Zo'n drie jaar geleden deed Sytse mee met de voorrondes, gehouden in het mooie Rijswijk, van de Nationale Knikkerkampioenschappen. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, Sytse belde mamsie om het grote nieuws te vertellen. 'Mam! Ik ben de knikker Koning van Rijswijk!' De knikker wattes??? Hij had, zonder dat wij ouders ervan wisten, meegedaan. Hiervoor moest hij zich via internet hebben opgegeven, via Jetix was er een oproep op tv geweest en ik wist van niets. Echt iets voor mijn zoon om zo innovatief te zijn, alleen hij zou dat doen. 'Wat heb je nu gewonnen dan?' vroeg ik hem. 'Mam ik heb een beker gewonnen, een T-shirt, een rubicscube en ik mag meedoen met de finale in Walibi, gaaf he?' Helemaal super, hij zou met papa en Joanne gaan daar ik moest werken en geen vrij kon krijgen. Hij had de dag van zijn leven en is op de zestiende plek beland. Zijn laatste wedstrijd ging niet helemaal super, zijn tegenstander speelde vals en dit was niet gezien door de organisatie. Hoe jammer het ook was, hij feliciteerde zijn laatste tegenstander en gaf de organisatie nog een hand en bedankte hen voor het meespelen. Hoe koelbloedig is mijn zoon, jammer genoeg niet gewonnen maar wel blij omdat hij nu eindelijk in de achtbaan kon.
Dit deed mij denken aan mijn eigen knikker tijd, dit lijkt alweer een eeuw geleden. Thuis hadden wij een grote ronde waspoederton waar al onze knikkers in zaten. Thuis speelde wij niet voor het 'eggie' en alles verdween in de grote ronde waston. Op een dag nam ik een megagrote lodder mee naar school. Hij had de meest prachtige kleurencombinatie en ik was er verliefd op. In de pauze zag een jongen uit mijn klas de lodder en zei; 'Zullen we een potje doen, ik al mijn knikkers tegen jou lodder?' Dat zou dan moeten gebeuren na school want de pauze was al om. De hele les heb ik zitten twijfelen of ik wel moest spelen om mijn lodder. Uiteindelijk heb ik besloten om het toch te doen en om kwart voor vier stond de hele klas om ons heen. Ik gooide mijn lodder en kwam bijna in de pot. De knikkers werden gegooid, het leken er wel honderd! Helaas had ik niet gewonnen en mijn klasgenote mocht beginnen. Er kwamen steeds meer kinderen omheen staan en toen er nog maar drie knikkers lagen was ik aan de beurt. Het is nu of nooit, dit moet een makkie zijn. Ik mikte, schoof de vinger tegen de gekleurde knikker en... ik miste! Hoe kan dat nou, die had er gewoon in moeten zitten. Mijn klasgenote zat al handenwrijvend te lachen en dacht dit wel even te winnen, ook hij miste de pot en het was weer mijn beurt. Nog nooit was er zoveel spektakel en spanning op het schoolplein, de hele game heeft zo;n drie kwartier geduurd en wie had er gewonnen? Natuurlijk, ik had gewonnen en kwam met een hele zooi nieuwe gekleurde knikkers thuis. Ik was zelfs thuis de held want de grote ronde waspoederton was nu tot aan de nok gevuld. Ach, het knikkeren zit ons in het bloed.
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten