Joepie de poepie!

'Bah ome Willem, dat is vies, een broodje poep!' Ik hoor het één van de geitenbreiers nog zeggen. Het geweldige lied van ome Willem, wie is er niet groot mee geworden. Elke woensdagmiddag zaten we voor de buis te kijken naar de film van ome Willem, samen met Teun, Toon en August. Vanmorgen kwam ik tijdens het zappen ome Willem tegen, spontaan kwam het stoute kind in me naar boven. Het mooiste was toch wel als ome Willem achter zijn drumstel zong of wij een broodje poep luste, geweldig! In die tijd waren de poep en pies verhalen al zeer lachwekkend, niet te vergeten als er weer zo'n kleuter moest plassen. Zij werden dan meegestuurd met een plasgeitenbreier. Ik heb nooit begrepen wie dat dan waren, nooit zag je ze in beeld. De voorstelling die ik er van had waren een paar kerels met een po op hun hoofd, zo moest een plasgeitenbreier er in mijn beleving uit hebben gezien. Van het prille begin tot de laatste letter van de aftiteling genoot ik van de film van ome Willem, hier ging ik echt voor zitten. Volgens mij was dit het eerste interactieve programma, mijn broer en twee zusjes zaten iedere week mee te zingen en te schreeuwen bij Jan Klaassen, het liefst kropen we in de tv. Nee, ik heb erg leuke herinneringen aan de film van ome Willem. Mijn favoriet was toch wel de onnozele August, Toon kon ik soms niet uitstaan, de betweter! Hij wist alles beter en was wel de grote treiterkop. Mijn broer vond ik net een Toon, pestkoppen waren het!

Toen ik ome Willem een beetje ontgroeid was kregen we Theo en Thea, wat een verschrikkelijk programma vond ik dat zeg. Ik was toen net begonnen als kapper en in de salon sprak men er schande van. 'Ik snap niet dat je je kind daar naar laat kijken' kreeg ik al snel te horen van de klanten. Het taalgebruik was uit den boze, ouders die hun kinderen hier naar lieten kijken moesten acuut in de heropvoeding. In die tijd had ik klanten met kinderen die geen mama of papa tegen hun ouders zeiden, nee ze noemde hun ouders bij de voornaam, nou vraag ik je! 'Nee in een vrije opvoeding moet dat kunnen.' Sorry hoor, zelfs ik vond dat toendertijd een rare gewaarwording, je noemt je ouders toch gewoon pap of mam? Het klonk ook heel raar om zo'n nieuwerwetse kleuter hun ouders bij de voornaam te horen noemen, alsof het schoolvriendjes waren. Hebben zij dan nooit iets van respect mee gekregen? De ouders werden ook nooit aangesproken met U, altijd dat 'jijen' en 'jouwen', verschrikkelijk gewoon! Ik hoefde dat echt niet te proberen om mijn moeder bij haar voornaam te noemen, als kleuter wist ik niet eens hoe mijn moeder heette! In mijn ogen was haar naam mama en dat van mijn vader papa. Zou dat de uitwerking zijn van het wekelijks kijken naar de film van ome Willem? Zelfs mijn ouders konden lachen om het broodje poep.

Tot de volgende wonder