Vanmiddag heb ik de film 'Sonny Boy' gekeken, treffend en zo mooi. Een waar gebeurd verhaal die in tijden van crisis mooi weergeeft hoe twee mensen intens van elkaar kunnen houden ondanks het cultuurverschil. Uit deze verhouding wordt Waldy geboren, door zijn ouders 'Sonny Boy' genoemd. Beide ouders hebben de oorlog niet overleefd maar de herinneringen blijven. De vader van Waldy heeft enorm veel foto's gemaakt van het gelukkige gezin en deze worden door Waldy een belangrijk gegeven uit zijn verleden. Dankzij deze foto's heeft hij nog enig tastbaar bewijs die in zijn herinneringen levend blijven. Tijdens een interview verteld hij zijn verhaal, keert hij terug naar de huizen waar hij als jongen heeft gewoond en herbeleefd zijn herinneringen aan die tijd. Een mooi verfilmd verhaal van gewone mensen in een ongewone situatie. Deze film stond al een tijdje op mijn lijst van films die ik gezien wilde hebben. Expres heb ik de trailer niet gezien en de recensies gelezen omdat dit verhaal bij me binnen mocht komen zoals de makers het hebben vertaald in beeld. Het is gebleven bij de voor aankondiging en wachten op de dvd die komen zou. Het verhaal heeft me meegenomen naar de jaren voor de oorlog, een strijdlustige vrouw die het leven heeft geleefd zoals het haar toekwam, vol passie, vreugd, liefde en veel verdriet. Een moeder die voor haar kinderen heeft gevochten. Het gewone verhaal heeft mij aangegrepen, na de film heb ik het interview gezien wat de schrijfster van het boek gegeven heeft. Waldy vertelt en laat een stukje van zijn verleden zien.
Voor degene die de film nog gaan zien, een echte aanrader om te zien. Mooi verteld en weergegeven door prima acteurs. Een film die je gezien moet hebben...
Tot de volgende wonder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten