Silly's wondere wereld: Griezelig stil...

Vandaag toch maar bloggen vanaf mijn lappie, met mijn autistische neigingen wil ik toch wel zelf de lay-out kunnen invullen zoals jullie die van mij gewent zijn. Gisteren ging het Bona gezinnetje een dagje richting de Flevopolder, alwaar wij een gezellig dagje in Walibi hebben rond gelopen. Toen mijn oudste moppie vroeg of ik mee ging naar Fright Night kon ik niet weigeren. Nog blijer waren de koppies van de tweeling, ja nu kon ik niet terug en eigenlijk wilde ik dat niet. Mooie dag om mijn Samsung Galaxy Note 2 te testen op film en foto capaciteiten. Laat ik dit zeggen, de vruchtjes hebben alle achtbanen getest en mamsie haar Note2, wat een beeld! Velen vinden de Note2 groot en dat is hij ook. Maar om nou te zeggen dat hij TE groot is, ik heb er geen moeite mee. Sterker nog, ik kan zonder bril een bericht tikken zonder al teveel fouten. De enkele fouten die ik maak zijn te versloffen. Bij mijn oude mobiel moest je een cursus inktvip hebben gevolgd wilde je mijn berichten kunnen lezen, dramatisch! Nee, mij hoor je niet klagen over de comfortabele grootte van de Note2. De foto's die je maakt zijn haarscherp bij daglicht. Bij nacht is hij met flits geweldig, al moet je geen tegenlicht hebben. Ik moet zegen dat er bij toeval een mooi plaatje uit voort komt, dat is eigenlijk te verwaarlozen. Dan de film capaciteiten, overweldigend beeld, scherp en zelfs het geluid goed. Zijn er onder mijn bloglezers fanatieke achtbaan gangers? Als ik zeg El Condor, dan gaan jullie gillen van genot, ik niet kan ik jullie melden. Met geen ME peloton krijg je mij erin! Al heb je nog zo'n leuk bekkie, kan je een grasmaaier verkopen aan een flatbewoner tien hoog en bied je mij je jaarsalaris... twijfelgevalletje, dan nog ga ik er niet in. Zoonlief ging wel met Dex, als zijn coupe nog maar in model zit na de rit. Natuurlijk heb ik dit gefilmd en wat een scherp beeld. Ik heb de film bewerkt met een app en daar is hij wat minder van kwaliteit geworden. Heeft ook te maken met het thema; Halloween leek mij wel gepast. Je kunt het filmpje zonder enige bewerking HIER bekijken. Helaas kon ik niet de hele dag op internet, door de drukte was er na één uur geen tot weinig bereik, dus weinig #becreativenl vanuit Walibi.

Buiten dat ik de hele dag met mijn mobiel in mijn handen heb gelopen, hebben we ook enorm genoten van de dag. We waren er al vroeg, om half elf zaten we bovenin het reuzenrad. Nou ben ik een bange poeperd als het om hoogte gaat, ik word al misselijk als ik op een krant sta. Bij ronde twee zei de dame bij de knoppen dat ze ons bovenin wel even stil kon zetten om een foto te maken... SLIK! Pfeuw, de foto in één keer gelukt en nu naar beneden met dat rad! De kids zijn lekker de achtbanen in gegaan en mamsie werd al misselijk in de sombrero's. Het zonnetje scheen dus opperde Sabina dat we de Pyrahna wel in konden gaan. Als we nat zouden worden konden we drogen in de zon. Lekkere vooruitzichten, loop je daar met een zeiknatte reet. 'Nou ik mag hopen dat jij de enige bent die met een bevroren hol door het park mag wandelen!' waren mijn woorden. En zo geschiedde, ik natte ogen en Sabina een natte kont. Om Sanne een goede dag te gunnen hadden we een rolstoel geregeld, prima voor degene die moe was en voor de tassen proviand. Omkomen van de honger zouden we niet en genoeg pakjes drinken om de zooi weg te spoelen. Tot een uur of één konden we overal in zonder al te lang te moeten wachten, daar hadden we goed aan gedaan. Om kwart over vijf zijn we richting het eerste spookhuis gegaan, fight nights kom maar op! Daar ging de deur van de Villa open, we wisten niet wat we ervan moesten verwachten. Staan we daar in de rij, gaat het eerste groepje richting het huis, hoor ik achter de schermen een kettingzaag aan gaan. Die werd binnen een nanoseconde overstemd door een gegil! Rennende bontkragen op Uggs wisten niet waar ze het zoeken moesten, de handtasjes vlogen nog net niet door de lucht. Komt scary Arie om de hoek, heel die rij in de wave, dan kom je toch niet meer bij. Enfin, wij mogen richting het huis, rolstoel geparkeerd en daar gaan we dan. Loopt er achter mij een stoere bink in gezelschap van drie angstige meiden. 'Blijf maar bij mij hoor, ik ben niet bang!' zegt de stoere held. Ik hoor dit aan en draai me om en zeg 'BOE!' Hij hing bijna in het plafond, dat noemt zich een stoere begeleider? Ik loop dat huis in, Dex, Sytse (met Meneer Banaan), Sabina en Sanne lopen voor mij en ik hoor alleen maar gillen. Uit onverwachte hoeken en gaten schiet er van alles voor je langs, geweldig! Tot het moment dat Sanne met het haar vast zit aan een gordijntje. Ze roept haar zus en die probeert haar mee te trekken naar een volgende kamer. 'Sab ik zit vast!' roept ze, al heeft Sab dit niet gehoord met al dat gegil. Ik zie haar vast zitten en probeer het haakje uit het haar te wurmen, gelukkig kwam daar onze redding, een zaklamp scheen ons bij en we konden weer verder. We lopen verder en ik schiet alleen maar in de lach, mijn oren fluiten nog van dat gegil. Overal kwamen die engerts uit hoeken en gaten schieten en van de schrik ga ik lachen. Sytse en Dex gilde steeds, 'pas op, wij hebben een banaan' wat op zich al hilarisch was. Op naar Eddy's Funhouse, waar begint de rij? Hier... o nee, hier dan? Dat wordt wachten geblazen en wij werden vermaakt door vele enge figuren die met scheppen, kettingzagen en ander spul ons de stuipen om het lijf wilde jagen, wat bij velen een gegil teweeg bracht. Eénmaal binnen bij Eddy's Funhouse was de rij nog lang, heel lang. Worden we aangesproken door een beveiliger die ons vertelde dat we met de rolstoel niet het huis in konden. Ja leuk, maar Sanne gaat dit niet trekken dus mochten we via de VIP ingang het huis in. Deze was echt geweldig, veel onverwachte momenten en spectaculaire grappen. De acteurs waren prachtig geschminkt in een prachtige omgeving, ik heb echt genoten. Om half tien zijn we richting huis gegaan, geen file op het parkeer terrein en geen file richting huis. Om half twaalf lag ik heerlijk onder de wol en ik ben heerlijk in slaap gevallen. Of ik nachtmerries heb gehad? Geen idee, mamsie was te moe om te dromen...

Tot een volgende wonder