Me rug op!

Sinds een dag of drie kan ik niet meer liggen, zitten, hangen, lopen van de rugpijn, totaal niet nieuw voor mij en nog steeds enorm pijnlijk. Je begint met een aspirine om de pijn te onderdrukken maar al snel helpen die niet meer. De pijn wordt alleen maar erger dus moet ik eens in mijn apothekerslaatje kijken wat ik daar nog heb liggen. Zoals ik al zei, het is niet de eerste keer en zal ook zeker niet de laatste keer zijn. Vanaf mijn prille jeugd kroop ik al over de vloer omdat lopen geen optie meer was. Het resulteerde, dat ik op negentien jarige leeftijd al acht weken plat op bed lag met een hernia. Je hele carriëre ligt aan diggelen, als kapper moet je toch de hele dag staan. Na fysio krabbel je langzaam weer op en krijg je ook nog eens te horen dat je bekken scheef staan. Fijn dat kan ik er ook nog wel bij hebben, een hernia is nog niet genoeg. Enfin, mijn hele leven loop ik regelmatig bij een fysiotherapeut, mensendieck en andere peut waar ik nog nooit ben gemasseerd. Ik krijg steeds hetzelfde te horen en mag dan onder begeleiding oefeningen doen. Heel gezellig, die ken ik allemaal wel en doe ik trouw als ik maar enigszins pijn ga voelen. Mijn spiercorset is dusdanig sterk dat je er een tegel op kan laten vallen maar die rugspieren blijven een zwak punt. Dan komt er nog eens bij dat er tussen de wervels en bekken minder kraakbeen zit, heel fijn allemaal. Je kan dus wel zeggen dat ik een aardige lade heb met dyclofenac en diazepam, die ben ik maar weer gaan slikken. Zodra ik deze cocktail ga slikken ben ik ook niet meer zo helder in mijn hoofd, ik loop als een zombie door het huis, niet dat je mijn gestrompel echt lopen kan noemen. Daarbij vergeet ik de namen van alles, ik noem nu alles dinges. Onze jeweetwelkater heet Dinges en loopt nu als honing achter me kont aan, omdat meneer denkt dat hij een blikje krijgt. 'Schat, wil je even de dinges uit de dinges halen, dan kan ik er straks een nieuw ding indoen,' zo gaat het dan zo'n beetje. De tijd dat ik hele zinnen zeg is even voorbij, er is geen touw aan vast te knopen. Ik heb zelfs moeite om deze blog te schrijven omdat ik steeds moet zoeken naar de juiste woorden, heel irritant voor mij en mijn omgeving. Ik spreek momenteel in raadsels, wat ook weer lachwekkende momenten op kan leveren, vooral voor de kids. Arme mamsie wordt de hele dag uitgelachen en belachelijk gemaakt, heb ik weer.

De pijn is nu niet te harde, de rode lamp staat al voor me klaar, naast de pillen en het glaasje water. Dan moet ik nog vaart maken om boven te komen anders kan ik niet meer op mijn benen staan. Eerst maar eens genieten van een kop thee en de rode lamp, duimen dat dit niet lang meer gaat duren. Ik had me mijn vakantie toch anders voor gesteld, zonder pijn kan je toch iets meer doen. Ik moet volgende week weer beginnen, met deze pijn kan het nog leuk worden.

Tot de volgende wonder