Elke dag is het de taak van "meestal' de moeder om een voedzame maaltijd op tafel te serveren. Nog mooier is het als deze dan ook smakelijk wordt genuttigd door het gehele gezin. Helaas is dat een onmogelijke taak, zeker als je te maken hebt met 6 hongerige magen en die staan niet altijd op elkaar afgestemd. Onze oudste belt me elke avond uit haar werk op met de vraag; 'wat eten we?' Aan haar reactie is wel te merken of het naar het bekkie staat of dat ze toch verkiest om haar diner bij de Mac Drek te halen, zoals wij het sjieke restaurant met de gouden bogen wel vaker noemen. Dan komt de knul daaronder die wel zin heeft in een gezonde Hollandsche prak, om nog maar over onze tweeling te zwijgen. Onze tweeling heeft niet elkaars smaakpapillen, de één lust alleen maar kip en de ander is net een kliko, als het maar warm en veel is. Kortom, wat eten we vandaag nu weer?
Nou zit mamsie vaak in de experimentele fase en probeert hier en daar wel eens wat uit. Ik herinner me ooit mijn poging tot het maken van een smakelijke lasagne althans, dat moest het worden. Niets is minder waar. Ik stond weer eens voor de schappen en bedacht me dat we nog niets op het menu hadden staan. Daar vond ik een zakje kruiden voor lasagne laat ik dat eens gaan proberen. Ik koop alle spullen die ik ervoor nodig had en bij thuiskomst liep het water me al uit de mondhoeken. Driftig sta ik te roeren in de pan en zie dat de hele zooi in de oven moet. Snel verwarm ik de oven voor en begin met het scheppen van alle ingrediënten in een ovenschaal. Het gehakt mengsel lijkt me wat aan de dunne kant, het zal wel zo horen. De bladen gaan erop en wederom stort ik nog zo'n mengsel braaksel, wat overigens wel lekker rook, over de bladen. Als de schaal vol is gaat er nog wat geraspte Parmezaanse kaas overheen en nu maar hopen dat het goed gaat. Nadat het belletje van de oven gaat is het tijd om de schaal eruit te halen. De borden staan al te wachten op het lekkers wat gaat komen en ik start met het opscheppen van de lasagne .. of wat er voor door mocht gaan. Het leek voor geen meter op het smakelijke plaatje van het zakje. Tijdens het opscheppen kwam ik niet eens door de bladen heen en de drap trok een spoor van de schaal, over het aanrecht naar de smachtende borden die klaar stonden. Het leek meer op aangebrande tomatensoep met karton en zo smaakte het ook. Nee lieve bloglezers, dit was niet voor herhaling vatbaar. Jaren later maakt mijn oudste vruchtje wel de lasagne hoe het bedoelt is, al vind ik er nog steeds niet weg te werken. Zou dat de nasmaak zijn van mijn eigen probeersel ooit?
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten