Als ik terug ga naar mijn verste herinnering dan komt er iets naar boven wat ik mijn leven lang bij me heb gedragen. Vroeger schepte mijn moeder het eten op mijn bord en ik moest mijn bord altijd leeg eten, want kindertjes in Afrika hebben niets te eten en jij wel. Mijn antwoord was dan altijd 'stuur mijn bord maar naar Afrika want ik hoef/lust dit niet'. Ik kon om dit antwoord een draai om mijn oren krijgen, het bord moest leeg, al moest ik de hele avond aan tafel blijven zitten. Zo ook op een avond, begin jaren 70, ik was denk 5 jaar. We aten deze avond spinazie met een gekookt eitje en ik had hier gewoon geen trek in. Normaal vind ik spinazie erg lekker maar die avond kreeg ik het echt niet weg. Mijn moeder zat tegenover mij en ik probeerde een hap te nemen, al kokkend kwam deze hap er weer uit. Mijn moeder zei me dat het bord leeg moest, ik wist me geen raad! Ik had al geen trek en als elke hap eruit komt dan wordt de inhoud alleen maar meer! Iedereen aan tafel was al klaar met eten en ik keek hulpeloos naar mijn vader. Helaas kwam de hulpeloze blik die ik hem gaf niet aan en hij dook zijn krant in. Als enige zat ik aan tafel met dat steeds voller wordende bord spinazie met het zielige gekookte ei.
Als kind was ik al vindingrijk en bedacht een list om het bord zienderogen te legen zonder ook maar een hap te hoeven nemen. Ik had een leuk jurkje aan met zakken, voel je hem al aankomen? Binnen no time zat de inhoud van mijn bord in de zakken van mijn jurkje. Gelukkig was mijn moeder druk doende om mijn broertje in zijn pyjama te proppen dus kon ik ongezien te werk gaan. Na de laatste hap die in mijn zak verdween melde ik dat mijn bord leeg was, ik mocht van tafel. Ik nam een speurt naar het toilet en daar leegde ik mijn zakken, eindelijk was ik van die troep af en ik besloot die avond vroeg naar bed te willen. 'Mama mag ik mijn pyjama ook aantrekken?'
Jaren later, toen ik zelf kinderen had, besefte ik dat ik dit mijn kids nooit zou aandoen. Ik schepte kleine porties op en als ze nog trek hadden mochten ze nog een bordje pakken. Het feit dat het bord leeg moest blijkt achteraf een vorm van 'feeden' te zijn, ze was gewoon een ordinaire feeder! Mijn moeder bepaalde het menu, zij bepaalde ook de hoeveelheid op mijn bord en iets verspillen stond niet in haar woordenboek. Toen al was er bijna geen communicatie mogelijk, dat is nooit echt beter geworden helaas. Zou dit gegeven iets te maken hebben dat ik altijd mijn bord moest leeg eten en dooreet als ik genoeg heb gegeten? Heeft dit ervoor gezorgd dat ik mijn verzadigingspunt steeds aangepast heb aan de hoeveelheid wat er op mijn bord lag? At ik met mijn ogen en niet met mijn maag?
Mijn kinderen hebben altijd mogen stoppen als ze vol zaten, konden een boterham pakken als we iets aten waar ze geen zin in hadden of iets niet lusten. Ik heb mij voorgenomen dat mijn kids een keus mochten maken. Sterker nog, mijn jongste zoon vond koken al op jonge leeftijd erg leuk. Nog geen vier jaar en hij stond al in de pan met gebakken uitjes te roeren en maakte samen met mamsie een pan heerlijke macaroni. Niet gek dat hij voorstelde om tijdens het kinderfeestje van hem en zijn tweelingzus een eetfeestje te willen. Ze waren gek op gourmetten met pannetjes, ik kon ze niet gelukkiger maken. Nog steeds maakt mijn jongste zoon de lekkerste gerechten waar het hele gezin met aanhang enorm van kan genieten. Hij geniet weer van het aanzicht dat iedereen van zijn gerechten smult en zegt dat het een 'masterlijk' recept is! Of eten een belangrijke factor in mijn leven is... jazeker. Buiten dat we het nodig hebben is eten ook lekker en ja, ik ben een echte smulpaap en ja, ik ben het bord spinazie van vroeger snel vergeten als ik iedereen zie genieten van mijn kook en baksels.
Dat ik dit verhaal opschrijf maakt dat ik in eten straks de juiste keuzes moet gaan maken, dat ik na mijn operatie weer opnieuw moet leren eten. Zo moet ik de juiste keuzes maken om aan de juiste vitamines en mineralen te komen, is de hoeveelheid belangrijk en dien ik te luisteren naar het verzadigingspunt wat ik nu niet meer heb. Ik moet weer leren eten met mijn hoofd in samenspraak met mijn nieuwe maagje. Dat het niet makkelijk is weet ik, dat het niet onmogelijk is weet ik ook. Al maanden ben ik mij aan het inlezen en hoop ik dat ik de juiste kanalen heb gevonden voor het grootste resultaat. Met de juiste 'mindset' en voorbereidingen gaat het mij lukken, ik weet het zeker!
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten