Klus dyslectie

Wat doe je als je echtgenoot een hekel heeft aan klusjes, je zelf wel van klussen houd en dat het liefst met je partner wilt doen? Met dit probleem loop ik al vanaf ik hem ken. In ons vorige huis probeerde hij een lamp op te hangen in de hal, het lampje hing maar de gemeentestop was opgeblazen. Een keukenkastje wat eruit lag, hubby zet hem er weer in en het land na drie dagen bovenop mijn voet. Natuurlijk ben ik heel blij met mijn klus dyslectische ventje, het is gewoon niet zijn ding. Als ik al roep dat we nodig de muren en het plafond moeten schilderen roept hij tot over drie dagen! Zijn gezicht staat op moeilijk kijken en het liefst roept hij de hulp in van een klusjesman. Ja heel leuk, maar dat kost centen en die hebben we hard nodig om de zooi te kunnen bekostigen. Het gevolg is dat mamsie overal aan begint en we eindigen met een Lau en Tiny imitatie. Kortom, ik moet het hem gewoon niet vragen, maar wie helpt mij dan? Eigenlijk moet ik nog even geduld hebben want onze jongste zoon heeft de gene van zijn moeder geërfd en die vindt klussen wel leuk! Hij gaat volgend schooljaar naar de bovenbouw en heeft voor de richting bouw breed gekozen. Het liefst bouwt hij leuke dingen van hout, nou dat komt goed scheet, mamsie gaat nu alvast een lijst met meubels voor je maken, kan je die aan je leraar geven. Sanne heeft de gene van papa, die zegt bij voorbaat al dat ze iets niet kan en probeert het niet eens. Sytse staat met mamsie te koken, terwijl zijn tweelingzus niet eens weet hoe de magnetron werkt! Zij laat met gemak nog een ei ontploffen in de pan.

Gelukkig heeft mijn lieverd andere kwaliteiten die een klusjesman weer niet heeft. Zo is hij een Nederlands talenwonder, behulpzaam, een photoshopper in hart en nieren en houd hij onvoorwaardelijk van mij en zijn kids. Hij lijkt op zijn moeder, die ging ook het liefst op vakantie als er in huis wat gedaan moest worden. Ach, als dat het enige is dan heb ik helemaal niet te klagen, samen maken we ons huisje tot een paleisje. Het wordt ons paleisje en wij zijn er heel blij mee. Klus dyslecticus of niet, ik word nog steeds op de vingers getikt als er in mijn blog een ieniemienie schrijffoutje staat; 'FOEI Syl, dat je dat niet eens weet!' krijg ik dan te horen. Tja, we vullen elkaar perfect aan, geweldig toch?

Tot de volgende wonder

Ingewikkelde zaak

Bij het zien van het plaatje moest ik ineens denken aan een verhaal, waar ik als bakvis van dertien nog niet veel van snapte. In de huiskamer zaten oma, mijn tante en mijn moeder aan de koffie. Het gesprek kwam op onze buren, een ouder echtpaar en de opa en oma van een meisje wat ik kende. Het ging over kinderen krijgen en mijn oren stonden direct op steeltjes om maar niets te hoeven missen van het verhaal.; Het heeft wel vijf jaar geduurd voordat ze kinderen kregen, dat meneer pastoor dacht dat ze onvruchtbaar was' zei mijn tante. 'Hadden ze zich maar nooit voortgeplant, wat een draak van een dochter hebben ze op de wereld gezet' was het antwoord van mijn moeder. Maar oma wist precies wat er gaande was, ze waren al jaren aan het oefenen en zijn toen maar eens naar een dokter gegaan. Na een afspraak te hebben gemaakt bij de arts moest het stel voor onderzoeken naar de specialist. Beiden hebben een vruchtbaarheidstest gedaan en daar mankeerde niets aan, ze waren zo vruchtbaar als maar kon. Nadat ze de uitslag hadden aangehoord snapte het jonge stel er geen bal meer van, wat moesten ze nu nog doen om zwanger te raken. 'Mag ik zo vrij zijn te vragen hoe u HET doet?' vroeg de arts. Kennelijk ging er iets heel erg mis, ze zouden toch wel sexuele voorlichting hebben genoten? 'Nou, we doen het zoals ieder normaal mens, via de navel.' Mijn moeder begon te lachen en mijn tante verslikte zich in de koffie, over oma maar te zwijgen. Die begon met een rooie boei van schaamte te grinniken, het was niet gepast om hier nou krom van het lachen te liggen. Ik snapte er niets van, via de navel kinderen krijgen? Hoe werkte dat dan, plante je daar dan een zaadje en hoe kwam je dan aan die zaadjes?

Uiteindelijk is het nog goed gekomen met de buren, ze hebben twee kinderen gekregen. Het moet toch wel heel genant zijn om van een specialist sexuele voorlichting te krijgen. Het heeft niet lang geduurd voordat nummer één zich aanmelden, een heks van een dochter. Dat moet vast een foutje zijn geweest, vader had wel een heel vreemd zaadje achter gelaten bij moeder. Ach, alle begin is moeilijk, bij de tweede hadden ze iets meer hun best gedaan.

Tot de volgende wonder

Doe de hoelahoep

Als we dan toch even terug in de tijd gaan moet ik jullie dit hilarische verhaal vertellen. In mijn tienerjaren stonden wij op een camping in Venendaal; de 'Batterijen' genaamd. Wij stonden op het trekkersveldje en vonden het zo leuk dat we het jaar daarop een caravan hadden gekocht langs het spoor. Elk half uur kwam er een trein langs, maar na een week hoorde je die al niet meer. Wij stonden op een veldje waar aan de overkant Marinka met haar ouders stond. Marinka was een schattig klein propje en kon het heel goed vinden met mijn jongste twee zusjes. Ze stonden op en waren de hele dag zoet met kinderzaken. In die tijd was het hoelahoepen erg in trek, we hadden de hoeps dan ook meegenomen van huis. Ook Marinka had een hoelahoep, je moest dat spul zien gaan, geweldig. Daar kreeg in ineens een brainwave, dit trio moest meedoen met de camping afsluiter! Al snel begonnen we te oefenen om een choreografie in elkaar te zetten, natuurlijk kreeg het trio hulp van grote zus. Elke dag werd er druk geoefend tot de sip kijkende meiden niet meer konden. Marinka kreeg al snel last van spierpijn en mijn jongste zusje was er ook wel even klaar mee. Het kon mij niet boeien, elke dag minimaal twee uur oefenen, of ze moesten een flater willen slaan. Al zuchtend en steunend gingen de meiden weer aan de hoepel, 'wel blijven lachen he dames, zo ziet het er niet uit' zei ik tijdens het oefenen. In mijn hoofd was ik al druk bezig voor de outfit, die moest wel kloppen met de rest. Van crépe papier had ik een topje en een rokje gemaakt, blauw met rood ik vergeet het nooit meer.

De avond van de voorstelling is begonnen. Het 'Visnet' is omgebouwd als theater en iedere camping ganger zat in zijn eigen meegebrachte stoel voor het podium. Er werd wat af 'gekaraokt', de één nog valser dan de ander maar dat mocht de pret niet drukken. Het wachten was op de drie meiden die op een lekker hoelanummer gingen laten zien wat zij allemaal met de hoepel konden. De zenuwen gierde door mijn lichaam, als er maar niets fout ging, dat zou ik zo sneu vinden. Daar kwamen ze het podium op, gingen staan zoals we geoefend hadden. Het nummer werd gestart en daar gingen de hoepels om de middel. Op zich ging het redelijk gelijk, het publiek klapte vrolijk mee. Tot het moment dat bij Marinka het rokje begon te zakken, hilarisch! Met een strak koppie ging ze gewoon door met hoepelen, zo knap. Aangezien mijn twee zusjes haar niet alleen in haar bikinislip wilde laten staan schudde zij ook hun rokje af zodat het leek of het bij de act hoorde. Ik keek om me heen en de hele camping lach krom van het lachen. Weken later hadden ze het nog over hun act, wat als serieus begon eindigde als een super act die bij velen bij is gebleven als een hilarische hoeladans.

Tot de volgende wonder

*EDIT* Thx to my sistah, zij had er nog beeldmateriaal van

Joepie de poepie!

'Bah ome Willem, dat is vies, een broodje poep!' Ik hoor het één van de geitenbreiers nog zeggen. Het geweldige lied van ome Willem, wie is er niet groot mee geworden. Elke woensdagmiddag zaten we voor de buis te kijken naar de film van ome Willem, samen met Teun, Toon en August. Vanmorgen kwam ik tijdens het zappen ome Willem tegen, spontaan kwam het stoute kind in me naar boven. Het mooiste was toch wel als ome Willem achter zijn drumstel zong of wij een broodje poep luste, geweldig! In die tijd waren de poep en pies verhalen al zeer lachwekkend, niet te vergeten als er weer zo'n kleuter moest plassen. Zij werden dan meegestuurd met een plasgeitenbreier. Ik heb nooit begrepen wie dat dan waren, nooit zag je ze in beeld. De voorstelling die ik er van had waren een paar kerels met een po op hun hoofd, zo moest een plasgeitenbreier er in mijn beleving uit hebben gezien. Van het prille begin tot de laatste letter van de aftiteling genoot ik van de film van ome Willem, hier ging ik echt voor zitten. Volgens mij was dit het eerste interactieve programma, mijn broer en twee zusjes zaten iedere week mee te zingen en te schreeuwen bij Jan Klaassen, het liefst kropen we in de tv. Nee, ik heb erg leuke herinneringen aan de film van ome Willem. Mijn favoriet was toch wel de onnozele August, Toon kon ik soms niet uitstaan, de betweter! Hij wist alles beter en was wel de grote treiterkop. Mijn broer vond ik net een Toon, pestkoppen waren het!

Toen ik ome Willem een beetje ontgroeid was kregen we Theo en Thea, wat een verschrikkelijk programma vond ik dat zeg. Ik was toen net begonnen als kapper en in de salon sprak men er schande van. 'Ik snap niet dat je je kind daar naar laat kijken' kreeg ik al snel te horen van de klanten. Het taalgebruik was uit den boze, ouders die hun kinderen hier naar lieten kijken moesten acuut in de heropvoeding. In die tijd had ik klanten met kinderen die geen mama of papa tegen hun ouders zeiden, nee ze noemde hun ouders bij de voornaam, nou vraag ik je! 'Nee in een vrije opvoeding moet dat kunnen.' Sorry hoor, zelfs ik vond dat toendertijd een rare gewaarwording, je noemt je ouders toch gewoon pap of mam? Het klonk ook heel raar om zo'n nieuwerwetse kleuter hun ouders bij de voornaam te horen noemen, alsof het schoolvriendjes waren. Hebben zij dan nooit iets van respect mee gekregen? De ouders werden ook nooit aangesproken met U, altijd dat 'jijen' en 'jouwen', verschrikkelijk gewoon! Ik hoefde dat echt niet te proberen om mijn moeder bij haar voornaam te noemen, als kleuter wist ik niet eens hoe mijn moeder heette! In mijn ogen was haar naam mama en dat van mijn vader papa. Zou dat de uitwerking zijn van het wekelijks kijken naar de film van ome Willem? Zelfs mijn ouders konden lachen om het broodje poep.

Tot de volgende wonder

Knikkerkampioen

Zo'n drie jaar geleden deed Sytse mee met de voorrondes, gehouden in het mooie Rijswijk, van de Nationale Knikkerkampioenschappen. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, Sytse belde mamsie om het grote nieuws te vertellen. 'Mam! Ik ben de knikker Koning van Rijswijk!' De knikker wattes??? Hij had, zonder dat wij ouders ervan wisten, meegedaan. Hiervoor moest hij zich via internet hebben opgegeven, via Jetix was er een oproep op tv geweest en ik wist van niets. Echt iets voor mijn zoon om zo innovatief te zijn, alleen hij zou dat doen. 'Wat heb je nu gewonnen dan?' vroeg ik hem. 'Mam ik heb een beker gewonnen, een T-shirt, een rubicscube en ik mag meedoen met de finale in Walibi, gaaf he?' Helemaal super, hij zou met papa en Joanne gaan daar ik moest werken en geen vrij kon krijgen. Hij had de dag van zijn leven en is op de zestiende plek beland. Zijn laatste wedstrijd ging niet helemaal super, zijn tegenstander speelde vals en dit was niet gezien door de organisatie. Hoe jammer het ook was, hij feliciteerde zijn laatste tegenstander en gaf de organisatie nog een hand en bedankte hen voor het meespelen. Hoe koelbloedig is mijn zoon, jammer genoeg niet gewonnen maar wel blij omdat hij nu eindelijk in de achtbaan kon.

Dit deed mij denken aan mijn eigen knikker tijd, dit lijkt alweer een eeuw geleden. Thuis hadden wij een grote ronde waspoederton waar al onze knikkers in zaten. Thuis speelde wij niet voor het 'eggie' en alles verdween in de grote ronde waston. Op een dag nam ik een megagrote lodder mee naar school. Hij had de meest prachtige kleurencombinatie en ik was er verliefd op. In de pauze zag een jongen uit mijn klas de lodder en zei; 'Zullen we een potje doen, ik al mijn knikkers tegen jou lodder?' Dat zou dan moeten gebeuren na school want de pauze was al om. De hele les heb ik zitten twijfelen of ik wel moest spelen om mijn lodder. Uiteindelijk heb ik besloten om het toch te doen en om kwart voor vier stond de hele klas om ons heen. Ik gooide mijn lodder en kwam bijna in de pot. De knikkers werden gegooid, het leken er wel honderd! Helaas had ik niet gewonnen en mijn klasgenote mocht beginnen. Er kwamen steeds meer kinderen omheen staan en toen er nog maar drie knikkers lagen was ik aan de beurt. Het is nu of nooit, dit moet een makkie zijn. Ik mikte, schoof de vinger tegen de gekleurde knikker en... ik miste! Hoe kan dat nou, die had er gewoon in moeten zitten. Mijn klasgenote zat al handenwrijvend te lachen en dacht dit wel even te winnen, ook hij miste de pot en het was weer mijn beurt. Nog nooit was er zoveel spektakel en spanning op het schoolplein, de hele game heeft zo;n drie kwartier geduurd en wie had er gewonnen? Natuurlijk, ik had gewonnen en kwam met een hele zooi nieuwe gekleurde knikkers thuis. Ik was zelfs thuis de held want de grote ronde waspoederton was nu tot aan de nok gevuld. Ach, het knikkeren zit ons in het bloed.

Tot de volgende wonder

Gek op uitverkoop

Het zat er al even aan te komen, zoonlief had geen broek meer aan zijn kont en alle shirts waren te klein, tijd om te shoppen! Zo besloot het halve bonagezinnetje de Primarkt onveilig te gaan maken. Papa had nog een overhemd nodig, van Sabina kreeg ik een waslijst aan dingen mee om naar te kijken en ik moest dat allemaal maar onthouden. De hele kermis stapt de auto in en daar gingen we dan, op naar Rotterdam. We zetten de auto neer op een plek waar ze nog aan niet betaald parkeren doen, nog geen twee tellen lopen van de winkel waar ik mijn slag wil slaan. Stappen we de auto uit begint het te regenen, dat kan er ook nog wel bij. Gelukkig hadden we op school de wetlook al geïntroduceerd dus liep ik er hip bij met mijn kroost. In de verte zien we de Primarkt al en het is volgens mij druk. Hier had ik al rekening mee gehouden, aangekomen bij de winkel snap ik waarom het druk is. Veel ging weg voor de helft van de prijs en die was al klein. 'Pak even zo'n tas, kunnen we daar alles in doen' vraag ik aan mijn zoon, die er vervolgens één pakt en het shoppen kan beginnen! Het is werkelijk waar een chaos in de winkel, overal graaiende mensen die waarschijnlijk ook op koopjesjacht waren. We besluiten naar boven te gaan om daar voor Sytse vooral broeken te scoren. Het rek met koopjes is al snel gevonden en ik begin te kijken naar zijn maat. 'Hier, deze is maar negen euro, koopie Sytse, vindt je het wat?' Met een goedkeurend knikje moet ik het doen en ga verder naar het volgende rek. Daar zie ik nog meer broeken en die zijn ook al zo goedkoop.

Dat is mazzel hebben zeg, zoonlief kijkt om zich heen en zegt; 'het is wel erg druk ma, kunnen we niet wat opschieten, ik ben er al klaar mee.' Tja, die knullen zijn ook niet gebouwd op sale. We belanden bij een stelling vesten en truien, daar wordt ook van alles in die tas gepropt. Nu nog wat T-shirts voor onder zijn vest en in de vaart pik ik nog snel even een overhemd voor papsie en Sytse mee, die maar drie euro zijn. 'Mam, gaan we ook nog kijken voor mij, straks is je pinpas leeg en heb ik geen broek. Ik moet er echt een paar hebben want....' Ik luister al niet meer en snel met het spul naar beneden om spijkerbroeken te vinden. Die stelling hebben ze vast verhuisd, ik kan hem niet vinden. Al worstelend strompelen we tussen de rekken zooi, de helft lag op de grond en iedereen zag ik graaien naar het ene shirtje wat echt heel goedkoop was. Hier wil ik niet tussen zitten, ik krijg bijna claustrofobische neigingen en zie nog net op tijd de stelling met de broeken. Ook die waren al bijna leeg geplunderd, de hele kleine maatjes lagen er gelukkig nog volop. Voor Sanne ook nog twee leuke skinny jeans gepakt en op naar de kassa. Ik weet niet of je er wel eens geweest bent, even snel in en uit kan je vergeten. Rijen dik voor de kassa, tot zoonlief zei; 'zullen we boven afrekenen, daar is de rij niet zo lang als hier.' De hele kermis ging met goed gevulde tas de roltrap weer op om zich een baan te wrikken tussen de mensenmassa richting de kassa. Inderdaad, hier staan maar tien mensen minder als beneden dus sluiten we achteraan in de rij. In zo'n rij hangen vele dingen die je nog snel even in je tas propt, bh's voor Sanne, bijna een theedoekenset die ik eigenlijk niet nodig heb. Het laatste hang ik op tijd terug want waarom moet je theedoeken hebben als je een vaatwasser in de keuken heb staan. Na redelijk tempo kwamen we bij de kassa, al ons spul werd in twee megatassen gedaan en de tweeling stond te gokken wat mamsie moest betalen. Sytse had gewonnen en we probeerde een weg naar de uitgang te vinden. Bloedheet had ik het, het zweet stond me in de bilnaad. Had ik nu maar een pluk gras zodat ik het een beetje droog kon houden in de broek.

Tot de volgende wonder

Toen was het al duidelijk

Op mijn zesde verjaardag kreeg ik van mijn peettante Annie een pop cadeau. Ik was een poppenmeisje en kon er niet genoeg van krijgen, dus kreeg ik een pop met echt haar. Dat hadden ze nooit moeten zeggen tegen mij, dat is vragen om ellende. Bij de pop zaten wat verschillende setjes kleding en een borstel die met gemak door het haar ging. Het was mijn mooiste cadeau die dag en de visite kon me gestolen worden. Driftig borstelde ik het haar van de pop, die ik Annie had gedoopt. Alle setjes kleding werden gepast en al snel had ik een eigentijdse combinatie gemaakt; een bloes met kantjes en een bikinislipje met kantjes. Dit was het zomertenu, ik ben midden in de winter jarig en verlangde nu al naar het strand. In de huiskamer zaten ooms en tantes met elkaar te kletsen onder het genot van een kop koffie en een stukje taart. Niets vermoedend zat ik in de keuken en kreeg opeens een brainwave; echt haar, dus dat groeit! Eerlijk gezegd kon ik niet zoveel met dat lange haar, het viel steeds in haar gezicht. Het elastiekje wat in het haar zat was al gebroken dus ik kon het niet meer vast zetten. Er zat niets anders op dan Annie een girly pony te gaan geven, zo kon ze tenminste wat zien. In de keukenla lag een schaar, die heb ik met enige stilte weten te grijpen en hup... daar ging de schaar in Annie der haar en ik creëerde een prachtige pony die naar mijn mening geweldig stond. Ik begon weer te borstelen en zag dat de ene kant iets te ver was weggeknipt, de andere kant ook nog een beetje bijpunten dan maar. In de tijd was ik grenzeloos en wist niet te stoppen, wat uiteindelijk resulteerde in een ultra kort koppie bij Annie. Het was ietsjes te kort geknipt maar wel gelijk, het zat er dus toen al in, dit is mijn roeping, ik word kapper! Het haar had ik met de stoffer en blik vakkundig weggeveegd en vol trots kwam ik de overvolle huiskamer in om iedereen te laten zien dat Annie een mooie nieuwe coupe had. Bij binnenkomst zie ik tante Annie op de bank zitten, zij ziet mijn creatie eerder dan ik vol trots kan melden dat Annie een nieuwe coupe heeft en zie nog net dat ze zich verslikt in het hapje taart wat net naar binnen werd geschoven. Tante Annie begint te hoesten en krijgt een hoofd zo rood dat ik ervan schrik. 'Wat heb je nu gedaan! Die pop koste een godsvermogen, je hebt al het haar eraf geknipt!' hoor ik tante Annie zeggen. Beteuterd kijk ik van de pop naar tante Annie en zeg de legendarische woorden; 'Maar het is echt haar, dat groeit vanzelf weer aan toch?' De hele huiskamer kwam niet meer bij, tante Annie vond het maar matig en ik, ik moest huilen.

Jarenlang heb ik de buurkinderen wijs gemaakt at ik een pop had met echt haar wat groeit. Niemand die me ooit heeft geloofd, alleen ik was er stellig van overtuigd dat het echt aan groeide, het was in vijf jaar al één centimeter gegroeid. Tante Annie heeft het me volgens mij nooit vergeven en toch bleef Annie mijn lievelingspop, ook met het rattenkoppie. Zou dat het zijn, ik knip nog steeds graag stoere korte koppies, al groeit het bij mijn huidige modellen wel aan.

Tot de volgende wonder

Stormplu

'Mam, waar is de plu, ik kan hem niet vinden en het zeikregent!' 'En jij verwacht dat ik weet waar je die plu gelaten hebt, ik weet het niet schat.' Nadat ik bijna de mascara roller in mijn ogen gestoken heb zoek ik met één werkend oog naar een plu. 'Het heeft volgens mij geen enkele zin om dat ding hoog te houden, voordat je de deur dicht hebt gegooid vliegt dat ding de lucht al in,' waarschuw ik mijn oudste dochter. 'Mam, ik wil gewoon een plu, wedden dat ik hem wel omhoog hou?' Eigenwijs als ze groot is vind ze er één en steekt hem binnen op. 'En bedankt, dat brengt ongeluk, straks regent het weken achter elkaar, owee als dat in mijn vakantie is.' Ik had het kunnen weten, nog voor ze de poort uit is slaat de plu dubbel en zie ik haar trekken en duwen om hem maar niet te verliezen. Die avond kwam ze weer binnen en je raad het al, zonder paraplu. Had ze nou een stormplu dan was ze waarschijnlijk droog over gekomen en met plu thuis gekomen. Als je denkt goedkoop uit te zijn met een plu van de Blokker dan heb je het mis. Ik verslijt er in een jaar wel vijftien en ze belanden allemaal in de prullenbak. Waarom koop ik geen goeie, ééntje die de storm, die meestal met de regen gepaard gaat, wel overleefd. Misschien moet ik er maar eens een stormplu aanschaffen. Mochten mijn lezers dezelfde gedachten hebben, en zo'n stormplu willen aanschaffen, vermeld dan bij je bestelling mijn naam erbij *Silly*, voor jullie een free tip!

We kunnen wel blijven zeuren dat het een natte en koude zomer is maar daar wordt het niet warmer van. We zullen het ermee moeten doen, al beginnen de kids zich al aardig te vervelen. Vanaf morgen is dat verleden tijd, ik heb hun kamers eens bekeken. Voor de atleten onder ons, jullie kunnen je hart ophalen en hun kamer gebruiken als polsstok oefenruimte. Zij hoeven zich morgen niet te vervelen, de vuilniszakken liggen al op de rol klaar. Het is over met het geluier en we gaan de handen eens gebruiken waar we ze voor gekregen hebben, juist we gaan ruimen!

Tot de volgende wonder

Snertweer

'T is weer voorbij die mooie zomer, die zomer die verdween voordat hij begon. Wat hebben we gedaan dat wij geen zonnige weken mogen hebben, het heeft meer weg van een goeie herfst! Vanmorgen werd ik wakker en keek naar buiten toen ik de gordijnen open schoof, getver, weer een regenachtige dag in juli. Nu we vakantie hebben is het zuur om niet te kunnen genieten van een lekker zonnetje die wij zo broodnodig hebben. Als mijn vakantie straks voorbij is ben ik net zo wit, zo niet bleker dan voor mijn vakantie. Mijn witte zomerkleren blijven in de kast hangen omdat het totaal niet bij mijn bleke huidje past. Op die manier is ton sur ton wel heel visueel. Van de week hoorde ik een enthousiasteling zeggen dat er een hittegolf op komst is, dan mag die hittegolf wel opschieten willen mijn winterkleren al voor de winter verwassen zijn! Normaal gesproken zitten we heerlijk in de tuin te barbecueën, nu heb ik zin in stamppot boerenkool met spekjes en worst, niet te vergeten de snert waar ik zo langzaamaan trek in begin te krijgen. In de winkels is het al vroeg begonnen met de uitverkoop, geen hond die een korte broek gaat kopen, er is een run op lange spijkerbroeken en dito truien. Om toch een beetje het gevoel van tropische temperaturen te evenaren moet je die trui wel aantrekken. We hebben een paar redelijke dagen gehad, niet echt zwemweer maar droog genoeg om mijn meubeltjes te verven. Op dit moment heb ik nergens zin in, ik bivakkeer op de bank, vergezeld met mijn lappie en de tv aan. De gezinsspelletjes zijn uit de kast gehaald om toch nog enige vorm van gezelligheid te creëren. Nee, de zomer van 2011 is met recht in het water gevallen, echt sneu voor iedereen die in Nederland blijft.

Ik herinner me nog een zomer uit de zeventiger jaren, toen hadden we onafgebroken de warmste zomer uit mijn geheugen. De scholen begonnen om acht uur en we waren om half twee vrij zodat we daarna massaal naar het zwembad konden gaan. Dit was het enige jaar dat we zomerrooster hadden op school, zo heet was het. De nachten waren toen nog warmer dan onze goede dagen nu, hier wordt je toch niet vrolijk van. Ik heb nog twee weken vrij en laten we hopen dat het na vandaag toch een beetje de goede kant uit gaat. Het zou wel heel triest zijn als ik niet één keer met mijn bonagezinnetje naar Reeuwwijk kan om te varen, poedelen en af te koelen. Als er een weergod bestaat, geef ons heden ons dagelijks zonnetje, wat wij zo nodig hebben.

Tot de volgende wonder

Dochterlief komt logeren

'Mama mag ik bij jou logeren?' vroeg mijn toen twee jarige dochter. 'Tuurlijk mag je lekker bij mama slapen, gezellig!' En zo geschiede, Sabina kwam de nacht in mijn bed logeren voor de komende nacht. Ze kwam niet alleen, beer en pop moesten ook mee. Het grote verhalenboek werd als eerste op het bed gepletterd want logeren zonder voorleessessie is geen echt logeerpartijtje. Nadat we lekker in bad waren geweest trokken we onze nachtkleding aan en schoven tussen de frisse koude lakens, het logeerpartijtje kon beginnen. Sabina keek me met van die pretoogjes aan en zei; 'Mam, gezellig he?' 'Ja schat, dit is heel gezellig', antwoordde ik. Het voorleesboek werd open geslagen en Sabina zocht er een verhaaltje uit. Ze ging er helemaal voor liggen, beer onder haar ene arm en pop onder de dekens naast haar. Ze stopte de duim in haar mond en was klaar om te logeren. 'Sinds wanneer duim jij weer?' vroeg ik haar. 'Ik duim alleen als ik aan het logeren ben mam, in mijn eigen bed duim ik niet meer, dat is voor baby's.' Tja, ga daar maar eens tegenin, ik liet haar lekker duimen. Ik begon mijn verhaal en werd onderbroken door Sabina. 'Mama', zei ze, 'ja lief'. 'Gezellig he?' 'Het is heel gezellig, zal ik verder gaan met voorlezen?' Beer werd bijna gewurgd, duim ging in de mond en ze knikte ja. Nadat ik het verhaal helemaal had gelezen zei ik dat ze nu moest gaan slapen, dat was tegen het zere been. 'Moet ik nu gaan slapen? Zijn we al klaar met logeren?' Dit kon nog een ingewikkeld verhaal gaan worden, hoe leg ik uit dat je bij elkaar blijft slapen als je aan het logeren bent aan een twee jarig monstertje.

Nadat ik het had uitgelegd was voor Sabina de lol er eigenlijk wel een beetje af. Ze zou gaan proberen te slapen terwijl ik mijn eigen lectuur aan het lezen was. Ze bleef maar naast me draaien en kon de slaap niet vatten. 'Mama, ik ben klaar met logeren, mag ik naar mijn eigen bed toe?' 'Natuurlijk mag dat', en ik stopte haar toe in haar eigen bedje. Ze wenste me truste en viel bijna direct in een diepe slaap. Haar pingeltje pingeltje doosje speelde voor haar het welbekende deuntje, haar eigen geur in bed, pop onder de dekens, beer onder haar arm en de ogen vielen bij het licht uitdoen neer. Dat was dan het, voor Sabina vooral, gezellige logeerpartijtje in mama's slaapkamer, wat een ervaring. Het was kort maar wel enorm gezellig zo'n draaikonterige kwebbelkous naast je in bed.

Tot de volgende wonder

Gras tussen de bibs

Vanmorgen was ik op weg naar de tandarts en toen hoorde ik zo'n raar verhaal. Ik vraag me sterk af of het niet een 'broodje AAP' verhaal is hoor, het klinkt zo onwerkelijk. Eén of andere professor heeft een onderzoek gedaan naar gras. Op zich al een vreemde gewaarwording, wat is er nou zo speciaal aan denk ik dan. Welnu, de doorgestudeerde professor heeft dus onderzocht en ondervonden dat gras vocht aan trekt. Heel leuk, maar waar zou het dan voor kunnen dienen vraag ik me af. Nu komt het, de wandelaars van de Nijmeegse vierdaagse hebben vaak last van een natte bilnaad en als je daar het gras tussen stopt dan schuur je het tussen de poeperd niet kapot. Ik moest hier zo om lachen dat dit gewoon een vervroegde één april grap moet zijn. Stel nou dat er wandelaars zijn die dit verhaal hebben gehoord en vandaag aan de start stonden met een dotje groene sprietjes tussen de billen. Eigenlijk zou ik die mensen willen vragen of het daadwerkelijk geholpen heeft. Ik durf te wedden dat niemand het gras ertussen heeft gepropt, als er wel zo'n gek is geweest die zal zich nevernooit bekent maken. Wie verzint er nou zoiets, dat kan alleen maar een suffe professor zijn denk ik dan maar. Als hij dan toch iets wil uitvinden doe dan iets aan al die blaren op de voeten. Hadden ze niet beter het gras in de schoenen kunnen stoppen, trekt het vocht gelijk uit de blaren!

Vandaag was het de derde dag van de vierdaagse, ik volg het elke avond en zie sommige mensen echt strompelend over de finish komen. De voeten zitten onder de blaren en toch door willen gaan, zeker nu het einde in zicht is. Ik heb enorme bewondering voor deze groep wandelaars, ik doe het ze niet na. Mijn zusje heeft voor de geboorte van haar zoon de vierdaagse gelopen, echt een prestatie. De dag erna ging ze op vakantie naar Turkije, ze moest alleen op de slippers van haar hubby naar het vliegveld, ze kon geen schoen van haarzelf meer aan. Op het strand kon ze niet lopen, eigenlijk kon ze nergens lopen van de kramp en de pijn, maaaar, ze had het welverdiende kruisje. Ik heb hem gezien, het is maar een heel klein kruisje die ik op een meter afstand niet zonder bril kan waarnemen, zo klein. 'Heb je het voor dat lullige kruisje gedaan?' vroeg ik haar als grapje. De vernietigende blik die ik kreeg waren niet van de lucht. 'Een lullig klein kruisie? Ik heb er de blaren op mijn poten voor gelopen!' zei zuslief. Als ze me een beetje kent dan weet ze dat dit een silly joke was, zij kon er niet om lachen. Stiekem ben ik rete trots op mijn kleine zusje, ze heeft het toch maar geflikt en dat zonder gras tussen de bibs.

Tot de volgende wonder

Je zal maar hulp krijgen met verven

Het zat er al even aan te komen, mamsie wilde de tafels en stoelen van een roomwit laagje voorzien. Dat zorgt ervoor dat de jongste twee kids zich weten te drukken. Dochterlief, zegt gek op verven te zijn, is gaan zwemmen bij een vriendinnetje en zoonlief heeft zich opgesloten in zijn toren en is niet achter de Wii weg te branden. Kortom, het komt allemaal weer op mamsie neer. 'Maar mam, jij wilt die tafels en stoelen toch in een andere kleur, dan moet je het gewoon lekker zelf doen, wij verpesten het toch alleen maar en we doen het toch niet goed' krijg ik als antwoord. Mooi verhaal, we zouden die klus met elkaar doen en nu sta ik dus alles alleen te doen. Mijn oudste dochter vond het volgens mij zielig en heeft samen met mij een beginnetje gemaakt, al gaf ze na wat schuurwerk en de tafel in de eerste laag te hebben gezet, de kwasten door aan moi. Daar sta je dan, met je schuimrollers en je pot verf, kan je het dus zelf allemaal gaan klaren. Straks komen ze uit hun stinkhokken en wedden dat ze dan zeggen dat ze met alle liefde hadden willen helpen? Ja nu hoeft het niet meer, het is nu al bijna klaar. Misschien moet ik ook maar eens werk weigeren, gewoon niet koken. Ze trekken maar een boterham uit de zak, bakken een eitje want ik heb er geen kracht meer voor. Laat ik er even bij vertellen dat de stoelen die wij hebben geen recht toe recht aan dingen zijn, overal zitten richeltjes en dat geeft nog wel eens strepen, vooral op armen, gezicht, haar en kleding. Net stond ik nog bijna in mijn bak verf en ging ik op mijn schuimrolletje zitten die ik al kwijt was. Ik ben ook altijd de kwast kwijt, waar laat ik die krengen toch altijd! Ze liggen meestal op een krant waar ik dan net niet bij kan. Laat ik dit vertellen, wie over drie weken durft te vragen of ik uitgerust ben krijgt een verfpot op zijn tenen!

De mazzel is dat het weer meezit, geen druppel regen gevallen en de zon schijnt meer wel dan niet. Ik geniet nu even van een welverdiende pauze, mijn maag begon te borrelen en ik kreeg dorst. Nog even een siggie roken en deze blog tikken zodat ik met opgeheven hoofd ga proberen mijn rug in model te trekken. Stoel twee staal al klaar, de tafels zijn al twee keer in de verf gezet, die kunnen nu drogen. Laat ik wel even duimen dat het weer nog even mee blijft zitten zodat niet mijn werk verpest wordt door de regen. Wat geniet ik toch van mijn vakantie, mijn haar in een clip, oude kleding onder de verf en mijn handen zo droog als schuurpapier, ik geniet!

Tot de volgende wonder

Vluchtgedrag

Afgelopen januari vierde Sabina en ik onze verjaardag, dit is bij uitstek de gelegenheid om achter dingen te komen die ik nog niet wist. Niets vermoedend zit de vriendin van mijn dochter een verhaal te vertellen en ik kijk naar links alwaar mijn oudste dochter een rood hoofd kreeg, deze keer niet van de alcohol maar om het verhaal wat in geuren en kleuren door de kamer galmde. 'Weet je nog Sabien, toen we hem gesmeerd waren uit je kamer, je ouders wisten echt van niets.' Mijn oren stonden op steeltjes en ik moedigde Raquelle aan om door te vertellen, 'wat wisten wij niet Raquelle?' 'Moet je dat verhaal nu echt vertellen Raak, ik heb het ze nooit verteld, ga jij hier even een boekje open doen over mijn streken, mooie vriendin ben je!' 'Heb je het nooit vertelt? Dacht je hebt dat vast wel vertelt nu je tweeëntwintig bent geworden.' Dus niet he, die sluwe dochter houd alles voor haar, 'kom maar op met dat verhaal Raakje, ik hang aan je lippen.' De meiden sliepen regelmatig bij elkaar en vertelde ons dan dat ze bij de ander bleven slapen, dat was altijd goed. Tot die ene keer dat ze uit het raam geslopen waren, ze dachten herrie te hebben gemaakt maar papa had niets gehoord. Ze zijn uit het raam geklommen en via het afdakje naar beneden geklommen, om zich vervolgens als feestende losbollen te hebben vermaakt in de plaatselijke disco. Ik dacht niets vermoedend dat ze bij de moeder van hun dinnetje bleven slapen dus had er geen erg in dat ze niet in bed lagen. Ze wisten dat ik vast sliep dus konden ze al sluipend naar binnen glippen, gewoon een kwestie van wachten tot het in huis donker werd. Aangezien wij geen waakhond hebben en de 'jeweetwelkaters' gewoon lekker door snorde werd mamsie ook niet wakker toen het gespuis naar binnen waren geslopen. De volgende morgen moest mamsie werken dus wie zou het opvallen als ze hun roes uit lagen te slapen in Sabina's kamer, niemand toch?

Ze hebben het nog een keer geprobeerd, toen vond ik de hond in de pot. Ik kwam om half twaalf binnen en ze lagen al te slapen. Dit zaakje stinkt, drie tieners van vijftien die op een vrijdagavond al slapen? Toen ik ging kijken zag ik wel een verdikking onder de dekens, daar hadden ze kussens, kleding en volle schooltassen onder gelegd, alsof ik dat niet zie! Dus mensen, heb je een puber die niet weg mag, toch weg weet te sluipen en ongezien weer binnen komt, dan hier een tip. Als ze ooit zeuren om een puppy, doen! Op dat moment vinden ze het leuk en in hun puberteit kan je ze ermee terug pakken, ze komen niet ongezien het huis binnen zonder dat de hond gaat blaffen.

Tot de volgende wonder

Verbouwen in zestig minuten?

Met verbazing zit ik te kijken naar het programma 'huis verbouwen in zestig minuten'. Ik snap niet hoe ze het doen, ik ben weken bezig met één slaapkamer en dan inclusief leeghalen en weer vullen he? Natuurlijk heb ik niet zoveel hulp als bij het programma, de tweeling en papa vallen niet onder het kopje Speedy Conzales. Vandaag is officieel mijn vakantie begonnen en in drie weken hoop ik toch wel iets te kunnen doen qua klusjes. Zo is de slaapkamer nog niet helemaal klaar, moeten er wat meubels een ander kleurtje krijgen en wil ik uit alle kieren en gaten de ongewenste troep weg hebben. Het liefst voor één en dertig juli omdat ik dan deze troep een tweede leven gun aan de koopjesjagers die langs mijn kofferbak struinen. Vanmorgen keek ik naar buiten en ik werd niet blij van het weer. Regen, regen en nog eens regen, dat geeft ons geen gelegenheid om buiten de meubels te schuren. Binnen doen is geen optie, zitten mijn ogen gelijk voor twee weken dicht. Vanmorgen gelijk maar eens buienrader bekeken en je raad het al, enkele dagen droog maar zon, die mogen we deze vakantie erbij denken.

Terug kijkend naar het programma, zij zijn dus al over de helft en ik, ik heb alleen nog maar zitten klagen dat de zon niet schijnt. Als optie heb ik dus donderdag gepland om te gaan schuren, het verven moet binnen gebeuren. Als plan het volgende, we plakken plastic op de vloer zodat we geen verfsporen achter laten op de vloer. Dinsdag ga ik mijn slaapkamer eens uitruimen om vervolgens die drie baantjes behang erop te plakken. Ik ben alweer veel te enthousiast, wat zij in het programma in zestig minuten doen kan ik in vijf minuten bedenken maar uitvoeren, daar zal ik wel drie weken voor nodig hebben.

Tot de volgende wonder

Einde van Harry Potter

Helaas voor alle fans, de laatste film draait in de bios. De boeken waren al geschreven en gelezen, meerdere malen, dus was het gisteren tijd om de laatste film te gaan zien in de bios. Het is een tweestrijd, je wilt de film heel graag zien en wetende dat na deze film geen biosavontuur meer komt. Ik zat dan ook met een dubbel gevoel gisteren na afloop in mijn stoel. Nooit meer het wachten op het volgende deel, het is klaar over en uit. Ik ben niet de enige fan met dit gevoel, wat rest zijn de boeken en de films die we zeker nogmaals gaan lezen en bekijken. Nu kan ik niet gaan vertellen wat er allemaal in de film voorkomt, dat ga ik mooi niet doen. Je moet de film zelf in de bios gaan kijken, ieder mag zijn visie zelf ontdekken. Wat ik wel wil beschrijven is mijn ervaring over de boeken en de films. Ik weet nog dat we naar het jeugdjournaal zaten te kijken, onze oudste moesten hier naar kijken om de volgende dag mee te kunnen praten over wat er in de wereld gebeurde. Boek drie kwam uit en ik had er nog nooit van gehoord. Waar gaan die boeken over dan, wat voor soort boeken zijn dit? 'Mam, dat lijken me goeie boeken, wil je die kopen?' 'Kopen? Vraag ze maar aan Sinterklaas, zet maar op je verlanglijstje' zei ik tegen Sabina. 'Maar dat duurt nog heel lang, ik wil ze nu lezen!' Echt mijn kind weer, niet kunnen wachten, dat heeft ze niet van een vreemde want mamsie was ondertussen ook  heel nieuwsgierig geworden naar de boeken. Ik besluit om de boeken aan te schaffen voor Sinterklaas en kan me niet bedwingen om erin te gaan lezen. Nadat boek één uit is geef ik hem aan Sabina die hem in één ruk heeft uitgelezen. Ondertussen was het Sinterklaasavond en zij kreeg de andere twee delen. Ik kon niet wachten op deel twee dus spoorde ik haar aan om snel te beginnen met lezen. Een kleine week later was ze al bezig in deel drie zodat mamsie deel twee kon lezen. Steeds als er een nieuw boek uitkwam was het een gevecht wie hem het eerst mocht lezen. Bij het laatste deel heb ik gewonnen, ik heb de eerste hoofdstukken mogen lezen zonder dat Sabina wist dat ik het boek in huis had. Toen ze mijn kamer in kwam en zag dat deel zeven naast mijn bed lag was ik het boek gewoon kwijt. We hebben hem samen gelezen, hoe loopt het af...

Het waren roerige jaren samen met Harry, Hermelien en Ron. We hebben de woorden verslonden, opgezogen en laten inwerken in onze koppies. Toen de verfilmingen daar kwamen zaten Sabina en ik samen naast elkaar te kijken of het wel klopte met het boek. Ik kan je zeggen dat de boeken toch mijn favorieten zijn. De films zijn ook mooi hoor, onze tweeling heeft de boeken nooit gelezen en dan zijn de films een mooi alternatief. Sanne is ooit begonnen in deel één maar al snel heeft ze het boek dicht geslagen. 'Ik was al bij hoofdstuk drie en ik was nog niet eens in het eerste kwartier van de film! Sorry hoor, maar dit duurt mij veel te lang!' Er komt vast nog wel een tijd dat ze de boeken gaat lezen en dan snapt ze wat Sabina en ik er zo geweldig aan vinden. Mijn vakantie is net begonnen, ik heb nu al weer zin om alle delen te gaan lezen. Zal ik het redden om zeven boeken in drie weken uit te lezen???

Tot de volgende wonder

Schoolspullen in de uitverkoop

Elk jaar hetzelfde liedje, de lijst met schoolstuff afwerken voor onze tweeling. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen, voor je het weet grijp je naast de A4 ruitjesschriften en die mogen ze niet missen! Vorig jaar had ik het gevonden, ik haal tegenwoordig alles bij de Action, spotgoedkoop en functioneel. 'Mam, mag ik een TMF agenda?' 'Je kan de boom in, die krengen kosten vijftien eurie en je kijkt er toch nooit in!' Zonder enig plaatje krijgen ze gewoon de agenda van de Action, ik ben geen dief voor mijn eigen knip. Als ze er plaatjes in willen hebben gaan ze die er maar bij zoeken en inplakken. Je kan heel leuk je eigen agenda opleuken, dan ben je in mijn ogen pas origineel, zo'n exemplaar heeft niemand! Zo stond er vandaag een ouder met een heel afwerklijstje in de handen, wat moeten ze aanschaffen voor hun dochter die voor het eerst naar de middelbare school gaat. Mamsie op de penning heeft wat tips gegeven wat ze flink wat euries gaat besparen. Ik ben helemaal Action gek, kan er uren vertoeven. Nou doen we dat ook, de rijen bij de kassa veroorzaakt wel eens wat file en dat interesseert me geen biet. Nog even snel drie pakken ijslolly's meegepakt, laat het zonnetje maar komen!

Als je denkt dat je er dan al bent heb je het mooi mis. Via de school mag je ook nog een ouderbijdrage betalen, die kunnen ze voor het aankomende jaar mooi op hun buik schrijven. Van afgelopen jaar heb ik hem ook niet betaald, het is tenslotte een vrijwillige bijdrage, dan gaat de school mij echt niet vertellen wat ik moet bijdragen. Voor het aankomende jaar dus nix nakkes nada, mamsie is blut. Het kost al veel genoeg, ik betaal me blauw aan al die ongein. Ik mag niet vergeten om de boeken op tijd te bestellen, hopelijk leveren ze nu eens in één keer de juiste boekenpakketten. Het is nog geen jaar goed gegaan, je krijgt de werkboeken niet, er is een boek bekladderd met aantekeningen of hij is zeiknat geweest en niet meer te lezen. Je zou toch denken dat ze de boeken bij innamen nakijken op mankementen? Sanne had vorig jaar een boek waarin echt alle aantekeningen stonden, mamsie weer aan de bel getrokken, stel dat ik dat boek bij inlevering als schadevergoeding moet gaan betalen. Nee, het werkt allemaal niet zo lekker als dat het in theorie eigenlijk moet lopen. Alles dubbel checken voordat het spul uberhaubt naar school kan. De vakantie is nog maar twee weken oud, dan hoop je even klaar te zijn met school. Wie dat denkt heeft het mooi mis, mamsie heeft het er maar druk mee en de kids... die vieren hun welverdiende vakantie. Tegen de tijd dat ze eindelijk op school zitten heb ik pas vakantie, mag ik hopen!

Tot de volgende wonder

Dweilen met de hemelkraan open

Waarschijnlijk is het u allen wel opgevallen dat het de afgelopen twee dagen flink aan het regen en stormen is. Overal over straat zie ik kapotte paraplu's, hou die maar eens omhoog met windkracht 10! Nee dan mijn geweldige stormcoupe, ik heb werkelijk waar drie keer mijn haar moeten föhnen, het hing als sliertjes langs mijn zijdezachte wangen. Tot overmaat van ramp sta ik buiten te paffen in die zeikregen en sta ik te soppen in mijn schoenen en zijn de pijpen van mijn broek in vrij natte staat en dat loopt niet lekker kan ik je vertellen. Gelukkig had ik mijn winterjas aan, het is eigenlijk van de zotte, zelfs mijn capuchon was niet windproof. Kinderen die steeds bellen omdat ze te sacherijnig zijn om elkaar te kunnen pruimen, gek word ik van dit weer! Het hoeft van mij geen dertig graden te zijn hoor, dat is me net weer te heet, maar die regen heb ik nu wel gezien. Vanmiddag, ik stond toevallig weer buiten te roken, hoorde ik een gekraak uit het parkje aan de overkant, bleek er een boom omgevallen te zijn. Niet alleen in het park is er een boom om zeep geholpen, zelfs in mijn eigen tuintje is de boom uit zijn wortelpakhuis gewaaid. Mijn tuin is een chaos, klaar ben ik er mee. Gisteren las ik een facebook bericht dat de regen van ons wel naar Afrika mag gaan, daar zitten ze te springen om een druppel water. Als er een God bestaat, ons verzoek, blaas even wat harder naar het zuiden. Wij wensen de Afrikanen een weekje regen zodat ook daar alles weer lekker nat wordt, wij zijn er klaar mee. Ik ben tot op het bot koud, zit te trillen als een nat rietje en verlang naar mijn bed. Deze dag moeten we maar snel vergeten.

Morgen is mijn laatste werkdag en daarna mag ik dan eindelijk gaan genieten van een welverdiende vakantie. Niet alleen ik ben eraan toe, mijn meiden zijn ook even klaar met al dat haar. Ondanks de regen en storm zat onze schooltoko goed vol, iedereen wil voor de vakantie nog even een snelle vakantiecoupe. Wij hebben ervoor gezorgd dat de 'wetlook' weer een trend gaat worden, lekker makkelijk tijdens de natte vakantie!

Tot de volgende wonder

Mazzzzzzzazzzzjuh time

De geur van mint dringt in mijn neus, de warme handen wrijven over mijn gelaat. Op de achtergrond hoor ik een kabbelende beekje en ik waan mij in een paradijs. Hoor ik daar nou een fuut of is het een mislukte huismus, het kan mij op dat moment niet boeien, het fluit een voor mij onbekend deuntje en het klinkt aangenaam. Langzaam zak ik steeds verder weg en hoop ik dat ik niet spontaan moet plassen met het geluid van een fonteintje op de achtergrond. Op dit soort momenten heb ik weinig controle over mijn blaas, maar we gaan ervan uit dat het geen problemen hoeft op te leveren. De warme handen liggen in mijn nek en beginnen met roterende bewegingen te masseren. Goddelijk en zo welkom is een massage nog nooit geweest, een overdaad aan strelingen die mij naar totale ontspanning doen stijgen, gewoon zalig! Na een uur, wat waarschijnlijk maar tien minuten heeft geduurd, hoor ik het kabbelende beekje niet meer, fluiten de vogels vast nog wel maar hoor ik ze niet meer. Gek eigenlijk dat een massage enkele zintuigen laten verslappen en het gevoel doet versterken, ik geniet van elke aanraking. Na het gezicht is de rug aan de beurt, mijn lichaam is in totale ontspanning en Spike masseert er lustig op los. In het vooruitzicht de hotstones die de massage tot een hoogtepunt zou brengen, dit zou iedereen moeten ondergaan zo ontspannen. Spike, ik hoop niet dat je ooit gaat stoppen met masseren, ga vooral door met je plannen en doe die opleiding maar snel. Zou hij ook cadeaubonnen gaan uitgeven, als men niet weet wat ze mij moeten geven voor mijn verjaardag, moederdag of wat voor feestdag dan ook, bij deze wil ik 'Spikevill' bonnen! De zelf gemaakte olie die hij gebruikt heeft heb ik ook gelijk maar aangeschaft, heerlijk!

Mijn gemoedstoestand op dit moment is ZEN, totaal ontspannen en toe aan een welverdiende nachtrust. Mocht je ooit een massage overwegen kan ik Spike aanbevelen, zeker als ik morgen mijn bed uit spring als een jonge godin.

Tot de volgende wonder

Multitasking moi

Ik zal vast niet de enige vrouw zijn die met gemak duizenden dingen tegelijk kan doen. Multitasken doen wij dames als zijnde aangeboren. Zo hoor ik een verhaal aan van mijn jongste dochter, tik ik even snel een krabbeltje naar een collega, hoor ik waar ze het op de tv over hebben en bedenk ik me dat er nog aardappelen moeten worden gehaald willen we vanavond nog iets binnen krijgen. Nee, hier draait multimamsie haar hand niet voor om, het gaat prima! Nou, prima, het gaat ook wel eens mis hoor. Het kan wel eens voorkomen dat ik het boodschappenlijstje naar mijn collega's krabbel, zou ze mijn aardappelen gaan halen denk je? Misschien als ik het heel lief vraag, al zit ik dan nog wel met het probleem avondeten. Als ik 's morgens naar mijn werk ga wil het wel eens voorkomen dat ik me moet haasten. Ik heb dan geen tijd om te eten, laat staan eten maken, mijn ochtendpeukie te roken en te drinken. Ik gris mijn lapjestas van de bank, trek mijn slippertjes aan en ren dan half opgemaakt naar mijn auto. Die mascara doe ik in de auto wel even op mijn wimpers. Snel pak ik een flesje drinken uit de achterbak en scheur met een noodgang naar de bakker. Meestal heb ik geluk en ben ik gelijk aan de beurt. Vervolgens duik ik weer achter het stuur en begin aan een kaasstengel te eten, steek een peuk op, asbak open, slok cola light naar binnen, zuig nog eens aan mijn siggie en ... potver, rook in mijn ogen! Gelukkig heb ik nog geen mascara opgedaan dus de schade valt mee. OEPS, rij ik bijna een prullenbak uit de grond, neem de bocht juist met mijn handen vol en vervolg mijn weg naar mijn werk. De mascara, waar heb ik die ook alweer gelaten. Op de tast probeer ik het fel roze staafje te vinden, hebbes! O nee, dat is de lipgloss en graai weer verder. Gelukkig, het stoplicht staat op rood, kan ik net even... en vervolgens springt deze op groen. Altijd sta je voor het rode stoplicht, nu het uit komt heb je alle stoplichten mee, ken je dat? Op gevoel dan maar en ik steek mijn ogen er bijna uit. Natuurlijk weer een jankoog en de mascara zit ergens onder mijn oksels. Met wat veegwerk probeer ik de schade te herstellen en vind het eigenlijk wel best. Voordat mijn siggie helemaal is opgerookt in de asbak neem ik nog snel een hijs om hem vervolgens uit te drukken. Ik werp een blik in de spiegel en zie dat mijn lippen nog 'geglost' moeten worden, dat moet lukken en stoot mijn kop tegen het dak van mijn tuut omdat ik over een verkeersdrempel ging. Ik rats met mijn uitlaat over de heuvel, nou dat gaat lekker! De lipgloss zit ergens achter mijn oren en smeer met de achterkant van mijn hand de zooi er weer af. Ik besluit om maar wat te eten om op mijn werk de hele janboel daar bij te werken, dit is geen doen.

Multitasken is niet altijd handig, zeker niet in combinatie met auto rijden en eigenlijk levens gevaarlijk. Ik kan dit beter maar niet meer doen, dan maar onopgemaakt op mijn werk aankomen. Thuis gaat het me veel beter af, ik kan vaak genoeg nog na vertellen waar men het over heeft gehad als ik mijn blogjes schrijf. Zo heeft mijn jongste zoon zijn beklag gedaan omdat zijn zus de vaatwasser niet heeft gedaan, heeft mijn oudste dochter gevraagd of ze mocht zappen en staat manlief de troep op tafel bij elkaar te harken. Ondertussen heb ik een pannenkoek met spek op, er was nog flink wat beslag over van gisteren en dat is zonde om weg te gooien toch? Nu ga ik even in stand rust, lekker onder een hete douch om straks heerlijk te gaan genieten van een welverdiende massage!

Tot de volgende wonder

Reanimatie glijbaan

Vorig jaar heeft ons bonagezin genoten van een welverdiende vakantie in het mooie Beieren. Tijdens het bezoek aan een subtropisch zwemparadijs zagen we bij binnenkomst een glijbaan wat meer weg had van een schans. Het was er niet druk en de mannen zouden deze gaan proberen. 'Mam, ga je dan met mij mee van die glijbaan, lijkt me een kickuh ding!' zegt zoonlief. Op dat moment komt er een wat kalende man afgeroetsjt en die keek erg moeilijk toen hij bovenaan de glijbaan stond. Het eerste gedeelte sjeesde hij loodrecht naar beneden om vervolgens met een klap op de baan te knallen. Een klein stukje verder werd deze kalende man gelanceerd en hij kwam werkelijk waar plat op het water terecht. De rit had nog geen vijf seconden geduurd en kaaltje kwam flabbergasted met zijn koppie boven het water. Hier moest hij toch even van bijkomen, hij klom de trap op en moest zijn zwembroek omhoog trekken, het aangezicht was nou niet zo fraai! Ik kijk, na het zien van dit tafereel, mijn man en zoon aan en vraag of ze levensmoe zijn. 'Hier krijg je me voor geen goud vanaf, dit is pure zelfmoord!' De mannen lachen nog als we de kassa voorbij zijn en ik waag me er niet aan. Mijn oog valt op een megagroot bubbelbad, dat is meer mijn ding.

In de verte zie ik mijn hubby aan komen lopen, hij grist zijn handdoek van de stoel en zeg: 'ik zou als ik jou was die glijbaan maar niet nemen, dit is pure zelfmoord! Bij dat steile stuk donder je met een noodgang naar beneden, vervolgens flikker je met een doodsklap op die baan die keihard is en dan wordt je gelanceerd, niet normaal. Je bent alle gevoel van richting kwijt, bijkomend heb je gelijk twee ingeklapte longen en als je denkt dat je alles gehad hebt glij je het water in en verzuip je bijna.' Ik kijk hem aan, schiet in de lach en zeg dat ik dit al voorspeld had. Onze tweeling heeft het maar niet uitgetest, deze glijbaan is niet geschikt voor ieder normaal mens.

Tot de volgende wonder

Wandelende takken

Bij dit verhaal ga ik een eind terug in de tijd. Op een koude ochtend ging ik de schuur in om mijn fiets te pakken om naar school te gaan. Ik doe het licht aan en zie op de vrieskist een potje staan met allemaal blaadjes erin. De diepere bedoeling begreep ik niet maar enfin, ik zet het potje tussen de rest van de potjes spijkers en andere frutsels bovenop de plank. Niets vermoedend ga ik naar school en kom later die dag thuis. Zo'n vijf dagen later vind ik mijn broer huilend in de keuken. Ik vraag hem wat er aan de hand was en hij zei me dat zijn huisdieren weg waren. Ik snapte er niets van, we hadden thuis helemaal geen huisdieren. Ik gooi mijn tas in de hoek van de keuken en schenk een glas limonade in. 'Over welk huisdier heb je het dan?' 'Nou, ik heb van een vriendje zijn wandelende takken gekregen om erop te passen, hij is op vakantie en wat moet ik zeggen als hij straks thuis komt?' Tijdens een slok limonade herinner ik me een jampot met blaadjes; 'wandelende takken?' zeg ik verbaasd. 'Wat zijn dat voor beesten dan, ik kreeg er geen beeld bij. 'Het zijn kleine beestjes die eruit zien als takkies van een struik, nu zijn ze pleite.' 'Waar had je ze dan neergezet?' 'In de schuur op de vriezer, als ma erachter kom trapt ze ze dood. Zou ma ze gevonden hebben of nog erger hebben weggegooid?' Ik durfde niet te vertellen dat ik het potje op de plank had gezet, ik wilde eerst kijken of het potje er nog stond, straks zijn ze dood en dan? Ik ging naar de schuur en het potje stond nog braaf tussen de spijkers, nu kijken of ze nog leefde. Na wat te hebben geschud zie ik echt geen beweging in het potje, op wat verdorde blaadjes na dan. Ineens staat mijn broer achter me en zegt; 'waar heb je die nou vandaan? ''Ze waren achter de vriezer gerold' lieg ik. Mijn broer doet het potje open en haalt er 3 enge beestjes uit die er echt uitzien als een tak. 'Je ziet ze amper, dit kunnen toch geen beesten zijn?' Ineens zit er beweging in en ik begin hysterisch te gillen, getverdegetver! Wat een gore dingen zijn dit zeg, ik ren de schuur uit gevolgd door mijn broer die heel blij is dat die dingen nog leven en probeert mij bang te maken.

Daar is hij goed in geslaagd, ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. 'Ga weg met die vieze beesten of ik vertrap ze!' Mijn broer kon een echte treiterkop zijn, zo ook die dag. Hij was blij dat ze nog in leven waren maar ik niet. Elke ochtend als ik de schuur in moest om mijn fiets te pakken werd ik begluurd door die smerige beesten. Je zag ze niet tussen al die bladeren en dat was maar goed ook. De rillingen lopen bij het zien van die beesten weer over mijn rug. Hij hield het stil en treiterde me er niet meer mee. Ik had gezegd dat als hij me nog één keer achterna kwam dat ik het aan ma zou vertellen, het heeft geholpen en na een week waren ze eindelijk uit de schuur verdwenen.

Tot de volgende wonder

Bende in de schuur

Als je bij het lezen van de titel denkt dat ik last heb van een plaatselijke bende, die de buurt onveilig maakt, dan heb je het mis. Ik heb last van overtollige rotzooi waar ik in de loop van de tijd geen plaats in huis meer voor had. Het is een klein schuurtje achter in de tuin en ik weet werkelijk niet meer wat erin staat. Buiten de oude kranten die de knullen hebben gedumt, omdat ze geen zin hadden om deze in de brievenbussen te proppen, staan er dozen vol troep, tuingereedschap, een vrieskist, een werktafel en de meest uitéénlopende opblaaszooi voor als we naar het meer gaan. Het jammeren is dat ik niets meer kan vinden. Ik kan moeilijk de heggenschaar meenemen om op te drijven, die ligt namelijk bovenop de kast die er ook nog staat. Tijd om op te ruimen dus, al ben ik niet van plan om dit alleen onder handen te nemen. Onze jongste zoon heeft de zolder al voor een groot deel leeg geharkt en die troep staat, je raad het al, achterin de tuin. Ja komop jongens, dit kan toch niet! Straks heb ik vakantie en dan ben ik nog drukker aan het werk, kan ik net zo goed blijven werken en geen vakantie nemen. Met grote tegenzin bekijk ik de rommel en besluit ik om een plan van aanpak te maken. Manlief heeft een week later vakantie dan ik heb dus wil ik tempo maken dan moet ik andere hulptroepen gaan regelen. 

Het klinkt dramatischer dan het is, we kunnen dit best in één dag klaren met een potige groep helpers. Als de troep dan is weggebracht kunnen we de tuin gelijk vakantieproef maken. Met krabbertjes wordt het onkruid tussen de tegels weggehaald, het onkruid uit de tuin en dan eindelijk de tegels in het tuingedeelte leggen zodat mijn tuin groter lijkt en er meer plek is voor de scooter van manlief. Dan gaat het schuren en verven beginnen, we hebben de ruimte dus hard nodig. Mijn eettafels en stoelen moeten hoognodig een andere kleur krijgen. Zoonlief gaat na de vakantie de richting bouw breed doen en heeft nu al zin om de boel te schuren. Ik ben gek op schilderen, zie je het bonagezinnetje al staan met gereedschap en kwasten in de tuin? Wij hopen dan ook op zonnig weer zodat we lekker door kunnen gaan.  Nee, wij hoeven ons niet te vervelen deze zomer, als we even geen zin hebben om te klussen gaan we leuke dingen doen. We gaan naar het laatste deel van Harry Potter, we gaan bij mooi weer naar het strand of het meer, dan nog een kofferbak verkoop waarbij de kids samen met papa naar het ford gaan en als laatste gaan de kids nog een dagje naar Drievliet. Ik heb zin in de vakantie, nog één weekje werken en het is zover YEAH!

Tot de volgende wonder

Nageltjes in vakantiestemming

Het kon echt niet meer, afgebrokkelde lak op de veel te lange nagels. Die moet ik vanavond toch maar eens even onder handen nemen dacht ik vanmiddag toen ik buiten stond te paffen. Ik stapte uit mijn birkies en zag me een partij eelt, ook dit kan echt niet meer. Slippertjes zijn leuk maar ook regelrechte eelt kwekerijen. De voeten waren helemaal wit uitgeslagen aan de zijkant, ik schaamde me diep. Ik nam een hijs van mijn siggie en bekeek gelijk mijn nagels aan mijn vingers. Mijn god Syl, ga ook eens langs de opticien wat een afgeraffeld zooitje. Ja dames, jullie zijn vanavond echt aan de beurt, ik zal jullie weer eens gaan verwennen straks. Nadat we een pizza naar binnen hadden gewerkt, de boodschappen weer in de kasten staan, was het tijd voor de voetjes. Teiltje uit de schuur, heet water erin en een bruistablet om maar eens mee te beginnen. Wat is dat een genot zeg, dit moet ik gewoon vaker doen. Met mijn staande beroep verslof ik die stampers van mij te vaak, tijd voor een relax uurtje. Het eelt werd eraf geraspt, toen nog even met de masserende borstel onder de voetjes want dat is wel heel erg lekker. Ze voelde echt zo zacht aan, hier hoef ik geen crème meer op te doen. De nageltjes zijn weer geknipt en toen was het tijd voor de laklaag. Zal ik ze wat extra geven, misschien is een Burbery ruitje wel leuk, kon ik mijn witte lak niet vinden. Dan maar een grappig steentje op de nagel, ook die kon ik niet vinden. Volgens mij moet ik de tasjes van mijn dochters eens nader inspecteren! 'Mam, wil je dat ding voor tussen je tenen nog lenen als je je tenen gaat lakken, dat is hartstikke handig!' En zoef, dochterlief ging het voor mamsie halen, de schat. Ik kreeg een knalroze schuimding in mijn handen geduwd die ik tussen mijn tenen moest stoppen. Makkelijker gezegd dan gedaan, wat een &^%*@# ding zeg! Ik heb me een partij lopen worstelen om ze er tussen te krijgen. De kat in bad doen is een eitje vergeleken met dit schuimpie. Na wat enige duw en trekwerk zaten ze tussen de tenen. Dit doet gewoon pijn, wat is dit voor een martelwerktuig! Tijdens het lakken is het wel een handig ding, al was dit het minst prettige van de sessie.

Enfin, toen de voetjes gedaan waren heb ik de vingertjes ook maar gelijk meegenomen. Ik begon rond half negen en om half elf was ik klaar, toch twee uur bezig geweest! Mijn nageltjes en voetjes zijn weer helemaal in de vakantie stemming. Al moet ik nog een weekje werken voordat ik mag genieten van drie vrije weken, mijn handen en voeten zijn er klaar voor! Eén ding weet ik wel, voordat ik weer moet werken doe ik het eens dunnetjes over, dit moet ik gewoon elke 3 weken doen, heerlijk!

Tot de volgende wonder

Hutten bouwen

"Mam, hebben wij nog een hamer, nijptang en spijkers?' 'Wat moet je daar nou weer mee', vroeg ik mijn zoon die toen tien jaar was. 'Nou, we gaan een hut bouwen en dan heb ik een hamer, nijptang en spijkers nodig, hebben we dat ergens?' Dit deed mijn hersenpan kraken, gereedschap heeft geen lang leven in huize Beauluna, we zijn het altijd kwijt als we het nodig hebben. 'Ga maar in de schuur kijken of je daar wat spullen kan vinden, ik gebruik het niet', zei ik mijn zoon. Daar ging hij dan, op zoek naar de spullen die hij nodig had om een hut te bouwen. In de tussentijd ging ik op zoek naar de EHBO koffer, zal je zien dat hij bij de eerste klap al op zijn vingers slaat. Na een half uur zoeken kwam hij terug met een hamer, een waterpomptang en drie spijkers. Daar had hij natuurlijk niet genoeg aan dus kreeg hij geld mee om wat spijkers te kopen. Hij komt thuis met een klein zakje spijkers, daar gaat hij het vast niet mee redden, maar laat hij het maar oplossen dacht ik toen. De volgende ochtend ging hij op de fiets met zijn vriendje naar een plek waar stapels afvalhout lag. Gewapend met hamer, tang en een zak vol spijkers zouden ze een pracht van een hut gaan bouwen. Toen hij die avond thuis kwam was hij te vies om beet te pakken, zijn mond stond niet stil. 'Mam het was zo gaaf, we hebben echt een gave hut gemaakt, hij is nog niet af want dat gaan we morgen doen.' Hij bleef maar kletsen, ook aan de tafel tijdens het eten. Heerlijk om te zien dat mijn zoon zich geweldig had vermaakt. Zou ik dan toch een Bas de klusser in huis hebben? Nu is hij twintig en heb ik werkelijk geen idee of hij klussen nog leuk vindt. Hij doet een opleiding in de horeca en heeft een geweldige bedieningshouding. Ik geniet als hij de tafel gaat afruimen, als een ware prof stapelt hij de borden op, etensresten op het ene bord en het bestek er netjes naast. Het is geen Bas de bouwer geworden maar toch kan hij terug kijken naar een geweldige week hutten bouwen. Jaarlijks wordt deze happening nog gehouden zo aan het begin van de vakantie, afgelopen week hoorde ik een vriendin haar zoontjes erover praten. Ik moest weer even terug denken aan mijn eigen stoere menneke die genoten heeft van het bouwen.

Mijn broer en ik maakte werkelijk van al het bedlinnen van mijn moeder de meest gave tenten. Op zolder hadden wij een groot gedeelte en een klein gedeelte. Het grote gedeelte was mijn slaapkamer en het kleine gedeelte was een logeerkamertje. Daar stond onder het schuine dak een twee persoonsbed. Met beddenspreien en lakens wisten wij hier een supertent van te maken. In de balken zaten spijkers die wij erin geslagen hadden, je moet het sprei wel ergens aan vast kunnen prikken toch? Het was met recht een hele kleine ruimte, naast het bed aan het voeteinde was de trap naar beneden al. Wij hadden zoveel lol en zaten elkaar vaak achterna, tot die ene dag. We deden tikkertje en vlak voordat ik mijn broer kon tikken zakte hij weg in het trapgat en rolde van twee trappen tegelijk naar beneden. Ik ben nog nooit zo erg geschrokken. Ik keek door het trapgat naar beneden om te kijken waar mijn broer was gebleven. Bijna onder aan de tweede trap lag hij onderste boven op de trap. 'Ron, gaat het?' Ik kreeg niet gelijk antwoord en snelde de trappen naar beneden. Toen ik bij hem kwam keek hij een beetje duf en zei dat het best kicke was om van die trappen te glijden. Het kreng had gewoon helemaal niets aan de val over gehouden en ik... ik schrok me een ongeluk.

Tot de volgende wonder

Boeken, ik hou der van!

Vanaf mijn jonge jaren heb ik een boekentik. Elke avond moet ik gewoon een bladzijde lezen, op die manier kan ik de dag rustig afsluiten. Het verzamelen van boeken begon al toen ik een jaar of dertien was. Samen met mijn vriendinnetje ging ik naar de bibliotheek en liet mij daar voorlichten welke boeken 'mooi' waren. Tante Jet kon me daarbij heel goed helpen, volgens mij had ze alle boeken wel tien keer gelezen. Als ik in de bieb was hoopte ik altijd dat Tante Jet er was, zij kon zo mooi beknopt vertellen waar het boek over ging. Ik wilde dan zo snel mogelijk naar huis om met mijn neus tussen de stoffige bladzijdes te zitten. Nooit stelde Tante Jet mij teleur, ik was gek op haar smaak! Hele weekenden sloot ik mezelf op in mijn kamer, zelfs voor de lunch was ik er niet uit te slaan. Als ik naar het toilet moest nam ik gelijk een hapje en een drankje mee naar boven om gelijk weer in mijn boek te duiken. In de loop der jaren heb ik heel wat boeken gekocht, velen nieuw maar ook genoeg tweedehands. Op den duur vond ik het een sport om op elke rommelmarkt leuke boeken te scoren, het liefst voor vijftig cent. Aankomende vakantie ga ik spitten in mijn verzameling en weet ik dat er heel wat boeken doorgegeven gaan worden aan een andere boekengek.

Sabina is net als mama een boekengek, ze vond het heerlijk om voorgelezen te worden. Op een middag stond ze achter mij in de keuken. Terwijl ik stond te koken vroeg ze 'mam, kan je me voorlezen, ik wil het verhaaltje zo graag af horen.' Tja, je staat te koken en uit je ooghoeken zie je zoonlief al kijken, die heeft honger en laat dat ook blijken met zijn ogen. 'Lieve schat, mama staat nu eten te maken voor ons, ga jij de plaatjes maar bekijken met Bas dan lees ik je er vanavond uit voor.'  Haar antwoord was onbetaalbaar, 'maar kan je me het dan niet even leren,  dan kan ik zelf het verhaal lezen.' Tuurlijk, mama leert haar even in tien minuten lezen, wel leuk als je ziet dat je dochter net als mamsie gek is op lezen. Ik vind het een heerlijke vorm van ontspanning, zelfs als ik in de zon lig te bakken wil ik lezen. Helaas gaat er dan ook een leesbrilletje mee, want zonder 'uil' kan ik echt niet meer.

Tot de volgende wonder

Wie wordt er nou tandarts

Dat moet vast iemand zijn die snel geld wil verdienen, ik kan me niet voorstellen dat tandarts zijn  een leuk beroep is. Vanmorgen zat ik wederom in de stoel van de tandarts, dat is het enige luxe van de hele sessie die stoel. Je bent net wakker, snel wat gegeten en gedronken. Dan snel tanden poetsen en op pad. Lig je in de stoel krijg je die lamp in je gezicht, nee daar knap je van op. Daar gaat ze dan, ik dacht voor de laatste keer maar helaas. De kies begon weer op te spelen een dag nadat de testvulling erin ging. De noodvulling wordt er vakkundig uitgesloopt, ik zie de spetters in het rond vliegen. Wattenprop eruit en spoelen maar! Nadat het gespoeld is moeten de wortels gedroogd worden en dat doet ze met van die hele dunnen staafjes. Ondertussen lig je te kwijlen en voel je dat je het overtollige vocht wil wegslikken, gaat niet zo makkelijk met je mond wagenwijd open. Ondertussen krijg je een paar tampons in je mond geduwd om de boel een beetje droog te houden, ze heeft het tenslotte net droog gemaakt. Enfin, ze besluit toch nog een testvulling te plaatsen omdat de kies een avond heeft opgespeeld. Mooi verhaal, dat betekend dus dat ik nog een keer terug moet om de definitieve vulling te krijgen. 'We doen nog één keer een testvulling want ik ga volgende week een weekje op vakantie.' Wel god....fried Bomans nog an toe! Dat gaat maar op vakantie, ze was drie weken geleden ook al een week weg! Nu snap ik waarom ze er bij mij nogmaals een testvulling in zet, ze komt vast nog wat vakantiegeld tekort. De één zijn leed is de ander zijn hertereet!

Eigenlijk vind ik dat het maar eens klaar moet zijn. Ik zie mijn tandarts wekelijks om die dolle kies tot rust te krijgen. Ik ben ook al door de stapel Donald Duckies heen, niets meer te lezen als ik in de wachtkamer zit, hopelijk is het over twee weken eindelijk klaar. Soms denk ik dat het helemaal niet zo verkeerd is om een gebitje te laten aanmeten. Op jaarbasis is dat veel goedkoper en geen pijn meer in je mond. Af en toe heb ik het idee dat de tandarts de rekening schrijft met een vork, gek word ik er van. Ik heb niet praktisch gekozen bij het uitzoeken van een beroep, tandarts had ik moeten worden!

Tot de volgende wonder

You're cut off

Zit ik net een programma te kijken, totaal niet wetend waar het over gaat. Normaal kan ik redelijk multitasken maar nu moest ik er toch even voor gaan zitten. Tien gruwelijk verwende nesten die tijdens het shoppen te horen krijgen dat de geldkraan wordt dicht gedraaid en terecht! Daar zijn onze Gooische meisjes heilig bij, echt niet normaal! Ze krijgen een tas die ze mogen vullen met spullen die in koffers op de oprit staan, daar past natuurlijk niet alles in. De één begint te graaien om maar zoveel mogelijk in de tas te krijgen, de ander moet setjes vinden die bij elkaar passen. Vervolgens ga je het huis in en daar wacht ze een volgende verrassing. Niets in het huis past bij elkaar, stapelbedden, geen luxe meer en zelf koken. Nou dat gaat wat worden, ze kunnen geen van allen koken! Niemand durft of wil het initiatief nemen, er staan zelfs geen flessen wijn maar pakken chateau migraine, ach als er maar alcohol in zit zeg ik dan maar, troebele geest hebben ze toch al. Dan komt er nog bij dat ze alle tien nog geen minuut gewerkt hebben. Ik zou die mutsen wel eens willen zien bij de burgerking of als kassameisje bij de Appie Heijn, hun geld bestaat uit een stukje plastic. Nu hebben ze een fulltime job als shopper, ik zou er niet aan moeten denken! Dat trekken mijn voeten niet eens! Zouden ze uberhaubt weten hoe een muntje eruit ziet? Er zit er zelfs één tussen die een kind heeft wat wordt verzorgd door de 'maid' ik sta met mijn mond vol tanden en een liter lucht!

Het is te triest voor worden, ze vliegen elkaar nu al in de haren. Ja meiden, nu begint het echte leven pas, ze moeten uit hun comfort zone om erachter te komen hoe het eraan toe gaat in het echte harde leven. Ze zijn niet helemaal van deze wereld en ja, hoe ga je dit overleven? De diva's zijn ineens veranderd in trailer trash girls. Hallo, wordt eens wakker? Om eerlijk te zijn zou ik niet willen zwemmen in het geld, zo af en toe pootje baaien lijkt me lekker, maar dan zonder creditcards...

Tot de volgende wonder

Blijdschap of verdriet

Na het zien van de ingrijpende docufilm 'Losing Layla' voel ik me een bevoorrecht mens. Ik heb mijn vier kids in goede gezondheid gekregen en mag ze opvoeden en begeleiden om zich klaar te maken voor de grote wereld. Blijdschap en verdriet liggen zo vlak bij elkaar, de tranen van geluk vloeien geleidelijk over in tranen van verdriet. Hoe ga je met dit verlies om vraag ik me dan af. Stel dat het mij was overkomen, hoe had ik dit opgevangen. Vragen waar je als nieuwbakken gezin niet bij na wil denken en toch gebeurd het nog vaak genoeg. Voor geen prijs zou ik een kind kunnen missen, ze zijn me allen zo lief. In mijn naaste omgeving is het helaas ook gebeurd en dat is zuur, zeker als je zelf ook net zwanger bent en hoort dat een familielid net een kind is verloren. Blijdschap en verdriet, het ligt zo dicht bij elkaar en het leven gaat gewoon door alsof er niets gebeurd is.

Gelukkig zijn wij gezegend met vier kinderen en mag ik ze bij me houden tot ze volwassen genoeg zijn om hun vleugels uit te slaan. Voor degene die hun kind bij of voor hun geboorte al zagen uitvliegen is dit een hard gelach, zij missen de herinneringen die je als ouder met je kinderen opbouwd. Die herinneringen zijn veel te kort en erg teer. Ik herinner me een klant, zijn vrouw was zwanger en helaas ging dit ook bij de geboorte mis. Zijn verhaal was te vertellen tijdens een knipbeurd van een half uur, ik had het gevoel als

'De één krijgt een kind

De ander net niet

De één heeft geluk

De ander verdriet'

Tot de volgende wonder