'Mam, doet dat pijn, bloedprikken?' 'Welnee, voor je het weet is het voorbij, je voelt maar een klein prikje.' 'Maar mam, ik wil dit niet, waarom moet IK nou weer bloed geven. Kunnen ze geen bloed uit mijn voeten halen, daar voel ik toch niets!' 'Nee schat, het moet uit je armen.' Zo ging het al meer dan een week, elke keer als de discussie op bloedprikken kwam speelde ik hetzelfde riedeltje weer af. 'Maar mam, ik ben bang voor prikken, sla mij maar een bloedneus dan hebben ze toch ook bloed?' Vanmiddag moesten we terug naar de neuroloog voor de uitslagen van de zenuw behandeling. Het komt hier op neer, Sanne haar zenuw banen naar haar spieren werken te traag. Om er zeker van te zijn moest er een bloedonderzoek gaan plaats vinden, de uitslag is er pas over drie maanden. Eind november belt de arts terug met de uitslag en dan weten we of het een erfelijke factor is of niet. Wij zijn er bijna zeker van dat dit niet in de familie voor komt, het zou toch raar zijn dat het erfelijke ineens bij Sanne gaat starten, we wachten rustig af. Nadat we de uitslag van het onderzoek hadden gekregen moest er dus bloed geprikt worden. Links zie ik een angsthaas zitten die alle spieren in haar lichaam aanspant, ze wil nog steeds geen naalden in haar lijf. Ze vind zichzelf nog veel te klein om bloed te geven; 'heb je mijn armen gezien mam, die zijn iets dikker dan een naald, straks komt hij er aan de andere kant weer uit!' Aan fantasie geen gebrek, wat kan ze overdrijven zeg! Ok, ik ben ook geen held met naalden maar bij mij kunnen ze geen aderen vinden, wat een schouwspel aan bloeduitstortingen als gevolg heeft over beide armen en handen.
Enfin, wij lopen naar beneden en komen bij de afdeling 'Vampirella' om daar een flinke donatie te geven. Ik trek een nummertje en nemen plaats in de wachtruimte. Nog drie mensen voor ons dus we zijn zo aan de beurt. Die klep staat maar niet stil, steeds wil ze een bevestiging hebben dat het geen pijn doet. Zegt er een dame op leeftijd dat het niet pijnloos is maar dat zo'n grote meid toch niet bang is voor een naaldje? En bedankt Benidorm Bastaard, nu wil ze helemaal niet meer naar binnen. Ik probeer de boel nog te sussen en zeg; 'iedereen ervaart het anders, die naald glijd door jouw jonge strakke huid als een scherp mes door een pakje boter', terwijl ik de oude dame aankijk. Als blikken konden dode dan lag ze nu een verdieping lager in het ziekenhuis. Sommige mensen snappen het echt niet, bemoei je lekker met je eigen pijngrens, dit meiske heeft een hoge pijngrens want ze voelt minder door haar aandoening. PLING, daar gaat het belletje en wij naar binnen. Het is haar allemaal heel goed uitgelegd en ze ziet hoe de naald haar arm in schuift. 'Is dit alles?' 'Ja tut, dat is het.' Er zijn vijf buisjes bloed afgenomen en ze is weer een ervaring rijker. 'Mam... gaan we nog wel een warme gevulde koek eten... als troost voor de prik?'
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten