maandag 25 juli 2011

Toen was het al duidelijk

Op mijn zesde verjaardag kreeg ik van mijn peettante Annie een pop cadeau. Ik was een poppenmeisje en kon er niet genoeg van krijgen, dus kreeg ik een pop met echt haar. Dat hadden ze nooit moeten zeggen tegen mij, dat is vragen om ellende. Bij de pop zaten wat verschillende setjes kleding en een borstel die met gemak door het haar ging. Het was mijn mooiste cadeau die dag en de visite kon me gestolen worden. Driftig borstelde ik het haar van de pop, die ik Annie had gedoopt. Alle setjes kleding werden gepast en al snel had ik een eigentijdse combinatie gemaakt; een bloes met kantjes en een bikinislipje met kantjes. Dit was het zomertenu, ik ben midden in de winter jarig en verlangde nu al naar het strand. In de huiskamer zaten ooms en tantes met elkaar te kletsen onder het genot van een kop koffie en een stukje taart. Niets vermoedend zat ik in de keuken en kreeg opeens een brainwave; echt haar, dus dat groeit! Eerlijk gezegd kon ik niet zoveel met dat lange haar, het viel steeds in haar gezicht. Het elastiekje wat in het haar zat was al gebroken dus ik kon het niet meer vast zetten. Er zat niets anders op dan Annie een girly pony te gaan geven, zo kon ze tenminste wat zien. In de keukenla lag een schaar, die heb ik met enige stilte weten te grijpen en hup... daar ging de schaar in Annie der haar en ik creëerde een prachtige pony die naar mijn mening geweldig stond. Ik begon weer te borstelen en zag dat de ene kant iets te ver was weggeknipt, de andere kant ook nog een beetje bijpunten dan maar. In de tijd was ik grenzeloos en wist niet te stoppen, wat uiteindelijk resulteerde in een ultra kort koppie bij Annie. Het was ietsjes te kort geknipt maar wel gelijk, het zat er dus toen al in, dit is mijn roeping, ik word kapper! Het haar had ik met de stoffer en blik vakkundig weggeveegd en vol trots kwam ik de overvolle huiskamer in om iedereen te laten zien dat Annie een mooie nieuwe coupe had. Bij binnenkomst zie ik tante Annie op de bank zitten, zij ziet mijn creatie eerder dan ik vol trots kan melden dat Annie een nieuwe coupe heeft en zie nog net dat ze zich verslikt in het hapje taart wat net naar binnen werd geschoven. Tante Annie begint te hoesten en krijgt een hoofd zo rood dat ik ervan schrik. 'Wat heb je nu gedaan! Die pop koste een godsvermogen, je hebt al het haar eraf geknipt!' hoor ik tante Annie zeggen. Beteuterd kijk ik van de pop naar tante Annie en zeg de legendarische woorden; 'Maar het is echt haar, dat groeit vanzelf weer aan toch?' De hele huiskamer kwam niet meer bij, tante Annie vond het maar matig en ik, ik moest huilen.

Jarenlang heb ik de buurkinderen wijs gemaakt at ik een pop had met echt haar wat groeit. Niemand die me ooit heeft geloofd, alleen ik was er stellig van overtuigd dat het echt aan groeide, het was in vijf jaar al één centimeter gegroeid. Tante Annie heeft het me volgens mij nooit vergeven en toch bleef Annie mijn lievelingspop, ook met het rattenkoppie. Zou dat het zijn, ik knip nog steeds graag stoere korte koppies, al groeit het bij mijn huidige modellen wel aan.

Tot de volgende wonder

Geen opmerkingen:

Een reactie posten