'Ben je zenuwachtig Syl?' ik; welneee! Waar moet ik nou zenuwachtig over zijn dan. Ik heb mij meer dan genoeg voor kunnen bereiden op wat komen gaat. Maandag 7 juni mocht ik mij om 7 uur melden bij de opname lounge van het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam. Al vroeg werd ik wakker gemaakt door als eerste de wekker van manlief, toen mijn eigen wekker en daarna werd ik eraan herinnerd dat ik toch echt nu mijn bed uit moest door het felle licht van de lamp. 'Ga jij alvast maar naar beneden dan kan je nog eten en drinken, dat mag ik toch niet dus ik blijf nog even liggen, ow en mag die bouwlamp uit?' Ook goedemorgen! Om even over zevenen werd ik mee geroepen door de verpleegster en mocht ik door naar de intake alwaar ik werd gewogen, gecontroleerd, bloed werd afgenomen en ik een gemeen prikje kreeg tegen trombose. Hij voelde niet gemeen maar de uitwerking met spuitjes bij mij geven altijd een kleurrijk resultaat. Na dit alles mocht ik mijn spannende 'niemandalletje' aantrekken. Het werd nog spannender, alles moest uit en dan weet je dat je straks met je benen in de hoerastand licht zodat de arts er makkelijk bij kan; de 'Franse methode' noemen ze dit... jaja! Veel tijd om hierbij stil te staan heb je niet want al snel wordt je de gang doorgereden naar de voorbereidingskamer. Het was nog lekker rustig, jawel ik was de eerste die deze dag een banaantje als maag zou krijgen. Bob de anesthesist was in een vrolijke bui en met twee hiephoi tabletjes achter de knopen ga je al snel mee in deze flow. Bob blijkt een uitstekende prikker en weet mijn ader al snel te vinden, mijn grote angst omdat mijn aderen dun zijn en niet al te recht. Om kwart over 8 is het dan zover, je rijd de OK in en wat zie ik, ramen in een OK? Het personeel was hier ook erg blij mee en kon eindelijk meepraten over wat voor weer het die werkdag is geweest. Je stapt van je bed over naar een wiebelig plankje, je armen liggen ergens naast je aan slangetjes en draadjes en dan besef je dat je niet meer terug kan. Je krijgt een kapje voor en hoort de instructies van de mensen om je heen steeds verder weg, tot dat zalige gevoel van inslapen. Hallo, kan ik dit vannacht ook krijgen?
Toen ik weer bij kwam was het 10 uur, het eerste wat ik voelde en dacht was 'tering, waar ben ik aan begonnen!' Een 'hit by a truck' moment overspoelde mijn gevoel en ik raakte lichtelijk in paniek. Niet eens door de pijn in mijn buikstreek maar van mijn linker schouder. Het eerste wat ik vroeg was of ik iets tegen de pijn kon krijgen. Heel lief kreeg ik iets via mijn infuus en mocht ik wat drinken. O god, drinken, lukt dat wel? Ja Syl, dat is gewoon gelukt en je voelde er niets van toch? Vele verhalen gingen de ronde dat na een maagverkleining water niet lekker zou vallen. Geen problemen mee, ik blij. Zo rond half 12 mocht ik naar zaal en het herstellen kon beginnen.
De volgende dag kreeg ik mijn eerste schaaltje pap, die heb ik genuttigd samen met manlief, lang leve video bellen. Hij was getuigen van mijn eerste hapjes vlaflip. Nou had ik van te voren bedacht om deze eerste hap zo te beschrijven want ja, dat moet haast wel bijzonder zijn. Ik kan er kort en bondig over zeggen dat het voor mij totaal geen verschil heeft gemaakt met hoe het voor die tijd ging. Gewoon hap, slik, door laten glijden want op een hapje vlaflip kan je niet 35 keer kauwen.
Nu 4 dagen na de operatie ben ik al aardig doorgelegen, wil ik van alles maar kan ik nog niets. Vanmorgen ben ik om half 6 van ellende mijn bed maar uitgegaan en heb ik net een ommetje gemaakt van een kwartier, ik voel me rete trots. Vandaag ga ik proberen meer te gaan zitten, lopen en dan maar lezen. Voor mij vandaag zo min mogelijk bank hangen, even stand actief zitten en ga verder aan je scrapbook ofzo of nagels lakken. Het herstel heeft tijd nodig en het eten en drinken gaat de goede kant op, alleen te weinig. Vanmorgen stond de weegschaal op 109.7, ik ben nu 7.4 kilo kwijt. Kijk, daar doe ik het voor BAM!
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten