Wat doe je als je echtgenoot een hekel heeft aan klusjes, je zelf wel van klussen houd en dat het liefst met je partner wilt doen? Met dit probleem loop ik al vanaf ik hem ken. In ons vorige huis probeerde hij een lamp op te hangen in de hal, het lampje hing maar de gemeentestop was opgeblazen. Een keukenkastje wat eruit lag, hubby zet hem er weer in en het land na drie dagen bovenop mijn voet. Natuurlijk ben ik heel blij met mijn klus dyslectische ventje, het is gewoon niet zijn ding. Als ik al roep dat we nodig de muren en het plafond moeten schilderen roept hij tot over drie dagen! Zijn gezicht staat op moeilijk kijken en het liefst roept hij de hulp in van een klusjesman. Ja heel leuk, maar dat kost centen en die hebben we hard nodig om de zooi te kunnen bekostigen. Het gevolg is dat mamsie overal aan begint en we eindigen met een Lau en Tiny imitatie. Kortom, ik moet het hem gewoon niet vragen, maar wie helpt mij dan? Eigenlijk moet ik nog even geduld hebben want onze jongste zoon heeft de gene van zijn moeder geërfd en die vindt klussen wel leuk! Hij gaat volgend schooljaar naar de bovenbouw en heeft voor de richting bouw breed gekozen. Het liefst bouwt hij leuke dingen van hout, nou dat komt goed scheet, mamsie gaat nu alvast een lijst met meubels voor je maken, kan je die aan je leraar geven. Sanne heeft de gene van papa, die zegt bij voorbaat al dat ze iets niet kan en probeert het niet eens. Sytse staat met mamsie te koken, terwijl zijn tweelingzus niet eens weet hoe de magnetron werkt! Zij laat met gemak nog een ei ontploffen in de pan.
Gelukkig heeft mijn lieverd andere kwaliteiten die een klusjesman weer niet heeft. Zo is hij een Nederlands talenwonder, behulpzaam, een photoshopper in hart en nieren en houd hij onvoorwaardelijk van mij en zijn kids. Hij lijkt op zijn moeder, die ging ook het liefst op vakantie als er in huis wat gedaan moest worden. Ach, als dat het enige is dan heb ik helemaal niet te klagen, samen maken we ons huisje tot een paleisje. Het wordt ons paleisje en wij zijn er heel blij mee. Klus dyslecticus of niet, ik word nog steeds op de vingers getikt als er in mijn blog een ieniemienie schrijffoutje staat; 'FOEI Syl, dat je dat niet eens weet!' krijg ik dan te horen. Tja, we vullen elkaar perfect aan, geweldig toch?
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten