woensdag 16 maart 2011

Aan de sop

Vanmorgen ging mijn wekker vroeg en als ik zeg vroeg dan is het ook vroeg. Ik ben een groot liefhebber van de snooze button, nog heel even blijven liggen is dan een cadeautje. Heerlijk om daar elke morgen mee te starten, een ware traktatie voor lichaam en geest. Mijn dag stond zoals gewoonlijk lekker vol gepland en ik had alle tijd nodig om het allemaal voor elkaar te krijgen. Het begon met een bezoekje aan de huisarts, Sanne kon niets meer horen aan één oor en er moest weer eens even naar haar voeten gekeken worden, ze loopt steeds moeilijker. Om tien over half acht stonden we voor de deur, we waren niet de enige. Alle roddels heb ik weer doorgespit en ik ben weer helemaal bij. Bij thuiskomst ging Sanne naar school en ik heb samen met de Baron nog een lekkere bak thee en koffie genomen. De Baron ging naar bed en ik vond dat de boel wel een sopdoek kon gebruiken. Nu ben ik geen 'poetsfiemel' maar soms heb je geen keus. De tv op een muziekzender gezet, achterdeur op de haak en op zoek naar de schoonmaakmiddelen. Ik kan jullie melden dat de deuren weer glimmen, de kasten weer zijn opgeruimd, overal de stofzuiger langs gehaald, jawel de spinrag is ook weer van het plafond en als laatste de dweil door de beneden verdieping. Dat gaf nog een klein probleem, de steel is afgebroken dus moest ik flink door de knieen om maar niets van de vloer te missen. Ik begon enthousiast maar hoe verder ik ging hoe meer ik mijn rug begon te voelen.

Laat ik eens proberen te omschrijven hoe dit er voor de kijker uit moet hebben gezien. De dweil zit normaal aan een lange stok en de kop draait mee zodat alle hoeken je niet kunnen ontgaan. Nou is de stok voor meer als de helft afgebroken en eigenwijs als ik ben wil ik toch de boel dweilen. Zeg nou zelf, dat is toch de kroon op je werk? Ik vul de emmer met een heet sopje en rag de dweil er doorheen. Dan zet ik de dweil in een soort van centrifuge en trap dan op de hendel buiten de emmer zodat de dweil enigszins droog geslingerd wordt. Ik trap met enige kracht op de hendel en de emmer met het hete sopje ligt bijna over de hele vloer, doe je goed ma Cemsto! Ik sta gebogen over de emmer, houd met één hand de emmer vast en met de andere hand de verkorte steel. Ik kom eigenlijk een hand te kort want hoe bewaar ik mijn evenwicht? Nadat de dweil 1000 toeren per seconde heeft geslingerd kan het dweilwerk gaan beginnen. Het stokje is wel heel erg kort en dat is niet de perfecte houding bemerk ik. Toch dweil ik of mijn leven er vanaf hangt en na een half uur is de hele vloer gedaan. PAUZE! Zeg ik tegen mezelf en plof op de bank met een siggie. Zo, dat heb ik wel verdiend en ik bewonder mijn schone hut. Als een interieurverzorgster dit zou inspecteren zou ze vast nog wel wat vinden al ben ik ruim tevreden met het eindresultaat. Om 12 uur trakteer ik mezelf op een tosti met kaas en appel, kopje thee erbij en met een tevreden gevoel stap ik na mijn lunch onder de douch, van soppen wordt je vies en zweterig en ik ben nou toch bezig...

Tot de volgende wonder

1 opmerking: