Vorig jaar heeft ons bonagezin genoten van een welverdiende vakantie in het mooie Beieren. Tijdens het bezoek aan een subtropisch zwemparadijs zagen we bij binnenkomst een glijbaan wat meer weg had van een schans. Het was er niet druk en de mannen zouden deze gaan proberen. 'Mam, ga je dan met mij mee van die glijbaan, lijkt me een kickuh ding!' zegt zoonlief. Op dat moment komt er een wat kalende man afgeroetsjt en die keek erg moeilijk toen hij bovenaan de glijbaan stond. Het eerste gedeelte sjeesde hij loodrecht naar beneden om vervolgens met een klap op de baan te knallen. Een klein stukje verder werd deze kalende man gelanceerd en hij kwam werkelijk waar plat op het water terecht. De rit had nog geen vijf seconden geduurd en kaaltje kwam flabbergasted met zijn koppie boven het water. Hier moest hij toch even van bijkomen, hij klom de trap op en moest zijn zwembroek omhoog trekken, het aangezicht was nou niet zo fraai! Ik kijk, na het zien van dit tafereel, mijn man en zoon aan en vraag of ze levensmoe zijn. 'Hier krijg je me voor geen goud vanaf, dit is pure zelfmoord!' De mannen lachen nog als we de kassa voorbij zijn en ik waag me er niet aan. Mijn oog valt op een megagroot bubbelbad, dat is meer mijn ding.
In de verte zie ik mijn hubby aan komen lopen, hij grist zijn handdoek van de stoel en zeg: 'ik zou als ik jou was die glijbaan maar niet nemen, dit is pure zelfmoord! Bij dat steile stuk donder je met een noodgang naar beneden, vervolgens flikker je met een doodsklap op die baan die keihard is en dan wordt je gelanceerd, niet normaal. Je bent alle gevoel van richting kwijt, bijkomend heb je gelijk twee ingeklapte longen en als je denkt dat je alles gehad hebt glij je het water in en verzuip je bijna.' Ik kijk hem aan, schiet in de lach en zeg dat ik dit al voorspeld had. Onze tweeling heeft het maar niet uitgetest, deze glijbaan is niet geschikt voor ieder normaal mens.
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten