Ge- Meijer met Bres

'Voâh alle Hageneize, die spreuke kenne leze. Het mauiste van Den Haag? Dat ben JÊH!' is een willekeurige tegelspreuk uit het nieuwe boekje van Victor Meijer en Henk Bres. Zo'n drie weken geleden zei de Baron tegen mij: 'Zeg schat, we zijn uitgenodigd.' Ja leuk, maar waarvoor zijn we uitgenodigd dan? 'Je moet 7 maart even in je agenda zetten als flink bezet, we motte naah de boekpresentatie van Vic en Henk en je mot meej!' Als trouwe volgeling van de Baron zet je braaf in je agenda dat deze avond gereserveerd is. 'Het hoeft niet hoog sjiek te zijn maar wel netjes he, want de burgemeester komt ook.' Toe maar, meneer heeft nog eisen ook! Maar goed, ik zal als de vrouw van niet tegen sputteren en zorgen dat ik er goed uit zie. Ik kijk in mijn kast... wat zal ik eens aantrekken, ojee, ik heb gewoon echt niets om aan te trekken. Daar hebben wij vrouwen wel vaker last van dus ben ik eens gaan snuffelen op internet. Daar vond ik al snel twee beeldige 'kleedjes' die het goed zouden doen om mijn goddelijke lijf. Toen de jurkjes binnen kwamen trok ik met wrede rukken het pakje... nog een ruk, zo dan, dit is goed verpakt! Schaar erbij en zelfs toen moest ik uitkijken om niet bij voorbaat al vier jurken over te houden. Uiteindelijk was de boel open en trok ik de jurkjes aan. Beeldig, maar onder die ene jurk moet ik toch echt de corrigerende slip aan, die nu overigens in een hoek ligt na goede dienst te hebben verricht. Geen enkele hobbel of bobbel was te bespeuren, dit ziet er gelikt uit voor een boekpresentatie met de burgemeester, dank Primarkt voor de superslip. Hij ziet er alles behalve stimulerend uit tot je er je kleedje overheen drapeert, maar dat ter zijde.

Laat ik even terugkomen op de boekpresentatie, we waren zeker niet te laat en zagen hier en daar al wat bekenden. "' Jesus, wat zie ik daar voor blond beest aankomen!' mij in de ogen kijkend. Ik keek nog achter me maar zag geen blond beest, zou hij mij bedoelen? Na alle bekenden te hebben begroet ging ik op een strategisch mooie plek zitten om straks maar niets te hoeven missen. Al snel raakte ik in gesprek met John Alfredo, de dichtende gastheer. In mijn ooghoeken zag ik nog meer bekenden binnen wandelen, de burgemeester met zijn vrouw, Joop van Tellingen voor de mooie plaatjes, Frits Huffnagel, de Haagsche Bom, Jetje, Harmannus, Spike Bakker, Ron Menke, Machiel de Graaf met zijn ouders, Marnix Rueb, kortom, een gezellige boel Hagenezen bij elkander. Zwerver punnikte het allemaal aan elkaar en dat deed hij op gepaste wijze. Jozias van Aartsen heeft het voorwoord geschreven, prachtige letters in de juiste volgorde en een waarheid als een koe! Toen ik na afloop nog even met Victor stond te praten zei ik hem: 'Vic, waarom is het zo'n klein boekje, dat heb ik toch binnen een uur uit?' Het antwoord van Victor: 'Mot je me nummer?' Tja, sta je dan in je corrigerende ondergoed, nog net niet te blozen. Hij vertelde me wel dat er een vervolg komt op het boek 'Hoe lang duurt geduld' en daar kijk ik nu al naar uit!

Tot de volgende wonder