Onze kids waren vroeger viesnekken, eigenlijk moet ik zeggen ze zijn supergezond. Zodra ze uit bed waren, schoon gedoucht en aangekleed, ging er altijd wel één met een vlek op de trui naar school. Als ouder probeer je het zo goed te doen, al ging het bij het schoon blijven vaak mis. Niet onze schuld hoor, ze wisten de pindakaas op hun rug te smeren terwijl ze er niet eens bij konden. Vraag me niet hoe, het gebeurde. Van mijn vier kids was Sabina wel de schoonste, zodra ze op het strand liep begon ze al te zeuren over zand tussen de tenen. Had ik haar handdoek uitgespreid, ging ze erop zitten 'bah, vies!' zei ze dan. Onze oudste zoon spande de kroon, die was supergezond. Vroeger stond onze voordeur open, vanaf de stoep brulde hij al dat hij een heel klein beetje vies was. Ik herkende mijn zoon nauwelijks onder de modder. Tussen het grauwe kleurtje zag ik nog enkele stukjes rood van zijn shirt, zelfs de rode laarsjes waren niet rood meer, zelfs niet in de voering! Dan onze tweeling, Sanne vond het leuk als ze publiek had, een echte dramaqueen. Ze smeerde werkelijk elke saus in het haar, zou het daarom zo snel groeien? Dan Sytse, die was meer de ingenieur, die vond eieren erg interessant. Hij nam ze in de handen, liet ze vallen en genoot van het geluid wat het gaf. Sanne zat erbij en samen de eidooier pletten, zie je het voor je? Nee, schoon waren ze op het eind van de dag niet meer, maar gezond dat ze zijn!
Laat ik een verhaal vertellen over onze oudste twee, Sabina en Bas. In ons drie kamer hutje sliepen ze bij elkaar. Ze hadden de grootste kamer gekregen waar onze kledingkasten nog aan de wand stonden. Op een zonnige zondagmorgen werd ik wakker van de rust. Ik keek op de wekker en zag dat het al negen uur was. Het is wel verdacht stil hiernaast, ik ga toch maar eens kijken. Wat ik toen zag is met geen pen te beschrijven. Bas stond luierloos in zijn bed, zijn gezicht onder de ... waar leek het op. Toen ik dichterbij kwam rook ik het al, zijn gezicht zat onder de poep! In de kamer lag werkelijk de halve inventaris van de kledingkasten, gesierd met bruine vlekken. Middenin de hoop kleding zat mijn oudste dochter een boek te lezen, ze keek verontwaardigd omhoog. 'Wat is hier aan de hand, wat hebben jullie uitgevreten?' Ik stond perplex, riep mijn hubby en die begint bij het aanzien van de bende te lachen. Ik kon er echt niet om lachen, wie moet dit allemaal weer opruimen? Juist ma cemsto! Na eerst de kids in bad te hebben gezet ben ik de schade maar eens gaan opnemen, dat wordt een lange dag met de wasmachine. Als ik het verhaal aan derde vertel kunnen we er smakelijk om lachen, toen kon ik alleen maar huilen. Ze zijn er niet minder om geworden, tegenwoordig poepen ze op de plee en vegen ze de billen netjes af.
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten