woensdag 17 augustus 2011

Shocking!

Ons jongste 'vruchtje' moest vandaag naar het ziekenhuis voor een zenuw onderzoek. Al weken horen wij niets anders dan; 'Ik word de zeventiende geëlektrocuteerd!' Drama queen natuurlijk, maar ze was behoorlijk zenuwachtig. Eigenlijk was ze de hele behandeling gisteren vergeten, tot mamsie een sms stuurt met de woorden, kom je een beetje op tijd thuis, morgen vroeg moeten we naar het ziekenhuis he? Oja, daar waren de zenuwen weer, leuke woordspeling ook, zenuwen hebben voor een zenuwbehandeling. Enfin, we komen op tijd aan in het ziekenhuis en hoeven niet te wachten. Het onderzoek zou bij elkaar een klein half uurtje duren, het is bijna een uur geworden. Na zich half ontkleed te hebben mocht ze op een bed liggen en daar werd ze aangesloten op het lichtnet. Draden werden geplakt op haar enkels en voeten zodat ze haar met een medische taser te lijf konden gaan. De stroom werd langzaam opgevoerd en dochterlief gaf geen krimp. Ze keek mij aan met een hoofd van, is dit alles? Ben ik hier zo zenuwachtig voor geweest? Tja, we doen niet voor niets zo'n onderzoek, ze voelt niet veel. Ze hebben haar zenuwbanen door gemeten en eerlijk gezegd dacht de arts dat het apparaat stuk was. Toen hij het op zichzelf ging testen kreeg hij een schok, 'ow, hij doet het wel' zei de arts. Gooit hij ook nog het bakje zoutoplossing over zijn broek, dolle pret! Tot hij vertelde dat hij wat prikjes ging geven om de spier werking te controleren. Nou die werkte prima aan haar lichaamshouding te zien. Ze kromp ineen, keek verschrikt en riep in gedachten mama! Met dichtgeknepen ogen ontving Sanne de prik, ook die voelde ze amper. 'Nou, is dat alles?'

Er is wel iets met haar zenuwen aan de hand, bloedtest moeten meer uitsluitsel gaan geven. Volgende week gaan we wederom naar het ziekenhuis voor het bloed prikken... en jawel, ze is zenuwachtig, nu al! Na het onderzoek nog even langs de schoenmaker omdat er wat drukpunten na gekeken moesten worden. Het is niet fijn om nu al de blaren op de voeten te hebben. Vrijdag kan ik ze weer ophalen met alle aanpassingen die ze gaan doen. We hebben het er maar druk mee, het houd ons in ieder geval lekker bezig en van de straat.

Tot de volgende wonder

3 opmerkingen:

  1. Ook ik heb dit als kind meegemaakt. Elektronen op mijn voeten maar ook een keer op mijn hoofd. Elke keer was het een nare ervaring. Jarenlang heb ik gedacht dat ik een soort of proefpersoon was. Het schetst mijn verbazing om te lezen dat, dit toch nog steeds gebeurd. Ik hoop voor je dochter dat dit niet één van haar jeugdtrauma's wordt zoals bij mij toen...
    Groetjes GINA

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fijn te lezen iemand anders haar ervaring, voor Sanne was het vandaag niet traumatisch, het viel gelukkig allemaal mee. Volgende week moet ze bloedprikken en horen we wat er verder gaat gebeuren. Mag ik vragen naar jou verhaal, las bij de schoenenblog al iets, bijna een woord van herkenning. Gelukkig is het al veel beter en minder zichtbaar (esthetisch oogpunt) als vroeger. Lief je reactie, het is voor mijn jongste vandaag enorm meegevallen. Ik moet er wel bij vertellen dat ze een alleraardigste arts heeft die haar dapper vond en precies alles vertelde wat hij ging doen. Het is een kinderarts en hij moest samen met dochterlief lachen, vooral toen hij het bakje zoutoplossing over zijn broek stote ;-)

    Groetjes
    Sylvia

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi,

    Ik geef je even een link waar wat geschreven staat over mijn handicaps om het makkelijk voor mij te maken vooral gezien ( hahaha) dit uur van de dag/nacht:
    http://aanomaskeukentafel.wordpress.com/2008/04/28/klompvoetjes-en-een-aangeboren-heupafwijking/

    Groetjes ( en welterusten )
    GINA

    BeantwoordenVerwijderen