Opvliegers

Vanuit je oren lijkt stoom te komen, je nekharen worden drijfnat. Handen voelen klam aan en vanuit het niets stijg je langzaam tot het kookpunt. Opeens weet je het, je hebt last van opvliegers. Met de regelmaat van de klok begin ik toch te denken dat de overgang zich aan gaat melden. Eerlijk gezegd heb ik al jaren last van die opvliegers al vonden ze mij te jong voor de overgang. Ja mooi verhaal, ik weet wat ik voel en ik moet zeggen dat ik soms graag mijn bed in een vrieskast wil zetten. Zo lag ik ooit op een warme zwoele nacht te slapen, althans ik deed een poging. De windmolen op timer gezet en ik vond het briesje erg aangenaam. Toen de windmolen uit ging heeft het niet lang geduurd voordat de zweetparels in mijn bilnaad de schoolslag aan het beoefenen waren. Je kan dan weer met je snufferd voor het briesje gaan zitten maar helpen deed het niet. Ik besloot naar beneden te gaan en dook met mijn hoofd in de vrieskist, alwaar ik op zoek was naar een koelelement die wij 's zomers in de koelbox doen om alles koel te houden. Daar lag het grote blauwe element al op me te wachten, hebbes! Als eerste ben ik onder de hete douch gestapt, als je er dan uit komt is het gewoon fris. Helaas voor korte duur maar daar had mamsie wat op gevonden. Over het koelelement heb ik een dun laken gelegd en ik ben er bovenop gaan liggen. Wat een verademing!

Nou is het 's nachts nog geen tropische temperatuur en ik spring al tegen het plafond van de hitte. Kleding hoef ik niet van mijn lijf te rukken want dat trek ik bij voorbaat al niet meer aan. De dekens worden deskundig over hubby heen gekwakt, hij klaagt altijd dat hij het koud heeft. Jammer genoeg is zijn lichaam een oven dus daar wil je tijdens zo'n opvlieger niet tegenaan liggen. Kortom, ik haat de zwoele zomeravonden en nachten, zelfs een koel element kan mij niet verkoelen. Zelfs koude natte lappen heb ik al geprobeerd, niets helpt. Misschien moet ik me toch eens laten testen, dit is gewoon niet leuk meer. Zelfs overdag in school komen ze met enige regelmaat mijn humeur verstieren, BAH! Eigenlijk is het leven van een vrouw net een roos. Onderweg kom je vreselijke doornen tegen en als je bij de knop bent kan je er ook niet van genieten, dan is het tijd om je kist te bestellen. Ach, gelukkig geniet ik voor de rest wel van het leven, samen met mijn kroost en manlief heb ik niets te klagen, maar soms is het zo heerlijk!

Tot de volgende wonder