woensdag 31 augustus 2011

Hersenspinsels tussen de sexe

Het is bewezen dat er wel degelijk verschil zit tussen het brein van vrouwen en mannen. Vrouwen schijnen meerdere dingen tegelijkertijd aan te kunnen, terwijl mannen dit totaal niet aan kunnen.  Laat ik eens wat dieper ingaan op deze bewering en kijken of het  herkenbaar is voor jullie lieve blog lezertjes. Laten we beginnen bij de mannelijke brein. Het mannelijk brein is uniek, alles is ingedeeld in kleine vakjes, een vakje voor het geld, vakje voor hobby, vakje voor het werk, een vakje voor de kinderen, een vakje voor hun schoonmoeder (ergens onder het stof rechts achter), ze hebben echt overal vakjes in hun hoofd. Het mooie is, de vakjes raken elkaar onderling niet aan. Als een man een specifiek onderwerp aansnijd dan gaat hij naar dat specifieke vakje, ze openen het vakje en praten alleen over wat er in dat vakje zit.  Op zich netjes geordend dus verwacht je dat dit als een geöliede machine moet werken. Bij de vrouwen daarentegen is het één grote kluwen wol en alles is met elkaar verbonden. Staan wij te koken dan corrigeren we de kinderen, geven we de katten eten, dekken we de tafel en kunnen we ook nog denken wat we de volgende dag weer moeten eten. Het is net de A4 op een maandag ochtend acht uur, totale chaos voor de man. Alles ligt in een sausje wat wij emotie noemen, is het een herkenbaar gegeven dames? We kunnen ook alles onthouden en vergeten bijna niets, of je moet net als ik lijden aan alzheimer light. Gaan we weer even terug naar het brein van de mannen, zij hebben tussen die vakjes een 'nix box', hun favorieten vakje waarin ze niets hoeven en moeten. Een man kan doelloos zappen en niets opnemen omdat niets moet. Ze kunnen uren naar een dobber zitten staren omdat niets moet. Nog een eigenschap van het 'nix boxje' is dat ze hun vrouw niet horen, omdat niets... juist! Vrouwen kunnen dat niet, even niets doen. Onze hersenen staan niet stil, ze gaan maar door en kunnen gewoon niet stoppen! Zit je man in zijn 'nix box' en je vraagt iets dan heeft hij het negen van de tien keer niet verstaan. Ik vind het niet gek dat vrouwen daar gestoord van worden. Het is bewezen dat mannen echt helemaal niets kunnen doen en toch blijven ademen, een flatline als het ware. Wij vrouwen snappen daar helemaal niets van, hoe kan een man nou helemaal niets doen, om gek van te worden! Soms zou ik wel eens samen met mijn mannetje in de 'nix box' willen toeven, ja dat gaat dus niet omdat er dan iets in de 'nix box' zit en wij vrouwen zouden de 'nix box' willen opfleuren met een tafeltje met wat bloemen, oh hier nog wat fotolijstjes en... NEE! Dat willen mannen niet. Don't touche this box woman! Is dit een beetje herkenbaar mannen, welke man heeft erg geen, niet liegen! We gaan weer even verder, mannen en stress, dan zitten ze binnen notime in de 'nix box' en staren een beetje voor zich uit. Vrouwen begrijpen hier niets van, als wij vrouwen stress hebben staat ons hoofd op ontploffen en moeten we ons verhaal kwijt. Je zou toch denken dat mannen dit opslaan in de 'nix box'. Niets is minder waar, ze horen het aan, geven een paar kreten waar wij vrouwen weer over gaan denken en voor we het weten gaat ons brein als een razende tekeer, wat weer resulteert op een slapeloze nacht.

Soms zou ik wel eens willen denken als een man, even niets doen en doelloos nergens aan denken. Er gaan geruchten dat God eerst de man schiep om vervolgens alle foutjes eruit te halen voordat hij de vrouw tot moeder aarde toe heeft gevoegd. Laat ik jullie uit de droom helpen, wij vrouwen hebben de gave om meerdere dingen tegelijk te doen en mannen, die weten feilloos overal de weg, zelfs in een handtas of in een lits jumeaux!

dinsdag 30 augustus 2011

Supermama

Als moeder van vier heb je het niet gemakkelijk. Je agenda staat bomvol van de afspraken en niet eens van jezelf. Voor Sytse moet je op je vrije dag naar school, voor Sanne staat elke dinsdag de fysio op het programma, en moet de bezem nodig door het huis heen. Niet te vergeten de was, die stapel wordt ook maar niet kleiner. Waar halen ze het toch vandaan. Zo heb je iets gewassen en voor je het weet ligt het weer in de was. Dan nog de dagelijks terugkerende voedertijden, wat moet ik nu weer op tafel zetten. Soms krijg je als multitaskende mamsie naar je hoofd geslingerd dat we nou alweer bloemkool eten, terwijl dit toch meer dan drie weken geleden is dat bloemkool op het menu stond. Elke dag willen ze allemaal iets anders eten, de één wil shoarma, de ander wil bietjes wat de derde weer niet te kanen vind, Kortom, als mamsie doe je het in de ogen van de kinderen nooit goed. Ik vraag me wel eens af als ik een week weg ben, hoe zou het er dan aan toe gaan. Wie doet de was, wie haalt de boodschappen, wat eten ze en komen ze wel aan de dagelijkse vezels vitaminen en mineralen?  Ik zou wel eens om een hoekje willen kijken hoe het bonagezinnetje zich dan staande weet te houden. Zullen ze de katten niet vergeten eten te geven? Als ik mijn kinderen een beetje ken dan ziet het ontbijt er als volgende uit. Papa ontbijt niet, die drinkt een kop koffie of drie. Sabina probeert zo lang mogelijk te rekken voordat ze naar haar werk gaat en eet pas op haar werk. Sanne zou de enige zijn die iets naar binnen werkt, ik twijfel nog tussen een chocoladekoekjes of een boterham hagelslag. Lunch zal net zo karig zijn, Sabina eet op haar werk, Sytse is voor de zoveelste keer zijn brood vergeten mee te nemen en Sanne heeft een paar boterhammen met hagelslag tussen haar boeken geplet. Papa eet meestal vette blerf en vergeet zijn dosis koffie voor één dag niet te nuttigen. Dan komt het spul thuis, de tas wordt neergekwakt waar ze toevallig lopen, vervolgens nemen ze een duik in de kast om er een zak snoep of chips uit te roven en gaan dan in de ambulancestand op de bank naar die schreeuwzenders liggen kijken. Hij moet wel hard staan anders horen ze door al dat gekraak niet wat ze zeggen. Natuurlijk zijn die programma's nagesynchroniseerd want lezen is te vermoeiend. Papsie komt uit zijn werk en sluit zijn infuus weer aan met koffie. Sabina is als laatste binnen en heeft al geen trek meer want ze heeft genoeg gegeten op haar werk. 'Wat gaan we eten?' wordt er van de bank geroepen terwijl de jongste van het stel al in slaap is gesukkeld. Papa zit met zijn Philips oorbellen op naar "Mooi Wark" te luisteren en hoort niet dat er nu enig gekibbel is ontstaan wat en vooral wie er iets op tafel gaat zetten. Uiteindelijk duikt iedereen afzonderlijk de koeling in en maakt iets voor zichzelf. Dat varieërd van een cup a soep met een stapel boterhammen tot noodles. Als toetje gaan ze aan de koekjes en de cola, behalve papa, die neemt nog maar een "koppie tsjienow"! De volgende ochtend staan ze met zijn alle om de wasmand te graven naar schone kleding, vooral de sokken zijn altijd weg. 'Heeft iemand mijn sokken gezien?' 'Hallo, kan het wat zachter, ik probeer uit te slapen!' 'Ik zoek alleen maar een paar sokken hoor, jeetje.' 'Mag het licht uit, ik word er wakker van.' 'Ja en ik kan niet in het donker naar een paar sokken gaan staan zoeken dus het licht moet wel aan.' Papsie komt ook om de hoek kijken en zegt dat het tijd is om naar school te gaan. Of ze het gaan redden om op tijd aan te komen vraag ik me sterk af. De poezen lopen iedereen voor de voeten want die lusten ondertussen ook wel iets te eten en mauwen er lustig op los. Het is rennen, hollen en vliegen voordat de rust in huis terug is gekeerd. Wederom gaan ze met een bijna lege maag op pad en zo is de circel weer rond. Papsie duikt zijn bed weer in en Sabina, die pakt het boek van mama om er een lekkere luie leesdag van te maken.

Wat ken ik mijn gezinnetje toch goed, nee, als mamsie de boel niet draaiende houd wordt het een janboel in huize Beauluna! Eerlijk gezegd klinkt dit als muziek in de oren, ik word enorm gemist als ik er een week niet ben en dat doet me goed. De titel supermama heb ik toch wel verdient dacht ik zo.

Tot de volgende wonder

maandag 29 augustus 2011

Koken met collega's

'Syl, we gaan met elkaar gezellig eten, je gaat toch wel mee he?' 'Maar natuurlijk ga ik gezellig mee, waar gaan we eten?' 'Hier aan de overkant, je moet wel je eigen eten maken, het is een kookworkshop, leuk he?' Toen ik dit voor het eerst hoorde dacht ik, huh? Ben ik een avondje vrij, kan ik gezellig socializen met mijn collega's uit Naaldwijk moet ik gaan koken! De hele week sta ik in de pannen te roeren voor mijn gezin en dan mag ik dat ook nog voor mijn collega's gaan doen. Ach what the heck, we zijn bij elkaar en ze zullen vast niet merken dat ik niet echt een keukenwonder ben. Toen wij daar binnen kwamen was het direct een gezellige boel, een heerlijk welkomstdrankje, het heerlijke eten stond al uitgestald en ik kreeg trek. Het voorgerecht werd voor ons gemaakt, daarna moesten we toch echt zelf het kookschort voorbinden. Ik werd al snel gegrepen door de kruidenkast, hier word ik al blij van. De kleurrijke groente lag te glimmen in de manden, niet te vergeten al het rode fruit, het water droop al langs mijn kin! Na het voorgerecht was het tijd om de gnocchi in tomatensaus te maken en het desert. De hele crue begon te snijden, hakken, pureren, rollen, roeren, scheppen, wegen, proeven (veel tussendoor proeven) en voor we het wisten stond de pudding te stijven in de vriezer en zaten wij aan de pasta. Heel apart om een pasta te maken van een rode biltstar met eieren. 'Jij bent hoofd gnocchi koken' en voor ik het wist stond ik de gnocchi uit de kokende pan te scheppen. Romano deed het zo onwijs leuk, een echte chef die de controle nergens kwijt was. Hij wist precies wat er in zijn keuken gebeurde en had alles onder controle. Petje af chef, hier kan Gordon Ramsey nog een puntje aan zuigen! Niets geen geschreeuw, alles met de juiste toon en passie! Tussen het koken en eten werd er lustig op los gelachen, Gert Jan je hebt jezelf weer overtroffen, een geweldige avond heb je ons bezorgd! Ik kan hier het hele recept wel plaatsen maar dan loopt bij jullie het water ook uit de mond. Ik kan jullie de kookworkshop echt aanraden, gewoon even langs capocucina en je bent verzekerd van een geweldig leuke avond! De gezellige foto's staan op mijn facebook dus jullie hoeven niets te missen.

We hebben een geweldig leuke avond gehad niemand heeft in het eten gespuugd of zijn vingers vanuit de neus in de pasta geroerd. Iedereen was verzadigd aan het einde van de avond en heeft genoten van de avond. Nogmaals Gert Jan, het was weer toppie! Dikke kus en zullen we nog twintig jaar Il Mondo doen?

Tot de volgende wonder

zondag 28 augustus 2011

Klusserdeklus

Onze meubeltjes hebben tijdens de vakantie een nieuwe laag lak gekregen, je raakt wel eens uitgekeken op wat er in je hut staat nietwaar. Zo geschiede, de eethoek werd off-white, de vitrinekast idem en het oude boekenrekje moest er ook aan geloven. Zo trots als een ouwe aap genoot ik van het resultaat, maar het was nog niet af, ik mis kleur. Na veel wikken en wegen had ik de kleur gevonden, gewaagd maar mooi. Eén muur, de langste in huis, zou een lavendel kleur krijgen. Ik zag het al helemaal voor me, nu moest ik mijn echtgenoot nog overtuigen. Hij was het ermee eens dat er wat meer kleur in huis moest komen, wit is zo wit. Gisteren was het dan zover, de pot verf was gehaald en volgens de verkoper had ik maar vijf liter nodig. De meubels werden van de muur geschoven, het plastic ging op de grond en daar konden we dan beginnen.Nou ja, WE! De jongens, die mij een handje mee zouden helpen, hadden er duidelijk iets minder zin in dan mamsie, de oudste moest ik wakker bellen en de jongste wist niet waar hij moest beginnen. Hij besloot een broodje ei te maken voor ons, wat op zich natuurlijk een goed idee was. Toen mijn oudste lieverd aan kwam zetten is hij gelijk begonnen, ik had al de vervelende plekjes achter de verwarmingsbuizen gedaan. 'Mam, waar is de bak waar ik die verf in moet gooien?' Ik wist dat ik wat vergeten was dus snelde wij snel nog even naar de winkel om zo'n bak te scoren. 'Moeten die gaten ook nog dicht mam?' Je ziet het, organisatorisch had ik dit niet slim aangepakt, dus een tube snel drogende vulling uit het rek gepakt. 'Heb ik nu alles?' Op naar huis en daar kon het feest beginnen. De verf in de bak, roller aan de stok, is de roller te breed of de bak te klein, het is maar hoe je het wilt bekijken. Zoonlief duikt de schuur in en vind daar een smallere roller die ook prima aan de stok past. Probleem opgelost en we konden aan de gang. Sytse is de kleinste, die deed de onderkant, Bas het grote middenstuk en mamsie de Kilo Utrecht Tango plekken tussen de balken. Sytse stond op blote voeten op het plastic en binnen afzienbare tijd had hij lavendelblauwe voeten. 'Mam, dit werkt niet, dat plastic blijft aan mijn voeten plakken, ik trek wel sokken aan.' 'Sokken aan? Kan je niet beter je schoenen aantrekken?' 'Ja dag, dan zijn mijn mooie Adidasjes naar de maan, ik trek wel sokken aan, dan plakt het niet meer.' Bas ging ook verder op zijn sokken en zo stond de helft van het bona gezinnetje te prutsen. 'Gatver Bas, je spettert me helemaal onder, kan je niet een stukje verder gaan knoeien? Als je zo doorgaan ben ik een smurf!'Bas moest lachen en zei; mag ik dan grote smurf zijn?' 'Ow, ben ik dan smurfin?' vroeg ik mijn jongens. Azraël lag op de stoel alles in de gaten te houden en nu maar hopen dan Cargamel bij thuiskomst de kleur prima vond. Ze gingen als smurfen tekeer, er was wat onenigheid over de muziekkeuze van mamsie maar dat mocht de pret niet drukken. Halverwege keek ik eens in de emmer en zei; 'Jongens, dit gaan we niet redden tot het einde van de lange muur, we waren net op de helft. 'Nou, laten we dan nog maar een emmertje bij gaan halen, het moet vandaag wel af. Heeft die verkoper toch een kleine rekenfout gemaakt, ik had maar vijf liter nodig.

Aan het einde van de dag, toen we nog maar een klein stukje moesten, kwam manlief thuis. Hij bekeek de muur en vond het mooi. 'Ik herinner me nog een zakje rode poeder, wat heb je daarmee gedaan, opgesnoven? Dat zou toch ooit eens tegen de muur komen?' De poeder lag ergens in de kast, met het bijbehorende goedje om het te mengen. Nee, lavendelblauw was toch meer mijn kleur. 'je kan het poeder gebruiken voor je museum, komt het toch nog van pas.'

Tot de volgende wonder

vrijdag 26 augustus 2011

Migraine aanval

Wat is dat nu, ineens drie dagen geen blogje van mij? Tja, soms is moeder natuur hard voor ons en ben je niet in staat om überhaupt iets te kunnen achter een laptop. Woensdag was een lange dag, heel gezellig maar lang en dan schiet een blogje schrijven er echt bij in. Na een goede nachtrust ben ik donderdag met frisse moed naar mijn werk gegaan. Zo rond drie uur voelde ik iets raars, rond mijn ogen begon het te flikkeren en werd ik heel eng. Ik sta wat in mijn ogen te wrijven en wil dat het weg gaat, helaas want ik zag op een gegeven moment helemaal niets meer. De paniek sloeg toe want dit heb ik nog nooit eerder zo heftig meegemaakt. Ik besluit de dokter te bellen en kan gelijk terecht, volgens de arts leek het op een migraine aanval, 'maar ik heb helemaal geen hoofdpijn!' Nee dat kon nog komen, oh fijn om te weten. Bij de arts aangekomen werd mijn bloeddruk opgemeten, mijn suiker getest en dat was allemaal goed. 'Ik denk dat het verstandig is om je eens door de medische molen te halen, morgenochtend even bloed prikken en als dit vaker voorkomt wil ik je terug zien op het spreekuur. Bij thuiskomst moest ik maar lekker mijn bed in gaan en veel slapen, nou dat heb ik gedaan. Vanmorgen stond ik op met een drukkend gevoel achter mijn ogen en steken achterin mijn hoofd met uitstraling naar mijn nek. Aangezien ik vanmorgen nuchter bloed moest laten prikken kon ik pas daarna een aspirine nemen en iets eten. Wat er weg ging, alles behalve die pijn. Ik kon op een gegeven moment bijna niet meer uit mijn ogen kijken! Vanmiddag ben ik dan ook eerder naar huis gegaan en mijn bed weer ingedoken. Zodra ik mijn bed zie slaap ik en als ik wakker word dan wil ik weer slapen. Gelukkig heb ik een heel rustig weekend en zal ik deze al slapend doorbrengen.

Nu ik dit bericht intik begint het weer te drukken dus ga ik zo maar lekker onderuit op de bank, genieten van mijn kopje thee. Onze zoon is lekker aan het stappen en morgenavond gaat onze dochter met haar dinnetjes op pad. Wat worden ze groot, ineens zijn daar de kinderdisco's, al zullen zij het anders benoemen. Zij hebben het over een schuimparty en een feest, tijden veranderen. Het voordeel hiervan is dat het lekker rustig is in huis, dat moet de goede fibe zijn om lekker tot rust te komen.

Tot de volgende wonder

dinsdag 23 augustus 2011

Bloedprikken doet geen pijn

'Mam, doet dat pijn, bloedprikken?' 'Welnee, voor je het weet is het voorbij, je voelt maar een klein prikje.' 'Maar mam, ik wil dit niet, waarom moet IK nou weer bloed geven. Kunnen ze geen bloed uit mijn voeten halen, daar voel ik toch niets!' 'Nee schat, het moet uit je armen.' Zo ging het al meer dan een week, elke keer als de discussie op bloedprikken kwam speelde ik hetzelfde riedeltje weer af. 'Maar mam, ik ben bang voor prikken, sla mij maar een bloedneus dan hebben ze toch ook bloed?' Vanmiddag moesten we terug naar de neuroloog voor de uitslagen van de zenuw behandeling. Het komt hier op neer, Sanne haar zenuw banen naar haar spieren werken te traag. Om er zeker van te zijn moest er een bloedonderzoek gaan plaats vinden, de uitslag is er pas over drie maanden. Eind november belt de arts terug met de uitslag en dan weten we of het een erfelijke factor is of niet. Wij zijn er bijna zeker van dat dit niet in de familie voor komt, het zou toch raar zijn dat het erfelijke ineens bij Sanne gaat starten, we wachten rustig af. Nadat we de uitslag van het onderzoek hadden gekregen moest er dus bloed geprikt worden. Links zie ik een angsthaas zitten die alle spieren in haar lichaam aanspant, ze wil nog steeds geen naalden in haar lijf. Ze vind zichzelf nog veel te klein om bloed te geven; 'heb je mijn armen gezien mam, die zijn iets dikker dan een naald, straks komt hij er aan de andere kant weer uit!' Aan fantasie geen gebrek, wat kan ze overdrijven zeg! Ok, ik ben ook geen held met naalden maar bij mij kunnen ze geen aderen vinden, wat een schouwspel aan bloeduitstortingen als gevolg heeft over beide armen en handen.

Enfin, wij lopen naar beneden en komen bij de afdeling 'Vampirella' om daar een flinke donatie te geven. Ik trek een nummertje en nemen plaats in de wachtruimte. Nog drie mensen voor ons dus we zijn zo aan de beurt. Die klep staat maar niet stil, steeds wil ze een bevestiging hebben dat het geen pijn doet. Zegt er een dame op leeftijd dat het niet pijnloos is maar dat zo'n grote meid toch niet bang is voor een naaldje? En bedankt Benidorm Bastaard, nu wil ze helemaal niet meer naar binnen. Ik probeer de boel nog te sussen en zeg; 'iedereen ervaart het anders, die naald glijd door jouw jonge strakke huid als een scherp mes door een pakje boter', terwijl ik de oude dame aankijk. Als blikken konden dode dan lag ze nu een verdieping lager in het ziekenhuis. Sommige mensen snappen het echt niet, bemoei je lekker met je eigen pijngrens, dit meiske heeft een hoge pijngrens want ze voelt minder door haar aandoening. PLING, daar gaat het belletje en wij naar binnen. Het is haar allemaal heel goed uitgelegd en ze ziet hoe de naald haar arm in schuift. 'Is dit alles?' 'Ja tut, dat is het.' Er zijn vijf buisjes bloed afgenomen en ze is weer een ervaring rijker. 'Mam... gaan we nog wel een warme gevulde koek eten... als troost voor de prik?'

Tot de volgende wonder

maandag 22 augustus 2011

Kliederen met voedsel

Vanmiddag in de pauze hadden we het, tijdens ons dagelijkse rokertje, over spelen met voedsel. Ja ik weet het, er zijn werelddelen die hebben nog geen korst brood om op te kauwen en wij verspillen het door ermee te gaan spelen. Ik herinner me nog een mana gevecht met onze tweeling. Het begon heel subtiel, 'Mam doe je mond eens open?' zei Sytse, en hij probeerde een mana in mijn geopende mond te mikken. Het lukte hem niet en hij probeerde het opnieuw. Weer mis,  'nou mag ik het eens proberen', zei ik en hij deed zijn mond open en zijn ogen dicht. Mamsies richtingsgevoel is nou niet echt briljant. Ik richten de mana op zijn mond, mijn ene oog dicht en... mis! Maar goed dat hij zijn ogen dicht had anders had hij aan één oog blind geweest. 'Mag ik nog eens proberen?' 'Als je maar niet in mijn ogen gooit mam, dat deed pijn!' 'Komop, zo'n klein snoepje voel je niet, het is voor meer dan de helft gebakken lucht!' Met flinke tegenzin ging de mond open, zijn ogen stijf dicht en daar ging ik weer. Richten, mikken, een hand mana's uit het bakje en VUUR! Er moet er toch één in zijn mond terecht komen. Dit was het begin van onze 'foodfight' die direct een gevolg kreeg. Mij zoon pakte een hand mana's en gooide ze midden in mijn gezicht, ik had zowaar een paar snoepjes in mijn mond. Nu moet ik er wel bij vertellen dat als hij iets gooit is het negen van de tien keer raak. Binnen notime waren wij elkaar aan het bekogelen, de katten vierde feest want die sloegen alle snoepjes door de kamer. Weken later vond ik onder de bank nog van die fluoriserende snoepjes. Sanne pakte het op een andere manier aan, zij smeet niet met voedsel maar smeerde alles wat maar enigszins vloeibaar was in het haar. Patat met appelmoes eten, ja de patat en de appelmoes zat in het haar. De volle hand ging in het bord en als je niet oppaste kreeg je gratis een proefmonster van haar nieuwe gel in je gezicht.

Natuurlijk is dit opvoedkundig niet zoals Dr. Spock het heeft beschreven in zijn opvoedkundig boek, al had onze tweeling daar gewoon maling aan. Eerlijk gezegd was papa de aanstichter, als Sanne zei dat het eten 'bah' was, zei papa 'smeer maar in je haar'. Ik kon zeggen wat ik wilde, het voedsel verdween in haar blonde lokken. Ik moet zeggen dat ze prachtig haar heeft wat zo snel groeit dat ik me afvraag of haar voedselgel misschien het middeltje is tegen langzaam groeiend haar. Ik zou zeggen, probeer het uit, appelmoes en mayonaise zijn de meest gebruikte smeerseltjes die erin gegaan zijn, het is maar een tip.

Tot de volgende wonder

zondag 21 augustus 2011

Op de wipstoel

'Een stoel heeft vier poten, heb je er ooit aan gedacht deze alle vier te gaan gebruiken?' Deze uitspraak is voor niemand vreemd, wie zit er wel eens te 'wippen' op een stoel? Het begint al als baby, iedereen heeft wel in een 'wipstoeltje' gezeten toch? Hoe ergerlijk het ook is, het is ons nogmaals aangeleerd op de kleuterschool. Kabouter Spillebeen, do i need to say more? 'Op een grote paddenstoel, rood met witte stippen. Zat kabouter Spillebeen, heen en weer te wippen', begint er al iets te dagen? Alles wat je aangeleerd is weten we maar moeilijk af te leren, zo ook het wippen op een stoel. Ik heb ooit iemand zo hard op zijn achterhoofd zien vallen, de knal van het hoofd op de grond hoor ik nog! Laten we eerlijk zijn, we zien het gevaar er niet van in maar doen het geregeld allemaal wel eens. 'Krak zei toen de paddestoel, met een diepe zucht. Allebei de beentjes, hoepla in de lucht!' Als je er niets aan over houd dan mag je van geluk spreken. Het is ook niet goed voor je houding, hetzelfde als onderuit zitten, daar knapt je rug ook niet van op. Ik kan me er soms zo aan irriteren, zeker als er dan nog eens ongeïnteresseerd bij gekeken wordt. Sta je daar je presentatie te houden, zie ik in mijn ooghoek iemand onderuit gezakt in een stoel hangen, daar moet ik gewoon iets van zeggen. Komt het besef van de gevolgen pas als ze rugklachten krijgen, laten we het niet hopen. Elke dag zeg ik wel eens dat men recht moet staan en recht moet zitten. Kijk, als kabouter Spillebeen nou geluisterd had dan was hij echt niet van die paddenstoel gedonderd! Zou hij ervan geleerd hebben of is dit hem vaker gebeurd, wie zal het zeggen.

Zit ik net op facebook te lezen, hangt Jörgen onderuit, met zijn voeten op het bureau, door de foto's te scrollen, die hij vandaag gemaakt heeft. Hij geniet van een shopwijntje en beweerd dat dit een normale houding is om te fotoshoppen, nou vraag ik je! Volgens mij kent Jörgen het kinderliedje van kabouter Spillebeen niet en weet hij niet hoe het is afgelopen. Als je iets te ver naar achteren buig dan is er een grote kans dat hij hoepla met de beentjes de lucht in valt, daar zal je nou nooit een foto van zien!

Tot de volgende wonder

zaterdag 20 augustus 2011

Bartje's stoere brillen story

Soms kan een simpel voorwerp zoveel pret geven, dat vraagt om een verhaal. Vorige week was mijn liefhebbende echtgenoot op bezoek bij Henk Bres. Zoals Henk gekscherend zegt; 'Héh ken nog nie zondâh me schëhten!' dus moeten de contacten wel up to date gehouden worden. Op het moment dat de heren druk aan het âhwehoeruh waren kwam Corretje binnen, haar armen vol tassen. Ik hoop van harte dat ze de pinpas van Henk heeft leeg getrokken, kan hij zich tenminste scheren, zo scherp is die pas. Ze komt nietsvermoedend binnen en Henk ziet iets aan zijn lieftallige wederhelft. 'Wat heb jij nou weer voor een bril! 'Ja, dat is leuk, gewoon een zonnebril met normale glazen, dat is hip tegenwoordig Henk', zegt Corretje. Waarop Henk zegt; 'Je lijkt nu op Bart Chabot, weet je wat, ik ga je Bartje noemen!,  Nou ken ik Corretje als een modebewuste vrouw en die zien nieuwe trends gelijk. Het verhaal werd thuis in geuren en kleuren verteld en ik kreeg een ingeving. Mijn jongste dochter was de vorige avond naar de film geweest en had de glazen uit haar 3D bril geduwd. Die bril moest ik even lenen, zette hem op mijn neus, maakte een foto en plaatste deze op twitter om hem aan Henk te laten zien. Volgens mij schrok hij zich rot aan zijn opmerking te lezen. 'NEE HE!!!! Het is besmettelijk!!! Dat had hij nou niet moeten zeggen. Gisteren heb ik wat vrijwilligers gevonden die deze geweldig Bartje bril helemaal tegek vinden! Corretje, je bent helemaal hot dus Henk, wen er maar vast aan.

Wat een bril al niet teweeg brengt, heel oplettend dat je de bril überhaupt op haar neus zag. De meeste mannen zien niet eens als hun vrouw een nieuwe jurk heeft. Nou is zo'n bril niet te missen, een echte blikvanger, je moet wel heel kippig zijn als je die niet ziet. Ben je er eigenlijk al aan gewent Henk, of ligt de supergave Bartje bril in een la stoffig te worden? Hopelijk was hij niet al te duur, je mag hem vast niet op als je samen met Henk de boodschappen gaat halen.

Tot de volgende wonder

donderdag 18 augustus 2011

Back to school

Na een welverdiende vakantie ben ik acht augustus weer gaan werken, een klasloze docent hou zich tot één september dan bezig met klusjes die hoog nodig zijn voordat wij de nieuwe leerlingen mogen verwelkomen. De dag voor één september staat het kantoor vol met tassen die wij docenten met zorg klaar zetten, zit alles in de tas wat ze de komende jaren nodig hebben? Onze collega's van de groothandel zijn dagen bezig om deze tassen samen te stellen, veel telwerk en daar moet je toch je koppie bijhouden. Dan is het zover, onze nieuwe leerlingen lopen een beetje nerveus de school binnen en gaan timide zitten in de kantine, wachten op wat gaat komen. Sommige kennen elkaar van een vorige school, zij gaan dan snel bij elkaar zitten en beginnen te kletsen. Als je het stel zo bij elkaar ziet zitten krijg ik altijd een 'ach gossie' gevoel, zo schattig! Het zijn pubers die denken al volwassenen te zijn, daar kan ik alleen maar van genieten. Vandaag merkte ik dat het tijd wordt voor de nieuwe klassen, het begint weer te broeien om voor een nieuwe groep kappers in spé te staan en ze alle skills te leveren die zij nodig hebben om een goede vakidioot te worden. Zelf plaats ik me ook onder de catachorie vakidioten, ik kan geen genoeg krijgen van haar.

Als ik terug ga in de tijd toen ik mijn entree maakte op de kappersschool zie ik een verlegen meisje die nog te dorps was om tegen de stadse meiden op te kunnen. Mijn eerste indruk die ik kreeg van mijn klasgenoten was dat ze ordinair waren. Dikke lagen plamuur, elk uur de lippen bijkleuren en geen genoeg kunnen krijgen van hun eigen fantastische spiegelbeeld. Ik zag mezelf nog zo bleu, mijn haar was nog maagd! Daar kwam ik dan binnen, met mijn korte koppie, tuttige bloesje en bandplooibroek. Mijn klasgenoten droegen rokjes zo kort dat het schaamhaar bij elke stap in de war vloog door de windverplaatsing, hoge hakken en laarzen tot over de knieën, what was i thinking! Ik paste totaal niet in het plaatje van deze klas, stadse meiden waren maar raar. Ik wist mij staande te houden en na een week had ik al aansluiting met een aantal meiden uit mijn klas. positief dus! Ik ging helemaal op in de dingen die ik leuk vond, eigenlijk alles wat maar met haar te maken had. Met mooie cijfers was ik na elf maanden had ik mijn bediende en hairstylist diploma. Toen gingen we met de hele klas en modellen met een bus naar Utrecht om examen te doen, tegenwoordig zijn de proeve van bekwaam verdeeld in vier items. Daar zijn mijn beginnende leerlingen die ik één september mag verwelkomen nog lang niet an toe. Wat ik wel zeker weet is dat ze het mooiste beroep van de wereld hebben gekozen, creatief, innovatief en vooral wisselend. Ik heb er zin an!

Tot de volgende wonder 

woensdag 17 augustus 2011

Shocking!

Ons jongste 'vruchtje' moest vandaag naar het ziekenhuis voor een zenuw onderzoek. Al weken horen wij niets anders dan; 'Ik word de zeventiende geëlektrocuteerd!' Drama queen natuurlijk, maar ze was behoorlijk zenuwachtig. Eigenlijk was ze de hele behandeling gisteren vergeten, tot mamsie een sms stuurt met de woorden, kom je een beetje op tijd thuis, morgen vroeg moeten we naar het ziekenhuis he? Oja, daar waren de zenuwen weer, leuke woordspeling ook, zenuwen hebben voor een zenuwbehandeling. Enfin, we komen op tijd aan in het ziekenhuis en hoeven niet te wachten. Het onderzoek zou bij elkaar een klein half uurtje duren, het is bijna een uur geworden. Na zich half ontkleed te hebben mocht ze op een bed liggen en daar werd ze aangesloten op het lichtnet. Draden werden geplakt op haar enkels en voeten zodat ze haar met een medische taser te lijf konden gaan. De stroom werd langzaam opgevoerd en dochterlief gaf geen krimp. Ze keek mij aan met een hoofd van, is dit alles? Ben ik hier zo zenuwachtig voor geweest? Tja, we doen niet voor niets zo'n onderzoek, ze voelt niet veel. Ze hebben haar zenuwbanen door gemeten en eerlijk gezegd dacht de arts dat het apparaat stuk was. Toen hij het op zichzelf ging testen kreeg hij een schok, 'ow, hij doet het wel' zei de arts. Gooit hij ook nog het bakje zoutoplossing over zijn broek, dolle pret! Tot hij vertelde dat hij wat prikjes ging geven om de spier werking te controleren. Nou die werkte prima aan haar lichaamshouding te zien. Ze kromp ineen, keek verschrikt en riep in gedachten mama! Met dichtgeknepen ogen ontving Sanne de prik, ook die voelde ze amper. 'Nou, is dat alles?'

Er is wel iets met haar zenuwen aan de hand, bloedtest moeten meer uitsluitsel gaan geven. Volgende week gaan we wederom naar het ziekenhuis voor het bloed prikken... en jawel, ze is zenuwachtig, nu al! Na het onderzoek nog even langs de schoenmaker omdat er wat drukpunten na gekeken moesten worden. Het is niet fijn om nu al de blaren op de voeten te hebben. Vrijdag kan ik ze weer ophalen met alle aanpassingen die ze gaan doen. We hebben het er maar druk mee, het houd ons in ieder geval lekker bezig en van de straat.

Tot de volgende wonder

maandag 15 augustus 2011

Melige bui, wij?

Soms kan ik dubbel leggen om niets, zo ook vanmiddag. Omdat mijn collega heerlijk aan het genieten is in Paris had ik vandaag de taak om de balie te bevrouwen. In de ochtend had ik wel lekker wat te doen, al was ik tegen half drie wel klaar met de klusjes. Ik kan daar niet zo goed tegen, laat mij maar lekker bezig zijn voordat ik me ga vervelen. Vanmiddag was de klas van mijn andere collega lekker bezig en vertelde mijn collega iets over Cie eN eNNN, toen maakte ik een opmerking in zaaitaal. Ze kijkt me aan en begint te lachen, terwijl enkele leerlingen de taal heerlijk mee konden lallen. Mijn collega hoort dat zo aan en kent dit taaltje helemaal niet. 'Wat? Ken jij Plien en Bianca niet? Dat bestaat niet, dit kent iedereen toch?' Nou nee, mijn collega stond met open mond het taaltje aan te horen, geweldig! Maar goed, als ik éénmaal begin kan ik niet meer stoppen. Zo kwam ik dus bij een klant en vroeg ik dus wat de bedoeling was, in zaai! Skriklijk gewoon! Zelfs nu denk ik zaai, corrigeer ik de kids in zaai, als ik maar niet in zaai ga dromen. Als dat gebeurd dan is het klaar met me, ik vrees dat ik dan echt al mijn collega's bij moet praten willen ze me nog een beetje kunnen verstaan. Zelfs postbode Simen kwam erin voor, tis toch te erg... DUUUUS!

Om mijn collega bij te zaaien heb ik op haar facebook een filmpje gezet, weet ze in ieder geval waar wij zaaiers het over hebben. O help, straks hek haar aaaaangestoooken, skriklijk gewoon! Ik weet nog dat ik het jaren geleden ook niet wist hoor. Ik kwam op een forum en daar hadden ze het over zaai, wat is dat dan? Ik kreeg toen een heel flauw filmpje te zien van Plien en Bianca, nog steeds wist ik niet wat zaai was. Leg het me dan uit wat dit is, zo moeilijk moet dat toch niet zijn? Het is dus gewoon een accent en eerlijk gezegd spreek ik dat vloeien. Goh, blijk ik dan toch een accentenwonder te zijn. Als twaalf jarige kon ik mij, na twee dagen goed lusiteren, heel goed in het Limburgs verstaanbaar maken, wel met een westers accent erin, dat dan weer wel. Was ik bij mijn familie in Groningen, binnen notime was het geen probleem om mee te kletsen in het plaatselijke taaltje. Enfin, niet meer aan denken morgen en hopelijk zijn ze het woensdag op mijn werk alweer vergeten, straks kom ik er niet meer vanaf... DUUUS!

Tot de volgende wonder

zondag 14 augustus 2011

Nee he, fiets gejat! Maar ook weer terug!

'Mam, dit is een leuke fiets, die wil ik wel hebben!' We waren al weken op marktplaats aan het zoeken naar een leuke mountainbike voor Sytse, zijn oude fiets werd te klein. Eindelijk hadden we hem gevonden, snel halen voordat hij weg is. Daar stond hij, netjes bijgehouden en nergens roest. Het is een rode mountainbike merk runner. Omdat er geen slot op zat hebben we een kettingslot gekocht met een camouflage stofje erover. Nou, een flinke dief die deze fiets nog mee krijgt. Vanavond ging hij met zijn vrienden nog even naar Waterpop in Wateringen en zette zijn fiets neer achter de Kwalitaria. Hij had zijn sleutels vergeten en mocht een slot lenen van een vriendje. De fiets werd vast gezet aan een lantaarnpaal en de jongens gingen naar het festival. Toen ze terug liepen naar de fiets was hij weg, spoorloos verdwenen. Zelfs het slot is weg, het moet niet gekker worden! Zijn eigen slot zit nog strak onder het zadel gewikkeld. De zoektocht naar een nieuwe fiets kan weer van voor af aan beginnen, en wie mag dit grapje gaan bekostigen? Alsof ons het geld op de rug groeit, het is te hopen dat we een nieuwe fiets kunnen vinden voordat de school begint. Zouden ze op het politiebureau geen gevonden fietsen verkopen voor een acht prijsje? Ik word er weemoedig van, waarom kan iemand niet met zijn graftakken van iemand anders zijn eigendom afblijven? Ik hoop echt dat degene die de fiets gejat heeft met zijn dronken hersenpan de sloot in rijd, jawel lieve bloglezers, ik ben met recht pissed off!

Aangezien ik niet van het kaliber terug jatten ben wordt het voor papsie en mamsie een stapje harder werken om die knul weer mobiel te maken. Hij kwam met een nijdig gezicht thuis en terecht! Het is niet leuk als je zo blij bent met een nieuwe fiets en dan nog geen maand later is hij meegenomen door een dief! Ik ga maar eens afkoelen en morgen maar weer op zoek naar een nieuwe mountainbike voor mijn zoon, kan wel janken.

*EDIT*

Gisteren moest ik nog bijkomen van de gestolen fiets en ben ik direct op marktplaats gaan zoeken naar een andere fiets. Ik kan die gozer toch moeilijk laten lopen elke dag naar school, dus had ik al snel een fiets gevonden voor een erg leuk prijsje. Samen met manlief in de tuut gestapt om de fiets te gaan halen, zoonlief was chagerijnig en was alweer gevlogen, hij had geen zin om mee te gaan om zijn nieuwe fiets op te halen. Toen rond halv elf mijn mobiel begon te brullen en ik zag dat het mijn oudste zoon was, nam ik op en kreeg het volgende verhaal. 'Mam, Sytse heeft mij gebeld en verteld dat zijn fiets gejat is, maar ik weet wie hem heeft meegenomen, hij stond niet op slot.' Wel pot vol blommen, hoe vaak hebben we hem niet vertelt altijd zijn fiets op slot te zetten. Het is een opvallende mooie fiets die snel meegepikt kan worden, zeker als hij niet op slot staat. Nou, daar zit je dan, heb je ineens twee fietsen ter beschikking. Ik ben wel heel blij dat de fiets terug is, dat hoor je niet vaak. Ik denk dat Sytse de volgende keer wel liker uit zijn rechter oog kijkt en zijn fiets naar behoren op slot zet als hij er zelf niet op zit.

Tot de volgende wonder

zaterdag 13 augustus 2011

Leeslampje

Voordat ik ga slapen moet ik altijd een paar bladzijdes lezen uit mijn boek. Als ik dat niet doe slaap ik gewoon niet lekker, herkenbaar? Even de gedachten op iets anders zetten zodat ik de indrukken van de dag niet mee neem in mijn dromen. Nu hebben wij hele leuke leeslampjes boven ons nachtkastje en eigenlijk hangen ze gewoon te hoog. Lig je lekker in bed, kussens opgeschud en wel, ga je liggen, zet de bril op mijn neus en pak mijn boek. Vervolgens lig ik dan met mijn boek in de juiste positie en dan schijnt het felle licht in mijn gezicht, gek word ik ervan! Hier moeten ze toch eens iets op vinden, een lampje op mijn bladzijdes en niet in mijn face. Ik ben maar een gaan kijken op mijn favoriete online giftshop en daar vond ik er één. Het is zo'n clip die je aan je boek vast zet, hoef je gelijk de pagina's niet meer vast te houden. Lampje aan en lezen maar! Kijk, dit vind ik nou handig. Ik klik erop en zie dat ze in de aanbieding zijn, voor die prijs hoef ik het niet te laten, maar € 3,95! Ik ga verder snuffelen en zie daar dubbelzijdige fotolijstjes. Die zouden perfect staan in mijn net geverfde boekending, wel jammer dat ze niet in lavendel blauw zijn. Misschien kan ik ze verven, moeten ze wel van hout zijn.

Het blijft een leuke website giftshop zeker omdat je kan kopen vanuit je luie stoel. Elke week staat het boordevol aanbiedingen, ik tweet ze regelmatig even door. Het zijn van die leuke hebbedingetjes, als je hiervoor naar een winkel moet kan je net zo goed bestellen. Nee, ik heb mijn online giftshop wel gevonden, jullie ook? Mocht je er wat bestellen vermeld dan Silly bij je bestelling. Ik ga nog maar eens wat snuffelen voordat ik naar Waterpop ga vanavond.

Tot de volgende wonder

vrijdag 12 augustus 2011

Eindelijk schoenen!

Onze jongste dochter heeft een probleem, ze heeft een spitsstand en kan daardoor niet goed lopen. Na jarenlang fysiotherapie, beugels en gips zijn we nu een stap verder, de orthopedische schoenen. Het heeft even geduurd maar hier zijn ze dan, de All Stars van dochterlief. Vandaag mochten we ze dan eindelijk ophalen, ze wacht er al zo lang op. Na veel passen, aanmeten, veranderen en aanpassen moeten dit de schoenen zijn die haar helpen recht te lopen. Natuurlijk hopen we ook dat deze schoenen haar voeten gaan corrigeren, het zal een lange weg gaan worden voor mijn kleine poppetje. Op dit moment is ze niet blij, wat ik al vermoede. Ze keek ernaar en dacht wat een grote voeten, die staan niet leuk onder mijn skinny jeans. Waar ik haar de hele tijd niet over gehoord heb krijg ik nu in woord en beeld, het esthetische aspect. Het is een tiener die haar entree maakt in de feestjes, al haar vriendinnen hebben leuke schoenen en zij heeft van die lompe dingen aan der voeten. Ze moet wat meer bevestiging krijgen dat het leuke schoenen zijn, iedereen weet dat ze deze schoenen nodig heeft om in de toekomst pijnloos te kunnen lopen. Vol enthousiasme heeft ze aan werkelijk iedereen verteld dat ze met smart zit te wachten op haar All Stars. Hopelijk krijgt ze van de positieve antwoorden meer zelfvertrouwen, want dat kan ze wel gebruiken op het moment. Woensdag a.s. krijgt ze een zenuw onderzoek en gaan we daarna terug naar de schoenmaker om te kijken of er nog wat aangepast moet worden. Na een halve dag dragen zitten er enkele knelpunten, als ik haar dan uitleg dat die verstevigende stukken juist de steun moeten geven zodat ze goed kan lopen krijg ik een vernietigende blik. Het is altijd even wennen nieuwe schoenen, voor haar juist extra wennen omdat de schoenen haar gaan helpen de voeten te corrigeren.

We gaan het de komende week zien en meemaken, duimen dat de pijn snel weg trekt zodat ook zij prima kan lopen. Voor nu kan ik zeggen dat Sanne even door moet zetten en moet wennen aan haar schoenen. Voor je het weet rent ze als een kievit en kan mamsie haar niet meer bijhouden!

Tot de volgende wonder

donderdag 11 augustus 2011

Sex on the beach!

'Schat, heb je woensdag de elfde wat te doen?' vroeg mijn ventje op een avond. Ik keek in mijn agenda en die dag/avond had ik niets te doen. 'Nope, wat is er dan?''Nou, dam hebben we een Caraïbian barbecue bij Arthuro, ga je mee?' Nou, een gezellige barbecue sla ik natuurlijk niet af. 'Wie komen er allemaal dan, ken ik überhaubt wel iemand?' vroeg ik, 'nou Michael en Marie-Claire komen ook, dus dat wordt een lekkere zooi bij elkaar!' Laat ik eerst even vertellen hoe m_van_veldhoven en MCtje1982 in ons leven zijn gekomen, dat is op zich al een verhaal. Als gezellige twitterfreaks slijten wij menig uur achter de welbekende knoppen om met onbekende te multitasken. Je moet wel bij blijven anders mis je een tweet zodat je binnen notime niet meer weet waar het over gaat. Meestal gaat het nergens over en is het een gezellige janboel die ons veel vermaak bieden. Michael en Marie-Claire zijn een setje en soms klikt het gewoon zo leuk en dan krijg je ineens een uitnodiging. Toen we gisteren aanbelde was het alsof we elkaar al jaren kende, net zo gezellig als op twitter. De tuin was omgebouwd tot een Caraïbisch gebied onder de parasols, al hoorde we de regen boven de parasols die met enige fantasie de bruisende zee moest voorstellen. Achterin de tuin stond de cocktailbar, inclusief rietjes, shaker en alcohol. Aangezien ik op ananassap net zo gezellig ben liet ik de alcohol voor wat het was. Ja mensen, als BOB weet ik mijn verantwoordelijkheden, dus ik nam een ananassap met een tropisch rietje en een ijsblokje. Na een heerlijke amuse kwamen er andere gasten, tot we een waarschuwing kregen om alles van waarde te verstoppen, ons geld te tellen en je ringen en horloge goed in de gaten te houden. Wat is dit nu weer, das leuk dan, nodigen ze zakkenrollers uit? Waar zijn we in verzeild geraakt, wat is dit voor kermis! Gelukkig viel het mee, Ray bleek een fantastische goochelaar te zijn, de master van de kaart truukjes. Zelfs met ballonnen weet hij wel raad en hij kletste de boel op een leuke manier aan elkaar. Dat heeft hij vast vaker gedaan dacht ik nog, ik ging naar huis met een schattig lief roze beertje voor mijn dochter. Nou wist ik dat er een zangeres zou komen zingen, er niet stil gestaan dat Sandy Dane haar zeven en veertigste huiskamer concert zou komen geven, echt leuk om haar weer te zien! Volgens mij was het zo'n vijf jaar geleden dat ik haar voor het laatst heb gezien. Sandy is bezig om honderd huiskamer concerten te geven in honderd dagen, ik wed dat het haar gaat lukken! Meis, we hebben ervan genoten, echt onwijs leuk en zeker een aanrader om haar uit te nodigen!

Al met al hebben we vreselijk gelachen, heerlijk gegeten, enorm genoten en zeker voor herhaling vatbaar. Het mooie was dat Arthuro die dag opa is geworden van een prachtige kleinzoon Jaimy. De kersverse papa kwam later op de avond gezellig een cocktailtje mee drinken onder het genot van een saté en heerlijke salade. Ondanks de hooikoorts heb ik samen met mijn ventje genoten van de hele avond. We kunnen wel zeggen dat we er een stel hele fijne mensen bij hebben leren kennen! Toen vanmorgen de wekker ging realiseerde ik me dat het een zeer lange dag zou worden, ik was even vergeten dat ik tot acht uur vanavond moest werken.

Tot de volgende wonder

dinsdag 9 augustus 2011

Waar zijn die koekies gebleven?

Misschien is dit voor menig moeder met kids een herkenbaar gegeven; als je visite krijgt zijn de koekjes spoorloos uit je kast verdwenen. Tijdens het boodschappen doen moeten er vooral geen koekjes vergeten worden want je krijgt visite. Uit de schappen haal je een pak waarvan het water je in de mond loopt, mikt het in de kar en bedenkt dat je voor de kinderen ook een pak mee moet nemen anders grijp ik mis. Bij thuiskomst sta je met twee pakken koekjes in je hand en denkt slim te zijn. Eén pak gaat gewoon in de kast en het andere pak gaat ergens naartoe waar de kinderen het niet kunnen vinden. Ik ken ze alsof ik ze zelf gemaakt heb, ze vreten als koekiemonsters! Ik hoor jullie lezers al denken, ze zitten middenin de groei dus logisch dat ze wat extra's nodig hebben. Ja vezels, vitamine en mineralen maar geen suikers. De visite is gearriveerd en ik begin aan de koffie en theeronde. Terwijl de zooi staat te pruttelen duik ik mijn geheime voorraadkast in en... waar heb ik dat pak koekies nou gelaten, ik heb ze hier toch neer gelegd? De boeken mik ik opzij, de schalen gaan de kast uit en wat ik zie is alles behalve een pak koekjes. Nou breekt mijn klomp, ik begin toch niet olms te worden? De koffie is klaar, het water voor de thee heeft het kookpunt behaald, net als ik. Sta je mooi voor joker bij je visite, geen koekie bij de koffie. Manlief komt op het gerommel af en vraagt 'lukt het?' 'Lukt het, ik had toch een pak koekies gekocht voor vanavond, gewoon pleite!' Daar komt kind nummer één de keuken in, 'zeg weet jij waar dat pak koekies is gebleven die mama heeft gehaald?' 'Nee, hebben we koekies dan?' 'Nou nu niet meer, ze zijn gewoon weg, pleitos, vervlogen!' Daar komt de andere helft van de tweeling de keuken in,'mam, heb je iets lekkers?' Met een rooie kop van inspanning kom ik met mijn kop uit de kast en zeg; 'we HADDEN iets lekkers, maar dat heeft op onverklaarbare wijze pootjes gekregen, dus nee, we hebben niets lekkers.' Ik schenk de koffie en thee in en daar komt mijn oudste naar beneden. 'Heb jij die koekies gezien, het hele pak is weg.' 'Mam, ik ga sporten, die lovehendels moeten weg, dan denk je toch niet dat ik die koekies van jou heb opgegeten?' Snel gris ik mijn knip uit de tas en zeg tegen zoonlief dat hij als een speer naar de Appie moet fietsen om een pak koekies te halen. Al mokkend gaat hij er als een speer vandoor en nog voor de koffie zo koud is dat je erover kan schaatsen, komt zoonlief met gangmakers binnen, die ik snel op een bordje mik en dit aan de visite kan geven. 'Wil je er wat lekkers bij', vraag ik en wat zegt de visite... 'nee ik ben aan de lijn'. Nou vraag ik je!!!

Tot op de dag van vandaag ligt de dader op het kerkhof, ze geven elkaar de schuld en zijn heel goed in het schoon l*llen van hun eigen straatje. Als ik een pak koek wil bewaren dan moet ik het in een kooi stoppen en op de sleutel gaan zitten. Ik heb zelfs nog overwogen om Sesamstraat te schrijven dat ik hier perfecte standins heb voor Koekiemonster, ze zouden het niet verkeerd doen tussen Pino, Tommy en Ieniemienie.

Tot de volgende wonder

maandag 8 augustus 2011

De zoektocht naar HET boek

Als tiener heb ik nog een blauwe maandag in de bibliotheek gewerkt als vrijwilliger. Je kon me er dagelijks vinden, de geur van boeken, daar werd ik nou vrolijk van. Het gesnuffel tussen de boeken vind ik gewoon leuk, vandaar ook mijn wens om ooit een mooie boekenkast te willen hebben en dat is me dan eindelijk gelukt. Nadat ik alle kinderboeken met een C wel had gelezen, inclusief de hele serie van 'de Kameleon', werd het tijd om mij in de rijen 'volwassen boeken' te gaan kijken. Daar kwam ik tante Jet tegen, een wereldwijf die volgens mij alle boeken wel tien keer gelezen had, de bieb bij ons in het dorp was niet zo groot. 'Hey Jet, ik zoek een boek waarin ik me helemaal kan laten gaan, een boek waarvan ik na het lezen zeg; 'dat zoiets bestaat!' Nou tante Jet had wel een boek voor me, het waren er maar liefst vier! Ze begon te zoeken en ja hoor, deel één stond daar al op mij te wachten. 'Oh wacht, hier heb je deel twee en drie ook', en ze reikte mij de drie boeken aan. Ik begon als een razende de achterkant ervan te lezen en ja, dit is wat ik zocht. Ik nam ze mee naar huis en binnen twee weken had ik de drie boeken uitgelezen. Ik was geraakt, gegrepen en zeer onder de indruk van haar schrijfstijl. Zullen er nog meer boeken van haar zijn? Elke dag erna bleef ik zoeken naar deel vier, nu wil ik weten hoe het afloopt ook! Daar stond hij dan eindelijk, deze heb ik in één weekend uitgelezen. Jaren later kwam ik erachter dat er nog een deel vijf was, aanschaffen!

Na de boeken te hebben gelezen heb ik ze zelf gekocht en als ik ze nu zou willen lezen dan heb ik enorme pech. Juist, ze zijn stuk gelezen, uit ieder boek mis ik wel een paar bladzijde. Gelukkig voor mij kwam ik bij een boekwinkel de omnibus tegen van de, door mij verslonden, Dollanganger sage, die moet ik hebben! Ik ben er nooit aan toe gekomen om deze omnibus te lezen, een kennisje van mij zag het boek en wilde het heel graag lezen, ze ging op vakantie en zocht nog een boek. Het is nu een zeer vage kennis die ik nooit meer zie en dat zou wel eens de rede kunnen zijn dat het boek niet meer in mijn bezit is. Gisteren kwam ik hem tegen op marktplaats en ik reageer gelijk. 'Als het boek nog te koop is zou ik het graag van u over willen nemen'. Vandaag kreeg ik bericht dat het al gereserveerd was, maar als ze hem niet op kwam halen was hij voor mij. Je raad het al, ik kan niet iedere keer mazzel hebben, de dame in kwestie heeft het boek voor mijn neus weggekaapt. Het struinen en zoeken begint weer, het zal me lukken om hem tweedehands in het bezit te krijgen. Ik heb ondertussen aandelen in de boeken van Virginia Andrews, er staan al heel wat series in de nieuwe kast. De enige die er nog niet tussen staat is het boek wat ik zoek; de Dollanganger sage...

Tot de volgende wonder

zondag 7 augustus 2011

Over met de pret

Zo'n drie weken geleden begon mijn vakantie, lekker even helemaal niets doen heerlijk! Genieten van geen wekker, hopend op mooi weer met veel zon uren en veel barbequë. Die voorspelling is helaas niet uitgekomen, ik heb zeggen en schrijven één keer in de zon kunnen liggen. Barbequë hebben we één keer gedaan, een Hollandse stamppot smaakte meer bij deze zomer. Van het weer moesten we het niet hebben dus hebben we onze vakantie nuttig besteed. De kwasten kwamen weer tevoorschijn, potten verf werden gehaald en hopen dat de bak behangerslijm nog goed was om die laatste vier baantjes op de muur te plakken. Nou ik heb nieuws, het is me bijna allemaal gelukt. Vandaag is het sierrekje, waar wij al jaren boeken in hadden staan, geschilderd in de kleur off white. Het begint al erg leuk te worden hier in huis, al moet de grootste klus nog starten. Helaas is de vakantie voorbij en heb ik er ook even geen zin meer in. We doen gewoon even een klusstilte zodat we er over een paar weken weer zin in hebben om het af te maken. In de tussentijd moet dan ook eindelijk de keuken gedaan worden, kortom, nog genoeg te doen. Morgen gaat de wekker weer om zeven uur af, sta ik mijn werkpak te strijken en worden de bammetjes weer gesmeerd voor in de pauze. Wat wel even jammer was dat ik zo'n vier dagen plat lag met mijn rug, is toch zonde, als dit niet was gebeurd had ik de salontafel ook kunnen verven, helaas.

Morgen zie ik mijn collega's weer, ik ben benieuwd naar hun vakantie verhalen. Ze zullen wellicht bruiner zijn dan mijn blanke natte zomertint Nederland maar dat mag de pret niet drukken. We gaan de verhalen van de leerlingen weer aanhoren, ben heel benieuwd hoe zij het hebben gehad tijdens hun vakantie.

Tot de volgende wonder

TADAAAA!

Afgelopen week was ik weer eens aan het snuffelen op marktplaats, tijdens mijn vakantie een geweldige bezigheid. Aangezien we maar weinig zon hebben gehad moet je jezelf toch enigszins bezig weten te houden nietwaar? Vooral het kopje gratis is mijn favoriet, wat de mensen allemaal niet weggooien! Ik stuitte op een boekenkast, wit van kleur en zag er nog heel goed uit, gratis op te halen. Huh, gratis???? Kijk ik verder zie ik dat hij gereserveerd staat, dat is balen want hij is wel mooi en zou ons overschot aan boeken prachtig kunnen huisvesten. In een opwelling druk ik op mail adverteerder en tik een berichtje; 'Mocht de kast niet opgehaald worden dan heb ik interesse.' En zo geschiede, gisteren kreeg ik een mailtje dat degene die hem op zou halen nog steeds niet geweest is en hij wilde er eigenlijk wel vanaf. Komt dat even goed uit, ik wil hem heel graag! Vandaag was het dan zover, rond half zes zijn we naar zijn huis gesjeesd en hebben de kast opgehaald. Er waren wat duveltjes gebroken tijdens het uit elkaar halen, maar die kopen we er wel weer bij, geen punt bij karwei/hornbach/gamma etc. Na het uitladen zie ik dat het bijna zes uur is, als we die duveltjes nog willen scoren moeten we snel zijn! Natuurlijk gesloten en ik rij terug naar huis. Bij de rotonde bedenk ik me dat het ding bij de Ikea vandaan komt, zullen we daar maar even langs rijden dan? Uiteindelijk kwamen we met prullaria thuis maar zonder duveltjes want die kreeg ik met vier dagen over de post. Belachelijk, daar ga ik echt niet op wachten. Mijn klus dyslectische ventje had de oplossing; 'ik breek ze wel doormidden, heb ik er vast wel genoeg. Dus, mocht de kast morgen in een andere vorm staan dan komt het door de te kleine duveltjes. O ja, hij hield ook nog een paar schroeven over, o help!

Uit heel het huis werden boeken geplukt die het aanzien nog waard waren om in de kast te zetten. Alle boeken hebben een aai van de stoflap gekregen en ze staan weer prachtig te blinken in mijn nieuwe kast. Ik wed dat deze kast nog mooier uit komt tegen een lavendelkleurige muur, toch mijn ventje maar eens lief aankijken. Voor nu ben ik heel blij!

Tot de volgende wonder

vrijdag 5 augustus 2011

Nee he, nog een kast?

Van de week was ik aan het surfen op marktplaats, ik kan er geen genoeg van krijgen. De rubriek gratis is zo geweldig, ik hou der zo van, manlief iets minder. Ik kwam een boekenkast tegen, 'kijk Dick, van vindt je van deze kast?' Er wordt een vernietigende blik geworpen en hij zegt; 'Nee he, nog een kast, waar moet je die zooi allemaal kwijt!' Nou wil ik niet lullig doen en zeg dat hij daarin eindelijk zijn boeken kwijt kan, die nu in dozen en tassen gepropt zijn, dus wat is het probleem? Hmz, toch deugd het ergens niet volgens manlief, weer een kast in huis. Hij is precies zoals de afbeelding hiernaast alleen in het wit. Tegen een mooie lavendelkleurige muur staat dit geweldig, maar waar gaan we hem zetten. In theorie kan ik dat zo prachtig snel verwoorden en manlief voorziet al problemen. 'Hoe groot is dat ding dan?' 'Hij is 1.85 bij 1.85 en is 39 cm diep, hij kan achter het eethoek als ik die een stukje naar voren haal. De piano moet ook een stukje schuiven en dan past het precies!' Manlief moet het allemaal nog zien, morgen gaan we hem halen en dan zien we of hij past. We hadden een boekenkast staan, die is tijdens een nachtje buiten omgewaaid en ligt in stukken. Nou had dit kastje zijn beste tijd gehad en manlief maar klagen dat hij geen ruimte heeft om zijn spullen in op te bergen, dat is dus nu verleden tijd. Volgende week staat zijn kast met boeken te pronken in ons stulpje, geweldig toch?

Nu ben ik vaak aan het snuffelen op marktplaats en ik haal er best leuke dingen weg. Wat de één weg doet is vaak nog goed te gebruiken voor een ander. Er kunnen deurtjes voor de openingen die nog te koop zijn bij de Ikea. Het is de bedoeling om de onderste delen dicht te maken zodat deze geen stofnesten gaan worden.  Eindelijk kunnen de boeken uit mijn slaapkamer, zo creëer je dus opbergruimte.

Tot de volgende wonder

donderdag 4 augustus 2011

Sytse de bouwer in spé

Vanmorgen kwam het boekenpakket van onze zoon Sytse binnen. Bij het aanschouwen van de doos weet hij dat het alweer bijna tijd is voor school, zijn favoriete bezigheid... NOT! Toch hoop ik dat hij het komende jaar meer plezier beleefd aan school. Hij gaat naar de derde klas en heeft gekozen voor de richting bouw breed. De doos werd vanmiddag gecontroleerd, zonder dat ik erom moest vragen ging hij vakkundig de lijst met boeken af en concludeerde dat er wat cd-roms niet bij zaten. Papa heeft het samen met hem nogmaals gecontroleerd en alles zat erin, ook de cd's, deze zaten in de desbetreffende boeken. Moeilijk, even verder kijken dan je neus lang is maar het pakket was compleet. Vanmiddag trok hij een laadje in de keuken open en hield spontaan de voorkant van de lade in zijn handen. 'Mam, heb je nou al houtlijm gekocht? De laatjes liggen nu echt uit elkaar.' Dit hadden wij van de week al gehaald en hij ging de laatjes nu maken, omdat hij het zat was dat hij steeds de bodem los trok. Op zich een gemakkelijke klus die zelfs ik kan doen, al vond ik het heel lief dat hij het voor me heeft gedaan. De laatjes zijn weer zoals een lade moet zijn en de zooi uit de laatjes zit er ook weer in. Nu maar hopen dat hij meer klusgenen heeft dan papa en zitten de lades morgen nog precies zoals ze moeten zijn. Nu hij toch bezig was heeft hij gelijk het aanrecht weer zichtbaar gemaakt, alles in de vaatwasser, geveegd en alles weer op zijn plek gezet. Soms kan ik supertrots zijn op mijn kleine ventje. Nou ja, kleine ventjes worden groot, hij begint de baard in de keel te krijgen. Dat resulteert dat zijn stem overslaat en dat klinkt heel grappig.

Op het moment ligt hij op de poef en zegt; 'Ik wil wat maken, een tafel ofzo.' Klinkt goed, 'wat voor tafel wil je dan maken?' 'Nou gewoon, zo'n salontafel met vier poten. Maken we er een lade in, glasplaat erop, je weet wel, die tafel die jij en papa bij de Ikea hebben gezien. Kan je er allemaal gezellige leuke spulletjes in leggen mam. Ik heb alleen wat hout nodig en spijkers, de rest heb ik wel.' Innovatief ventje he? 'Maar heb je er dan een bouwtekening van?' 'He? Ow zo'n tekening, die maak ik dan wel even dat is zo gebeurd.' 'Nou, ga dan maar een mooie tekening maken.' 'Mag je hem daarna inkleuren, wel binnen de lijntjes' zegt papa, 'en dan mag je hem daarna mooi uitprikken!' Heerlijk die humor, maar hij gaat nu toch echt aan de gang. Het papier is al gepakt, de stiften worden zo gehaald, ik krijg dus binnen notime een tekening te zien van een tafel, inclusief de maten, voor, zij en boven aanzicht. Ja papa, je krijgt een waslijst mee voor de materialen, of je die morgen maar even wilt halen bij de Hornbach. Als hij klaar is ga ik hem wel verven, ben benieuwd naar het tafelproject van Sytse de bouwer.

Tot de volgende wonder

woensdag 3 augustus 2011

Me rug op!

Sinds een dag of drie kan ik niet meer liggen, zitten, hangen, lopen van de rugpijn, totaal niet nieuw voor mij en nog steeds enorm pijnlijk. Je begint met een aspirine om de pijn te onderdrukken maar al snel helpen die niet meer. De pijn wordt alleen maar erger dus moet ik eens in mijn apothekerslaatje kijken wat ik daar nog heb liggen. Zoals ik al zei, het is niet de eerste keer en zal ook zeker niet de laatste keer zijn. Vanaf mijn prille jeugd kroop ik al over de vloer omdat lopen geen optie meer was. Het resulteerde, dat ik op negentien jarige leeftijd al acht weken plat op bed lag met een hernia. Je hele carriëre ligt aan diggelen, als kapper moet je toch de hele dag staan. Na fysio krabbel je langzaam weer op en krijg je ook nog eens te horen dat je bekken scheef staan. Fijn dat kan ik er ook nog wel bij hebben, een hernia is nog niet genoeg. Enfin, mijn hele leven loop ik regelmatig bij een fysiotherapeut, mensendieck en andere peut waar ik nog nooit ben gemasseerd. Ik krijg steeds hetzelfde te horen en mag dan onder begeleiding oefeningen doen. Heel gezellig, die ken ik allemaal wel en doe ik trouw als ik maar enigszins pijn ga voelen. Mijn spiercorset is dusdanig sterk dat je er een tegel op kan laten vallen maar die rugspieren blijven een zwak punt. Dan komt er nog eens bij dat er tussen de wervels en bekken minder kraakbeen zit, heel fijn allemaal. Je kan dus wel zeggen dat ik een aardige lade heb met dyclofenac en diazepam, die ben ik maar weer gaan slikken. Zodra ik deze cocktail ga slikken ben ik ook niet meer zo helder in mijn hoofd, ik loop als een zombie door het huis, niet dat je mijn gestrompel echt lopen kan noemen. Daarbij vergeet ik de namen van alles, ik noem nu alles dinges. Onze jeweetwelkater heet Dinges en loopt nu als honing achter me kont aan, omdat meneer denkt dat hij een blikje krijgt. 'Schat, wil je even de dinges uit de dinges halen, dan kan ik er straks een nieuw ding indoen,' zo gaat het dan zo'n beetje. De tijd dat ik hele zinnen zeg is even voorbij, er is geen touw aan vast te knopen. Ik heb zelfs moeite om deze blog te schrijven omdat ik steeds moet zoeken naar de juiste woorden, heel irritant voor mij en mijn omgeving. Ik spreek momenteel in raadsels, wat ook weer lachwekkende momenten op kan leveren, vooral voor de kids. Arme mamsie wordt de hele dag uitgelachen en belachelijk gemaakt, heb ik weer.

De pijn is nu niet te harde, de rode lamp staat al voor me klaar, naast de pillen en het glaasje water. Dan moet ik nog vaart maken om boven te komen anders kan ik niet meer op mijn benen staan. Eerst maar eens genieten van een kop thee en de rode lamp, duimen dat dit niet lang meer gaat duren. Ik had me mijn vakantie toch anders voor gesteld, zonder pijn kan je toch iets meer doen. Ik moet volgende week weer beginnen, met deze pijn kan het nog leuk worden.

Tot de volgende wonder


dinsdag 2 augustus 2011

Lekker tot aan het puntje

Met zijn tienen in een doos, het begint al gezellig. Daar is het vrij koel, zo niet dan smelten we en wordt het een plakkerige bende. Ineens worden we door elkaar geschud en belanden na ruim een half uur in een ruimte waar het heerlijk koud is, kijk ik kan wolkjes maken met mijn adem. Nog geen twee uur later horen we de ruimte open gaan, wordt de doos waarin wij wonen eruit gerukt. Met grof geweld scheuren ze onze behuizing open en, o help! Ik word eruit genomen! Wat gaan we nou beleven zeg, nemen ze mij zomaar weg bij mijn negen andere vriendjes! Daar gaat mijn hoofddeksel af, gevolgd door mijn jas en ik voel me naakt. Ze likken zelfs mijn pet en jas af, 'hé, dat hoort bij mij!' Het is al te laat, pet en jas worden in de afvalbak gemikt en ineens voel ik iets warms aan mijn kop likken, getverdegetver, wat is dat! Zijn ze nou helemaal, ze eten mijn hoofd op, nee! Owee als ze aan mijn lijf beginnen, dan zal ik ze toch eens... verder kwam het niet. Wat kan je toch genieten van een ijskoude cornetto! Zeker na een warme dag is het een welkome versnapering. Je begint bij de stukken chocola en nootjes, om vervolgens het ijs uit het hoorntje te zuigen. Langzaam wordt het hoorntje opgegeten, met een beetje mazzel is deze aan de binnenkant bekleed met een laagje chocola. Als je bijna bij het puntje bent kom je nog een groot stuk chocola tegen en dat puntje is het lekkerste van een cornetto.

Vandaag lag ons bonagezinnetje heerlijk bij een meer te genieten van de zon. Soms was het gewoon niet om uit te houden dus doken we het meer in. Eindelijk is het dan een dagje zomer geweest, het werd tijd ook! Na ons avondeten hebben we maar een heerlijke cornetto gegeten, was eigenlijk de schuld van een twitfriend, van het lekkerste deel had ze een foto op twitter geplaatst, dus zij heeft ervoor gezorgd dat ik mij heb moeten vergrijpen aan ook zo;n overheerlijk ijsje.

Tot de volgende wonder

Noblesse Oblige - Adel verplicht

Als lid van de Nieuwe Adel valt het soms niet mee om jezelf staande te houden binnen het kader van de Social Media. Enerzijds een beetje proberen je stand op te houden en anderzijds toch vooral contacten onderhouden met anderen en daarbij proberen om niet uit de toon te vallen. Soms zit het geluk in een klein hoekje en kom je bij toeval hele leuke mensen tegen die niet al teveel tegen je opkijken en die vooral gewoon tegen je doen. Vriendschappen als deze, al zijn ze digitaal begonnen, moet je koesteren. Zo kwamen wij onlangs op het idee om twee goede twittervrienden uit te nodigen om te komen eten. Nu kun je dat gewoon met een DM (direct message) doen maar da's natuurlijk al te gemakkelijk. Dan dus maar formeel een vooraankondiging maken en deze verzenden.Tot ons grote genoegen maken Michael en Marie-Claire er bij voorbaat al een feestje van door een blogje aan onze uitnodiging te wijden. Blogje Michael en Marie-Claire Leuk om te lezen dat ons initiatief zo gewaardeerd wordt. Maak je vooral geen zorgen en blijf jezelf. Begrijpelijk dat je er werk van wil maken; je komt nu eenmaal niet dagelijks op audiëntie. Je zal echter snel genoeg merken dat ook wij eigenlijk heel gewoon zijn en net als anderen gewoon moeten werken voor ons dagelijks brood (en beleg). Dat wij ook graag informeel op onze sofa dineren, met tv en laptop binnen handbereik, kunnen we op voorhand verklappen, al zullen we dat in jullie aanwezigheid natuurlijk een tikje anders doen. 

Dirk en Sylvia,  Baron en Barones van Beauluna 

Je ziet, ook wij zijn heel gewoon gebleven en zullen jullie hartelijk ontvangen. Doch als wij een officiële uitnodiging versturen dan kan je alles verwachten. Laat jullie verrassen en wees welkom in ons nederige stulpje. Helaas is ons paleis in zodanige toestand dat deze een flinke verbouwing dient te ondergaan. Het klusteam van eigen paleis en hoftuin is nog druk bezig om een plan van aanpak te maken, dat duurt al enige jaren. We komen er maar niet uit, zij willen luxe en voor ons is dat eigenlijk net iets te burgerlijk, we onderhandelen druk verder. However, daar wij jullie niet willen laten wachten, dat zit niet in ons bloed, hebben wij gezamenlijk besloten jullie op audiëntie te vragen, is dat niet enig? Neem het vooral met een pond zout en een dikke vette knipoog, zo zijn wij dan ook wel weer ;-)

Tot de volgende wonder