maandag 21 januari 2013

Vaarwel Ymke en aanverwante ontstekingen

En dan lig je afgelopen vrijdag in het ziekenhuis om een ontstoken galblaas inclusief galstenen te laten verwijderen. Natuurlijk gaat er een heel traject aan vooraf met klachten die lijken op maagpijn. Geen gekruid eten, daar kwamen de klachten vandaan dacht ik. Al jaren, blijkt dus nu, heb ik last gehad van gal aanvallen, al was er niets te zien op de echo, tot afgelopen november. In minder dan een half uur was mijn buik zo opgezet en kreeg ik zoveel pijn dat ik toch maar besloot om naar de dokterspost te gaan. Alweer was het vermoede galstenen, daar het blijkt dat vrouwen van mijn leeftijd hier meer last van hadden dan mannen. De volgende dag naar de arts gegaan voor een verwijzing naar het ziekenhuis om nogmaals via een echo te kijken of het zo was. Er bleek een steen in te zitten met een doorsnede van 3 cm. wat op zich best een aardige omvang is. 'Zo groot? Ik ga haar maar een naam geven!' en daar was Ymke geboren. Op maandag 7 januari kreeg ik bericht dat ik me op 18 januari mag melden in het ziekenhuis om dit alles te laten verwijderen. Om 7 uur kwamen we aanrijden en na een intake gesprek gingen we naar de ziekenzaal, waar mijn bedje al gespreid stond. Eerst bloed prikken, mochten ze bloed nodig hebben dan is het handig om te weten welke bloedgroep. Het leuke was dat mijn HB waarde altijd te laag waren, nu had ik een waarde van 10... 'wat is uw geheim mevrouw?' Tja, als ik dat vertel dan is de tekst op een pakje siggies niet meer geloofwaardig. 

Om kwart voor 8 reden ze mij met bed en al de voorkamer van de OK binnen waar het drama begon. Uit ervaring weet ik dat ik links moeilijk te prikken ben, problemen dus met het inbrengen van het infuus. Zat hij er net in na veel pijn werd er doodleuk gemeld dat hij in de rechter hand moest. Had niets uitgemaakt want hij zat niet goed in de linkerhand, hij is fijn! Gelukkig zat het infuus in notime in mijn juiste hand en we konden beginnen! Ik snap best dat je een makkelijk kleedje aan moet, past altijd en is met drukkertjes zo los te trekken, maar zo'n ding tocht niet normaal! Gelukkig mocht ik mijn thermo sokken aan houden en kreeg ik op de OK een lekker warm velletje. Voordat ik in slaap zou vallen stelde de chirurg me zo op mijn gemak en beloofde goed voor me te zorgen, de schat! Ik hoop echt dat ik bij hem op controle mag over 2 weken. Om half 11 werd ik weer op zaal gereden, 4 gaten rijker in mijn buik. De volgende morgen mocht ik gelukkig weer naar huis om verder te herstellen. Nu een weekend later voel ik me aardig, denk dat ik al heel wat kan maar niets is minder waar. Ik ben uit mijn hum, voel me als een omgewaaide Abri en wil tegen alles aanschoppen omdat niets lukt. Ik word gek van mijn eigen gedrag, dat is toch raar? Ik vul de dagen met liggen, eten, drinken, lezen, film kijken en thats it! Natuurlijk weet ik wel dat dit tijd nodig heeft om te herstellen al kan ik er het geduld niet voor vinden. Het zou al een flinke vooruitgang zijn als ik een nacht door kan slapen, het is me vanmiddag niet gelukt om wakker te blijven... lui wijf ben ik he? 

Tot de volgende wonder

2 opmerkingen:

  1. Nou maar hopen dat Ymke geen jongere zusjes heeft ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Weet je Syl.... nog niet zo lang geleden moest je zelfs lui zijn na zo'n operatie. Mocht je zeker de 1e 5 dagen niet naar huis. Werd alles voor je gedaan en was je bezig met je nieuwe contacten in de ziekengang. Nu wordt je er bijna gelijk uitgetrapt, thuis doe je ongemerkt toch best wel wat, geen verpleegster/pleger om je heen en die tv kan geen leven vervangen. Dus hoe jij je voelt is zo normaal... je bent gewoon te vroeg, te snel aan je lot overgelaten en het verlies van Ymke nog niet te boven. ;) XX

    BeantwoordenVerwijderen