Vorige week zag ik op facebook een leuke foto van het dochtertje van een kennis die ik al jaren niet meer heb gesproken. Het meiske zat gelukzalig aan een pannenkoek met stroop, de koptekst was 'Woensdagmiddag pannenkoeken!' Tja, dat is niet tegen dovemans oren dus zette ik er een berichtje onder, 'ja lekker. hoe laat volgende week?' Ik was niet de enige, Patrick had hier ook wel oren naar. Het leuke is dat ik beiden al zo'n tijd niet gezien had dus vond ik het tijd om een pannenkoekje mee te happen. Toen ik dit thuis melde kreeg ik 3 paar ogen mijn richting op, en wij dan? Ok, als ik thuis kom bak ik voor jullie ook een lekkere pannenkoek met spek, kaas en zoet. Er werd al druk gebeld, er is niets in huis, hoe wil jij pannenkoeken gaan bakken? Nou gewoon in de pan dacht ik zo. Ik kreeg gelijk een boodschappenlijst mee want dat was ook op en... Mamsie snelt naar de buurtsuper en haalt daar enige proviand, zelf het koekje bij de thee wordt niet vergeten. Daar strompel ik met tassen vol lekkers de deur binnen, snel beginnen met bakken want ik heb best nog wel trek in een pannenkoekje. Ik pak de mix en probeer te lezen wat ik er allemaal voor nodig heb. De welbekende bril lag natuurlijk ergens waar ik hem TE goed had opgeborgen en vraag mijn dochter wat er allemaal in moet. 'Ehm... er moet... even kijken hoor mam, waar staat het? O ja, ik zie het al, er moet 7 liter water in en...' Zeven liter??? Dan vrees ik dat jullie geen pannenkoeken gaan eten. 'O nee, 7 dl', wie heeft hier nou een bril nodig? Enfin, het beslag is klaar en mamsie begint te bakken, alle varianten heb ik de revue zien passeren. Ik probeer ze nog omhoog te gooien, wat soms wel lukt, maar al snel pak ik de spatel erbij. Voor je het weet heb ik de blaren op mijn hand staan. De bel, dat zal Wes zijn, die had ook nog niet gegeten en hij lust ook wel een pannenkoek met spek en een naturelletje met stroop. Nadat ik alles gebakken had zag ik dat het beslag op was, moet ik nu voor mezelf een heel pak open trekken??? Eigenlijk heb ik geen trek meer, is dit luiheid of geen zin meer om te bakken? Mariska, bewondering voor je. Ik zag daar in de keuken toch echt een mega grote stapel van die gouden jongens op een bord wiebelen. Volgens mij is die hele stapel op gegaan, heb je wel eer van je werk. Ze smaakte heerlijk en nog leuker om elkaar weer eens te hebben gezien en gesproken. Zulke acties hebben wel wat, altijd leuk. Je vergeet elkaar niet en je hebt elkaar nog eens iets te vertellen. Goed, blijft het feit dat het woensdag pannenkoeken dag blijkt te zijn, bij wie kan ik volgende week aanschuiven?
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten