Na het zien van de ingrijpende docufilm 'Losing Layla' voel ik me een bevoorrecht mens. Ik heb mijn vier kids in goede gezondheid gekregen en mag ze opvoeden en begeleiden om zich klaar te maken voor de grote wereld. Blijdschap en verdriet liggen zo vlak bij elkaar, de tranen van geluk vloeien geleidelijk over in tranen van verdriet. Hoe ga je met dit verlies om vraag ik me dan af. Stel dat het mij was overkomen, hoe had ik dit opgevangen. Vragen waar je als nieuwbakken gezin niet bij na wil denken en toch gebeurd het nog vaak genoeg. Voor geen prijs zou ik een kind kunnen missen, ze zijn me allen zo lief. In mijn naaste omgeving is het helaas ook gebeurd en dat is zuur, zeker als je zelf ook net zwanger bent en hoort dat een familielid net een kind is verloren. Blijdschap en verdriet, het ligt zo dicht bij elkaar en het leven gaat gewoon door alsof er niets gebeurd is.
Gelukkig zijn wij gezegend met vier kinderen en mag ik ze bij me houden tot ze volwassen genoeg zijn om hun vleugels uit te slaan. Voor degene die hun kind bij of voor hun geboorte al zagen uitvliegen is dit een hard gelach, zij missen de herinneringen die je als ouder met je kinderen opbouwd. Die herinneringen zijn veel te kort en erg teer. Ik herinner me een klant, zijn vrouw was zwanger en helaas ging dit ook bij de geboorte mis. Zijn verhaal was te vertellen tijdens een knipbeurd van een half uur, ik had het gevoel als
'De één krijgt een kind
De ander net niet
De één heeft geluk
De ander verdriet'
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten