Hier in huis hebben we twee jeweetwel katers, ze gedragen zich als stoere watjes en doen een moord voor alles wat eetbaar is. Zo ook na het halen van mijn boodschappen, dan staan ze al te wachten voor de deur. Je kan de klok erop gelijk zetten, als mijn auto de straat in rijd weten ze dat er voer in aantocht is. We proberen de tassen in zijn geheel binnen te krijgen, zonder dat we aangevallen worden of nog erger struikelen over die twee plagen. Het uitruimen van de tassen is echt niet te doen, ze trekken het bij wijze zelf uit de tas als je niet opschiet. Je kan beter een leeuw proberen te kammen dan deze twee aasgieren te eten moeten geven. Ik hoor jullie al denken, krijgen die twee eens per week eten? Nou ik heb nieuws, als we niet uitkijken hebben ze drie maal daags een blikje kattenvoer te pakken, die ze als het moet eigenhandig open trekken! Als de voerbak leeg is trekken ze zelf de verpakking van de brokken open, Dinges is daar kampioen in echt! Nog zo iets, zitten wij lekker te eten moet je oppassen dat je vlees niet ineens van je bord getrokken wordt en zie dat maar eens terug te krijgen, weinig kans. Dinges is echt een vuilnisbak, die vreet werkelijk alles. Zo ook van de week, kreeg hij een stukje gepofte aardappel. Ineens gaat de kat bokken, hoesten en proesten en met zijn pootjes over zijn snuitje wrijven. Sabina roept dat de kat gek doet. Sytse pakt hem op en bekijkt wat er aan de hand is. Zit dat stukje aardappel vast geplakt aan zijn verhemelte. Hups kat op de rug, mamsie houd de pootjes vast en Sytse steekt zijn vinger in de mond van Dinges. Ja hoor, daar zien we het probleem al, dokter Sytse had het snel voor elkaar en de kat deed weer normaal.
Hongerlappen zijn het, alle twee, ze wachten ons in de ochtend al op en beginnen te schreeuwen om een blikkie! Als het te lang duurt dan komen ze je gewoon uit bed halen he, gaan ze herrie maken en rottigheid uithalen. Elke week hetzelfde liedje als we thuis komen van de boodschappen, staan ze ons al met smart op te wachten. Ze zien er ook echt uitgehongerd uit alle twee, zo magertjes en zwakjes... NOT! Wat helemaal erg is als ik een paar boodschappen heb gehaald. Ze wandelen dan braaf voor mijn voeten mee naar binnen en blijven draaien om mijn benen. Als er dan niets van hun gading tussen zit gaan ze demonstratief op tafel zitten met de kont naar me toe. Je moet die staarten dan nijdig zien zwaaien, net helikopter. Het is goed met ze, de brokjes staan klaar en naar dat blikkie kunnen ze fluiten.
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten