Supermama

Als moeder van vier heb je het niet gemakkelijk. Je agenda staat bomvol van de afspraken en niet eens van jezelf. Voor Sytse moet je op je vrije dag naar school, voor Sanne staat elke dinsdag de fysio op het programma, en moet de bezem nodig door het huis heen. Niet te vergeten de was, die stapel wordt ook maar niet kleiner. Waar halen ze het toch vandaan. Zo heb je iets gewassen en voor je het weet ligt het weer in de was. Dan nog de dagelijks terugkerende voedertijden, wat moet ik nu weer op tafel zetten. Soms krijg je als multitaskende mamsie naar je hoofd geslingerd dat we nou alweer bloemkool eten, terwijl dit toch meer dan drie weken geleden is dat bloemkool op het menu stond. Elke dag willen ze allemaal iets anders eten, de één wil shoarma, de ander wil bietjes wat de derde weer niet te kanen vind, Kortom, als mamsie doe je het in de ogen van de kinderen nooit goed. Ik vraag me wel eens af als ik een week weg ben, hoe zou het er dan aan toe gaan. Wie doet de was, wie haalt de boodschappen, wat eten ze en komen ze wel aan de dagelijkse vezels vitaminen en mineralen?  Ik zou wel eens om een hoekje willen kijken hoe het bonagezinnetje zich dan staande weet te houden. Zullen ze de katten niet vergeten eten te geven? Als ik mijn kinderen een beetje ken dan ziet het ontbijt er als volgende uit. Papa ontbijt niet, die drinkt een kop koffie of drie. Sabina probeert zo lang mogelijk te rekken voordat ze naar haar werk gaat en eet pas op haar werk. Sanne zou de enige zijn die iets naar binnen werkt, ik twijfel nog tussen een chocoladekoekjes of een boterham hagelslag. Lunch zal net zo karig zijn, Sabina eet op haar werk, Sytse is voor de zoveelste keer zijn brood vergeten mee te nemen en Sanne heeft een paar boterhammen met hagelslag tussen haar boeken geplet. Papa eet meestal vette blerf en vergeet zijn dosis koffie voor één dag niet te nuttigen. Dan komt het spul thuis, de tas wordt neergekwakt waar ze toevallig lopen, vervolgens nemen ze een duik in de kast om er een zak snoep of chips uit te roven en gaan dan in de ambulancestand op de bank naar die schreeuwzenders liggen kijken. Hij moet wel hard staan anders horen ze door al dat gekraak niet wat ze zeggen. Natuurlijk zijn die programma's nagesynchroniseerd want lezen is te vermoeiend. Papsie komt uit zijn werk en sluit zijn infuus weer aan met koffie. Sabina is als laatste binnen en heeft al geen trek meer want ze heeft genoeg gegeten op haar werk. 'Wat gaan we eten?' wordt er van de bank geroepen terwijl de jongste van het stel al in slaap is gesukkeld. Papa zit met zijn Philips oorbellen op naar "Mooi Wark" te luisteren en hoort niet dat er nu enig gekibbel is ontstaan wat en vooral wie er iets op tafel gaat zetten. Uiteindelijk duikt iedereen afzonderlijk de koeling in en maakt iets voor zichzelf. Dat varieërd van een cup a soep met een stapel boterhammen tot noodles. Als toetje gaan ze aan de koekjes en de cola, behalve papa, die neemt nog maar een "koppie tsjienow"! De volgende ochtend staan ze met zijn alle om de wasmand te graven naar schone kleding, vooral de sokken zijn altijd weg. 'Heeft iemand mijn sokken gezien?' 'Hallo, kan het wat zachter, ik probeer uit te slapen!' 'Ik zoek alleen maar een paar sokken hoor, jeetje.' 'Mag het licht uit, ik word er wakker van.' 'Ja en ik kan niet in het donker naar een paar sokken gaan staan zoeken dus het licht moet wel aan.' Papsie komt ook om de hoek kijken en zegt dat het tijd is om naar school te gaan. Of ze het gaan redden om op tijd aan te komen vraag ik me sterk af. De poezen lopen iedereen voor de voeten want die lusten ondertussen ook wel iets te eten en mauwen er lustig op los. Het is rennen, hollen en vliegen voordat de rust in huis terug is gekeerd. Wederom gaan ze met een bijna lege maag op pad en zo is de circel weer rond. Papsie duikt zijn bed weer in en Sabina, die pakt het boek van mama om er een lekkere luie leesdag van te maken.

Wat ken ik mijn gezinnetje toch goed, nee, als mamsie de boel niet draaiende houd wordt het een janboel in huize Beauluna! Eerlijk gezegd klinkt dit als muziek in de oren, ik word enorm gemist als ik er een week niet ben en dat doet me goed. De titel supermama heb ik toch wel verdient dacht ik zo.

Tot de volgende wonder