pillen. Ik trok een la open, geen pil, nog een la open, ook geen pil. Dan toch maar eens kijken in mijn tas, wederom geen pil te vinden. Ik heb zelfs in de voering gekeken of daar nog een knalroze pilletje in zat maar helaas. Ik besloot hubby wakker te maken, daar zat geen beweging in, hij mompelde nog dat er geen pillen meer waren. Nou, daar ben ik dan mooi klaar mee! Hoe moet ik nu in slaap komen, met deze vorm van pijn helpt schaapjes tellen ook niet echt.

Na een paar glazen water te hebben gedronken ben ik toch maar naar bed gegaan. Elk uur hoorde ik de kerkklok slaan en op mijn wekker was het al bijna ochtend... o help! Van gekkigheid ben ik met mijn tenen gaan wiebelen en dacht ik aan een ingegroeide nagel, dat is minder erg dan hoofdpijn. Ik moet na half 5 in slaap zijn gevallen tot die verrekte wekker ging om 7 uur. De hoofdpijn was nog niet weg, geen winkel open om 8 uur die pillen verkoopt, deze dag wordt een hel! Plots schiet me te binnen dat ik nog een pil op mijn werk heb liggen, voor noodgevallen. Dit is een noodgeval denk ik en strompel naar de badkamer. Wat ik in de spiegel zag maakte me niet echt blij. De wallen hingen ergens op mijn kin, de oogleden waren zo dik als mijn vingers en het haar stond op coupe ravage, nieuwe trend? Snel de kraan open op standje hot en genieten maar! Toen de make-up op mijn gezicht gesmeerd werd zag ik in de spiegel dat het een zinloze actie zou worden, wat haat ik maandagochtend als het niet gaat zoals het moet. Met veel kunst en vliegwerk heb ik (inclusief nog steeds de barstende koppijn) mezelf toonbaar gemaakt. Op school aangekomen ben ik snel naar mijn postvakje gegaan en daar lag mijn pijnstillende roze pilletje al op me te wachten. Nooit gedacht dat ik zo naar mijn postvak kon verlangen als deze maandagochtend...

Tot de volgende wonder

zondag 20 februari 2011

Zondagmorgen blues

Het is donker, ik zie geen hand voor ogen. Rechts hoor ik een zacht snorrend geluid die mij enige richting geeft. Als ik er naartoe loop zie ik een warm licht opdoemen en ik word er naartoe getrokken. Het geluid komt dichterbij en ik vraag me af wat het geluid voorsteld. Plots hoor ik iemand om hulp schreeuwen, het komt van ver en het warme licht is plots verdwenen. Op zoek naar de schreeuw zie ik in een flits iets voorbij schieten en plopt bij mijn voeten neer. Had ik mijn toverstok maar bij me zodat ik wat meer licht kon maken, wat ligt  er bij mijn voeten? Plots ben ik wakker en weet ik het weer, maast mij ligt hubby het bos om te zagen, het warme licht is de flauwe zon door de lamellen en aan mijn voeten vraagt de kat om aandacht, hij heeft honger. Ook goedenmorgen!

Ik besluit mijn bed uit te komen en kom de kamer in gelopen, wat een troep! Voor de bank breek ik mijn nek over een paar schoenen maat 44, op tafel kan ik zien wat er vanacht door de mannen is gesnoept, op de bank een hoopje kleding wat de was in moet AAAARRRGGG!!!! Beneden gekomen wacht mij een stilleven aan troep wat nodig opgeruimd dient te worden. Nou IK  ga dat NIET doen! Het komt mij zo onderhand de neus uit dat iedereen zijn spullen maar ergens neer kwakt en wacht op ma Cemsto die het achter hun kont opruimt. Het is niet alleen voor jullie weekend hoor, mag ik er ook een beetje van genieten? Eigenlijk moet ik het gewoon allemaal op een hoop gooien en als ze naar beneden komen mogen ze gaan grabbelen naar hun eigen spullen. De volgende keer flikker ik alles in een vuilniszak en als ze het dan nog terug willen staat het in zakken buiten!

*half uurtje later*

Langzaam wordt de huiskamer weer zoals ik hem herkende in mijn herinnering, schoenen op hun plek, jassen aan de kapstok, vuile kopjes in de keuken, al met al ben ik een half uur bezig om de huiskamer weer bewoonbaar te maken. Je maakt je druk en eigenlijk is het zo gebeurd. Als de heren zo naar beneden komen zien zij vast niet dat het opgeruimd is en wil ik een heerlijke brunch, voor ontbijt is het nu toch al te laat...

Tot de volgende wonder

zaterdag 19 februari 2011

Silly's wondere wereld

Bloggen is weer helemaal hot, tenminste, ik krijg zoveel linkjes via twitter om vele blogjes te mogen lezen. Dit heeft mij doen besluiten om de stoute slippers maar eens aan te trekken en net als velen weer eens te gaan bloggen. Waar gaat Silly het dan allemaal over hebben vraag ik mezelf dan af, maak ik werkelijk zoveel mee dat ze waard zijn om erover te bloggen? Voorzichtig kan ik jullie melden dat er genoeg te beleven valt in mijn 24 uur die een dag heeft. De kids, hubby, vrienden en werkzaamheden geven mij genoeg voer die het publiceren waard zijn. Laat ik dan maar eens beginnen wat er vandaag te beleven viel in mijn wondere wereld...

Zo'n drie dagen geleden kreeg ik een mail van A, een fotograaf met een hoog knuffelgehalte, of moet ik zeggen ; knoffelgehalte'. Het komt wel eens voor dat mijn lange worstenvingers de juiste toetsen van mijn mobiel niet kunnen vinden en dan krijg je leuke 'splaakverwallingen'. Knoffelen is net zo prettig als knuffelen dus waar maken we ons druk om. Enfin, even terug naar de mail van A. Hij vroeg of ik nog een model wist voor de workshop fotografie die hij gaf, het geboekte model was ziek en hij zocht een vervanger.
Nou kan ik jullie melden dat mijn 4 kids best geinig zijn afgewerkt, ik heb er mijn best op gedaan zeg maar. Onze oudste tut staat zo af en toe wel eens voor de camera maar het was alweer een tijdje geleden! Na wat twijfels van dochterlief heeft ze toch ingestemd om te poseren voor 4 beginnende fotografen.

Mijn wekker ging om half negen, voor een zaterdag best vroeg dus snoozen geblazen en die extra minuten lekker blijven liggen tegen de gebreide broek van hubby. Om 9 uur toch maar uit bed gegaan en dochterlief in de visagie gezet. Ze kan het heel goed zelf maar mama doet het sneller aangezien we om tien uur in de studio moesten zijn. Met een rap tempo een basis visagie gedaan, zelf nog wat op mijn bleke smoeletje gesmeerd en op naar de studio. Daar aangekomen kon tut haar haar nog even door de tang heen halen. 'Mam, waar is de borstel?' Drie tassen vol kolerezooi en wat vergeet ze? De raderen beginnen te draaien, waar haal je zo snel een borstel vandaan. Ik besloot maar naar de plaatselijke drogist te sjeezen om... en toen realiseerde ik me dat er nog een borstel in mijn achterbak lag. Ja mensen, ik leef zowat in mijn tuut, die borstel had ik uit mijn tas gemikt omdat die vies was. Snel schoongemaakt en we hadden ook een borstel. Normaal zit al die zooi in mijn koffer maar die had ik nu niet bij me. Ik had nog wel wat spullen in een make-up tasje gedaan zodat ze zelf kon bijwerken, slimme mamsie heeft ze he? Nog even de outfits bij elkaar gezocht en ik liet de heren alleen met mijn vruchtje van 22 jaar. A had mij beloofd goed op haar te passen, ze is 22 en kan dat heel goed zelf. Buiten de 'goodlooking' heeft ze ook het bijdehante bekkie van mamsie geerfd dus daar maakte ik me niet druk om. Het resultaat heb ik mogen aanschouwen op 4 kleine schermpjes en tut heeft het nog niet verleerd. Ik vraag me toch af van wie ze die lange benen heeft, tot onder de oksels! De heren zijn naar huis gegaan met veel foto's, ik ben heel benieuwd naar de resultaten als ze door fotosoep zijn gegaan...

Zie hier het resultaat van de fotograaf http://www.anthonybeenen.nl/

Tot de volgende wonder