Klusserdeklus

Onze meubeltjes hebben tijdens de vakantie een nieuwe laag lak gekregen, je raakt wel eens uitgekeken op wat er in je hut staat nietwaar. Zo geschiede, de eethoek werd off-white, de vitrinekast idem en het oude boekenrekje moest er ook aan geloven. Zo trots als een ouwe aap genoot ik van het resultaat, maar het was nog niet af, ik mis kleur. Na veel wikken en wegen had ik de kleur gevonden, gewaagd maar mooi. Eén muur, de langste in huis, zou een lavendel kleur krijgen. Ik zag het al helemaal voor me, nu moest ik mijn echtgenoot nog overtuigen. Hij was het ermee eens dat er wat meer kleur in huis moest komen, wit is zo wit. Gisteren was het dan zover, de pot verf was gehaald en volgens de verkoper had ik maar vijf liter nodig. De meubels werden van de muur geschoven, het plastic ging op de grond en daar konden we dan beginnen.Nou ja, WE! De jongens, die mij een handje mee zouden helpen, hadden er duidelijk iets minder zin in dan mamsie, de oudste moest ik wakker bellen en de jongste wist niet waar hij moest beginnen. Hij besloot een broodje ei te maken voor ons, wat op zich natuurlijk een goed idee was. Toen mijn oudste lieverd aan kwam zetten is hij gelijk begonnen, ik had al de vervelende plekjes achter de verwarmingsbuizen gedaan. 'Mam, waar is de bak waar ik die verf in moet gooien?' Ik wist dat ik wat vergeten was dus snelde wij snel nog even naar de winkel om zo'n bak te scoren. 'Moeten die gaten ook nog dicht mam?' Je ziet het, organisatorisch had ik dit niet slim aangepakt, dus een tube snel drogende vulling uit het rek gepakt. 'Heb ik nu alles?' Op naar huis en daar kon het feest beginnen. De verf in de bak, roller aan de stok, is de roller te breed of de bak te klein, het is maar hoe je het wilt bekijken. Zoonlief duikt de schuur in en vind daar een smallere roller die ook prima aan de stok past. Probleem opgelost en we konden aan de gang. Sytse is de kleinste, die deed de onderkant, Bas het grote middenstuk en mamsie de Kilo Utrecht Tango plekken tussen de balken. Sytse stond op blote voeten op het plastic en binnen afzienbare tijd had hij lavendelblauwe voeten. 'Mam, dit werkt niet, dat plastic blijft aan mijn voeten plakken, ik trek wel sokken aan.' 'Sokken aan? Kan je niet beter je schoenen aantrekken?' 'Ja dag, dan zijn mijn mooie Adidasjes naar de maan, ik trek wel sokken aan, dan plakt het niet meer.' Bas ging ook verder op zijn sokken en zo stond de helft van het bona gezinnetje te prutsen. 'Gatver Bas, je spettert me helemaal onder, kan je niet een stukje verder gaan knoeien? Als je zo doorgaan ben ik een smurf!'Bas moest lachen en zei; mag ik dan grote smurf zijn?' 'Ow, ben ik dan smurfin?' vroeg ik mijn jongens. Azraël lag op de stoel alles in de gaten te houden en nu maar hopen dan Cargamel bij thuiskomst de kleur prima vond. Ze gingen als smurfen tekeer, er was wat onenigheid over de muziekkeuze van mamsie maar dat mocht de pret niet drukken. Halverwege keek ik eens in de emmer en zei; 'Jongens, dit gaan we niet redden tot het einde van de lange muur, we waren net op de helft. 'Nou, laten we dan nog maar een emmertje bij gaan halen, het moet vandaag wel af. Heeft die verkoper toch een kleine rekenfout gemaakt, ik had maar vijf liter nodig.

Aan het einde van de dag, toen we nog maar een klein stukje moesten, kwam manlief thuis. Hij bekeek de muur en vond het mooi. 'Ik herinner me nog een zakje rode poeder, wat heb je daarmee gedaan, opgesnoven? Dat zou toch ooit eens tegen de muur komen?' De poeder lag ergens in de kast, met het bijbehorende goedje om het te mengen. Nee, lavendelblauw was toch meer mijn kleur. 'je kan het poeder gebruiken voor je museum, komt het toch nog van pas.'

Tot de volgende wonder