Vanaf 1 juli a.s. ga ik starten bij mijn nieuwe werkgever en daar heb ik zoveel zin in! Het was nog even hopen dat ik voor deze tijd geopereerd zou zijn en dat is gelukt! Nou hoor ik jullie denken 'nieuwe baan? Maar je had het toch zo naar je zin bij de ouderen?' Klopt helemaal, ik had het daar enorm naar mijn zin. 'Maar waarom ga je daar dan weg?' Nou dat zal ik je vertellen. In het begin van mijn start in de zorg, als huiskamerbegeleider, had ik de taak om leuke dingen te doen met de ouderen die in de huiskamer bleven, Niet iedereen besloot met de activiteitenbegeleiders mee te doen aan een activiteit. In de vroege ochtend hielp ik met het ontbijt tot de ergste drukte over was. Daarna stapte ik uit de keuken en ging mij mengen onder de bewoners die zich in de huiskamer begaven. Mijn taken lagen op allerlei gebied, spelletjes doen, kleuren, zingen, ochtendgym, schilderen, lekker kletsen, iets lekkers bakken of koken met de bewoners, Efteling en smurfen dorp maken, kortom teveel om op te noemen. In de coronatijd hebben we heel wat puzzels gemaakt en zelfs één ingelijst omdat deze zo moeilijk was om te maken. Het was dan ook een 3D puzzel die met een speciaal brilletje het 3D effect liet zien. Zoals je leest ik had het naar mijn zin, totdat....
Helaas kregen wij een wisseling van leidinggevenden die een hele andere kijk en invulling wenste voor de huiskamerbegeleiders. Zo had ik steeds minder tijd om die o zo gewenste leuke dingen met de bewoners te doen en belande ik meer in de keuken met alle taken daaromheen. Voor de bewoners niet leuk, maar ook ik kreeg steeds minder zin om deze taken te doen. Tja dan zeg ik altijd, als je het ergens niet naar je zin hebt dan moet je gaan en op zoek naar iets anders wat wel aansluit op je wensen. En dat heb ik dus gedaan, ik ben gaan solliciteren. Uiteraard liep ik tegen het feit dat ik niet de juiste papieren had om als activiteitenbegeleider aan de slag te kunnen. Elke dag struinde ik het internet af op zoek naar de baan waar ik gelukkig van werd. Elke keer de afwijzing om dat papiertje wat ik niet heb, telt ervaring dan niet mee? Konden ze mij maar aan het werk zien, dan durf ik te wedden dat ze mij op zeker een kans zouden geven. Vele afwijzingen later kwam uit onverwachte hoek een reactie van een sollicitatie die ik door alle afwijzingen glad was vergeten. Ik begon te stralen, kreeg een lach op mijn gezicht en dacht hèhè, er zijn toch nog werkgevers die iets verder kijken dan alleen dat stomme papiertje. Na een superleuk gesprek te hebben gehad werd ik uitgenodigd voor een tweede gesprek en zie hier, vanaf 1 juli ga ik van start bij de Kessler Stichting. Zo zie je maar dat de aanhouder wint en de bewoners van mijn oude werk vergeet ik echt niet. Aankomend weekend ga ik even bij ze langs, want vergeten doe ik ze echt niet! Dankzij de bewoners had ik daar een erg toffe tijd, nu op naar nieuwe uitdagingen, want die gaan er zeker komen.
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten